เพียงแต่เวลานี้ เซี่ยหยุนจินรู้สึกว่าหลู่เจียวคนนี้ มีเสน่ห์เป็นพิเศษ และการที่นางทำแบบนี้ ก็เพราะปกป้องเด็กๆและถือเป็นการปกป้องครอบครัว ในตอนนี้เขาคิดว่านางเป็นผู้หญิงที่ดี

แม้ว่า เซี่ยหยุนจินจะคิดอย่างนั้นในใจ แต่ใบหน้าของเขากลับไม่แสดงออก เขาหันกลับมามอง เซี่ยหยวนเซิน อย่างเย็นชา

“ท่านพ่อ ท่านพูดจบแล้วหรือ”

เขาไม่รอให้ เซี่ยหยวนเซินพูดต่อ เขาก็พูดออกมาอีกครั้ง “ข้ารู้ว่าทำไมพวกท่านถึงมาหาข้า ทุกวัน หรือเมื่อเห็นว่าขาของข้าเริ่มดีขึ้น ก็เลยต้องการควบคุมข้าเหมือนเมื่อก่อน อย่างนั้นหรือ”

คำพูดของเซี่ยหยุนจินที่เอ่ยออกมา แทบฉีกหน้าเซี่ยหยวนเซิน และใบหน้าของเขาก็แดงก่ำเหมือนเลือด

เซี่ยหยุนจินก็พูดออกมาแบบหยาบคายอีกครั้งบนเตียง "พ่อ ท่านอย่าฝัน ข้าจะไม่ถูกท่านควบคุมเหมือนเมื่อก่อน แน่นอน ท่านสามารถทำทุกอย่างที่ท่านต้องการได้ แล้วข้าก็จะยังเป็นลูกชายของท่านในอนาคต ข้าจะแสดงความกตัญญูกับพวกท่านตามแต่สมควร ส่วนที่เหลือขึ้นอยู่กับอารมณ์ของข้า จะไม่มีอีกแล้ว ที่ข้าจะทำอะไรทุกอย่างตามที่ท่านสั่ง ดังนั้นพวกท่านอย่าวิ่งมาที่นี่ตลอดเวลา"

"ถ้าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกครั้ง ข้าจะไปบอกหัวหน้าหมู่บ้าน และท่านผู้เฒ่า ว่าข้า เซี่ยหยุนจิน จะออกจากตระกูล"

เซี่ยหยุนจิน เมื่อพูดออกไป หลู่เจียวก็มองไปที่เซี่ยหยวนเซิน ด้วยรอยยิ้มไม่เชิงยิ้ม แล้วพูดออกมาว่า

"เมื่อเจ้าพูดกับหัวหน้าหมู่บ้าน เจ้าก็ถามเขาไปด้วยว่า เขาจะให้เจ้าออกจากตระกูล หรือจะให้พวกเขาออกจากตระกูล" ทันทีที่คำพูดเหล่านี้จบไป ใบหน้าของเซี่ยหยวนเซิน ก็ซีดเซียวแล้วเขียวคล้ำ และร่างกายของเขาก็สั่นเล็กน้อย แทบจะยืนไม่ไหว

เขาเห็นว่าคราวนี้ลูกชายของเขาพูดออกมาอย่างจริงจังมาก และหากพวกเขามายุ่งกับเขาอีกครั้ง เขาก็บอกหัวหน้าหมู่บ้านและท่านผู้เฒ่าจริงๆ พอถึงตอนนั้นก็พูดยากแล้ว ว่าท่านผู้เฒ่าจะไล่ใครออกจากตระกูล และไล่ใครออกจากหมู่บ้าน

หากเขาพูดแบบนี้ ตระกูลเซี่ย ก็จะไล่พวกเขาออกไป ไม่ใช่ไล่เซี่ยหยุนจินออกไปแน่นอน

และไม่ว่าพวกเขาถูกไล่ออกจากตระกูล หรือเซี่ยหยุนจินถูกไล่ออกจากตระกูล พวกเขาก็จะไม่มีคนในตระกูลเดียวกันอีกต่อไป และพวกเขาก็จะไม่สามารถควบคุมพวกเขาได้อีกแล้วในอนาคต

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ดวงตาของเซี่ยหยวนเซิน ก็เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำโดยไม่ได้ตั้งใจ และเขาก็พูดออกมาด้วยความสั่นเทา

“ลูกสาม พวกเราเป็นพ่อแม่ของเจ้านะ”

เซี่ยหยุนจินแทงมีดอีกครั้ง “หากข้าเลือกได้ ข้าก็ไม่อยากจะมีพ่อแม่แบบพวกท่าน”

เขาขมวดคิ้วและพูดอย่างเย็นชาว่า "ท่านพ่อ ท่านกลับไปเถอะ"

"หลู่เจียว ช่วยส่งแขกออกไปด้วย"

ในห้อง หลู่เจียว ก็หยุดเตะเซี่ยต้าเฉียง และเซี่ยต้าเฉียงก็รู้สึกเจ็บปวดมาก ในขณะนี้ เขาพยายามลุกขึ้น และอยากจะลุกออกไปตอบโต้นาง เข้าไปทุบตีหลู่เจียว ซักทีสองทีก็ยังดี

หลู่เจียวมองไปที่ เซี่ยต้าเฉียง ด้วยรอยยิ้มไม่เชิงยิ้ม เข้ามาซี้ถ้ายังไม่เขล็ด เซี่ยต้าเฉียงเองเมื่อเห็นสายตาของหลู่เจียว ก็รู้สึกกลัวมากจนไม่กล้าขยับ จะเป็นยังไงหากเข้าไปแล้ว ถูกนางทุบตีหนักกว่าเดิม

เซี่ยหยวนเซิน ก็หันไปเรียกลูกชายของเขา "พวกเราไปกันเถอะ"

พอเอ่ยออกมา เขาก็รู้สึกเศร้ามาก ลูกสามคนที่สามของเขาคนนี้ คงโกรธเคืองพ่อแม่จริงๆและเขาเองก็ผิดหวังกับลูกชายคนนี้มากด้วยเหมือนกัน หากเขารู้ว่า เขาจะให้กำเนิดลูกชายที่ไม่กตัญญูเช่นนี้เขาไม่ควรให้เขาเกิดมาตั้งแต่แรก หรือเขาไม่ควรอนุญาตให้เขาไปเรียนหนังสือตั้งแต่แรก ให้เขาทำงานบ้านงานสวนเหมือนกับเอ้อจูดีกว่า 

เซี่ยหยวนเซิน หันหลังและเดินออกไปพร้อมกับ เซี่ยต้าเฉียง ทั้งคู่ก็เต็มไปด้วยความโกรธกริ้ว

ข้างหลังเขา เซี่ยหยุนจินก็นอนหลับตาอยู่บนเตียง และทั้งตัวของเขาก็รู้สึกมืดมนสุดจะพรรณนา ในห้อง หลู่เจียวก็พูดออกมาอย่างอบอุ่น “เอาล่ะๆ เจ้าพึ่งผ่าตัดมา อย่าพึ่งคิดอะไรมากมาย มันไม่ดีต่อสุขภาพ สิ่งสำคัญที่สุดสำหรับเจ้าตอนนี้ ก็คือรักษาขาให้หาย ถ้าขาของเจ้าหาย เจ้าก็จะแข็งแรงขึ้นเอง และถ้าเขาไม่ใส่ใจเจ้า เจ้าก็ใส่ใจคนที่ใส่ใจเจ้าดีกว่า ดีกว่าไปใส่ใจคนที่เห็นแต่ประโยชน์ง” 

หลังจากที่หลู่เจียว พูดจบ นางก็ไม่สนใจเซี่ยหยุนจินอีกต่อไป หันกลับไปมองเอ้อเป่า แล้วถามด้วยความเป็นห่วงว่า "เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง เจ็บตรงไหนหรือเปล่า" 

ความจริงแล้ว เอ้อเป่าไม่ได้เป็นไรมาก แต่เมื่อเขาได้ยินคำถามของหลู่เจียว ดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ และเขาก็เริ่มร้องไห้ออกมา

“แม่ พวกเขาพูดไม่ดีเกี่ยวกับท่าน นั่นคือเหตุผลที่ข้าสาปแช่งพวกเขา ข้าโกรธมาก”

เขาสัญญากับแม่ของเขาว่าจะไม่สบถด่าคน หรือสาปแช่งใครก่อนหน้านี้ แต่เขาไม่สามารถทนฟังได้ จึงสบถด่าและสาปแช่งพวกเขาออกไป แม่ของเขาจะไม่โกรธเขาใช่ไหม

หลู่เจียวลูบศีรษะของเขาแล้วกล่าวว่า “ข้าจะไม่ลงโทษเจ้าในครั้งนี้ แต่ต่อไป เจ้าไม่ควรสบถด่าใคร ยิ่งกว่านั้น เขาก็เป็นผู้อาวุโสของเจ้า หากคนอื่นได้ยินว่าเจ้าสบถด่าผู้อาวุโสในบ้าน ชื่อเสียงของเจ้าก็แพร่ขยายออกไปในทางที่ไม่ดี ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเป็นคนไม่ดีจริงๆก็ตาม แต่เจ้าก็จะมีชื่อเสียงแย่เพราะพวกเขาด้วยเหมือนกัน นั่นแสดงว่าเจ้าเสียเปรียบ”

ดูเหมือนเอ้อเป่าจะเข้าใจอะไรบางอย่าง และที่สำคัญ เขาเข้าใจสิ่งหนึ่ง คราวนี้เขาด่าลุง แต่แม่ไม่โกรธ ในที่สุด เอ้อเป่าก็โล่งใจ แต่ไม่นาน เขาก็เงยหน้าขึ้นมองลู่เจียวแล้วพูดว่า 

"แม่ ก่อนหน้านั้น ข้ากอดขาเขาแล้วล้มทับลง แต่ขาเขาหนาเกินไป ข้าเลยทำให้เขาล้มไม่ได้"

หลู่เจียว รู้สึกขบขันทันทีเมื่อได้ยิน ท่าทุ่มยูโดไม่สามารถทุ่มข้ามรุ่นได้อยู่แล้ว นางเพียงแต่สอนเด็กๆทั้งสี่ ถึงวิธีจัดการกับเด็กๆรุ่นๆเดียวกัน ดังนั้นเคล็ดลับของเขาจะใช้กับเซี่ยต้าเฉียง ได้อย่างไร

หลู่เจียวอดที่จะบีบแก้มเล็กของเอ้อเป่าด้วยความเอ็นดูไม่ได้

“เอาล่ะ เจ้าอายุยังน้อยและยังเป็นเด็กน้อยอยู่ เจ้าจะเอาชนะลุงของเจ้าที่ตัวโตกว่าเจ้าได้อย่างไร และถึงแม้จะทำได้ เจ้าก็ไม่สามารถเอาชนะเขาได้ เพราะเขาคือผู้อาวุโส”

"เมื่อเจอเขาในอนาคต จงอยู่ห่างๆจากเขาเอาไว้ เลี่ยงได้ก็เลี่ยง ตอนนี้เจ้ายังเอาชนะเขาไม่ได้ ถึงด่าว่าพวกเขาไป ก็ไม่มีประโยชน์ และคนอื่นจะมองว่าเจ้าก้าวร้าว"

เด็กๆก็ตอบออกมาพร้อมกัน "แม่ ข้ารู้แล้ว"

เซี่ยหยุนจินเหล่มองหลู่เจียวบนเตียง ผู้หญิงคนนี้รู้จักสอนเด็กๆ ว่าควรประพฤติปฏิบัติตนยังไง ถึงแม้พฤติกรรมหลายอย่างจะแตกต่างจากคนปกติทั่วไป แต่เมื่อเขาคิดดูดีๆ มันก็สมเหตุสมผลมาก เขาจึงไม่รังเกียจหากนางจะสอนเด็กๆแบบนี้

หลู่เจียวยิ้มและกอดพวกเขาทีละคน แล้วบอกพวกเขา

"ไปอยู่กับพ่อก่อน แม่จะไปทำอาหารเย็น"

"ตกลงครับแม่"

เด็กน้อยทั้งสี่ก็หัวเราะและยิ้มอย่างมีความสุข มีแม่อยู่ พวกเขาก็ไม่ต้องกลัวใครเลย

ในขณะที่หลู่เจียว และนางเถียน กำลังทำอาหารเย็นอยู่ในห้องครัว ผู้คนจำนวนมาก ก็เข้ามาในลานบ้าน คนเหล่านี้ไม่ได้มาจากตระกูลเซี่ย แต่ก็ยังเป็นชาวบ้านในหมู่บ้านเซียเจีย ในจำนวนนั้นคือครอบครัวซู กับครอบครัวหลินก็มา

ซูต้าจินถูกหลู่เจียวช่วยล้างพิษงู และยังไม่มีผลที่ตามมา และเขาก็ยังใช้ชีวิตได้ด้วยปกติเหมือนกับคนทั่วไป

เมื่อเขาเห็นหลู่เจียว เขาก็ขอบคุณหลู่เจียวทันที ด้วยความเคารพ

"ขอบคุณภรรยาหยุนจิน"

หลู่เจียวก็ยิ้มอย่างสุภาพ “ยินดีต้อนรับทุกท่าน พวกท่านมาที่นี่เพื่อพบหยุนจินใช่หรือไม่”

หลังจากที่นางพูดจบ นางก็หันหลังแล้วเดินนำกลับไปที่ห้องหลักทางทิศตะวันออก มีคนเดินตามนางเข้าไปมากกว่าสิบคน ทุกคนต่างชื่นชมภรรยาของหยุนจินด้วยหัวใจ ตอนนี้นาง ดูเหมือนจะเป็นคนละคน

ไม่ต้องพูดถึงว่า นางผอมลงมาก แล้วนางก็มีเสน่ห์ขึ้นมากด้วยเหมือนกัน ภรรยาของหยุนจิน แตกต่างไปจากเดิมมาก เป็นไปได้ไหมว่าหยุนจินเป็นคนสอนนาง? เมื่อคิดได้ดังนี้ ทุกคนคิดว่า น่าจะถูกต้อง หยุนจินเป็นบัณฑิต คนอย่างเขา คงจะต้องสอนภรรยาของเขาอย่างสุดฝีมือแน่นอน

หลู่เจียวไม่รู้ว่าคนที่อยู่ด้านหลังนางกำลังคิดอะไรอยู่ นางพาพวกเขาไปที่ห้องนอนทางทิศตะวันออกและคุยกับเซี่ยหยุนจิน

“หยุนจิน พี่ใหญ่ซู และคนอื่นๆ มาเยี่ยมเจ้า”

ใบหน้าของเซี่ยหยุนจิน ไม่ได้ดูดีมากนัก เพราะยาชาที่ขาของเขาเพิ่งหมดฤทธิ์ และเขาก็เจ็บปวดมาก

เมื่อเห็นเขาเป็นแบบนี้ หลู่เจียว ก็ครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ และตัดสินใจให้ยาแก้ปวดกับเขา

เขาปล่อยให้เขาและคนอื่นๆทักทายและพูดคุยกัน นางหันหลังกลับและเดินไปที่ห้องครัวเพื่อเทน้ำหนึ่งแก้ว จากนั้นจึงหยิบยาแก้ปวดออกจากพื้นที่อย่างเงียบๆ แล้วเดินไปที่ห้องนอนด้านทิศตะวันออก