ผู้คนที่อยู่ข้างหน้าพวกเขาก็รีบวิ่งลงจากภูเขาเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องจากด้านหลังพวกเขาก็รีบหันกลับมามองดูอย่างรวดเร็วหลายคนก็จำหลู่เจียวได้ทันที…

ความขยะแขยงเกิดขึ้นในดวงตาของพวกเขาหากไม่ใช่เพราะผู้หญิงคนนี้ปฏิเสธที่จะใช้เงินเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บของพี่หยุนจินพี่ซูจะขึ้นไปบนภูเขาเพื่อตามล่าสัตว์ใหญ่และขายมันเพื่อหาเงินสำหรับการบาดเจ็บของพี่หยุนจินได้อย่างไร

สัตว์ใหญ่ถูกล่าแต่เมื่อเขาลงจากภูเขาเขากลับถูกงูพิษโจมตีเมื่อดูจากรูปลักษณ์ของพี่ใหญ่ซูพวกเขากลัวว่าเขาจะไม่สามารถทนได้และแม้ว่าเขาจะทนได้แต่เขาถูกงูวงแหวนทองคำกัดแม้ว่าเขาจะหายขาดเขาก็จะกลายเป็นอัมพาตครึ่งซีก…

ชีวิตของพี่ซูถูกทำลายเพราะผู้หญิงคนนี้

ยิ่งคนเหล่านี้คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเท่าไรพวกเขาก็ยิ่งหงุดหงิดมากขึ้นเท่านั้นมองไปที่ดวงตาของหลู่เจียวด้วยความโกรธที่อธิบายไม่ได้แต่หลู่เจียวไม่สนใจพวกเขาเลยและเดินไปหาซูต้าจินชายที่กำลังนอนอยู่บนเปลหาม

แต่ก่อนที่นางจะเดินไปที่เปลหามของซูต้าจินนางก็ถูกหยุดเอาไว้"เจ้าต้องการจะทำอะไร"

หลู่เจียวเงยหน้าขึ้นมองคนที่หยุดนางมันเป็นชายชราที่มีใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดเคราและเขายังนักล่าจากหมู่บ้านเซี่ยเจียดูเหมือนว่าเขาจะนามสกุลเซียวและทุกคนเรียกเขาว่าลุงเซียวแต่หลู่เจียวเป็นห่วงคนที่อยู่บนเปลหามมากกว่าตอนนี้

“ต้องล้างพิษเขาอย่ารอช้าถ้าช้าไปข้าเกรงว่าจะไม่สามารถพยุงเขาลงจากภูเขาได้แม้ว่าทำได้เขาก็จะเป็นอัมพาตในอนาคต”

คำพูดของหลู่เจียวทำให้ชายชราเซียวที่อยู่ข้างหน้านางตกตะลึงนางรู้เรื่องนี้ด้วยหรือ…

หลู่เจียวเมินเขายกเท้าขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาใครบางคนข้างๆนางที่มีใบหน้าน่าเกลียดอ้าปากและอยากจะสาปแช่งนาง

"เจ้าอยากจะทำอะไร…"

ชายชราเซียวยกมือขึ้นเพื่อหยุดเขาชายคนนั้นมองชายชราเซียวด้วยความประหลาดใจ

"ลุงเซียว?"

ชายชราเซียวไม่สนใจเขาและหันไปมองหลู่เจียว

หลู่เจียวปิดผนึกพิษรอบๆบาดแผลด้วยเข็มเงินเพื่อป้องกันไม่ให้พิษงูแพร่กระจายออกไป

เมื่อพิษถูกผนึกนางหันไปมองชายชราเซียวที่อยู่ด้านหลังนาง"เขาถูกงูชนิดใดกัด?"

เมื่อเห็นว่านางมีฝีมือในการปิดผนึกจุดฝังเข็มด้วยเข็มเงินชายชราเสี่ยวจึงกล่าวทันทีว่า

“เขาถูกงูแหวนทองกัด”

หลู่เจียวพยักหน้าแสดงว่านางเข้าใจงูแหวนทองที่เขาบอกก็คืองูเห่าอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆจากนั้นนางก็ใช้แขนเสื้อเพื่อเอามีดผ่าตัดในพื้นที่มิติออกมาเปิดบาดแผลของซูต้าจินและบังคับให้เลือดดำไหลออกมา

อันที่จริงหากมีสารต้านพิษนางฉีดยานั้นเพียงเข็มเดียวก็เพียงพอแล้วแต่น่าเสียดายที่ไม่มียาต้านพิษงูอยู่ในพื้นที่มิติของนางและยังไม่มีหินงูดูดพิษในพื้นที่มิติของนางอีกด้วยดังนั้นไอเทมที่มีในเรื่อง‘ชาวบ้านไม่ธรรมดา’และ‘เกษตรกรธรรมดา’มันไม่มีอยู่ในพื้นที่มิติของนางถึงแม้จะเป็นคนแต่งคนเดียวกันก็ตามสงสัยว่าแต่ละคนจะได้ไอเทมเริ่มต้นไม่เหมือนกันและดูเหมือนว่านางจะต้องหาวิธีเอาเอง…

หลังจากที่หลู่เจียวบีบเลือดดำนางหยิบขวดน้ำออกมาทำความสะอาดแผลครั้งแล้วครั้งเล่า

เมื่อทำความสะอาดเสร็จนางรีบลุกขึ้นและมองดูผู้คนรอบๆตัวนางแล้วพูดว่า

"รอก่อนข้าจะเอายาด้านพิษงูมาให้เดี๋ยวก็ดีขึ้น"

อันที่จริงสมุนไพรบางชนิดที่หลู่เจียวเลือกไว้ก่อนหน้านี้มันสามารถล้างพิษงูได้แต่นางไม่ต้องการเปิดเผยความลับของนางต่อหน้าผู้อื่นและยังมีสมุนไพรอยู่บ้างที่ขาดหายไปนางจึงพูดแบบนี้…

หลู่เจียวรีบลุกขึ้นและเดินจากไป

ที่ด้านหลังนักล่าสองสามคนรีบมองไปที่ชายชราเซียว"ลุงเซียวเราต้องรีบพาคนเจ็บลงเขาไปโดยเร็วที่สุด…"

“หญิงอ้วนที่น่าตายคนนี้จะล้างพิษงูได้อย่างไรพี่ซูต้าจินอาจตายเพราะนาง”

“ใช่รีบลงจากภูเขา”

ชายชราเซียวมองไปที่ซูต้าจินซึ่งอยู่ในอาการโคม่าในขณะนี้และเขากลัวว่าจะเป็นอันตรายมากกว่าหากจะแบกเขาลงจากภูเขาอย่างรีบร้อน

ชายชราเซียวหันกลับมามองดูผู้คนรอบตัวเขาและพูดด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง

“ตอนนี้ต้าจินได้รับบาดเจ็บสาหัสถ้าเขาถูกแบกลงจากภูเขาแบบนี้ข้าเกรงว่าเขาจะตายก่อนที่เขาจะไปถึงตีนเขาตอนนี้เราทำได้แค่ให้ภรรยาของหยุนจินลองดูเท่านั้นบางทียังมีโอกาส"

คนรอบข้างต้องการจะพูดมากกว่านี้แต่หลายคนก็ไม่กล้าพูดเพราะก็เห็นๆกันอยู่ว่าอาการของซูต้าจินนั้นสาหัสและอยู่ในอาการโคม่าเมื่อดูจากสภาพนี้หลายคนก็เคยประสบกับตัวเองเพราะเคยมีญาติและพี่น้องที่เป็นอัมพาตและเสียชีวิตหลังจากพวกเขาอยู่สภาพนี้…

หลู่เจียวหยิบสมุนไพรขึ้นมาอย่างรวดเร็วและในขณะเดียวกันก็หยิบสมุนไพรที่มีอยู่ในพื้นที่มิติออกมา

นางถูสมุนไพรล้างพิษออกเป็นชิ้นๆและโป๊ะปิดแผลพิษงูเอาไว้

ในเวลาเดียวกันสมุนไพรแก้พิษเช่นปังจือเหลียนและเกิ่นเทียนก็ถูกทุบและป้อนเข้าปากของซูต้าจิน

ผู้คนที่อยู่ข้างๆนางเห็นว่านางยุ่งดังนั้นพวกเขาจึงก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยนางและหลู่เจียวไม่ได้หยุดพวกเขา

แม้ว่าซูต้าจินจะหมดสติอยู่ในอาการโคม่าแต่เขาก็ยังรู้สึกตัวว่าเขากำลังกินยาอยู่พอหลู่เจียวป้อนยาแก้พิษให้เขาเขากลืนกินโดยไม่รู้ตัว

หลู่เจียวใช้โอกาสนี้ป้อนน้ำพุจิตวิญญาณให้เขาด้วย

ยามนั้นออร่าสีดำบนใบหน้าของซูต้าจินก็ค่อยๆจางหายไปและมีสีเลือดมากขึ้นหลู่เจียวมองดูมันและถอนหายใจด้วยความโล่งอกนางรีบหยิบเข็มเงินและมองขึ้นไปที่ผู้คนสองสามคนรอบตัวนาง

“เอาล่ะตอนนี้เขาพ้นขีดอันตรายแล้วไม่ต้องกังวลใดๆเกี่ยวกับชีวิตเขาในตอนนี้พวกท่านรีบพาเขาลงจากภูเขาหลังจากลงจากเขาแล้วข้าจะสั่งยาแก้พิษงูให้แล้วให้คนไปซื้อยาให้เขาทันทีเขาจะต้องดื่มวันละ3ครั้งอีกสองสามวันเขาก็จะหายดี”

หลังจากที่นางพูดจบนางลุกขึ้นยืนเหงื่อออกเต็มใบหน้านางเหนื่อยมาก

ชายชราเซียวและคนที่อยู่ด้านข้างด้านหลังมองด้วยความไม่เชื่อถือ"ไม่มีอะไรผิดปกติจริงๆเหรอ?"

เมื่อเห็นว่ามันสายแล้วหลู่เจียวก็พยักหน้า"ไม่มีจริงๆ"

ชายชราเซียวถามอีกครั้ง"เขาจะไม่เป็นอัมพาตเหรอ?"

“ไม่เป็นงูเห่าเป็นงูประเภทหนึ่งที่มีพิษธาตุลมตราบใดที่มีใบสั่งยาตามอาการเขาจะไม่เป็นอัมพาตและจะไม่มีปัญหาใดๆ”

หลังจากที่หลู่เจียวพูดจบนางไม่สนใจคนเหล่านี้ก้มศีรษะและจัดตะกร้ารอบๆตัวนางและแบกมันกลับลงจากภูเขา

ชายชราเซียวโบกมือให้คนด้านหลังส่งสัญญาณให้ผู้คนหามซูต้าจินลงมาจากภูเขาจะอย่างไรก็ต้องไปถึงมือหมอเสียก่อนถึงจะรู้ว่านางพูดจริงหรือเปล่า

ทันทีที่กลุ่มจากไปสามคนก็ออกมาจากป่าข้างหลังชายหนุ่มคนหนึ่งชื่อฉีเหล่ยซึ่งเป็นหัวหน้ากลุ่มของทั้งสามมีรูปลักษณะที่หล่อเหลาแต่คิ้วของเขาเย็นชาและห่างไกลแต่เขาท่าทางสูงส่งและหยิ่งทรนง

ชายผู้อ่อนโยนที่อยู่ข้างๆเขาพูดอย่างตื่นเต้นว่า“หลิงเฟิง,นั่นใช่ผู้หญิงคนอ้วนๆที่ไปขายเห็ดหลินจือในเป่าเหอถังของพวกเราครั้งล่าสุดใช่หรือไม่ข้าไม่นึกเลยว่านางจะรู้เรื่องยาด้วยดูเหมือนนางจะพูดก่อนหน้านี้ว่าไม่มีปัญหาในการแก้พิษงูแหวนทองเรื่องนี้จริงหรือเท็จ?”

พิษงูสามารถทำลายเส้นประสาทของร่างกายมนุษย์ได้ง่ายมากแม้ว่าผู้ป่วยจะถูกล้างพิษไปแล้วก็ตามแต่โดยทั่วไปก็จะหลงเหลือผลข้างเคียงจากพิษงูตามมาเป็นต้นว่าจะแก่เร็วขึ้นฟันร่วงผมร่วงและหลังค่อมหรือแม้กระทั่งเป็นอัมพาตติดเตียง

ฉีเหล่ยแทบรอไม่ไหวที่จะไล่ตามนางและถามนางไปว่าไม่มีผลข้างเคียงจริงๆหรือไม่

จ้าวหลิงเฟิงหันกลับมาและเหลือบมองเพื่อนของเขาที่อยู่ข้างๆเขาเขาไม่สามารถเปลี่ยนความกระตือรือร้นในการใช้ยาของเขาได้จริงๆ

“นั่นคือสิ่งที่นางพูดแต่พวกเราไม่รู้ว่ามันมีอะไรผิดปกติหรือเปล่า”

ฉีเหล่ยคว้ามือของจ้าวหลิงเฟิงทันทีและกล่าวว่า"เราต้องให้ความสนใจเรื่องนี้เป็นพิเศษถ้าพิษของงูวงแหวนสีทองไม่ทิ้งผลร้ายที่ตามมาจริงๆนี่เป็นการค้นพบอันยิ่งใหญ่และมีประโยชน์มากมายกับคนทั่วไปคือต้องรู้ว่าทุกปีมีคนมากแค่ไหนต้องตายเพราะงูพวกนี้หลายคนก็เป็นอัมพาตด้วยพิษงูพวกนี้…”

ทันทีที่ฉีเหล่ยพูดจบจ้าวหลิงเฟิงก็ให้ความสนใจบ้างเหมือนกัน"เอาล่ะเช่นนั้นพวกเราก็ให้ความสนใจเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บคนนั้นกันเถอะ"

กลุ่มคนสามคนคุยกันตลอดทางลงจากภูเขาและออกจากหมู่บ้านเซี่ยเจียไปติดตามกลุ่มที่หามคนเจ็บไป…

หลู่เจียวไม่รู้เรื่องนี้ทันทีที่นางกลับถึงบ้านนางไปที่ห้องนอนทางทิศตะวันออกเพื่อหาพู่กันหมึกและกระดาษ

ในฐานะบัณฑิตของเซี่ยหยุนจินไม่มีปัญหาหากจะหาพู่กันหมึกกระดาษและหินฝนหมึกที่บ้านแต่เขาถูกไล่ออกจากโรงเรียนก่อนหน้านี้และสิ่งเหล่านี้ก็กองรวมกันเป็นกองๆรกอยู่ที่มุมห้องนอนด้านทิศตะวันออก

ในห้องนอนทางทิศตะวันออกเซี่ยหยุนจินและเสี่ยวซือเป่ากำลังจ้องมองที่หลู่เจียวที่พึ่งกลับลงจากเขาสงสัยว่านางกำลังมองหาอะไร

ตอนนี้สมบัติทั้งสี่มีความกล้าหาญมากเขารีบไปด้านข้างของหลู่เจียวและถามเบาๆว่า

"แม่ท่านกำลังมองหาอะไรข้าจะช่วยให้ท่านค้นหามัน…"

หลู่เจียวหันไปมองเสี่ยวซือเป่าและถามว่า"เจ้าเคยเห็นพู่กันหมึกกระดาษและหินหมึกของพ่อเจ้าหรือไม่…"