ฉีเหล่ยเอ่ยกับคนอื่นๆออกไปว่า "กระดูกขาที่หักของเซี่ยซิ่วไฉ ได้รับการแก้ไขแล้ว และข้าก็เอากระดูกหักเล็กๆ ที่ขาของเขาออกมาให้เขาแล้วด้วย"

ฉีเหล่ยถือจานเล็กๆ และแสดงให้ทุกคนเห็น

มีกระดูกเล็กๆ วางอยู่มากมาย และทุกคนที่ได้เห็นก็พากันตกใจ นี่คือกระดูกขาของคนหรือ โอ้ว สวรรค์ หมอฉีสามารถผ่าเอากระดูกพวกนี้ออกมาได้จริงๆ  มันน่าทึ่งมาก มันเป็นไปได้ยังไง… 

หัวหน้าหมู่บ้านและผู้เฒ่าเซี่ยก็ประหลาดใจ หลู่เจียว เมื่อเดินเข้ามาจากนอกประตู ก็เดินไปที่ฉีเหล่ยและขอบคุณฉีเหล่ย

“ขอบคุณ หมอฉีมาก”

นางเหยียน เมื่อเห็นหลู่เจียวก็คล้ายว่านางจะโกรธมาก “หลู่เจียว เจ้าไปตายที่ไหนมา สามีของเจ้าผ่าตัดอยู่ข้างใน แต่เจ้ากลับไม่สนใจจะเหลียวแล ออกไปเที่ยวเล่นอยู่ข้างนอก เมื่อลูกข้าตื่นขึ้นมา ข้าจะบอกให้เขาหย่ากับเจ้า”

นางเหยียน ดูเหมือนจ้องจับผิด และยกเอาประเด็นนี้ออกมาพูดอย่างรุนแรงทันที

เมื่อฉีเหล่ยได้ยิน เขาก็แทบจะอดออกมาพูดความจริงไม่ได้

‘ขาของลูกชายเจ้า ได้รับการผ่าตัดจากลูกสะใภ้ของเจ้า เจ้ายังจะให้เขาหย่ากับนาง เจ้าคงไม่ได้ป่วยทางจิตหรอกใช่ไหม’ ฉีเหล่ยได้แต่คิดในใจ ไม่ได้เอ่ยออกมา

หลู่เจียว หันไปมองนางเหยียน "ข้าไม่ได้เข้าในนี้ เพราะว่าข้าเป็นห่วงสามีของข้าดังนั้นข้าจึงกลัวมาก"

ในเวลานี้คนในตระกูลเซี่ย เมื่อได้เห็นรูปลักษณ์ของหลู่เจียว และทุกคนเชื่อว่านางกลัวมากจริงๆ ใบหน้าของนางดูซีดเผือด และแทบไม่สามารถยืนขึ้นได้นาน คงต้องนั่งพักอีกหลายชั่วโมงกว่าจะฟื้นคืนสภาพจิตใจกลับมาได้

ในทางกลับกัน นางเหยียนกลับดูสดชื่นแจ่มใสมาก นางกินได้เยอะและดื่มได้มาก แต่นางก็ยังพยายามสร้างปัญหากับลูกสะใภ้ ดังนั้นใครคนแน่ ที่กำลังห่วงใยเซี่ยหยุนจินอย่างแท้จริง ทุกคนก็สามารถบอกได้อย่างรวดเร็ว

ในฝูงชน หลู่กุ้ยก็ก้าวไปข้างหน้าเพื่อสนับสนุนหลู่เจียว และถามอย่างเป็นกังวลว่า  "พี่สาวท่านสบายดีหรือไม่ ท่านต้องการให้หมอฉีดูอาการให้หรือไม่"

ฉีเหล่ยกล่าวว่า "นางแค่กลัวจนเหนื่อยมากเกินไป เพียงปล่อยให้นางได้นั่งลงและผ่อนคลายสักพัก ก็จะหายดีเป็นปกติ"

หลู่กุ้ยช่วยหลู่เจียวหาที่นั่งข้างเขาทันทีเพื่อนั่งพัก

ฉีเหล่ยเหลือบมองหลู่เจียวและกล่าวสืบต่อ "การผ่าตัดประสบความสำเร็จมาก ตราบใดที่ท่านดูแลเขาอย่างดี ก็จะไม่มีปัญหาอะไร ทุกคนสามารถวางใจได้"

ฉีเหล่ยไม่กล้าพูดอะไรเพิ่มเติมมากมาย เพราะเขาไม่ได้ทำการผ่าตัด จริงๆเขากลัวจะพูดผิด หากพูดอะไรเพิ่มเติมออกไป ที่ผิดจากความเป็นจริง

เซี่ยหยวนเซินก้าวไปข้างหน้าและพูดว่า "ถ้าอย่างนั้นขาของลูกชายของข้าก็จะเดินได้ในอนาคตใช่ไหม"

“ใช่ หากไม่มีอุบัติเหตุอีกครั้ง เขาจะเป็นเหมือนคนธรรมดาทั่วไป”

เซี่ยหยวนเซินก็ยิ้มและพยักหน้า "เยี่ยมาก ดีมากเลย"

หัวหน้าหมู่บ้านและเหล่าผู้เฒ่าก็พากันหัวเราะอย่างมีความสุข และทุกคนในตระกูลเซี่ย ก็หัวเราะอย่างมีความสุขด้วยเช่นกัน

"เยี่ยมมาก"

"ดีมากเลย"

"ดีจริงๆ"

เซี่ยหยวนเซิน ก็หันไปถามฉีเหล่ยด้วยความห่วงใยอีกครั้ง  "แล้วตอนนี้ ลูกชายของข้าล่ะ"

ฉีเหล่ยก็พูดอย่างรวดเร็ว "เพราะต้องใช้ ผงหม่าเฟยทำให้เขาสลบในการผ่าตัด เขาจึงยังไม่ตื่นในตอนนี้ แต่ไม่ต้องกังวลมากไป ผงหม่าเฟยจะไม่ทำร้ายผู้คน เขาจะไม่เป็นไรเมื่อเขาตื่นขึ้นมา"

หลู่เจียวถามอย่างทันท่วงที "งั้นเราพาเขากลับตอนนี้ได้ไหม"

ฉีเหล่ยพยักหน้า "ได้"  

หลู่เจียว มองไปที่ หลู่กุ้ย และกล่าวว่า "เจ้าเข้าไปข้างใน แล้วพาพี่เขยของเจ้าไปที่เกวียนวัว"

หลังจาก ที่นางพูดจบ นางก็มองไปที่ฉีเหล่ยและพูดว่า "หมอฉี โปรดช่วยสามีของข้า อย่าให้เขาสะดุดโดนอะไรตรงไหนในระหว่างการเคลื่อนย้าย" 

ฉีเหล่ยตกลงทันที "ตกลง"

หลู่กุ้ยและฉีเหล่ยเข้าไปอุ้มเซี่ยหยุนจินออกมา เซี่ยหยุนจินยังคงหลับอยู่ และแม้ว่าเขาจะถูกอุ้มออกมา เขาก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เลย

ครอบครัวเซี่ยก็ตามดูแลเขาจนสุดทาง และรอจนกระทั่งหลู่กุ้ยวางเขาบนเกวียนวัว ฉีเหล่ยก็ห่มผ้าห่มผืนบางๆ ที่ หลู่เจียวนำมา ห่มร่างของเซี่ยหยุนจิน

"เขาเพิ่งผ่านการผ่าตัด อย่าปล่อยให้เขาเป็นไข้เป็นหวัด"

หลู่เจียว แสร้งทำเป็นขอบคุณฉีเหล่ย "ขอบคุณหมอฉี"

ฉีเหล่ยพยักหน้า "ด้วยความยินดี"

หลู่เจียวกับหลู่กุ้ยก็ขึ้นไปบนเกวียนวัว เซี่ยหยวนเซินและนางเหยียน ก็ตามขึ้นไปบนเกวียนวัว

หลู่เจียว กลัวว่าพวกเขาจะแตะโดนขาของเซี่ยหยุนจิน ดังนั้นเขาจึงให้ความสนใจขาของเซี่ยหยุนจินเป็นพิเศษ ตอนนี้ขาของเขาถูกมัดด้วยไม้ดามเอาไว้ เป็นแผ่นไม้สองแผ่นดามไว้สองข้าง เพื่อยึดขาให้เข้าที่ ส่วนบริเวณที่ทำการผ่าตัดไม่ได้ผูกด้วยไม้กระดาน แต่ถูกพันด้วยผ้าก๊อซระบายอากาศ

ผู้ใหญ่บ้านและผู้เฒ่าเซี่ย และเหล่าผู้อาวุโส ต่างลังเลที่จะขึ้นไปบนเกวียนวัวเพราะกลัวสัมผัสโดนขาของเขา แล้วจะทำให้ขาของเขาเคลื่อน

“ภรรยาหยุนจิน เจ้ากลับไปเถอะ พวกเราเดินกลับเองได้”

เหล่าผู้เฒ่า รู้สึกมีความสุข แม้ว่าจะต้องเดินกลับเอง ก็ไม่ได้ถือว่าลำบากมากเท่าไหร่นัก 

หลังจากได้ยินสิ่งที่หัวหน้าหมู่บ้านและเหล่าผู้เฒ่าพูดออกมา นางเหยียนก็พูดออกมาทันทีว่า

“ในเมื่อหัวหน้าหมู่บ้านและท่านผู้อาวุโสไม่มานั่ง ก็ให้ลูกสี่กับลูกขึ้นมานั่ง”

เซี่ยหยุนหัว และเซี่ยหลาน รู้สึกดีใจมากเมื่อพวกเขาได้ยิน และพากันเดินไปที่เกวียนวัวโดยไม่รู้ตัว

หลู่เจียว หันไปมองที่นางเหยียนทันที แล้วกล่าวออกมาอย่างเย็นชา 

"หัวหน้าหมู่บ้านและท่านผู้เฒ่าเป็นห่วงขาของหยุนจิน ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ขึ้นมานั่งบนเกวียนวัว"

เมื่อได้ยินเรื่องนี้ นางเหยียน ก็ตะโกนออกมาอย่างโกรธเคือง "แล้วทำไม เจ้ายังสามารถนั่งบนเกวียนวัวได้"

หลู่เจียวไม่ต้องการสนใจนางเหยียนอีก หันไปสั่งเซี่ยเถี่ยหนิว ที่เป็นพลขับโดยตรงว่า “ไปกันเถอะ”

เซี่ยเถี่ยหนิวก็ขับรถเกวียนไปทันที ตอนนี้ เขาก็ไม่สนใจเซี่ยหยุนหัว และเซี่ยหลาน พวกเขาก็ถูกทิ้งให้เดินกลับบ้านเอง

ในรถ นางเหยียนกำลังจะด่าว่าหลู่เจียว แต่เมื่อนางกำลังจะอ้าปากด่า เซี่ยหยวนเซิน ก็รีบดึงนางไว้อย่างรวดเร็ว "เอาล่ะๆ อย่าสร้างปัญหา ตกลงไหม" 

ลูกคนที่สี่ที่ห้า อย่างเซี่ยหยุนหัวกับเซี่ยหลาน ยังเป็นเด็กวัยรุ่น จะมีปัญหาอะไรก็แค่เดินไม่กี่ลี้ ตอนเขาอายุเท่าพวกเขา ก็เดินไปเดินกลับ จากหมู่บ้านและในเมืองวันละหลายรอบด้วยซ้ำ ไม่เห็นจะมีปัญหาอะไร 

นางเหยียนมองดูลูกชายคนที่สี่ของนาง เมื่อคิดว่าเขาต้องเดินกลับเอง นางก็รู้สึกปวดร้าวมาก แต่นางก็กลั้นไว้ แล้วหันไปมองแรงใส่หลู่เจียวด้วยสายตาที่แหลมคมราวกับใบมีด นังสุนัขตัวเมียตัวนี้ นางจะไม่ยอมปล่อยให้นางอยู่ในบ้านเซี่ยอีกต่อไป

หลู่เจียว เพิกเฉยต่อนางเหยียน นางเหนื่อยมาก จนแทบไม่อยากขยับตัว นางแค่ต้องการพักผ่อน

ทันทีที่เกวียนวัวเข้าสู่หมู่บ้านเซี่ยเจีย ชาวบ้านก็รวมตัวกันและถามเกี่ยวกับการผ่าตัดของเซี่ยหยุนจิน ด้วยความกังวล

นางเหยียนที่เย็นชาไปตลอดทางกลับมามีความกระตือรือร้นอีกครั้ง คิ้วและดวงตาของนางเต็มไปด้วยความสุข ขาของลูกชายคนที่สามของนางได้รับการเยียวยารักษา และคนเหล่านี้ก็จะกลับมาประจบประแจงเอาใจนางอีกครั้ง ในอนาคต

ยิ่งคิดก็ยิ่งมีความสุข นางจึงพูดเสียงดังว่า “การผ่าตัดลูกชายคนที่สามของข้าสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี ขาของเขาก็จะดีขึ้นในไม่ช้า เขาก็ไปเรียนและสอบได้เป็นจอหงวนในอนาคต”

น่าเสียดายที่คราวนี้สายตาของชาวบ้านไม่ได้จับจ้องไปที่นางเหยียน แต่ผู้คนจำนวนมากพากันจับจ้องไปที่หลู่เจียว

ในหมู่พวกเขา ป้ากุ้ยฮวา เป็นคนที่กระตือรือร้นที่สุด นางรีบถาม หลู่เจียว ว่า "เจียวเจียว ขาของหยุนจิน เป็นยังไงมั่ง"

"ใช่ การผ่าตัดไม่มีปัญหาใช่ไหม"

"ทำไมเขาถึงยังไม่ตื่นล่ะ เขาต้องนอนแบบนี้ตลอดเลยเหรอ" 

หลู่เจียวก็ยิ้ม แล้วหันไปพูดกับคนรอบข้าง "ขอบคุณทุกท่านที่เป็นห่วง การผ่าตัดของหยุนจินประสบความสำเร็จไปได้ด้วยดี เหตุผลที่เขายังหลับอยู่ ก็เพราะว่าตอนผ่าตัดเขาต้องถูกวางยาสลบ ในระหว่างการผ่าตัด ตอนนี้เขาจึงยังไม่ตื่น แต่อีกไม่นาน เขาก็จะตื่นขึ้นมาได้แล้ว"

ชาวบ้านรอบๆ พอได้ฟัง ก็พากันหัวเราะอย่างมีความสุข "การผ่าตัดประสบความสำเร็จ หมายความว่า ขาของหยุนจิน สามารถเดินได้อีกครั้ง ดีมากจริงๆ"

ป้ากุ้ยฮวามองไปที่ หลู่เจียว ด้วยรอยยิ้ม นางกล่าว "เจียวเจียว เมื่อเจ้าผ่านพ้นช่วงเวลานี้ไป เจ้าจะต้องโชคดีมากอย่างแน่นอนในอนาคต" 

บนเกวียนวัว ใบหน้าของเซี่ยหยวนเซิน และนางเหยียน ดูไม่ดีนัก นี่คือลูกชายคนที่สามของพวกเขา ทำไมทุกคนถึงเอาแต่ถามหลู่เจียว ไม่ถามพวกเขา

นางเหยียนจ้องมองชาวบ้านด้วยความโกรธเคือง และในที่สุดนางก็จ้องไปที่ป้ากุ้ยฮวาที่อ้าปากพูดออกมาไม่หยุด แล้วร้องด่าออกไป

“ป้ากุ้ยฮวาเจ้าพูดมากไปแล้ว นางจะโชคดีหรือโชคร้าย เกี่ยวอะไรกับเจ้า แล้วเรื่องเกี่ยวกับลูกชายข้าทำไมไม่ถามข้า” 

เมื่อป้ากุ้ยฮวาได้ยินคำพูดของนางเหยียน นางก็หันกลับมาพูดว่า "อ้าว ก็เพราะพวกเรามีความสุข พวกเราก็ต้องร่วมกันอวยพรให้นาง ได้พบแต่เรื่องดีๆหลังจากนี้ แล้วเจ้ายังมีหน้ามาถาม เจ้าไม่ดูหนังหน้าตัวเองหรือ หน้าแก่ๆของเจ้าทำเหมือนกับว่าทุกคนติดหนี้เจ้าอยู่แล้วไม่ยอมใช้คืน ใครเล่าจะอยากสนทนาด้วย" 

"ก่อนหน้านี้ หยุนจินได้รับบาดเจ็บที่ขา เจ้ากลับขับไล่เขาออกจากบ้านของเจ้า ตอนนี้เมื่อเห็นว่าขาของลูกชายของเจ้าหายดีแล้ว เจ้าก็อยากนำกลับไปอีกครั้ง เรื่องนี้ใครๆก็รู้กันทั่ว จะต้องให้ข้าเจียไรไนออกมาหรือเปล่า ข้าสามารถบอกเรื่องชั่วๆของเจ้าออกมาได้ทุกเรื่อง…"