นางเหยียนคิดอยากจะพูดอะไรอีกครั้ง แต่เซี่ยหยวนเซินก็หยุดนางเอาไว้ แล้วพูดออกไปว่า "ก็ได้"

หัวหน้าหมู่บ้านและเหล่าผู้อาวุโส ก็มองไปที่นางเหยียนอย่างโกรธเคือง เวลานี้ยังต้องฝากชีวิตและอนาคตของลูกชายไว้ในมือหมอยังกล้าพูดจาแบบนี้อีก หากหมอฉีคิดเปลี่ยนใจ นั่นไม่แย่ดอกหรือ

ท่านผู้เฒ่าก็มองแรงกไปยังนางเหยียนและเซี่ยหยวนเซิน แล้วหันไปพูดกับฉีเหล่ย "ตกลง พวกเราจะรอข้างนอก และคงต้องรบกวนหมอฉีแล้ว"

หมอฉีพยักหน้าไปทางท่านผู้เฒ่าเซี่ย แล้วกล่าว "ไม่ต้องกังวล ข้าจะพยายามทำอย่างดีที่สุด" 

หัวหน้าหมู่บ้าน รวมทั้งท่านผู้เฒ่าเซี่ยและเหล่าผู้อาวุโส ที่มาพร้อมกัน ก็มีใบหน้าที่ยิ้มแย้มออกมาทันที "คงต้องรบกวนหมอฉีแล้ว"

"คงต้องฝากหมอฉีแล้ว"

กลุ่มคนก็รออยู่ด้านนอก ตรงจุดรอของญาติผู้ป่วย อยู่นอกเป่าเหอถัง หลู่เจียวเหลือบมองไปที่หัวหน้าหมู่บ้านและท่านผู้เฒ่าแล้วกล่าวว่า "ท่านผู้ใหญ่บ้าน ท่านผู้เฒ่า พวกท่านคงยังไม่ได้ทานอาหารเช้า ข้าและน้องชาย จะไปซื้อบางอย่างมาให้พวกท่านรองท้องก่อน"

หัวหน้าหมู่บ้านและผู้เฒ่าโบกมือครั้งแล้วครั้งเล่า "ไม่จำเป็นๆ" 

หลู่เจียวกำลังจะคะยั้นคะยออีกครั้ง นางเหยียนก็พูดออกมาก่อนว่า “พ่อของเจ้าและข้าก็ยังไม่ได้กินข้าว เจ้ารีบไปหาซื้อของกินมาซะ" 

หลู่เจียวไม่ตอบนาง มองไปที่หัวหน้าหมู่บ้านและท่านผู้เฒ่าแล้วพูดว่า “นอกจาก หัวหน้าหมู่บ้านและท่านผู้เฒ่า ก็ยังมีคนมากมายที่มาครั้งนี้ ยังคงยังไม่ได้กินข้าว ข้าจะไปซื้ออะไรมาก่อน และเมื่อทุกคนมาถึงก็จะได้มีอะไรกินรองท้อง”

พูดจบนางก็ไม่ให้หัวหน้าหมู่บ้านและท่านผู้เฒ่ามีโอกาสบอกปัด แล้วพาหลู่กุ้ย ออกไปก่อน

เมื่อหลู่เจียวพาหลู่กุ้ย ไปยังสถานที่ๆใกล้ที่สุด เพื่อหาซื้อซาลาเปานึ่งธัญพืชขนาดใหญ่สองถุง สี่สิบลูก ราคาสองตำลึงต่อถุง ไม่ใช่ว่านางไม่เต็มใจที่จะให้คนในตระกูลได้กินอะไรดีๆ แต่ในสถานการณ์ปัจจุบัน ไม่เหมาะที่จะให้ทุกคนกินดีเกินไป ทุกคนอาจมองเจตนาของนางผิดได้ แต่แค่นี้ก็นับว่ากินดีกว่าตอนปกติของใครบางคนในชนบทแล้ว

“เจ้านำซาลาเปานึ่งธัญพืชสองถุงไปให้หัวหน้าหมู่บ้าน และให้ท่านผู้เฒ่ากินรองท้อง แล้วขอน้ำจากพยักงานของเป่าเหอถัง” หลู่กุ้ย ถาม หลู่เจียวอย่างแปลกใจ 

“พี่สาว แล้วท่านล่ะ?”

หลู่เจียวยกนิ้วขึ้นจุ๊ปาก พูดออกมาเบาๆว่า "ข้าจะเดินอยู่แถวนี้ เมื่อข้าเห็นว่าพี่เขยของเจ้า กำลังจะผ่าตัด ข้าก็หายใจไม่ค่อยออก และไม่กล้าเข้าไปที่นั่น มันทำให้ข้ากังวลมาก" 

เมื่อได้ยินดังนั้น หลู่กุ้ยจึงรีบพูดว่า "ถ้าอย่างนั้น ท่านก็ออกไปสูดอากาศซักพักก็ได้ ข้าจะจัดการที่เหลือเอง" กล่าวเสร็จหลู่กุ้ยก็เดินจากไป เข้าไปในเป่าเหอถัง

หลู่เจียวรอให้หลู่กุ้ย ออกไปไกลแล้ว จากนั้นนางก็หันหลังกลับ และเดินไปที่ตรอกด้านหลังของเป่าเหอถัง มีประตูเข้าและออกอยู่ทางด้านหลัง และด้านหลังเป็นตรอกเล็ก ๆ ซึ่งเข้าออกได้ง่ายมาก

ทันทีที่หลู่เจียวเดินผ่านประตูหลังเข้ามา ฉีเหล่ยก็เข้ามาหานาง "ท่านอาจารย์ ข้าให้อาจารย์พ่อดื่มยาที่อาจารย์ให้มา ตอนนี้เขาหลับไปแล้ว"

ปกติแล้วหากเป็นภรรยาของอาจารย์จะเรียกอาจารย์แม่ เช่นนั้น หากเป็นสามีของอาจารย์ คงต้องเรียกว่าอาจารย์พ่อหรือเปล่า

หลู่เจียวพอได้ฟังคำพูดของฉีเหล่ย เส้นสีดำก็เกิดบนใบหน้าของนาง คำๆนี้ มันฟังดูแล้วตะหงิดๆอยู่บ้าง 

“อย่าเรียกเขาว่าอาจารย์พ่อ ให้เรียกเขาว่า เซี่ยซิ่วไฉ”

ปกติแล้วเซี่ยหยุนจิน มีตำแหน่งบัณฑิตและสอบได้ซิ่วไฉ ในสถานศึกษาก็เรียกเขาว่าเซี่ยซิ่วไฉ ซึ่งคำนี้น่าจะเหมาะกับเขาที่สุด

ทั้งสองเดินตรงไปที่ห้องที่ เซี่ยหยุนจิน นอนอยู่

แต่ยังไม่ทันเข้าไป ภายนอกห้อง ระหว่างเตรียมตัว หลู่เจียวก็หันไปเอ่ยฉีเหล่ย แล้วกล่าวว่า "หาคนที่จะช่วยปกป้องข้า และห้องผ่าตัดเอาไว้ อย่าให้ใครเข้ามา แล้วเจ้าเอง ก็ควรกลับมาหลังจากนี้"

ฉีเหล่ย มองไปที่ หลู่เจียวอย่างคาดหวังและกล่าวว่า "ข้าเข้าไปไม่ได้ แต่ข้าสังเกตการณ์ได้หรือไม่”

“เจ้าแน่ใจนะว่า เจ้าจะไม่หน้ามืดเมื่อเห็นฉากนองเลือด และทำให้การผ่าตัดของข้าหยุดชะงัก และรับผิดชอบผลที่ตามมาได้”

หลู่เจียวมองที่ฉีเหล่ย และพูดอย่างจริงจัง “เอาไว้ครั้งหน้า เจ้าค่อยดู การเรียนรู้การผ่าตัดแบบนี้ เจ้าจะต้องเริ่มด้วยการผ่าตัดเล็กก่อน”

“เข้าใจแล้ว” ฉีเหล่ยพยักหน้ารับ หลู่เจียวหันกลับไปแล้วเดินเข้าไปในห้อง 

เมื่อนางเข้าไปข้างใน นางก็เตรียมตัวอีกครั้ง ใส่เสื้อคลุมสีขาว สวมหน้ากาก ถุงมือ และสิ่งของอื่นๆ ที่ฆ่าเชื้อแล้ว ที่นำออกมาจากพื้นที่มิติ อย่างรวดเร็ว

การดำเนินการนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับนาง เพราะไม่มีแพทย์ผู้ช่วย และไม่มีวิสัญญีแพทย์ ไม่มีพยาบาล ไม่มีอะไรเลย และนางต้องทำทุกอย่างด้วยตัวเอง ดังนั้นภาระงานของนางจึงหนักมาก

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลู่เจียวได้นำจอภาพ ECG ที่เก็บไว้ในพื้นที่มิติออกมาก่อน และตรวจสอบอุณหภูมิร่างกาย ชีพจร การหายใจ และความดันโลหิตของ เซี่ยหยุนจิน และพบว่าทุกอย่างคงที่

นางโล่งใจที่จะเอายาชาออกมา เพราะนางกังวลว่า เซี่ยหยุนจิน จะตื่นขึ้นครึ่งทาง ดังนั้นนางจึงตัดสินใจใช้ยาสลบในครั้งนี้

หลังจากการดมยาสลบ หลู่เจียวได้ทำการผ่าตัดให้เซี่ยหยุนจิน อย่างเป็นทางการโดยใช้มีดผ่าตัด เพื่อเปิดกล้ามเนื้อขาของเซี่ยหยุนจิน ทำตามทุกอย่างที่ได้วางแผนเอาไว้ และเป็นไปตามที่นางได้เคยตรวจสอบเอาไว้…

กระดูกขาของเซี่ยหยุนจินแตก และเคลื่อนเล็กน้อย เนื่องจากถูกกระแทก ดังนั้นนางจึงต้องนำกระดูกที่หักเล็กๆออกมา และยืดกระดูกของขาเขาให้ตรงในเวลาเดียวกัน…

การดำเนินงานในห้องเป็นไปอย่างมีระเบียบเรียบร้อย และนางพยายามให้มีการเสียเลือดน้อยที่สุด…

….

ณ  ห้องรอของญาติ ด้านนอกของเป่าเหอถัง ในเวลานี้ ดูมีชีวิตชีวามาก สมาชิกในตระกูล ที่เดินตามมา 20 คนก็มาถึงแล้ว ทุกคนก็เฝ้ารออย่างมีความหวังและความวิตกกังวลเล็กน้อย

หลู่กุ้ยมอบซาลาเปาให้กับทุกคน และให้ทุกคนก็พากันกินไปเล็กน้อย

นางเหยียน รู้สึกไม่พอใจกับซาลาเปาธัญพืชในมือของนางมาก และมองไปที่ หลู่กุ้ย แล้วพูดว่า "หลู่เจียวมอบของแบบนี้ ให้แม่สามีของนางหรือ"

"อะไรอีกเน้อ" ทุกคนก็มองไปยังนาง 

ที่ด้านข้างของนางเหยียน เฉินหลิว ก็ใช้โอกาสนี้เพื่อกระตุ้นผู้คน "น้องสะใภ้สามไปซื้อของใช่ไหม"

เซี่ยหลาน กล่าวอย่างประชดประชันออกมาบ้าง "สามีของนางกำลังได้รับการผ่าตัด แต่นาง กลับวิ่งออกไปเที่ยวเล่นที่อื่น แบบนี้ใช้ได้ที่ไหน ข้าจะให้พี่สามหย่ากับนางในวันพรุ่งนี้"

หลังจากฟังคำพูดของ เซี่ยหลาน หลู่กุ้ยก็ตะโกนอย่างโกรธเคือง "ไร้สาระ จะอะไรนักหนา เจ้ากำลังใส่ร้ายพี่สาวข้า พี่สาวข้ากังวลเกี่ยวกับการผ่าตัดของพี่เขยของข้า ดังนั้นนางจึงอดที่ตะตื่นตระหนกไม่ได้ ก็เลยออกไปสูดอากาศข้างนอก ไม่นานนางก็กลับมา"

หลังจากได้ยินคำพูดของหลู่กุ้ย หัวหน้าหมู่บ้าน รวมทั้งท่านผู้เฒ่า และคนอื่นๆ ก็คิดว่า มันสมเหตุสมผลและพยักหน้าเข้าใจ

ท่านผู้เฒ่าเซี่ย ก็มองไปที่นางเหยียน และคนอื่นๆ แล้วพูดอย่างโกรธเคืองว่า 

"อย่าพูดจาเหลวไหล"

นางเหยียนก็หยุดพูดด้วยใบหน้าที่มืดมน ราวกับมีคนติดหนี้นางแล้วไม่ยอมใช้คืน

….

การผ่าตัดของเซี่ยหยุนจิน ใช้เวลาไปสองชั่วโมงเต็มกว่าจะสิ้นสุด

หลังจากเสร็จสิ้น หลู่เจียวก็ทรุดตัวลง เหงื่อออกทั่วร่างกายของนาง และใบหน้าของนางก็ซีดมาก มันไม่ง่ายเลยจริงๆ

มันเหนื่อยมาก ทุกอย่างต้องทำคนเดียว และนางก็กลัวอุบัติเหตุ นางจึงมีแรงจูงใจ และตั้งใจสูง ผลก็คือ หลังการผ่าตัด นางเกือบจะล้มลงหมดสติ

หลังจากการผ่าตัด หลู่เจียวก็ไม่ได้ออกไปทันที แต่ แขวนน้ำเกลือผสมยาต้านการอักเสบอีกสองขวดให้เซี่ยหยุนจินให้เสร็จเสียก่อน

น้ำเกลือและยาพวกนี้ จะให้คนอื่นเห็นไม่ได้เด็ดขาด ดังนั้นนางจึงทำได้เพียงเข้ายาให้เขาและใช้โอกาสนี้นั่งพักชั่วคราว 

จนกระทั่งเข้ายาต้านการอักเสบหมดขวดน้ำเกลือแล้ว นางจึงโล่งอก เก็บอุปกรณ์เครื่องมือทุกอย่าง แล้วเดินออกไป…

นอกห้อง ฉีเหล่ย ก็รออยู่แล้ว เมื่อเห็นนางออกมา เขาก็รีบเข้าไปหาทันที 

"มีอะไรผิดปกติหรือไม่"

หลู่เจียวมองไปที่เขาแล้วพูดว่า "ไม่มีอะไร ข้าแค่เหนื่อย"

เมื่อคำพูดของนางจบลง ก็คิดขึ้นมาได้ว่า เขาคงหมายถึงการผ่าตัด ไม่ใช่ถามถึงสภาพของนาง นางจึงหันไปเอ่ยกับฉีเหล่ย แล้วกล่าวว่า "การผ่าตัดจบลงแล้ว ถือได้ว่าผ่านพ้นไปได้ด้วยดี เจ้าสามารถออกไปบอกครอบครัวอีกฝั่งได้ว่า การผ่าตัดเสร็จสิ้นไปแล้ว และมันก็ประสบความสำเร็จเป็นอันมาก และผ่านพ้นไปได้ด้วยดี"

ฉีเหล่ย พยักหน้าและถามหลู่เจียว “อาจารย์ สบายดีไหม?”

หลู่เจียวพอได้ฟังก็รู้สึกดีอยู่บ้าง แต่ก็ส่ายศีรษะ “ไม่ต้องกังวล ข้าสบายดี”

ฉีเหล่ยหันกลับมาและต้องการจะเดินเข้าไป แต่หลู่เจียวหยุดเขาเอาไว้ก่อน แล้วกล่าวว่า "สามีของข้าได้รับการดมยาสลบอีกรอบ ดังนั้น เขาจะยังไม่ตื่นในเร็วๆนี้ เมื่อเขาตื่นขึ้นมา แล้วค่อยให้เขาคุยกับครอบครัวเซี่ยในภายหลัง"

ฉีเหล่ย เลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจหลังจากได้ยินคำพูดของนาง "ยาชาหรือ?"

หลู่เจียวอธิบาย ด้วยรอยยิ้ม "มันคือยาหม่าเฟยซาน เจ้าต้องใช้ยาสลบในการผ่าตัด ไม่สามารถใช้ยาชาธรรมดาได้ มิฉะนั้นผู้ป่วยจะไม่สามารถทนได้"

"โอ้… ข้าเข้าใจ"

ฉีเหล่ย พยักหน้าและเดินเข้าไปอีกทาง หลู่เจียวก็หายใจเข้าลึกๆ และปรับจิตวิญญาณของนาง โดยการดื่มน้ำพุจิตวิญญาณเพื่อฟื้นฟูร่างกายและจิตวิญญาณเพียงหยดสองหยด หากฟื้นฟูจนหายดีมากเกินไป ก็คงไม่ดีเท่าไหร่

เพราะนางยังไม่ลืมว่า นางเหยียนมาด้วยในครั้งนี้ นางจึงตัดสินใจทำเช่นนี้ ไม่เช่นนั้น เมื่อนางปรากฏตัวแล้ว ดูเหมือนคนปกติและหน้าตาสดใส นางเหยียนจะพูดจาและสร้างปัญหาให้นางอีกแน่นอน

พอหลู่เจียวคิดได้ดังนี้ นางก็หันหลังกลับ แล้วเดินไปทางประตูทิศเหนือของเป่าเหอถัง ซึ่งเป็นประตูหลัง นางคลำทางออกจากตรอกและเดินไปที่ประตูหน้า

ในโถงห้องญาติผู้ป่วยของเป่าเหอถัง ฉีเหล่ย ก็กำลังคุยกับครอบครัวเซี่ย

"การผ่าตัดเสร็จสิ้นและประสบความสำเร็จอย่างมาก"