นางเหยียนถูกป้ากุ้ยฮวา ยั่วยุและนางก็อ้าปากร้องด่าออกไป "ป้ากุ้ยฮวา นี่เป็นเรื่องของครอบครัวของข้าแม้ว่าข้าจะไล่เขาออกไป เขาก็ยังเป็นลูกชายของข้า แม้เขาได้กลายเป็นขุนนางระดับสูง เขาก็ยังเป็นลูกชายของข้าเหมือนเดิม"

นางเหยียนกล่าว พอกล่าวเสร็จ นางก็ลุกขึ้นลงจากเกวียนวัวอย่างตื่นเต้น หลู่เจียว ก็มองดูนางด้วยความกลัว กลัวว่านางจะล้มทับขาของเซี่ยหยุนจิน จนทำให้ขาของเขาที่เพิ่งถูกผ่าตัดไปเคลื่อนอีกครั้ง

นางรีบร้องบอกเซี่ยเถี่ยหนิว ต่อหน้านางทันที "หยุดรถก่อน"

พอเซี่ยเถี่ยหนิว หยุดรถหลู่เจียว ก็มองไปที่นางเหยียน แล้วหันกลับมามองเซี่ยหยวนเซิน และพูดอย่างเคร่งขรึม 

"พ่อและแม่ลงไปก่อน"

เซี่ยหยวนเซิน รีบเอื้อมมือออกไปดึงนางเหยียนเอาไว้ เขาไม่ต้องการให้นางเหยียนเข้าไปด่าว่าหลู่เจียว แต่ก็ช้าไปเล็กน้อย ทันใดนั้นนางเหยียนก็เอ่ยออกมา

“นังบ้า อย่าคิดว่าเจ้าจะได้ขึ้นสวรรค์ หลังจากดูแลลูกชายของข้าแค่ไม่กี่วัน ถ้าเจ้าต้องการขี่หัวข้า เจ้าก็ฝันไปแล้ว”

หลู่เจียวโกรธและพูดอย่างเย็นชา "ท่านไม่คู่ควรกับการเป็นแม่ด้วยซ้ำ ลูกท่านเพิ่งทำการผ่าตัดมาใหม่ๆ ตอนนี้ตัวคุณเองยังเดินไม่ถนัด ถ้าหกล้มใส่ขาเขา จะเกิดอะไรขึ้น"

หลู่เจียว หันไปมอง เซี่ยหยวนเซิน ดวงตาของนางก็กลับกลายเป็นเย็นชามากกว่าเดิมแล้วพูดว่า “พ่อ ท่านอยากจะทำร้าย หยุนจิน ใช่หรือไม่”

แม้ว่า เซี่ยหยวนเซิน จะไม่มีความสุขมากนักเมื่อได้ยิน แต่เซี่ยหยุนจิน ก็เป็นลูกชายของเขา และเขาก็ยังได้รับผลประโยชน์มากกว่าหากลูกชายของเขาหายเป็นปกติ ดังนั้นเขาจึงหันหลังกลับทันที แล้วลงจากรถ ทั้งยังลากนางเหยียนลงจากรถไปด้วย

นางเหยียน พยายามด่าว่านาง แต่หลู่เจียวไม่สนใจ สั่งให้เซี่ยเถี่ยหนิวออกรถ "ไปกันเถอะ"

นางเหยียน กระโดดและด่าว่านางจากทางด้านหลัง แต่น่าเสียดายที่ไม่มีใครสนใจนาง แม้แต่ป้ากุ้ยฮวา ก็ด่านางถึงสองครั้ง ประโยค 

“นางเหยียน เจ้าไม่คู่ควรที่จะเป็นแม่ของหยุนจิน เขาได้เกิดเป็นลูกชายของเจ้า เท่ากับเขาโชคร้ายมาแปดชาติแล้ว”

พอป้ากุ้ยฮวากล่าวออกมา ชาวบ้านรอบๆ ก็พากันเห็นด้วย

"ใช่ หยุนจินโชคร้ายจริงๆ ที่มีแม่แบบนี้"

"ในอนาคตเมื่อเขาได้เป็นขุนนาง ก็คงวุ่นวายไม่เว้นแต่ละวัน"

ได้ยินคำพูดของป้ากุ้ยฮวา นางเหยียนก็ยิ่งโกรธจัดกว่าเดิม รีบวิ่งเข้าไปสู้กับป้ากุ้ยฮวา ป้ากุ้ยฮวาตัวสูงกว่าและอ้วนกว่า จึงกดนางลงกับพื้น แล้วเริ่มทุบตีนางแทน

แม้ว่า เซี่ยหยวนเซิน จะช่วยเข้าไปห้ามเอาไว้ แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้มาก และเขาเองก็โกรธมากเหมือนกัน อย่างไรก็ตาม ครั้งนี้ก็นับว่าเป็นโอกาสอันดี ที่จะให้ป้ากุ้ยฮวา จัดการภรรยาของเขาซะบ้าง

ไม่มีชาวบ้านคนใด ที่อยู่รอบๆ คิดจะเข้าไปช่วยเหลือนางเหยียน แม้ว่าพวกเขาจะเข้าไปห้าม แต่พวกเขาก็ไม่ได้ห้ามอย่างเต็มที่เท่าไหร่นัก 

ในท้ายที่สุด นางเหยียนก็พ่ายแพ้ต่อป้ากุ้ยฮวา แต่ป้ากุ้ยฮวา ก็ไม่ได้ลงมือหนักจนเกินไป เพราะอย่างน้อยๆ หญิงชรานางนี้ ก็เป็นแม่ของเซี่ยหยุนจิน ไม่ว่านางจะแย่แค่ไหน นางก็ยังเป็นแม่ของเขา ถ้าหากนางตีแรงเกินไป เซี่ยหยุนจินอาจโกรธนาง และตามมาเอาคืนกับนางในภายหลัง? ดังนั้น ป้ากุ้ยฮวา จึงต้องการแค่สอนบทเรียนให้กับนางเหยียน

หลู่เจียว ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ นางกับหลู่กุ้ย ก็พากันนั่งเกวียนวัวกลับไปที่ลานบ้านเล็กๆของพวกเขา

ที่หน้าประตูลานบ้าน เด็กสี่คนก็ยืนอยู่หน้ารั้วบ้านและคอยสาดส่องสายตามองไปรอบๆ และเมื่อพวกเขาเห็นเกวียนวัวกำลังใกล้เข้ามา ทั้งสี่คนก็วิ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว

ด้านหลังพวกเขา นางเถียนก็กลัวว่าพวกเขาจะไปขวางทางเกวียน โดนวัวโดนรถเหยียบเขา นางจึงจึงตะโกนไล่หลังมาอย่างประหม่าว่า “อย่าวิ่งๆเดินช้าๆ ระวังล้ม ระวังรถ อย่าพึ่งเข้าไปใกล้ ให้รถจอดก่อน”

เด็กน้อยทั้งสี่ดูเหมือนจะไม่ได้ยิน เซี่ยเถี่ยหนิว ก็รีบชะลอรถเกวียนวัว เพราะกลัวว่าจะชนถูกพวกเด็กๆ หลู่เจียว ก็รีบลงจากเกวียนวัวแล้วเดินไปกับเด็กน้อยทั้งสี่คน

เด็กสี่คนข้างๆ เขามองดูหลู่เจียวอย่างประหม่าและถาม “แม่ครับ พ่อเป็นยังไงบ้าง”

หลู่เจียวพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “เอาล่ะๆ ไม่ต้องกังวล เขาได้รับการผ่าตัดแล้ว และมันก็ประสบความสำเร็จ หลังจากพักฟื้นไปอีกระยะหนึ่ง ขาของเขาก็จะดีขึ้น และในอนาคตเขาก็จะเดินได้” เมื่อเด็กน้อยทั้งสี่ได้ยิน ก็รู้สึกมีความสุขและพากันหัวเราะอย่างตื่นเต้น

แต่หลังจากนั้นไม่นาน ต้าเป่าก็มองดูเซี่ยหยุนจินบนเกวียนวัว ที่ยังหลับอยู่ และดูเหมือนว่าเขาจะไม่ตอบสนองเลย เขากังวลอีกครั้ง หันไปมอง หลู่เจียว แล้วพูดว่า "แม่ ทำไมพ่อถึงยังไม่ตื่น?"

หลู่เจียวหันไปมองต้าเป่า แล้วแย้มยิ้มออกมาตรงมุมปาก เมื่อได้ยินเด็กน้อยคนนี้เรียกนางว่าแม่เสียที ถึงแม้ว่าเขาอาจจะเรียกโดยไม่ตั้งใจก็ตาม แล้วตอบคำถามของเขาออกไป

“ที่เขายังไม่ตื่น เพราะยาที่ใช้ในการผ่าตัด แต่เขาควรจะตื่นในตอนเย็น ไม่ต้องกังวลไป”

ต้าเป่า สงบลงและพยักหน้า “อืม เข้าใจแล้ว”

รถเกวียนวัวหยุด ที่ประตูของลานเล็กๆ หลู่เจียว หลู่กุ้ยก็ลงจากรถ แล้วอุ้มเซี่ยหยุนจินเข้าไปในบ้าน หลู่เจียวก็ช่วยประคับคอง ป้องกันไม่ให้ขาของเซี่ยหยุนจิน ที่เพิ่งผ่าตัดมาสัมผัสอะไร

เมื่อเซี่ยเถี่ยหนิว ขับรถเกวียนวัวออกไป หลู่เจียวก็รีบตะโกนว่า "พี่เถี่ยหนิว ขอบคุณมาก"

เซี่ยเถี่ยหนิว ส่ายศีรสะ "ไม่จำเป็นต้องขอบคุณ เจ้ารีบเข้าไปดูแลหยุนจินเถอะ"

เซี่ยเถี่ยหนิวไม่ได้พูดถึงเงินค่ารถ และเขาก็ไม่ได้ต้องการมัน หลู่เจียวก็ได้แต่จดจำน้ำใจนี้เอาไว้ 

หลู่เจียว และหลู่กุ้ย วางเซี่ยหยุนจิน ไว้ในห้องนอนทางทิศตะวันออก และห่มผ้าห่มผืนบางๆให้กับเซี่ยหยุนจิน

ในเวลานี้ นางเถียนก็สังเกตเห็นว่าใบหน้าของหลู่เจียว ดูอิดโรยและเหนื่อยล้ามาก นางจึงถามออกมาด้วยความเป็นห่วง 

"เจียวเจียว ทำไมหน้าเจ้าจึงดูเหนื่อยมาก เกิดอะไรขึ้น?"

หลู่เจียว ส่ายศีรษะ "ไม่เป็นไร ข้าแค่กังวล"

นางเถียนเมื่อได้ยินดังนั้น นางก็รีบไปที่ห้องครัว เพื่อทำน้ำน้ำตาลให้หลู่เจียวดื่ม จากนั้นนางก็ซักถามเกี่ยวกับการผ่าตัดของเซี่ยหยุนจิน “ขาของหยุนจินเป็นยังไงบ้าง”

“ในตอนนี้ ทำการผ่าตัดสำเร็จแล้ว ในตอนนี้แค่ให้เขาพักผ่อนและดูแลต่อไป แล้วปล่อยให้กระดูกขาของเขางอกขึ้นมาใหม่ เขาก็จะสามารถเดินได้ตามปกติในเวลาไม่เกินสองเดือน และเขาจะหายเป็นปกติภายในเวลาสามเดือน”

นางเถียน เมื่อได้ยินดังนี้ นางก็ดีใจมาก “ดีจริงๆ สวรรค์มีตาจริงๆ” เด็กทั้งสี่ก็กอดกันอย่างตื่นเต้นและหัวเราะ “พ่อจะไม่เป็นไร”

"ในอนาคตพ่อจะเล่นกับพวกเราได้อีกครั้ง"

"เมื่อพ่อหาย พ่อก็สามารถไปเรียนได้อีกครั้ง"

"พ่อบอกว่า เมื่อพ่อได้เป็นขุนนาง พ่อจะพาเราไปเที่ยวเมืองหลวง และเที่ยวเล่นในย่านที่ครึกครื้นที่สุด"

ภายในห้องนั้นก็เต็มไปด้วยความสุข

เซี่ยหยุนจิน ตื่นขึ้นในตอนเย็น และก่อนที่เขาจะลืมตาขึ้น เขาก็ได้ยินคำพูดด้วยความกังวลใจของคนในตระกูลก่อน

“ทำไมหยุนจินยังไม่ตื่นอีกล่ะ”

“เขาจะไม่เป็นไรใช่ไหม”

“พวกท่านไม่ต้องกังวล เขาจะไม่เป็นไร”

เซี่ยหยุนจิน พอได้ฟังเสียงนุ่มนวลของหลู่เจียว เขาก็ลืมตาขึ้นช้าๆ และเห็นผู้หญิงที่อยู่ข้างเตียงทักทายคนในตระกูลที่มาเยี่ยมอย่างอ่อนโยน ท่าทางมั่นใจ และสงบนิ่งอย่างสุดจะพรรณนา ใบหน้ายังคงคุ้นเคย แต่ยังเป็นนาง ที่ไม่ใช่นางคนก่อนหน้านี้ ก่อนที่เขาจะบาดเจ็บ 

ครั้งหนึ่งเขาเคยจินตนาการว่า ผู้หญิงที่เขาจะแต่งงานด้วยในอนาคตจะเป็นคนอย่างไร เขาไม่ได้หวังว่าภรรยาของเขาจะเป็นคนสวยมากมาย และเขาก็หวังเพียงว่า ภรรยาของเขา และเป็นคนใจเย็น และสามารถช่วยเหลือซึ่งกันและกัน และข้ามผ่านความยากลำบากไปด้วยกัน และหากมีทรัพย์สมบัติในอนาคต พวกเขาก็จะแบ่งปันกัน…

เซี่ยหยุนจิน กำลังหวนคิดถึงเรื่องราวบางอย่าง ก็พอดีที่เด็กๆทั้งสี่ ที่กำลังเฝ้าอยู่ข้างเตียง ได้ค้นพบว่า เขาตื่นขึ้นมาแล้ว จึงร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ "พ่อตื่นแล้ว"

ความคิดของเซี่ยหยุนจิน ถูกขัดจังหวะเล็กน้อย หลู่เจียวก็หันกลับมามองเขา แล้วกล่าวออกมา "เป็นอย่างไรบ้าง เจ็บขาหรือเปล่า เจ้าทนได้ไหม"

เขาเคยได้รับยาสลบมาก่อน ในตอนนั้น เขาไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรเลย แต่ตอนนี้ เมื่อยาชายาสลบได้หายไป ขาของเขาก็เริ่มรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาจริงๆ หลู่เจียวก็มองดูเขา ถ้าเขาเจ็บปวดมาก นางก็สามารถให้ยาแก้ปวดแก่เขาได้ แต่จะดีที่สุด ถ้าไม่ให้ยาแก้ปวดกับเขามากเกินไป คงต้องให้ในปริมาณที่พอเหมาะ…