หลังจากที่หลู่เจียวกินเสร็จนางก็อาบน้ำด้วยน้ำพุจิตวิญญาณที่ตักออกมาต่างหากอาบเสร็จก็เอาไปรดพืชผักสมุนไพร

น้ำที่อาบนี้ไม่จำเป็นต้องมีน้ำยาอาบน้ำหรือสระผมมันก็สามารถทำความสะอาดหมดจรดแถมยังมีกลิ่นหอมอีกด้วย

แม้ว่าพื้นที่มิติของนางจะดีแต่นางก็อยู่ได้ไม่นานไม่เกินสามชั่วโมงแม้ว่านางไม่ต้องการออกไปข้างนอกพื้นที่มิติก็จะดีดนางออกไปเองโดยอัตโนมัติดังนั้นนางจะต้องออกไปก่อนหลังจากเวลาผ่านไปไม่เกินสามชั่วโมง

หลังจากที่หลู่เจียวอาบน้ำนางก็ดื่มน้ำที่เป็นน้ำพุจิตวิญญาณอีกแก้วร่างกายของนางก็รู้สึกสดชื่นขึ้นตั้งแต่ผมของนางไปจนถึงรูขุมขนและนางและนางก็ไม่รู้สึกเหนื่อยล้าอีกต่อไป…

แต่เมื่อเห็นว่ามันดึกแล้วนางจึงรีบออกจากพื้นที่มิติและหลังจากจัดการกับห้องครัวแล้วนางก็เปิดประตูยกเท้าออกจากห้องครัวและมุ่งหน้าไปยังห้องนอนด้านทิศตะวันออก

หลู่เจียวเพิ่งเข้าไปในห้องนอนทางทิศตะวันออกเซี่ยหยุนจินผู้ซึ่งหลับอยู่ในห้องได้ลืมตาขึ้นมาทันทีเพื่อมองดูนางดวงตาของเขาตื่นตัวอย่างสุดจะพรรณนาแต่เมื่อเห็นว่าเป็นหลู่เจียวเขาหลับตาลงเหมือนเดิมและหลับไปอย่างช้าๆ

หลู่เจียวเห็นว่าเขาสงบลงแล้วและความเกลียดชังครั้งก่อนหายไปดังนั้นนางจึงไม่พยายามหยอกล้อเขาอีกนางปูเสื่อและผล็อยหลับไป…

….

วันรุ่งขึ้นหลู่เจียวตื่นแต่เช้าเมื่อเห็นว่ายังมืดอยู่นางจึงลุกขึ้นอย่างเงียบๆและออกไปปีนภูเขาระหว่างทางก็จะได้ตัดไม้มาทำฟืน

ทันทีที่นางเดินออกจากบ้านนางเห็นเซี่ยเสี่ยวเป่าที่อยู่ข้างๆรีบวิ่งเข้ามา

“ป้าสามป้าสามขึ้นเขาเร็วจัง?”

หลู่เจียวพ่นลมหายใจและมองไปที่เซี่ยเสี่ยวเป่าอย่างแปลกใจ"เจ้าก็ตื่นเช้าเหรอ?"

เซี่ยเสี่ยวเป่าหัวเราะคิกคัก"ป้าสามขนมหลู่เว่ยที่ท่านทำเมื่อวานอร่อยมากวันนี้ข้าขึ้นไปบนภูเขาเพื่อไปล่าเหยื่อถ้าข้าได้เหยื่อมาข้าจะขอให้แม่ทำหลู่เว่ยให้กินด้วยอีกอย่างป้าสามสอนข้าทำหน่อยได้ไหม”

หลู่เจียวยิ้มและพูดว่า"อืมมันเรียกว่าหมูตุ๋นยังเหลือจากเมื่อวานอยู่เยอะพอสมควรข้ายังเคี่ยวน้ำซุปเอาไว้อยู่ถ้าเจ้าต้องการให้แม่ของเจ้ามาที่บ้านของข้าเอาหม้อมาแบ่งเอาไปใช้ได้"

เซี่ยเสี่ยวเป่ากระโดดขึ้นทันทีด้วยความปิติยินดี“เย้ดีเลยป้าสามท่านใจดีมาก”

หลู่เจียวรู้สึกตลกแม้จะเป็นเด็กหนุ่มแต่ก็ยังเป็นเด็กทั้งสองจึงขึ้นไปบนภูเขาด้วยกันหลังจากนั้น

หลู่เจียวเคยกล่าวเอาไว้ก่อนหน้านี้ว่านางจะสอนเซี่ยเสี่ยวเป่าให้ทำกับดักแต่นางยังไม่ได้สอนครั้งนี้จึงนับเป็นโอกาสอันนี้ที่จะสอนนางจึงสอนเซี่ยเสี่ยวเป่าไปตลอดทาง

“กับดักมีหลายประเภทแบบที่ข้าทำไว้ก่อนหน้านี้เป็นแบบที่ง่ายที่สุดข้าขุดหลุมที่มีก้นลึกและมีปากหลุมแคบคล้ายๆกับปากขวดข้าลับไม้ไผ่ให้แหลมแล้วปักเอาไว้ในดินและปูหญ้าเป็นชั้นๆด้านบนแล้วเอาเหยื่อหรือเนื้อเปื้อนเลือดวางไว้บนหญ้า”

“มีอีกวิธีหนึ่งในการทำกับดักเชือกคือทำเชือกให้เป็นรูเรียกว่าบ่วงแล้วยึดปลายอีกข้างหนึ่งมีชิ้นเนื้อห้อยอยู่ตรงกลางบ่วงเมื่อสัตว์เข้าไปกินเหยื่อมันก็จะเข้าไปติดกับดักยิ่งดิ้นรนก็ยิ่งรัดแน่นสุดท้ายก็ถูกรัดคอจนตาย”

“มีกับดักอีกแบบหนึ่งซึ่งวางชิ้นเนื้อในกับดักถ้าสัตว์กินเข้าไปมันจะติดกับดักหนีไม่พ้นแน่นอนกับดักนั้นต้องคลุมด้วยหญ้าเพื่อที่สัตว์จะหามันไม่เจอ”

“…”

“เจ้าสามารถสร้างกับดักแบบแหอวนได้พื้นดินปกคลุมด้วยแหอวนมุมทั้งสี่ใช้สำหรับวางกับดักขนาดเล็กและมีเนื้ออยู่ตรงกลางของแหอวนแน่นอนว่าอวนก็ถูกปกคลุมด้วยวัชพืชเช่นกันเพื่อกันไม่ให้สัตว์รู้บางครั้งสัตว์ก็ฉลาดมากเมื่อสัตว์วิ่งเข้าไปในอวนจับปลาและไปโดนกิ่งไม้ทั้งสี่มุมอวนจะถูกปิดหุบเหยื่อเอาไว้แล้วดึงขึ้นไปแขวนเอาไว้พวกมันหนีไม่พ้น…”

หลู่เจียวยังกล่าวสอนการทำกับดักอีกหลายประเภทให้เซี่ยเสี่ยวเป่าฟังเซี่ยเสี่ยวเป่าก็ฟังจนมึนงงและในที่สุดเขาก็ถามหลู่เจียวว่า"ป้าสามแล้วท่านทำแบบไหน"

“ข้าเลือกอันที่ง่ายที่สุดขุดหลุมแล้วปักไม้ไผ่เอาไว้ในหลุมแล้วใช้เนื้อล่อเหยื่อ”

ที่จริงแล้วหลู่เจียวไม่ได้ขุดแม้แต่หลุมนางเลือกหลุมตามธรรมชาติซึ่งด้านล่างใหญ่ด้านบนเล็ก่ปักปลายไม้ไผ่แหลมไว้ด้านล่างด้านบนก็คลุมไว้ด้วยเศษหญ้าและวางเหยื่อล่อเอาไว้

นางสามารถประสบความสำเร็จในการทำกับดักได้ก็ต้องขอบคุณน้ำพุจิตวิญญาณของนางซึ่งดึงดูดเหยื่อได้มากที่เดียวแน่นอนว่านางไม่สามารถบอกเซี่ยเสี่ยวเป่าเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้

เมื่อเซี่ยเสี่ยวเป่าได้ยินคำพูดของหลู่เจียวจึงอุทานว่า

"แย่แล้วป้าสามข้าไม่ได้นำอะไรมาขุดหลุมป้าสามข้าจะกลับไปหาจอบมาขุดหลุม"

หลังจากเซี่ยเสี่ยวเป่าพูดจบเขาก็วิ่งลงเขาไปอีกรอบหลู่เจียวอยากจะบอกเขาว่าอย่าพึ่งทำมันในวันนี้แต่จะใช้หลุมที่นางพบไปก่อนแต่ยังไม่ได้พูดอะไรนางก็เซี่ยเสี่ยวเป่าวิ่งกลับลงเขาไปเร็วกว่ากระต่ายและหายตัวไปในพริบตา

หลู่เจียวเมินเขาชั่วคราวหันหลังกลับและขึ้นภูเขาต่อไปหลังจากขึ้นไปบนภูเขานางเริ่มตัดฟืนวันนี้นางไม่ได้ไปที่กับดักหนูไม้ไผ่ในกับดักหมดไปแล้วดังนั้นถ้านางไปก็อาจจะไม่มีเหยื่อตกลงไปในหลุม

ตอนนี้นางไม่ได้ขาดเนื้อดังนั้นนางจึงไม่มีอารมณ์ที่จะล่าเหยื่อในตอนนี้

หลู่เจียวกำลังสับฟืนอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นว่าใกล้สายแล้วนางจึงแบกฟืนไว้บนหลังและเดินลงเขาไป

เพียงแต่ว่าพอลงมาบนภูเขาแค่เลี้ยวหัวมุมไปก็เห็นชายคนหนึ่งเดินเข้ามาดูจากการแต่งตัวแล้วไม่น่าจะเข้ามาในป่าเพื่อตัดฟืนหรือหาของป่า

หลู่เจียวจำชายคนนี้ได้อย่างรวดเร็วเป็นชายหนุ่มที่โง่เขลาและขี้เกียจในหมู่บ้านเป็นหนึ่งในสมาชิกแก๊งของเสิ่นเสี่ยวซานและดูเหมือนว่าเขาจะถูกเรียกว่าหลัวว่านไฉ

แม้ว่าหลู่เจียวจะรู้จักผู้ชายคนนี้แต่นางก็ไม่อยากสนใจเขาดังนั้นนางจึงวางแผนที่จะเดินผ่านผู้ชายคนนี้ไปและไม่คิดจะสนใจ

เมื่อนางเดินไปด้านข้างหลัวว่านไฉก็ยิ้มและทักทายหลู่เจียวด้วยท่าทางที่คิดว่าดูสง่างามซึ่งเขาคิดว่าตัวเองมีเสน่ห์

“หลู่เจียวเจ้าขึ้นไปบนภูเขาเพื่อตัดฟืน?”

หลู่เจียวหรี่ตาลงเมื่อเห็นท่าทางของผู้ชายคนนี้เจ้าโพสท่าแบบนี้หมายความว่ายังไง?

นางหยุดและพยักหน้าอย่างสงบ

“ใช่เจ้าเห็นฟืนบนหลังข้าไหมเจ้าคิดว่าข้าขึ้นเขาไปทำอะไรหากไม่ได้ไปตัดฟืน?”

ถามโง่ๆก็เห็นอยู่ว่าแบกฟืนมาหากไม่ได้ไปตัดฟืนหรือคิดว่านางไปขโมยฟืนคนอื่นมา

เมื่อหลัวว่านไฉได้ยินคำพูดของหลู่เจียวรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็แข็งกร้าวขึ้นเรื่อยๆเขาคิดว่ารอยยิ้มของเขามีเสน่ห์และเขามักจะทำให้สาวๆตัวน้อยในหมู่บ้านหลงไหลผู้หญิงอ้วนอย่างหลู่เจียวจะไม่ชอบมันเลยหรือ?

เขาจำสิ่งที่เสิ่นซิ่วพูดกับเขาได้ถ้าหากเขาสามารถเกลี้ยกล่อมหลู่เจียวหญิงอ้วนคนนี้ได้เสิ่นซิ่วก็จะให้เงินเขาห้าตำลึง

ยิ่งหลัวว่านไฉคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งมีความสุขมากขึ้นเท่านั้นแม้ว่าเขาจะไม่ชอบหลู่เจียวในฐานะหญิงอ้วนที่ขี้เหร่แต่เพื่อเงินเขาจะยอมลดตัวลงมาเล่นกันนาง…

หลัวว่านไฉคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และดวงตาของเขามีความทุกข์เล็กน้อย

“ข้ารู้สึกทุกข์ใจแทนเจ้าเมื่อเห็นเจ้าขึ้นไปบนภูเขาเพื่อตัดฟืนข้าก็เลยคิดที่จะขึ้นไปบนภูเขาเพื่อสับฟืนให้เจ้า?”

หลู่เจียวพูดไม่ออกสิ่งนี้ทำให้นางรู้สึกแย่เมื่อได้ยิน

"ความสัมพันธ์ของเราดีหรือเจ้าถึงรู้สึกทุกข์ใจแทนข้า"

หลัวว่านไฉเลิกคิ้วและขยิบตาให้หลู่เจียว

ดวงตาของหลู่เจียวกระตุกเมื่อเห็นการขยิบตาของเขาราวกับว่าตาเขาเป็นตะคริวเขาอาจคิดว่าเขามีเสน่ห์มากและนางก็กำลังจะอาเจียน

หลัวว่านไฉไม่รู้และพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน"เจียวเจียวพี่ชายคนนี้รักเจ้า"

หลังจากที่เขาพูดเขายกมือขึ้นและต้องการกอดหลู่เจียวแต่หลู่เจียวยกเท้าของนางขึ้นและเตะออกไปเตะหลัวว่านไฉกระเด็นออกไปไกลสามเมตรโดยตรง

หลัวว่านไฉทั้งขี้เกียจและโลภมากร่างกายก็อ่อนแอดังนั้นเขาจึงไม่สามารถต้านทานลูกเตะของหลู่เจียวได้ซึ่งทำให้ใบหน้าของเขาซีดเผือดด้วยความเจ็บปวด

เขาพยายามลุกขึ้นอย่างโกรธเคือง"หลู่เจียวหญิงอ้วนเจ้าทำอะไร"

ก่อนจบคำพูดเขาคิดถึงเงินห้าตำลึงเขาก็เปลี่ยนโฉมหน้าทันทีแล้วพูดด้วยสีหน้าเศร้าใจ"เจียวเจียวข้าเสียใจแทนเจ้ามากข้าเสียใจที่เจ้ามีผู้ชายเป็นอัมพาตเจ้าคงจะเหงาข้าเลยอยากช่วยเจ้าทำแบบนี้ต่อพี่ชายได้ยังไง…"

เมื่อฟังคำพูดของเขาหลู่เจียวยิ่งรู้สึกคลื่นไส้ลืมไปนางไม่ต้องการคุยกับเขาอีกต่อไป

นางก้าวเข้ามายกหลัวว่านไฉขึ้นมาโดยตรงจากนั้นผลักมันออกอย่างแรงกับต้นไม้ข้างถนนบนภูเขาและต่อยหลัวว่านไฉเข้าที่ท้องเหมือนกับกระสอบทราย…