หลังจากหลู่เจียวพูดจบนางมองขึ้นไปที่เด็กชายทั้งสี่และพบว่าเด็กชายทั้งสี่มีบาดแผลที่ใบหน้าโชคดีที่ไม่มีอาการบาดเจ็บแต่พวกมันเป็นอาการบาดเจ็บที่ผิวหนังทั้งหมดเพราะผิวบอบบางจึงทิ้งรอยฟกช้ำหลังถูกทุบตี

มันดูน่ากลัวแต่จริงๆแล้วไม่ใช่ปัญหาใหญ่ตรงกันข้ามผู้หญิงสองคนจากครอบครัวเสิ่นถูกแม่ม่ายหลี่ทุบตีอย่างหนักคาดว่าจะบำรุงรักษากันอีกนานกว่าจะคืบกลับสภาพเดิม

หลู่เจียวไม่เห็นอกเห็นใจคนอื่นทุกคนมีชะตากรรมของตัวเองและนางไม่ใช่คนไร้เดียงสา

“ถ้าเจอแบบนี้อีกอย่าไปสู้กับคนอื่นปล่อยนางไปก่อนแล้วข้าจะจัดการนางเองเมื่อข้ากลับมาพวกเจ้ายังเล็กอยู่ถ้าสู้ไม่ชนะไม่เท่ากับถูกทุบตีอย่างไร้ประโยชน์หรือ?”

ต้าเปามองมาที่นางและพูดด้วยใบหน้าเล็กๆ“เจ้าบอกให้เราดูแลไก่และไข่เราจะไม่ยอมให้นางเอาไป”

หลู่เจียวตกตะลึงครู่หนึ่งเพียงเพราะนางสั่ง?นางรู้สึกเปรี้ยวเล็กน้อยในหัวใจของนาง

“ข้ารู้พวกเจ้าทำได้ดีมากในวันนี้แต่อย่าปล่อยให้ตัวเองต้องทนทุกข์ทรมานมากในอนาคต”

เมื่อคำพูดจบลงนางหยิบขนมแปดชิ้นออกจากแขนเสื้อยื่นให้เด็กน้อยทั้งสี่คนแล้วพูดว่า

"นี่คือขนมที่สัญญาเอาไว้กับพวกเจ้าสองอันต่อคน"

เด็กน้อยทั้งสี่จ้องมองลูกอมในมืออย่างว่างเปล่ามีขนมอยู่จริงๆ

และดูเหมือนว่าการที่พวกเขาถูกทุบตีดูเหมือนจะไม่เจ็บอีกต่อไปเสี่ยวซือเป่าเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ

"ท่านแม่ท่านเอาขนมมาให้เราจริงๆหรือ?"

คำพูดของเสี่ยวซือเป่าทำให้บรรยากาศในห้องหยุดนิ่งลงและหลู่เจียวก็ตกตะลึง

แฝดสามทั้งหมดมองไปที่สมบัติน้อยที่สี่

เสี่ยวซือเป่าตกตะลึงครู่หนึ่งจากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองหลู่เจียวและพบว่าหลู่เจียวไม่ได้โกรธ

เขาหันกลับมามองดูแฝด3อีกครั้งพวกเขาพูดก่อนหน้านี้ว่าให้เรียกนางว่าหญิงเลวแต่ตอนนี้เขาถูกแล้วต้าเป่าเอ้อเป่าซันเป่าจะโกรธไหม?

เห็นได้ชัดว่าแฝดสามโกรธและเมื่อพวกเขาเห็นเสี่ยวซือเป่าพวกเขาก็จ้องมาที่เขาทันทีและหันหลังให้กับเขา

เสี่ยวซือเป่ารู้สึกสูญเสียเล็กน้อยแต่เมื่อเขาหันหลังกลับมาและเห็นหลู่เจียวเขายิ้มอีกครั้งเขาเคยเรียกแม่แต่แม่ไม่อนุญาตให้เขาเรียกแต่ตอนนี้เขาเรียกแล้วนางไม่ด่าเฮ้อเขามีแม่แล้ว

"แม่…"

หลู่เจียวคิดว่าเขาคงมีบางอย่างเกี่ยวข้องกับนางดังนั้นนางจึงตอบว่า“มีอะไรเหรอมีอะไรหรือเปล่า?”

สมบัติน้อยที่สี่ส่ายศีรษะและร้องออกมาอีกครั้งหลังจากนั้น“ท่านแม่”

คราวนี้หลู่เจียวรู้ว่าเขาแค่ต้องการเรียกเฉยๆดังนั้นนางจึงปล่อยให้เขาเรียกไป

แฝดสามรอบตัวนางเริ่มโกรธมากขึ้นเรื่อยๆและหลู่เจียวไม่ได้สนใจพวกเขา

นางล้างหน้าและร่างกายของพวกเขาด้วยผ้าผืนเก่าและเมื่อเด็กน้อยทั้งสี่คนถูกชำระล้างนางก็เอาอ่างน้ำออกไป

แฝดสามที่ด้านหลังทั้งหมดจ้องไปที่เสี่ยวซือเป่า"หืมเจ้าเรียกนางว่าแม่จริงๆไหนบอกว่าเจ้าจะไม่เรียก"

“ข้าจะไม่สนใจเจ้า”

“ข้าก็จะไม่สนใจเจ้าแล้ว”

แฝดสามทั้งหมดหันกลับมาและไม่มองดูสมบัติน้อยที่สี่

ข้างนอกหลู่เจียวเข้ามาพร้อมกับเสื้อผ้าเล็กๆที่ซักและตากให้แห้งก่อนและเปลี่ยนให้พวกเขา

นางเห็นความขัดแย้งระหว่างแฝดสามกับสมบัติสี่แต่นางแกล้งทำเป็นไม่รู้และหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วนางก็ทายาแก้อักเสบสำหรับพวกเขาแล้วจึงถอดเสื้อคลุมตัวเล็กๆของพวกมันออก

เมื่อเห็นว่าพี่น้องไม่สนใจเขาสมบัติน้อยสี่ก็วิ่งขึ้นหน้าอย่างรวดเร็วและจับมือของหลู่เจียว"แม่…"

หลู่เจียวก้มศีรษะลงและเห็นว่าดวงตาสีพีชที่สวยงามของเขาเต็มไปด้วยความชื่นชมนางเห็นความนุ่มนวลที่อธิบายไม่ได้ในใจของนาง

"มีอะไรหรือ?"

“ท่านแม่ข้าจะไปกับท่าน”

“ตกลง”หลู่เจียวพาเขาออกไปนางไม่สนใจว่าแฝดสี่จะเรียกว่าแม่หรือไม่เพราะนางไม่มีแผนที่จะอยู่ที่นี่ตลอดไปแต่เมื่อสมบัติสี่เรียกนางว่าแม่นางก็รู้สึกพิเศษมากคล้ายว่าจะมีความสุข…

ด้านหลังสมบัติสองและสมบัติสามมองดูต้าเปาอย่างพร้อมเพรียงกัน

“ต้าเปาสมบัติสี่เรียกหญิงเลวว่าแม่จริงๆ”

ต้าเป่าขมวดคิ้วด้วยใบหน้าเคร่งขรึมราวกับว่ากำลังคิดเรื่องใหญ่

เอ้อเป่าและซันเป่าจ้องมองมาที่เขาราวกับว่ากำลังรอให้เขาตัดสินใจ

ข้างนอกหลู่เจียวเทอ่างน้ำอีกอันหนึ่งและกำลังจะนำไปเช็ดตัวให้เซี่ยหยุนจินนางไม่รู้ว่าเขาออกไปก่อนหน้านี้ได้อย่างไรเขาถูกปกคลุมด้วยขี้เถ้าและอาเจียนเป็นเลือดตอนนี้เสื้อผ้าของเขาก็สกปรก

นางต้องเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าของเขา

วันนี้นางซื้อเสื้อผ้าให้เขาสองชิ้นแล้วนำกลับมาจะได้เปลี่ยนให้เขาพอดี

หลู่เจียวอุ้มถังน้ำนำซือเป่าน้อยไปที่ประตูห้องนอนด้านทิศตะวันออกเมื่อนางได้ยินต้าเป่าพูดอย่างสุภาพว่า

"ให้เขาเรียกแม่ถ้าเขาเรียกแม่พวกเราก็แค่เพิกเฉยต่อเขา"

หลู่เจียวเพิ่งเข้ามาพร้อมกับอ่างน้ำและหลังจากฟังคำพูดของต้าเป่านางพูดอย่างโกรธเคืองว่า"เจ้าจะเรียกข้าว่าแม่หรือไม่ข้าก็เป็นแม่ของเจ้าและอย่ารังแกซือเป่าเพราะเรียกข้าว่าแม่เด็ดขาด"

เอ้อเป่าและซันเป่ารู้สึกผิดทันทีหลังจากได้ยินคำพูดของหลู่เจียว"เจ้าไม่อนุญาตให้เราเรียกเอง"

คำพูดของพวกเขาทำให้หลู่เจียวนึกถึงสิ่งที่เจ้าของร่างคนเก่าทำเอาไว้เจ้าของร่างคนเก่าคงไม่ยอมให้พวกเขาเรียกนางว่าแม่จริงๆและนางจะทุบตีพวกเขาเมื่อพวกเขาเรียกนางว่าแม่ต่อมาเด็กน้อยทั้งสี่คงตัดสินใจไม่เรียกนางกว่าแม่อีกต่อไปแต่เรียกนางว่าผู้หญิงเลวแทน

คาดว่าเจ้าของร่างคนเก่าคงรักและหลงเซี่ยหยุนจินมากและเซี่ยหยุนจินกลับไม่รักตอบและเซี่ยหยุนจินก็มักด่านางบ่อยๆว่าเด็กๆพวกนี้ไม่ได้เกิดมาเพราะความรักของพวกเขาถือเป็นความซวยของเขาเองที่มีลูกกับนางจนเจ้าของร่างเดิมโกรธและแค้นเคืองเขามากขึ้นและพาลเอามาลงกับเด็กๆซึ่งเป็นลูกของพวกเขา…

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้หลู่เจียวก็หัวเราะแห้งๆ"นั่นเป็นความผิดของข้าเอง"

นางกลัวว่าเอ้อเป่าและซันเป่าจะพูดคุยเกี่ยวกับหัวข้อนี้ต่อไปดังนั้นนางจึงเปลี่ยนหัวข้ออย่างรวดเร็ว

“เอ้อเปาซานเปาข้ายังไม่ได้พูดถึงเรื่องนั้นเลยใครเป็นคนสอนให้เจ้าด่าคนใครสอนให้เจ้าด่าคนอื่นว่าไอ้สารเลวนังสารเลวไอ้เลวใครสอนพวกเจ้าเรื่องนี้?”

หลู่เจียวจ้องที่เอ้อเป่าด้วยสีหน้าที่ไม่ดีเอ้อเป่ากลัวการจ้องมองของนางเล็กน้อยแต่เขาก็ตอบโต้ด้วยเสียงเล็กๆ

"มันเป็นคำสบถของเจ้า"

ใบหน้าของหลู่เจียวมืดลงนางพูดด้วยใบหน้าเคร่งขรึม“ข้าเป็นผู้หญิงบ้านนอกข้าไม่ค่อยรู้อะไรมากดังนั้นบางครั้งข้าก็พูดไม่ค่อยเก่งเจ้าเป็นเด็กไม่ควรเลียนแบบคำพูดของผู้หญิงใช่ไหมดูสิเจ้ามีกี่คนแถมยังเป็นลูกผู้ชายทั้งนั้น”

เอ้อเป่าคิดอย่างรวดเร็วและกล่าวว่า"พ่อของเสิ่นต้าหนิวก็ด่าคนแบบนี้เช่นกัน"

หลู่เจียวโกรธและจ้องที่เอ้อเป่าอย่างเย็นชา"พ่อของเสิ่นต้าหนิวไม่ใช่คนดีมีการศึกษาใครหลายคนในหมู่บ้านก็ดูถูกเขาหรือเจ้าอยากมีชีวิตแบบเขาที่มีแต่คนเกลียด…"

เอ้อเป่าส่ายศีรษะทันทีเขาต้องการเป็นเหมือนพ่อของเขาซึ่งบัณฑิตใจดีและเป็นที่รักของคนในหมู่บ้าน

“ดังนั้นอย่าด่าคนแบบนี้อีกในอนาคตและแน่นอนข้าก็จะไม่ด่าคนแบบนั้นอีกในอนาคตด้วยเหมือนกัน”

หลู่เจียวถามเอ้อเป่า"เจ้าได้ยินไหม"

เอ้อเป่ามองไปที่หลู่เจียวอย่างสงสัย"เจ้าจะไม่สาปแช่งผู้คนอีกต่อไปจริงๆหรือ?"

“ช่วงนี้เจ้าเห็นข้าด่าคนหรือเปล่า”

เอ้อเป่าคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วส่ายศีรษะผู้หญิงเลวคนนี้ไม่ได้ด่าใครเลยหลายวันมานี้และดูแลพวกเขาดีมากนางทำอาหารอร่อยๆให้พวกเขาและปกป้องพวกเขาแล้วยังนำขนมมาให้พวกเขาอีกด้วย

เอ้อเป่ากระซิบเบาๆ"ข้ารู้ข้าจะไม่ด่าคนอื่นในอนาคต"

หลู่เจียวพยักหน้าด้วยความพึงพอใจจากนั้นมองไปที่ซันเป่าเขาก็ยื่นอกขึ้นมาทันที"ข้าก็จะด่าใคร"

หลู่เจียวหัวเราะ"เฮ้เฮ้ตอนเจ้ากำลังนั่งอยู่บนพื้นแล้วกลิ้งไปรอบๆแล้วขอร้องต่อสวรรค์เจ้าหมายความว่าอย่างไรเจ้าไม่สามารถผ่านวันนี้ไปได้"

เมื่อหลู่เจียวพูดจบโดยนึกขึ้นได้ว่าเจ้าของร่างเดิมอาจจะทำเช่นนี้นางก็หุบปากทันทีแล้วเอ่ยออกมาอย่างเย็นชาว่า

“อย่าทำอย่างนี้ในอนาคตผู้ชายก็ควรทำตัวเป็นลูกผู้ชายเจ้าเคยเห็นบิดาของเจ้านอนกลิ้งไปกับพื้นดินแล้วร้องไห้หรือไม่?”

ซานเป่าส่ายศีรษะทันทีและสัญญาว่า"ข้าจะไม่นอนกลิ้งบนพื้นอีกในอนาคต"

เอาล่ะเมื่อบอกสอนเสร็จแล้วหลู่เจียวก็ละความสนใจพวกเด็กน้อยทั้งสี่ชั่วคราวและเดินไปที่เตียงพร้อมด้วยถังน้ำในมือ…