ใบหน้าของหลัวว่านไฉบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดดิ้นรนเพื่อด่าใครบางคนแต่เมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่ดุร้ายของหลู่เจียวเขาก็หวาดกลัวและไม่กล้าจะเอ่ยคำใดออกมา

หลู่เจียวไม่สนใจเขายกมือขึ้นแล้วชกเขาอีกครั้งหลัวว่านไฉก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

“หลู่เจียวหยุดตีหยุดตีข้าไม่สู้แล้ว…”

หลู่เจียวต่อยอีกครั้งร่างกายของหลัวว่านไฉม้วนตัวเป็นรูปกุ้งใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด

หลู่เจียวยกมือขึ้นอีกครั้งเขาต่อยไปที่ศีรษะด้วยกำปั้นที่น่าหวาดกลัวเข้าเบ้าตาและเขาก็เริ่มร้องไห้

หลู่เจียวหยุดการเคลื่อนไหวของมือและถามอย่างเย็นชาว่า“พูดมาใครบอกให้เจ้ามาบอกความจริงมาไม่อย่างนั้นอย่าโทษข้าที่ต้องโหดร้ายอย่าลืมว่าที่นี่อยู่บนภูเขาและแถวนี้ไม่มีใครสัญจรผ่านไปผ่านมาถ้าข้าฆ่าเจ้าและขุดหลุมฝังไว้ที่นี่ก็จะไม่มีใครรู้”

หลัวว่านไฉรู้สึกว่าในเวลานี้เหมือนเขาอยู่ต่อหน้าฆาตรกรเลือดเย็นนี่คิดจะฆ่าหมกป่ากันเลยเชียวหรือและเขาก็สั่นไปทั้งตัวและหวนคิดได้ว่านางเคยใช้มีดจ่อคอเสิ่นเสี่ยวซานต่อหน้าคนมากมายแต่หากไม่ได้ผู้ใหญ่มาห้ามปรามเขาไว้เสิ่นเสี่ยวซานก็อาจจะกลายเป็นผีไปแล้วก็ได้เขาไม่น่าหลงเชื่อเสิ่นซิ่วเลยจริงๆเขาลืมไปได้ยังไง…

“เสิ่นซิ่วเป็นเสิ่นซิ่วนางจะให้เงินข้าห้าตำลึงเพื่อให้ข้ามาเกลี้ยกล่อมเจ้านางบอกว่าหากข้าล่อลวงเจ้าได้นางจะหาทางเรียกชาวบ้านมาดูและต่อไปเจ้าจะไม่สามารถอยู่ในหมู่บ้านเซี่ยเจียได้อีกต่อไป…”

หลู่เจียวหัวเราะเยาะใบหน้าของนางมืดมนมากจากนั้นนางก็มองไปที่หลัวว่านไฉและพูดว่า

“หลัวว่านไฉเจ้าไม่อยากแต่งงานมีภรรยากับเขาบ้างเหรอ?”

หลัวว่านไฉฝันอยากมีภรรยามานานแล้วแม้ว่าเขาจะมากตัณหาและชอบที่จะเล่นๆกับสาวๆในหมู่บ้านแต่คงจะดีมากหากเขามีภรรยาตัวน้อยซึ่งคอยดูแลเขาและทำทุกอย่างที่เขาต้องการและเขาก็ทำอะไรกับนางตามต้องการโดยไม่จำเป็นต้องไปหาคนอื่นแถมยังเสียเงินครั้งเดียวอีกด้วย

เพียงแต่ไม่มีใครอยากแต่งงานกับเขาครอบครัวของเขายากจนมากนอกจากเขาแล้วยังมีหญิงชราตาบอดคนหนึ่งในครอบครัวที่ไม่มีเงินแม้แต่เหวินเดียวแม้แต่กินก็ลำบากใครจะอยากแต่งงานกับเขา

“ไม่มีใครอยากแต่งงานกับข้าหรอก”

หลู่เจียวอารมณ์ดีและพูดกับเขาว่า"จะไม่มีใครได้ยังไงเจ้าลืมไปแล้วเหรอว่ามีตัวเลือกที่ดีอยู่ต่อหน้าเจ้าแน่นอนว่าไม่ใช่ข้าแต่เป็นคนที่เจ้าและพี่ชายของนางมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันเรื่อยมาและเจ้ามักจะไปที่บ้านของนางบ่อยๆและเจ้าก็ได้คุยกับนางบ่อยๆอีกด้วยเจ้าไม่มีคิดว่ามันมีความเป็นไปได้เหรอหรือว่าแค่แม่ม่ายเจ้าก็ไม่สามารถแต่งงานกับนางได้?”

ทันทีที่หลู่เจียวกล่าวหลัวว่านไฉก็รู้แล้วว่านางกำลังพูดถึงใครเสิ่นซิ่ว?

หลัวว่านไฉมักจะใกล้ชิดกับเสิ่นเสี่ยวซานและมักจะไปที่บ้านเสิ่นแต่เขาไม่เคยคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากก่อนแม้ว่าเขาจะไม่สามารถแต่งงานกับหญิงสาวบริสุทธิ์ในหมู่บ้านได้แต่หญิงม่ายค่าสินสอดก็คงจะไม่ได้แพงมากอะไรอาจบางทีอาจได้ฟรีด้วยซ้ำ

ในเวลานี้เมื่อหลู่เจียวพูดถึงเรื่องนี้ดวงตาของเขาก็เปล่งประกายจิตใจของเขาก็เคลื่อนไหวทันทีเสิ่นซิ่วสาวน้อยคนนั้นดูๆไปแล้วนางก็มีหุ่นดีแถมยังหน้าตาดีและเอวของนางก็น่าจะดีด้วย…

ช่วงนี้แม่ม่ายหลี่ไม่มีเงินและเป็นคนโลภมากแค่เขาจ่ายออกนิดหน่อยก็อาจจะขอนางแต่งงานได้แล้ว?

ยิ่งหลัวว่านไฉคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งรู้สึกว่ามีความเป็นไปได้มากขึ้นเท่านั้น

หลู่เจียวยิ้มและพูดว่า"เจ้าจะไม่ใช้ความคิดของเจ้าเพื่อหาเงินใช้ซักหน่อยหรือเอาอย่างนี้สิเสิ่นซิ่วก็น่าจะมีเงินเก็บอยู่ไม่น้อยจากสามีเก่าของนางเจ้าก็แค่ขอยืมเงินจากนางมาใช้ก่อนเมื่อนางเป็นของเจ้าเงินก็ต้องเป็นของเจ้าอยู่แล้วดังนั้นเจ้าก็แค่เอาเงินมาใช้ก่อนก็เท่านั้นเองและการที่นางอยู่ในบ้านของแม่ม่ายหลี่นานไปก็ไม่แน่ว่าอีกไม่นานแม่ม่ายหลี่ก็จะรีดไถเอาเงินจากนางไปใช้จนหมดพอถึงตอนนั้นนางก็จะไม่เหลืออะไรแล้วเมื่อได้รับเงินจากนางมาและมอบมันให้กับแม่ม่ายหลี่เจ้าจะไม่สามารถแต่งงานกับนางไม่ได้เชียวหรือ?”

“แน่นอนว่าเจ้าต้องเกลี่ยกล่อมนางมากหน่อยใช้เสน่ห์และคารมของเจ้าให้เป็นประโยชน์แต่ถ้าบอกนางชัดเจนแล้วนางยังไม่ยอมหรือยังไม่เห็นด้วยเจ้าก็ต้องใช้หัวคิดอีกนิดหน่อยอาจบางทีเจ้าอาจต้องใช้วิธีลัด…”

เมื่อได้ยินคำพูดของนางดวงตาของหลัวว่านไฉก็สว่างขึ้นและสว่างมากยิ่งขึ้นไปอีกเหมือนเจอแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์และในที่สุดเขาก็ลืมความเจ็บปวดในร่างกายของเขาและพูดอย่างมีความสุขว่า

"ข้าจะไปเดี๋ยวนี้ถ้าข้าทำได้ข้าจะเชิญเจ้าไปดื่มฉลองในงานแต่งงาน"

หลู่เจียวค่อยๆปล่อยร่างของหลัวว่านไฉปรบมือของนางแล้วพูดว่า

“เจ้าทำได้เจ้าทำได้แน่นอนเจ้ารู้ไหมหากเจ้าคิดว่ามันทำได้ก็เท่ากับสำเร็จไปแล้วครึ่งหนึ่ง?”

พอนางพูดจบนางกำหมัดแล้วส่ายต่อหน้าหลัวว่านไฉ

หลัวว่านไฉตกใจมากจนตัวสั่นเขากลัวจะถูกทุบตีอีกครั้งเขารีบหันหลังและวิ่งหนีไปและพูดในขณะที่เขาวิ่ง

“ไม่ต้องห่วงข้าจะทำมันสำเร็จแน่นอน”

หลังจากพูดเขาก็วิ่งหนีไปราวกับว่าหมาป่ากำลังไล่ตามแต่หลู่เจียวไม่สนใจเขาเก็บฟืนที่วางเอาไว้และเดินลงจากภูเขาพร้อมกับตะกร้าบนหลังของนาง…

ไม่มีภาระทางจิตใจเกี่ยวกับการจัดการเสิ่นซิ่วผู้หญิงคนนั้นสมควรได้รับมันกล้าที่จะวางแผนต่อนางเห็นได้ชัดว่าไม่ยอมจบกับนางดังนั้นนางจึงต้องให้บทเรียนนางบ้างให้นางมีผัวโง่ๆแบบหลัวว่านไฉดูสิมันจะเป็นยังไง

เมื่อหลู่เจียวกลับถึงบ้านก็สว่างโร่แล้วเด็กทั้ง4คนก็ลุกขึ้นแล้วเมื่อเห็นนางลูกสามคนก็วิ่งเข้ามา

“แม่ครับกินหมูตุ๋นแบบเมื่อวานได้หรือยัง”

หลู่เจียวตอบด้วยอารมณ์ดีมาก"เอาล่ะเช้านี้จะมีหมูตุ๋นและเมนูเกี๊ยว"

ก่อนหน้านี้เข้าเมืองนางซื้อเส้นหมี่และซื้อแป้งที่ใช้ทำเส้นก๋วยเตี๋ยว

หากเอามาทำเป็นเกี๊ยวไส้ผักก็คงไม่เลวเหมือนกันเพราะจะได้จับคู่ทางโภชนาการมีทั้งผักมีทั้งแป้งมีทั้งเนื้อ

เด็กน้อยสามคนร่าเริงอย่างมีความสุขหันหลังกลับไปและไปที่ห้องนอนทางทิศตะวันออกเพื่อบอกข่าวกับเซี่ยหยุนจินขณะที่หลู่เจียวเข้าไปในครัวเพื่อทำอาหารมื้อเช้า

มีต้นหอมและผักชีในห่อเกี๊ยวและไข่อยู่ด้านนอกที่ผสมแป้งมีกลิ่นหอมชุ่ยออกมาและมันน่าอร่อยมาก…

เด็กน้อยทั้งสี่ลังเลที่จะจับตะเกียบเมื่อเห็นมันและสมบัติทั้งสี่ก็เริ่มกลืนน้ำลายเพราะมันทั้งสวยและหอมจึงรู้สึกเสียดายที่จะกินมันลงไป

"เกี๊ยวของแม่หอมมากแถมยังสวยและอร่อยอีกด้วย"

หลู่เจียวพอได้ยินก็รู้สึกอารมณ์ดีเด็กๆพวกนี้ปากหวานมากขนาดยังไม่ได้กินก็บอกว่าอร่อยแล้วและสายตาของนางก็จับจ้องไปที่เอ้อเป่าและซันเป่า

สมบัติสองและสมบัติสามดูเหมือนจะได้รับสัญญาณบางอย่างแล้วจึงพูดตามสมบัติสี่ตัวน้อยไปบ้าง

"ใช่แล้วอาหารของแม่อร่อยมากบะหมี่ก็อร่อยลูกอมก็อร่อยขนมอบก็อร่อยมาก"

บางทีนางอาจจะอยากได้ยินแบบนี้…

ซันเป่าก็สรรเสริญต่อเนื่อง"แม่ไม่เพียงแต่ทำอาหารอร่อยแต่นางยังดูน่ารักอีกด้วย"

หลู่เจียวยกมือขึ้นและสัมผัสใบหน้าของนางโดยไม่รู้ตัวน่ารักจริงๆเหรอ?

ที่ด้านข้างของห้องเซี่ยหยุนจินก็รู้สึกแปลกๆเล็กน้อยที่เห็นว่าหญิงร่างอ้วนคนนี้กลับกำลังถูกเด็กหลอกซึ่งพูดไม่ออกอยู่นานใครๆก็ดูออกว่าเด็กๆพวกนี้พูดจาตะล่อมเพื่อจะได้กินอาหารอร่อยๆ…

เซี่ยหยุนจินและต้าเป่ามองหน้ากันและส่งข้อความหากันทางสายตาผู้หญิงคนนี้ค่อนข้างโง่จริงๆ

หลู่เจียวอารมณ์ดีดังนั้นนางจึงนำก้อนเนื้อตุ๋นมาเลี้ยงเซี่ยหยุนจินและพูดขณะให้อาหาร

“ข้ามีเรื่องจะบอกเจ้าพรุ่งนี้ข้าจะไปบ้านพ่อแม่”

ทันทีที่นางพูดจบทุกคนในห้องก็หยุดและมองไปทางอื่น

เซี่ยหยุนจินเพียงแค่เหลือบมองจากนั้นก็ก้มศีรษะลงและกินอาหารต่อไปเพราะเขาคิดว่าผู้หญิงคนนี้คงไม่ใช่ลูกสาวของตระกูลหลู่จริงๆแค่วิญญาณสัมภเวสีมาสิงร่างคนอื่นดังนั้นจึงไม่น่าเป็นไปได้ที่นางจะรู้จักตระกูลหลู่ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องกังวลใจ

แต่ลูกทั้งสี่กังวลว่าถ้าแม่ไม่กลับมาล่ะ?

เด็กน้อยทั้งสี่รู้สึกว่าอาหารไม่อร่อยอีกต่อไปและซือเป่าตัวน้อยก็หยุดกินเขายืนขึ้นและวิ่งไปด้านข้างของหลู่เจียวและกอดนาง"แม่ข้าจะไปบ้านยายกับท่านด้วย"

หลู่เจียวไม่เห็นด้วยถนนบนภูเขาค่อนข้างลำบากต้องใช้เวลาสองชั่วโมงในการเดินทางหากเด็กไปด้วยก็จะลำบากไม่น้อยเพราะเขาเดินเองก็ลำบากหากนางต้องอุ้มหรือต้องแบกไปก็คงลำบากมากกว่าเดิมเพราะระยะทางไม่ใช่ใกล้จะดีกว่าไหมถ้านางจะไปคนเดียวและไม่เอาคนอื่นไปด้วยรีบไปรีบกลับ

อีกอย่างไปคนเดียวก็สามารถไปเร็วกลับเร็วได้นางก็แค่ไปในตอนเช้าและกลับในตอนบ่ายมันจึงไม่สะดวกที่จะพาลูกไป

“ข้าจะพาเจ้าไปในครั้งหน้า”นางกล่าวหลังจากครุ่นคิดแล้ว

ดวงตาของเสี่ยวซือเป่าถูกปกคลุมไปด้วยหมอกขาวทันทีดูน่าสงสารอยากจะร้องไห้แต่กลั้นเอาไว้

หลู่เจียวทนไม่ไหวเลยคิดว่าควรจะเอาไปด้วยไหมพาเขาไปด้วยแล้วเด็กๆอีกสามคนล่ะ?

ขณะที่หลู่เจียวกำลังคิดสมบัติสองและสมบัติสามก็วิ่งเข้ามาหา"ท่านแม่ท่านจะกลับมาเมื่อไหร่"

หลู่เจียวคิดว่าเด็กน้อยอาจกังวลว่านางจะไม่กลับมาพวกเขาก็เลยกังวลหรือเปล่า?

หลู่เจียวมีความสุขเล็กน้อยที่ได้รับความรักความห่วงใยมองดูเด็กน้อยทั้งสามแล้วพูดว่า"ข้าจะกลับตอนบ่ายเมื่อข้าไปในตอนเช้าไม่ต้องกังวลไปไปกินเกี๊ยวหมู่ตุ๋นแล้วข้าจะให้ของอร่อยกับพวกเจ้าหลังกินอาหารเสร็จแล้ว"

เด็กน้อยทั้งสามมองมาที่นางและเดาทันที“ของอร่อย?”

“นั่นมันเค้กถั่วแดงไม่ใช่เหรอ?”

เสี่ยวซือเป่ากอดต้นขาของนางและทำตัวเหมือนเด็กนิสัยเสีย"แม่ของอร่อยคืออะไร…"