หลู่เจียวไม่ต้องการให้ฉีเหล่ย เห็นการผ่าตัดในวันพรุ่งนี้ เพราะการผ่าตัดที่นางทำให้กับเซี่ยหยุนจิน ต้องใช้ยาชาและยาปฏิชีวนะซึ่งไม่เหมาะกับฉีเหล่ย ที่จะเห็นขั้นตอนเหล่านั้นในตอนนี้

ยาชาและยาปฏิชีวนะในพื้นที่มิติของนางมีไม่มากนัก หากใช้จนหมด นางจะต้องหาทาง ทำยาที่ใช้ในการผ่าตัดเคสอื่นๆในภายหลัง

ขณะที่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ หลู่เจียวมองไปที่ ฉีเหล่ย และกล่าวว่า

"การผ่าตัดพรุ่งนี้มีเลือดมากและไม่เหมาะสำหรับผู้ที่กำลังเรียนรู้การผ่าตัดแบบเปิดเป็นครั้งแรก เจ้าสามารถดูได้ในภายหลังเมื่อข้าทำศัลยกรรมเล็กและค่อยเป็นค่อยไป พรุ่งนี้เป็นการผ่าตัดที่สำคัญมาก ถ้าเจ้าเป็นลมขณะที่ข้าทำการผ่าตัด และทำให้การผ่าตัดหยุดชะงัก มันจะเป็นอันตรายมากสำหรับสามีของข้า”

ฉีเหล่ยพอได้ฟังก็คิดว่านางมีเหตุผล และหลู่เจียวพูดถูกจริงๆ เมื่อเห็นฉากนองเลือดครั้งแรก หลายคนควบคุมมันไม่ได้ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นระหว่างการผ่าตัด มันจะส่งผลกระทบต่อเซี่ยหยุนจิน ดังนั้นนางจึงไม่กล้าเสี่ยง

ทันทีที่ฉีเหล่ย ได้ยินคำพูดของหลู่เจียวเขารู้สึกว่าสิ่งที่นางพูดนั้นสมเหตุสมผลและเห็นด้วย และเขาก็จินตนาการเอาได้ว่า ขาของมนุษย์เมื่อผ่าออก และเห็นกระดูกและเนื้อหนังข้างใน เพียงแค่คิดเกี่ยวกับมันก็ทำให้หนังศีรษะของเขาคันจนต้องเกา

แม้ว่าเขาจะเคยรับมือกับคนไข้ที่ป่วยหนักมาหลายครั้งแล้วก็ตาม แต่เขาไม่เคยผ่าตัดคนด้วยมีดเลย

เมื่อหลู่เจียวเดินไปที่ประตู นางนึกถึงเรื่องสำคัญ นางไม่สามารถให้ เซี่ยหยุนจิน รู้ว่านางทำการผ่าตัดให้เขา ดังนั้นนางจึงต้องทำให้ผู้ชายคนนี้หลับไปก่อน

หลู่เจียวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงหยิบขวดยาสลบออกมาใต้แขนเสื้อของนาง แต่จริงๆเรียกออกมาจากพื้นที่มิติ

“เมื่อสามีของข้ามาถึง เปิดขวดออกแล้วปล่อยให้เขาดื่ม เขาจะผลอยหลับไป แล้วข้าจะเข้าไปดำเนินการต่อ เพื่อที่เราจะได้ปิดบังเหตุการณ์นี้ ไม่ให้เขารู้ตัว”

“ตกลง”

ฉีเหล่ยไม่ลังเล ตามที่เขาให้สัญญาไว้ ในที่สุดหลู่เจียวก็จัดการแล้วเสร็จแล้วเดินออกไป

เนื่องจากยังพอมีเวลา หลู่เจียวจึงไม่รีบร้อนที่จะกลับ ดังนั้นนางจึงเข้าไปในเมืองซอยอื่น ซื้อเครื่องใช้บนโต๊ะอาหาร อาหารและตะเกียบจำนวนมาก รวมทั้งขนมหลายอย่างอย่างติ่มซำ

ส่วนของฝากของเพื่อนร่วมชั้นของเซี่ยหยุนจิน แม้ว่าวันนี้นางจะนำมันใส่ตระกร้าสะพายหลัง แต่นางก็นำมันกลับเข้าไปในพื้นที่มิติเหมือนเดิม

หลังจากที่หลู่เจียวซื้อเครื่องใช้บนโต๊ะอาหารและขนม นางก็หยิบลูกพีชและองุ่นออกจากพื้นที่มิติเงียบๆ แล้วใส่ลงในตะกร้า

เมื่อเห็นว่ามันสายแล้ว นางจึงวางแผนจะหาของกินใกล้ๆ

เมื่อนางเลี้ยวตรงหัวมุมเดินไปที่ถนนเล็กๆ ที่ขายอาหาร แต่มีคนออกมาจากหัวมุมและขวางทางนางเอาไว้เสียก่อน

คนที่มาเป็นชายร่างสูงแต่ร่างกายอ้วนท้วนสมบูรณ์

มีรอยแผลเป็นบนใบหน้าของเขา ซึ่งทำให้เขาดูดุร้ายเหมือนหมีควายมาก มีคนสี่หรือห้าคนที่ติดตามเขามา มองไปดูคล้ายโจร และยังคล้ายพวกอันธพาล

หลู่เจียวเลิกคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย และมองดูคนเหล่านี้ ดูเหมือนนางไม่ได้มีความแค้นอะไรกับคนเหล่านี้ พวกเขาพยายามจะหยุดนางไปเพื่ออะไร…

หลู่เจียวหรี่ตาลงเล็กน้อย จ้องไปที่คนสองสามคนที่อยู่ตรงข้ามนาง ฝั่งตรงข้าม คนที่คล้ายเป็นหัวหน้า ก็พูดออกมาอย่างดุดัน

"เจ้าหมูอ้วน เจ้ากล้ารังแกเสิ่นซิ่ว น้องสาวของข้า วันนี้พวกเราจะมาสอนบทเรียนให้กับเจ้า"   

ลูกน้องข้างๆ เขาพูดอย่างระมัดระวัง “ลูกพี่ นางอ้วนมาก คงขายได้เงินได้มาก”    

“ขายไม่ได้ราคา ข้าก็จะขายมัน” หลังจากพูดจบ ชายที่มีแผลเป็น ก็จ้องไปที่ลูกน้องของเขาและพูดว่า “พวกเจ้าไปจับนางมา” 

บรรดาลิ่วล้อ หลายคนก็ตรงไปที่หลู่เจียว หลู่เจียวหันกลับมาและค่อยๆวางตะกร้าลงกับพื้น แล้วแอบโปรยยาผงสลายพลังแล้วเอายาแก้อุดจมูกเอาไว้  

นางไม่ได้กลัวแต่อย่างใด นางวางตะกร้าบนหลังของนางลงช้าๆ    

ทันทีที่หลู่เจียววางตะกร้าลง คนพวกนั้นก็มาถึงตัว เมื่อเขาวิ่งเข้ามา นางก็เหวี่ยงหมัดใส่ผู้ชายที่กำลังวิ่งเข้ามาทันที ในเวลาเดียวกัน นางก็เตะอีกคนอย่างดุเดือด    

ความแข็งแกร่งของหลู่เจียวนั้นสูงกว่าคนธรรมดา ถึงแม้ไม่รู้ว่าแข็งแกร่งแค่ไหน แต่มันก็เพียงพอจะล้มผู้ชายหลายคนได้ และคนเหล่านี้ไม่ใช่คู่มือนางเลย อีกทั้งนางก็ฝึกศิลปะการป้องกันตัวตั้งแต่เมื่อชาติก่อนมาพอสมควร ดังนั้นเมื่อพวกเขาเข้ามาถึง จึงทำได้แค่เพียงถูกต่อยและเตะจนกระเด็น    

คนอื่นๆ พอเห็นดังนี้ ก็สะดุ้งและไม่กล้าขยับเลยสักนิด   

ใบหน้าของชายที่มีรอยแผลเป็นเริ่มกระตุก เขาโบกมือและสั่งหลายคน เข้าไปพร้อมกัน

"หมูอ้วนตัวนี้มีความสามารถมาก ไม่น่าแปลกใจที่นางสามารถรังแกน้องสาวเสิ่นซิ่วได้ เข้าไปพร้อมกันและจับกุมนาง"    

"จัดการเลย"

เมื่อเขาพูดจบ ผู้ชายหลายคนที่เข้ามาก็เริ่มเวียนหัว และร่างกายของพวกเขาก็เริ่มอ่อนแรง และพวกเขาก็ร่วงหล่นลงกับพื้น

ชายที่มีรอยแผลเป็นที่ด้านหลังดูใบหน้าดูน่าเกลียด และตะโกนออกมาด้วยความโกรธไปที่หลู่เจียว "นังอ้วนเจ้าทำอะไรกับพวกเขา"

"อะไร เจ้าบอกว่าข้าทำอะไร"

นางพูดจบและเดินไปหาชายที่มีแผลเป็น

ในเวลานี้ ชายที่มีแผลเป็นก็เริ่มรู้สึกว่าเขาเตะถูกแผ่นเหล็กเข้าให้แล้ว เขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดา เขาจึงถอยออกมาโดยไม่รู้ตัว แทบอยากจะวิ่งหนี

น่าเสียดายที่เขาถูกสูดดมได้กลิ่นผงสลายพลัง ที่ทำมาจากต้นสลายพลังทำให้เขาไม่แรงกำลัง ดังนั้นเขาจึงล้มลงกับพื้นเหมือนกับคนอื่นๆ

หลู่เจียวก้าวไปสองสามก้าวแล้วเหยียบเขา ชายที่มีแผลเป็นยังไม่หมดสติ พยายามมองดูหลู่เจียว “เจ้า ปล่อยข้าไป มิฉะนั้นข้าจะไม่ให้อภัยเจ้า”

หลู่เจียวหัวเราะ คิ้วของนางและ ดวงตาดูมืดมนอย่างสุดจะพรรณนา 

"ปล่อยเจ้าไป บอกเหตุผลข้ามาที ว่าทำไมข้าถึงต้องปล่อยเจ้า"

พอนางพูดจบ นางก็ยกนิ้วขึ้นและมีดผ่าตัดก็ปรากฏออกมาจากพื้นที่มิติแล้วนางก็จับมีดเอาไว้

ชายอ้วนมีแผลเป็นถึงกับตาโตเท่าไข่ ผู้หญิงคนนี้สามารถเสกมีดที่บางขนาดนี้ ออกจากความว่างเปล่าได้ นางเป็นคนหรือปิศาจกันแน่?

ชายที่มีแผลเป็นรู้สึกตกใจ คิดว่านางคงเป็นอย่างหลัง คราวนี้นับว่าเขาซวยแล้วจริงๆ หลู่เจียวก้มลงและมีดผ่าตัดก็ส่ายไปมาบนใบหน้าของชายที่มีรอยแผลเป็น 

"ใบหน้านี้น่าเกลียดจริงๆ ลอกออกแล้วทำให้เป็นกลองผิวหนังมนุษย์ดีกว่า"

มนุษย์แผลเป็น ก็ส่ายศีรษะหลายครั้งแล้วเอ่ยออกมาด้วยความหวาดกลัว 

"อย่าเลยๆ ผิวหนังของข้าหยาบกระด้าง ทำกลองแล้วตีไม่ค่อยดัง และใบหน้าของข้าน่าเกลียดมาก ไม่เหมาะจะเอามาทำเป็นกลอง"

"เช่นนั้น ข้าก็ลอกหนังของเจ้า เลาะกระดูก แล้วทุบมันให้ละเอียดแล้วป้อนเป็นอาหารสุนัข เจ้าคิดว่ายังไง"

ชายที่มีแผลเป็นกลัวจนผมของเขาตั้งชัน เขาไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้พูดเล่นเลย นางดูจริงจังมาก

ชายที่มีแผลเป็นตกใจและตะโกนด้วยความหวาดกลัว สารภาพออกมาทันที

"อย่าฆ่าข้า เป็นเพราะเสิ่นซิ่ว นางขอให้ข้าจับเจ้าไปขายที่หอนางโลม"

"นางสัญญาว่าจะอยู่กับข้าหนึ่งเดือนก่อนที่ข้าจะยอมช่วยนาง ไม่ใช่ความผิดของข้า ไม่ใช่ความผิดของข้า อย่าฆ่าข้า"

หลังจากที่ชายผู้มีแผลเป็นพูดจบ เหมือนว่าเขาจะสูดดมยาสลายพลังจนจะกลายเป็นยาสลบ เขาก็กลอกตาแล้วสลบไป

หลู่เจียวหยิบยาถอนพิษออกมา แล้ววางไว้ใต้จมูกของเขา หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

มีดในมือของ หลู่เจียวเลื่อนไปที่คอของเขา และชายที่มีรอยแผลเป็นก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่คอของเขา และเขาก็ร้องไห้ออกมา

"พี่สาว ข้าไม่กล้าแล้ว อย่าถลกหนังข้า เนื้อข้าไม่อร่อย แม้แต่สุนัขก็คงไม่ชอบ และข้าก็ไม่กล้ารบกวนเจ้าอีก ได้โปรดยกโทษให้ข้าสักครั้ง" 

หลู่เจียวแย้มยิ้มออกมา อย่างน่ากลัว "นั่นก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ แต่ว่าเจ้าก็ต้องช่วยข้าบางอย่าง"

ชายที่มีแผลเป็นได้ยินเสียงเรียกซ้ำหลายครั้ง "ตกลง ตกลง ท่านบอกมาได้เลย ข้ายินดีทำให้ท่านเต็มที่"

หลู่เจียวเอามีดผ่าตัดออกจากคอของเขา แล้วมองลงไปที่ชายที่มีแผลเป็น นางพูดว่า 

"ในเมื่อเสิ่นซิ่วชอบหอนางโลมมากนักก็ปล่อยให้นางอยู่ข้างในก็แล้วกัน"

พอนางพูดจบประโยค นางก็หันไปมองชายที่มีแผลเป็น “ข้าหวังว่าเจ้าจะหุบปากให้ดี ห้ามเจ้าพูดกับใครเกี่ยวกับเรื่องนี้ ถ้าเจ้าปล่อยให้นางได้ยินอะไรเกี่ยวกับข้าอีก ข้าไม่รังเกียจที่จะไปถลกหนังเจ้าถึงที่…”

ชายที่มีแผลเป็นซึ่งยังนอนอยู่บนพื้น ก็ไม่กล้าพูดอะไร แล้วพยักหน้ารัวๆ อย่าลืมว่านี่ไม่ใช่มนุษย์ แต่เป็นปิศาจ เกิดหลุดปากพูดอะไรส่งเดชไปแย่แน่…

"ข้าสัญญา ข้าสัญญา ข้าจะจัดการให้ท่าน"

หลู่เจียวไม่สนใจเขาอีกต่อไป มีดผ่าตัดในมือของนางก็หายวับไป… 

ตอนเรียกออกมาก็คล้ายเสกออกมา ตอนเก็บกลับไปก็คล้ายเสกกลับไป แล้วนางก็หันหลังกลับ เก็บตระกร้าบนพื้น แล้วเดินจากไป…