เซี่ยฟู่กุ้ยก็โกรธมากบรรยากาศของหมู่บ้านเซี่ยเจียนั้นดีเสมอมาแต่ในหมู่บ้านก็มีพวกแปลกแยกแบบนี้อยู่ด้วยเหมือนกันซึ่งน่ารำคาญจริงๆ

เซี่ยฟู่กุ้ยมองไปที่แม่ม่ายหลี่ด้วยใบหน้าที่เย็นชาและพูดด้วยน้ำเสียงที่ลึกล้ำกว่าเดิมว่า

"ถ้าเจ้าไม่ยอมเสียเงินเช่นนั้นก็ให้ออกจากหมู่บ้านเซี่ยเจียของข้าหมู่บ้านเซี่ยเจียของเราไม่สามารถรองรับคนแบบพวกเจ้าได้และลูกหลานพวกเจ้าจะทำให้ลูกหลานคนอื่นเสียคนหากอยู่ในหมู่บ้านต่อไป”

ใบหน้าของแม่ม่ายหลี่ซีดลงทันทีถึงแม้ว่านางต้องการจะพูดมากกว่านี้แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่มืดมนของเซี่ยฟู่กุ้ยนางจึงไม่กล้าพูดอะไรเพิ่มเติมถ้าถึงกลับหัวหน้าหมู่บ้านขับไล่พวกเขาออกจากหมู่บ้านเซี่ยเจียอย่างไร้ความปราณีแบบนั้นจริงๆแล้วละก็พวกเขาจะไปที่ใดจะมีหมู่บ้านไหนอีกยอมรับพวกเขาได้อีก

หมู่บ้านเซี่ยเจียแห่งนี้เดิมเป็นที่ๆตระกูลเซี่ยตั้งรกรากอาศัยอยู่และต่อมาพวกเขาก็ค่อยๆขยับขยายรับคนต่างแซ่เข้ามาพักอาศัยสร้างบ้านเรือนโดยรอบแต่บางคนบางครอบครัวก็ไม่มีรากฐานลึกเท่าของตระกูลเซี่ย

เซี่ยฟู่กุ้ยเพิกเฉยแม่ม่ายหลี่มองไปที่หลู่เจียวและถามว่า"ภรรยาหยุนจินเจ้าต้องการเท่าไหร่"

หลู่เจียวเหล่มองที่นางหลี่และพูดด้วยรอยยิ้มครึ่งหนึ่งกล่าวว่า

“เงินหนึ่งตำลึงก็พอแล้วหัวหน้าหมู่บ้านคงรู้ว่าหยุนจินของครอบครัวข้าต้องการยามากกว่าหนึ่งหรือสองห่อยาอย่างดีคือห้าตำลึงอย่างธรรมดาก็สามตำลึงและเงินหนึ่งตำลึงซื้อยาไม่ได้แม้แต่ห่อเดียวนี่นับว่ามีเมตตามากแล้วเพราะคิดว่าเป็นคนหมู่บ้านเดียวกัน”

“ข้าไม่ได้ต้องการเงินของพวกเขาข้าแค่อยากให้นางได้บทเรียนและหยุดรังแกครอบครัวของพวกเราในอนาคต”

เดิมทีหลู่เจียวขอเงินหนึ่งตำลึงเมื่อนางอ้าปากพูดออกไปหลายคนคิดว่านางอ้าปากเหมือนสิงโตเพราะในบ้านของใครบางคนก็มีเงินไม่ถึงหนึ่งตำลึงด้วยซ้ำแต่เมื่อได้ยินว่าเงินจำนวนนี้ไม่สามารถซื้อให้เซี่ยหยุนจินได้แม้แต่ยาห่อเดียวพวกเขาก็รู้สึกว่าหลู่เจียวใจดีมากจริงๆเพราะเหตุการณ์นี้ทำให้เซี่ยหยุนจินต้องบาดเจ็บหนักไปด้วย

หลายคนพูดแทนนาง“ก่อนหน้านี้หยุนจินโกรธมากเพราะเหตุการณ์นี้เขาอาเจียนเป็นเลือดออกมาและไม่รู้ว่าจะต้องใช้เงินบำรุงรักษามากแค่ไหนกว่าจะรักษากลับมาอยู่ตรงจุดเดิมได้เงินจำนวนหนึ่งตำลึงไม่มากจริงๆ”

“เป็นความจริงข้าเห็นด้วยเมื่อครอบครัวของพวกเขาวุ่นวายครอบครัวของหยุนจินไม่รู้ว่าจะต้องเสียค่าใช้จ่ายมากแค่ไหนยังไม่นับค่าไก่กับไข่นั่นอีกก็เป็นเงินไม่น้อยแล้ว”

แม่ม่ายหลี่ปฏิเสธที่จะให้ดังนั้นนางจึงร้องไห้และพูดว่า"ครอบครัวของข้าไม่มีเงินไม่มีเงิน…"

เมื่อนางพูดจบนางเห็นเซี่ยหลานอยู่ข้างๆจับมือเซี่ยหลานแล้วพูดว่า“หลานหลานเจ้าบอกพี่สะใภ้สามของเจ้าช่วยพูดให้ป้าหน่อยเจ้าก็รู้สภาพของบ้านป้าว่าบ้านป้าไม่มีเงินมากขนาดนั้น…”

หลังจากฟังคำพูดของแม่ม่ายหลี่แล้วเซี่ยหลานก็คิดถึงความสัมพันธ์ของนางกับเสิ่นซิ่วและนี่เป็นเวลาสำคัญที่จะสร้างภาพลักษณ์ที่ดีให้กับตัวเอง

เซี่ยหลานหันกลับมามองหลู่เจียวแต่หลู่เจียวไม่ได้รอให้นางพูดแล้วนางก็เหมือนโกรธมากเอ่ยตะคอกออกไป

"หุบปากของเจ้าข้าจะยิ่งรำคาญมากกว่าเดิมเมื่อได้ยินเสียงเจ้า"

เมื่อนางเอ่ยเสร็จแล้วนางก็เอื้อมมือออกไปและลากเสิ่นเสี่ยวซานออกมา

“ในเมื่อครอบครัวของเจ้าไม่ยอมเสียเงินค่าทำขวัญถ้างั้นก็ไปที่อำเภอด้วยกันเพราะว่าเจ้าพาแม่และลูกสาวของเจ้ามาที่บ้านของข้าเพื่อขโมยของและกรรโชกทรัพย์ดังนั้นเจ้าควรไปอยู่ในห้องขังและติดคุก”

“อ้ออีกอย่าง…ดูเหมือนเจ้าจะมีนิสัยชอบขโมยไก่กับหมาของคนอื่นมาก่อนหลังจากพาเจ้าไปที่ๆว่าการอำเภอแล้วข้าก็จะบอกนายอำเภอให้ช่วยตรวจสอบคดีความย้อนหลังว่ามีคดีเก่าไหนบ้างที่เจ้าเกี่ยวข้องเจ้าจะได้อยู่ในคุกนานขึ้นติดคุกอีกซักปีสองปีจะได้ไม่ต้องมาก่อความวุ่นวายในหมู่บ้านเซี่ยเจียอีกต่อไป”

"…"

ใบหน้าของเสิ่นเสี่ยวซานซีดด้วยความตกใจและด้วยความเจ็บปวดบนร่างกายของเขาเขาก็ไม่ไม่อยู่สภาพที่ต่อต้านใดๆได้อีก

เขากรีดร้องด้วยใบหน้าซีดเผือด"แม่ให้เงินกับนางให้เงินนางเร็วๆข้าไม่อยากไปที่อำเภอข้าไม่ต้องการติดคุก"

เป็นความจริงที่เขาลักเล็กขโมยน้อยมาโดยตลอดทั้งขโมยไก่ขโมยหมาคนอื่นไปทำอาหารหากสืบสาวราวเรื่องขึ้นมาย่อมต้องมีโจทย์มากกว่าสิบคนอาจต้องเสียเงินมากกว่านี้หรืออาจจะต้องติดคุกนานขึ้นจริงๆ

แม่หม้ายหลี่ไม่กล้าพูดอะไรเหมือนกันเพราะนางก็รู้ๆนิสัยของลูกชายตัวเองเมื่อนางเห็น

ลูกชายของนางเป็นแบบนี้และนางก็พูดออกไปตรงๆว่า

"อย่าพาลูกชายของข้าไปที่อำเภอข้าจะกลับไปเอาเงินให้เจ้า"

นางวิ่งกลับบ้านไปอย่างรวดเร็วและหลู่เจียวไม่กลัวว่าเสิ่นเสี่ยวซานจะวิ่งหนีไปดังนั้นนางจึงค่อยๆวางเขาลง

ในลานบ้านทุกคนก็พากันถอนหายใจวิธีการที่ภรรยาของหยุนจินจัดการเรื่องราวนั้นน่ากลัวเกินไปโดยเฉพาะตอนที่นางถือมีดและมีดที่นางถือถึงแม้จะมันจะดูเล็กนิดเดียวแต่ก็ดูเหมือนว่ามันจะคมเอามากๆ

แม่ม่ายหลี่รีบนำเงินมาให้อย่างรวดเร็วแต่ใบหน้าก็เจ็บปวดเหมือนกับควักหัวใจตัวเองออกมาให้

หลู่เจียวไม่ได้รับเงินเลยนางโบกมือให้เซี่ยเสี่ยวเป่าให้รับเงินแทนจากนั้นนางก็มองไปรอบๆทั้งสี่ด้านแล้วหันมาถามเด็กทั้งสี่

“ต้าเปามีใครบ้างช่วยเจ้าในวันนี้”

ต้าเป่าชี้ไปที่บ้านของท่านย่าสองบ้านของหัวหน้าหมู่บ้านและบ้านของนักล่าอีกคนหนึ่งที่มีนามสกุลว่าซูในหมู่บ้าน

หลู่เจียวพยักหน้ามองไปที่หัวหน้าหมู่บ้านแล้วพูดว่า

"ข้าไม่อยากได้เงินหนึ่งตำลึงนี้เหมือนกันแค่แบ่งให้พวกเขาเท่าๆกัน"

เมื่อนางพูดจบทุกคนในลานบ้านก็ตกตะลึงและทุกคนก็เริ่มพูด

“สวรรค์จริงหรือเปล่า?”

“ทำไมเราไม่คิดจะช่วยเด็กสี่คนก่อนหน้านี้ล่ะ”

“ทั้งสามครอบครัวแบ่งปันเงินเท่าๆกันได้มากกว่าสามสิบเหวินซื้อเนื้อได้หลายจินโอ้สวรรค์”

เซี่ยฟู่กุ้ยมองไปที่หลู่เจียว"ภรรยาหยุนจินไม่จำเป็นสำหรับเรื่องนี้หยุนจินก็ต้องการเงินซื้อยา"

หลู่เจียวส่ายศีรษะ"ข้าจะหาวิธีหาเงินค่ายาของเขาเองหัวหน้าหมู่บ้านก็เห็นแล้วข้าสามารถล่าสัตว์ได้และจริงๆแล้วข้าสามารถเก็บสมุนไพรได้ด้วยดังนั้นข้าไม่ต้องกังวลเรื่องเงินค่ายาข้าจะแบ่งเงินเงินนี้ให้ทั้งสามครอบครัวและขอบคุณที่ทุกคนช่วยปกป้องลูกๆทั้งสี่ของข้า”

หลังจากที่นางพูดจบนางไม่อยากพูดอะไรอีกและผลักเสิ่นเสี่ยวซานออกไป“ไปให้พ้น”

แม่หม้ายหลี่รีบรับลูกชายของนางและไม่กล้าที่จะอยู่ต่อแม่ลูกและหลานๆบ้านเสิ่นก็จากไปอย่างสิ้นหวัง…

จากนั้นเสิ่นซิ่วที่ใบหน้าบูดบึ้งก็มองหลู่เจียวอย่างโกรธแค้นนึกถึงคำพูดก่อนหน้าของหลู่เจียวและจ้องไปที่นางด้วยความโกรธเคืองจากนั้นก็หันหลังและเดินจากไปพร้อมกับเซี่ยหลาน…

ทุกคนในลานบ้านก็ออกไปทั้งสามครอบครัวที่มาช่วยสี่พี่น้องก่อนหน้านี้ก็มาบอกลาหลู่เจียว…

อย่างไรก็ตามหลู่เจียวก็ไม่ต้องการรับเงินจริงๆถ้านางรับไปคนในหมู่บ้านจะต้องบอกว่านางเป็นคนไม่ดีที่ขู่กรรโชกทรัพย์ของคนอื่นดังนั้นนางจึงไม่รับเงินและขอให้หัวหน้าหมู่บ้านแบ่งเงินให้คนอื่นๆแทนเพื่อซื้อใจและขอบคุณน้ำใจของทุกคนที่เข้ามาช่วยเหลือลูกๆของนางอนาคตพวกเขาจะได้รู้ว่าหากพวกเขามาช่วยดูแลพวกเด็กๆในบ้านนี้ไม่เพียงแต่ไม่ได้รับโทษแต่ยังได้รับประโยชน์อีกด้วย…

ซึ่งในเรื่องนี้หลายคนที่เข้ามาช่วยก็เหมือนจะเข้าใจนางด้วยจึงรับเงินไปแต่โดยดีเพื่อไม่ให้เสียน้ำใจและถือเป็นรางวัลของการทำดีอย่างหนึ่งซึ่งทำให้พวกเขาได้หน้าได้ตาในหมู่บ้านไปด้วย

ในที่สุดหัวหน้าหมู่บ้านเซี่ยฟู่กุ้ยก็เข้ามาจัดการทำธุระแบ่งเงินและพาคนออกไป…

ลูกสาวของเขาเซี่ยเซียวจวนไม่ได้ออกไปนางอยู่ต่อและพูดกับหลู่เจียวว่า"ป้าสามลุงสามและลูกๆได้รับบาดเจ็บข้าจะอยู่และทำอาหารเย็นให้ท่านท่านก็ไปดูแลพวกเขา…"

หลู่เจียวเห็นว่ามันสายแล้วและถึงเวลาทำอาหารเย็นแล้วแต่เซี่ยหยุนจินและพวกเด็กๆได้รับบาดเจ็บและจำเป็นต้องได้รับการจัดการ

ในท้ายที่สุดนางก็ยอมรับน้ำใจและขอบคุณเซี่ยเซียวจวนและพาเด็กๆทั้งสี่ไปที่ห้องหลัก

“เจ้ารอข้าก่อนข้าจะเอาข้าวไปให้เสี่ยวจวนทำอาหารเย็นแล้วข้าจะทำแผลให้ทีหลัง”

เด็กสี่คนอยู่ในห้องหลักอย่างไม่สบายใจทันทีที่หลู่เจียวออกไปทั้งสี่ก็วิ่งไปที่ห้องนอนทางทิศตะวันออกทันที

พวกเขารู้ว่าพ่อของพวกเขาเคยอาเจียนเป็นเลือดมาก่อนตอนนี้จึงพากันยืนอยู่ข้างเตียงของพ่อเฝ้าดูเขาหมดสติซือเป่าตกใจมากจนน้ำตาไหลไม่หยุด

หลู่เจียวเข้าไปในห้องนอนทางทิศตะวันตกและหยิบข้าวครึ่งชามออกจากห้องเดินไปที่ห้องครัวแล้วยื่นให้เซี่ยเซียวจวน

“เซียวจวนฝากด้วย”

“ไม่เป็นไรป้าสามข้าจัดการเอง”

หลู่เจียวพยักหน้าไปที่ถังเก็บน้ำด้านนอกเพื่อตักอ่างน้ำและเดินไปที่ห้องนอนทางทิศตะวันออก

ก่อนที่คนๆจะเข้าไปเขาได้ยินเสียงร้องไห้อันแสนเศร้าและเสียงสะอึกสะอื้นของเด็กน้อยทั้งสี่

“พ่อตื่นได้แล้ว”

“อย่านอนนะเราจะไม่ทะเลาะกันแล้ว”

“เราจะไม่ทะเลาะกับคนอื่นในอนาคตอย่าโกรธเลยนะ”

หลู่เจียวเดินเข้ามามองเห็นสมบัติทั้งสี่ร้องไห้และเช็ดน้ำตาของพวกเขา

หลู่เจียวเรียกพวกเขา“มานี่มาล้างหน้าเช็ดตัวดูสิสกปรกแค่ไหน”

แฝดสี่หันกลับมามองนางก่อนหน้านี้หลู่เจียวปกป้องพวกเขาพวกเขาจึงรู้สึกใกล้ชิดมากขึ้นเล็กน้อย

ต้าเป่าเข้ามาอย่างรวดเร็วและเงยหน้าขึ้นมองนาง"เจ้าให้ยาพ่อก่อน"

หลู่เจียวหยิบเก้าอี้ตัวเดียวในบ้านและนั่งลงมองไปที่ต้าเปาแล้วพูดว่า"ข้าได้ตรวจเขามาก่อนเขาสบายดีไม่ต้องกังวลไป"

เด็กน้อยทั้งสี่ดูไม่เชื่อ"แล้วทำไมเขาถึงไม่ตื่นล่ะ"

“เขาได้รับบาดเจ็บทางร่ายกายและกระทบกระเทือนจิตใจดังนั้นจึงไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้ทันทีทันใดแต่ไม่ต้องกังวลเขาจะไม่เป็นไร”