Your Wishlist

เมียคนธรรมดา (เป็นไปไม่ได้)

Author: หยูเสี่ยวถง

เกิดใหม่ เป็นแม่ของตัวร้าย ในช่วงวัยเด็กในนิยาย แถมสามียังเป็นอัมพาตเดินไม่ได้ แต่พวกเขากลับอยากฆ่านาง นางจะอยู่สอนเด็กๆให้เป็นคนดีไม่กลายเป็นตัวร้ายในอนาคต หรือจะจากไปดี แต่เด็กพวกนี้ก็น่ารักจริงๆ...

จำนวนตอน :

เป็นไปไม่ได้

  • 13/05/2565

แม่ม่ายหลี่เป็นผู้หญิงที่โง่เขลาในชนบทนางไม่เข้าใจสิ่งนี้เลยหลังจากฟังคำพูดของหลู่เจียวนางก็ยืดคอขึ้นและตะโกน

 

“เด็กๆก็แค่ล้อเล่นจะขโมยอะไรได้ลูกชายทั้งสี่ของเจ้าควรเสียเงินจากการทุบตีครอบครัวของเราแบบนี้”

 

เมื่อแม่ม่ายหลี่พูดลูกชายของนางเสิ่นเสี่ยวซานก็กระโดดขึ้นและตะโกนว่า"ต้องจ่ายค่าสินไหมเด็กชายสี่คนในครอบครัวของเจ้าเป็นเด็กชายและเด็กของเราเป็นเด็กผู้หญิงครอบครัวของเจ้าแข็งแกร่งกว่าเจ้าจะต้องจ่ายเงินออกมาเดี่ยวนี้"

 

ภายในและภายนอกลานบ้านหลายคนดูถูกเสิ่นเสี่ยวซาน

 

เสิ่นเสี่ยวซานเป็นลูกชายของแม่ม่ายหลี่ตั้งแต่วัยเด็กจนถึงวัยผู้ใหญ่เขาอยู่บ้านเฉยๆและเที่ยวเล่นในหมู่บ้านตลอดทั้งวันไม่ทำงานทำการและทุกคนก็ไม่ชอบเขา

 

หลู่เจียวมองไปที่แม่ม่ายหลี่ด้วยการเยาะเย้ยและดวงตาของนางค่อยๆจ้องไปที่เสิ่นเสี่ยวซานและมุมปากของนางก็กว้างขึ้น

 

“ตั้งแต่เด็กเสิ่นต้าหนิวและเสิ่นเอ้อหนิวจะขโมยของตั้งแต่อายุยังน้อยพ่อแม่ปู่ย่าของพวกเขาสมควรได้รับคำชมที่เลี้ยงลูกให้เป็นโจรมาวันนี้หลานสาวของเจ้าทุบตีลูกชายของข้าและเจ้ายังมีหน้ามาขอเงินข้าเมื่อข้ากลับมามาสิมาเอาแต่ไม่ใช่เงินนะ”

 

เมื่อหลู่เจียวพูดจบนางยื่นมือออกมาและคว้าเสื้อของเสิ่นเสี่ยวซาน

 

นางเตะเสิ่นเสี่ยวซานคุกเข่าจากนั้นถีบเขาคว่ำหน้าแล้วทุบตีเขาเสิ่นเสี่ยวซานขยับไม่ได้เพราะถูกหลู่เจียวกดเอาไว้จึงถูกนางทุบตีอยู่อย่างนั้น

 

ทุกคนในสนามตกตะลึงแม่ม่ายหลี่รู้ตัวขึ้นก่อนใครแล้วกรีดร้องและรีบวิ่งไปคว้าผมของหลู่เจียวแต่หลู่เจียวหลบหลีกแล้วตบแม่ม่ายหลี่ออกไปสุดแรงและนางล้มก็กลิ้งลงกับพื้น…

 

นางยกมือขึ้นและทุบตีเสิ่นเสี่ยวซานต่อไป

 

“ลูกนิสัยไม่ดีแสดงว่าพ่อแม่ไม่สั่งสอนไปในทางที่ดีข้าจะสั่งสอนลูกเจ้าแทนเจ้าเองมาทุบตีลูกชายข้าแล้วยังมีหน้ามาขอเงินจากข้าอีกงั้นหรือถ้างั้นก็รับเอาไปมีแต่มือแต่เท้านะจะเอาไหมเจ้าต้องการเงินใช่ไหมข้าจะทุบตีจนทำให้เจ้าเป็นง่อยพิการก่อนแล้วค่อยพูดเรื่องเงิน”

 

หลู่เจียวตบกระโหลกเสิ่นเสี่ยวซานขณะพูดและต่อยจุดที่เจ็บของเสิ่นเสี่ยวซาน

 

นางเป็นแพทย์ทหารดังนั้นนางจึงรู้วิธีเอาชนะใครซักคนโดยธรรมชาติโดยไม่ทิ้งรอยแผล

 

เสิ่นเสี่ยวซานร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดและร้องด่าในขณะที่ร้องไห้

 

"เจ้าแม่อ้วนนังอ้วนเอ้ยปล่อยข้าไปนังสารเลวอ่าเจ็บโอ๊ยย…ปล่อยข้า…"

 

แม่ม่ายหลี่ก็ร้องด่าและต้องการจะรีบเร่งเข้าไปอีกครั้งแต่นางก็ตกใจเมื่อเห็นหลู่เจียวที่ดุร้ายมากกว่าเดิม

 

เมื่อนางหันหลังกลับและเห็นเสิ่นซิ่วลูกสาวของนางนางผลักเสิ่นซิวอย่างโกรธจัด

 

“เจ้าตายแล้วหรือยังไม่รีบเข้าไปช่วยอีกอยากเห็นพี่ชายของเจ้าถูกทุบตีจนตายหรือ?”

 

เสิ่นซิ่วไม่กล้าก้าวไปข้างหน้าเวลานี้หลู่เจียวดูน่ากลัวเกินไปร่างของนางเต็มไปด้วยเนื้อเมื่อนางยกมือขึ้นเพื่อทุบตีผู้คนเสียงดังตุ๊บตั๊บชัดเจนหากคนบอบบางอย่างนางเข้าไปจะต้องพ่ายแพ้และอนาถกว่าพี่ชายแน่นอน

 

เสิ่นซิ่วทำได้เพียงยืนอยู่ข้างๆและตะโกนด่าว่า"หลู่เจียวปล่อยพี่ชายข้าไปเจ้าตีคนอื่นผิดกฎหมายนะ"

 

หลู่เจียวเพิกเฉยต่อนางเลยและยังคงทุบตีต่อไปเสิ่นเสี่ยวซานเจ็บปวดอย่างมากและกรีดร้องไม่หยุดหย่อนและในที่สุดก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นเหมือนหญิงสาวออกมาด้วยความเจ็บปวด…

 

“ฮือฮือฮือ…นังอ้วนบ้าหยุดได้แล้วไม่เอาเงินไม่เอาเงินแล้วปล่อยข้าไป”

 

นอกลานบ้านเซี่ยฟู่กุ้ยหัวหน้าหมู่บ้านก็รีบวิ่งเข้ามาแต่เซี่ยฟู่กุ้ยก็กลัวตายจึงไม่กล้าเข้าไปแยกร้องกล่าวว่า

 

"ภรรยาหยุนจินหยุดเดี๋ยวนี้"

 

หลู่เจียวยังคงเผชิญหน้ากับหัวหน้าหมู่บ้านนางหยุดมือและเท้าของนางและดึงเสิ่นเสี่ยวซานที่เหมือนสุนัขตายบนพื้นขึ้นมา…

 

เสิ่นเสี่ยวซานรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วร่างกายของเขาอย่างเหลือทนใบหน้าซีดของเขาเต็มไปด้วยน้ำมูกน้ำตาไม่ต้องพูดถึงความอับอายคาดว่าจากเหตุการณ์ครั้งนี้จะทำให้เขากลายเป็นตัวตลกของหมู่บ้านไปอีกนาน…

 

แต่เมื่อเขาเห็นหัวหน้าหมู่บ้านเขาก็อ้าปากและอยากจะด่านางอีกครั้งแต่หลู่เจียวเอามือไปที่แขนเสื้อของนางแล้วดึงมีดสั้นบางๆเป็นประกายออกมาแล้วกดที่คอของเขา

 

"เสียเงินใช่ไหมมาดูสิว่าใครที่ต้องเสียเงินค่าสินไหมทดแทนกันแน่"

 

ในสนามทุกคนดูหวาดกลัวและไม่กล้าขยับแต่มีเพียงความคิดเดียวในใจภรรยาของหยุนจินน่ากลัวเกินไปนี่ถึงขนาดเล่นมีดกันแล้ว

 

ทุกคนมองไปที่หลู่เจียวในตอนนี้และเมื่อพวกเขาคิดถึงหลู่เจียวในอดีตพวกเขาพบว่าหลู่เจียวคนเก่านั้นไม่น่ากลัวจริงๆเมื่อเทียบกับปัจจุบัน

 

เสิ่นเสี่ยวซานซึ่งอยู่ในมือของหลู่เจียวเริ่มร้องไห้ทันทีร้องไห้และอ้อนวอน“ภรรยาหยุนจินวางมีดลงเร็วๆข้าไม่ต้องการเงินแล้วข้าไม่ต้องการเงินแล้ว”

 

หัวหน้าหมู่บ้านเซี่ยฟู่กุ้ยถามหลู่เจียว"ภรรยาหยุนจินเจ้าหมายความว่าอย่างไร"

 

หลู่เจียวมองไปที่เซี่ยฟู่กุ้ยและกล่าวว่า"วันนี้ลูกสามคนของพวกเขามาที่บ้านของข้าเพื่อขโมยของส่งผลให้ลูกทั้งสี่คนในครอบครัวข้าถูกทุบตีเมื่อพวกเขากลับมาอีกครั้งเพื่อก่อกวนและรีดไถเงินหยุนจินต้องดิ้นรนลุกจากเตียงในห้องขึ้นมาเพราะความร้อนใจและวิตกกังวลของเขาตอนนี้อาการบาดเจ็บของเขายิ่งแย่ลงกว่าเดิม"

 

“ตอนนี้เขาอยู่ในอาการน่าเป็นห่วงและข้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้ดังนั้นเรื่องนี้จะปล่อยไปไม่ได้ครอบครัวเสิ่นจะเสียเงินหรือไม่ก็ให้ไปที่อำเภอกับข้าข้าก็อยากรู้นักว่านายอำเภอจะว่ายังไง"

 

แม่หม้ายหลี่รู้สึกตกตะลึงเมื่อได้ยินว่านางจะไปที่อำเภอจริงๆแต่นางยอมไม่ได้เมื่อคิดเรื่องเสียเงินดังนั้นนางจึงมองไปที่หลู่เจียวและตะโกนว่า

 

"เจ้าทุบตีลูกชายของข้าจนเป็นแบบนี้แต่เจ้ายังต้องการให้ครอบครัวของเราเสียเงินเราไม่มีทางให้เจ้า”

 

หลู่เจียวจับมีดผ่าตัดในมือแล้วเย้ยหยัน"ถ้าเจ้าไม่เสียเงินงั้นพวกเราก็ไปที่อำเภอด้วยกันเจ้าไม่ได้บอกเหรอว่าเด็กๆสี่คนของเราทุบตีเสิ่นต้าหนิวและเสิ่นเอ้อหนิวของเจ้าหรือผู้คนจากทางการก็ตรวจสอบได้หากผลตรวจแสดงว่าลูกคนที่4ของข้าไม่ได้ตีหลานเจ้าผลที่ตามมาเจ้าคงไม่อยากรู้หรอกว่าโทษของการใส่ร้ายผู้อื่นจะโดนโทษอะไร”

 

แม่ม่ายหลี่หน้าซีดเมื่อมองดูหลานสาวสองคนจากนั้นมองดูลูกชายของหลู่เจียวที่ตัวเล็กตัวน้อยเหมือนไก่สี่ตัวจากนั้นนางก็รู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติแล้วใครจะเชื่อว่าเด็กตัวกระเปี๊ยกพวกนี้ทุบตีหลานสาวของนางและโทษใส่ร้ายนั้นแม้ไม่รู้ว่าจะมีโทษอะไรแต่อย่างน้อยๆก็ต้องโดนโบยซักสิบยี่สิบไม้และขังไว้หลายวันหลายเดือนซึ่งนั่นนางคงรับไม่ได้แน่

 

แต่นางไม่เต็มใจที่จะจ่ายเงินค่าทำขวัญออกไปดังนั้นนางจึงทรุดตัวลงนั่งกับพื้นร้องห่มร้องไห้

 

"เจ้าทุบตีลูกชายของข้าและยังขอให้เราเสียเงินเราไม่มีเงินจ่ายเราจะไม่จ่ายโอ้สวรรค์ช่วยข้าด้วยนี่ไม่เท่ากับเอาชีวิตข้าดอกหรือข้าจะยอมได้ยังไงข้ายอมตายดีกว่า…”

 

หลู่เจียวไม่สนใจนางวันนี้นางจะเชือดไก่ให้ลิงดูเพื่อให้คนในหมู่บ้านรู้ว่าการรังแกนางไม่ใช่เรื่องง่ายอีกทั้งในบ้านก็มีคนกึ่งพิการและเด็กๆอยู่ในบ้านนางจะต้องแสดงให้ทุกคนเห็นว่าบ้านนี้ไม่ได้อ่อนแอเหมือนลูกพลับนิ่มจะมาขู่กรรโชกทรัพย์กันได้ง่ายๆ

 

หลู่เจียวเยาะเย้ยและกล่าวว่า“ถ้างั้นก็ไปที่อำเภอได้ถ้าเจ้าไม่มีเงินก็ติดคุกชดเชยเอาเจ้าไม่ได้บอกว่าข้าตีลูกชายของเจ้าดอกหรือ?จากนั้นให้ทางการตรวจสอบดูว่ามีอาการบาดเจ็บหรือไม่?”

 

เมื่อแม่ม่ายหลี่ได้ยินเรื่องนี้นางก็ลุกขึ้นจากพื้นและรีบวิ่งไปที่ด้านข้างของเสิ่นเสี่ยวซาน

 

เสิ่นเสี่ยวซานร้องไห้ออกมาทันที“แม่ครับข้าเจ็บข้าเจ็บไปทั้งตัวและนางก็ถูกทุบตีข้าจนระบมและบวมไปหมดแล้ว”

 

แม่ม่ายหลี่ตรวจสอบดูลูกชายแต่นางไม่เห็นอาการบาดเจ็บใดๆ

 

นางยังคงตรวจสอบอีกหลายรอบด้วยความไม่เชื่อแต่ก็ยังหาบาดแผลไม่พบ

 

หลู่เจียวหัวเราะเยาะและพูดว่า"ข้าเป็นผู้หญิงคนหนึ่งเห็นสามีของข้าอาเจียนจนเป็นเลือดและลูกของเราถูกทุบตีข้าจึงโมโหแล้วทุบตีเด็กคนนี้สองสามครั้งเพื่อระบายโทสะเขาจะระบมและบวมได้อย่างไรข้าเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆจะทุบตีเด็กผู้ชายตัวโตให้บาดเจ็บได้ยังไง"

 

แม่ม่ายหลี่ตกตะลึงและชาวบ้านที่เฝ้าดูอยู่ก็ตกตะลึงอะไรนะผู้หญิงตัวเล็กๆนางพูดผิดหรือพวกเขาฟังผิดหรือเปล่าตัวนางหนากว่าผู้ชายสองคนรวมกันเสียอีก…

 

เสิ่นเสี่ยวซานกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

 

"โอ๊ยย…ข้าเจ็บปวดจริงๆนะ…"

 

พอถึงตอนนี้แม้ว่าเขาจะเจ็บปวดจริงๆแต่ทุกคนก็ไม่เชื่อถือเสิ่นเสี่ยวซานอีกแล้ว…และถึงแม้ว่าเขาจะเจ็บปวดจริงๆชาวบ้านหลายคนก็คิดว่าเขาสมควรโดนแล้ว…

 

หัวหน้าหมู่บ้านเซี่ยฟู่กุ้ยเหล่มองไปที่หลู่เจียวและพบว่านางเปลี่ยนไปนางไม่เหมือนเดิมนางมีพลังมากและสามารถดูแลและปกป้องครอบครัวได้และหัวหน้าหมู่บ้านเดาเจตนาของหลู่เจียวได้แล้วหลังจากครุ่นคิด

 

นางคงไม่ต้องการสร้างปัญหากับครอบครัวเสิ่นจนถึงอำเภอจริงๆแต่เพื่อเชือดไก่ให้ลิงดูเพื่อที่ชาวบ้านจะไม่กล้าแตะต้องคนในบ้านของพวกเขาในอนาคตก็เลยสร้างเรื่องให้ใหญ่โต

 

เซี่ยฟู่กุ้ยคิดเกี่ยวกับมันและอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความชื่นชมผู้หญิงคนนี้มีอุบายหัวคิดและถึงแม้ว่าหยุนจินจะเป็นอัมพาตในอนาคตครอบครัวของพวกเขาก็จะไม่ตกต่ำและเลวร้ายเกินไปดังนั้นเขาจะต้องสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับพวกเขาเหมือนเดิมและไม่อยากให้เกิดความเดือดร้อนไปถึงอำเภอ

 

เซี่ยฟู่กุ้ยคิดเกี่ยวกับมันมองไปที่แม่ม่ายหลี่และพูดด้วยเสียงที่ลึกล้ำว่า

 

"เจ้าต้องเสียเงินชดเชยให้ครอบครัวหยุนจิน"

 

แม่หม้ายหลี่จะยอมรับเรื่องนี้ได้อย่างไรกรีดร้องออกมาเสียงสูง"ไม่มีเงินไม่มีการชดเชยใดๆทั้งนั้นครอบครัวของเราไม่มีเงินนางทุบตีลูกชายของข้าและบอกครอบครัวของข้าให้เสียเงินครอบครัวของเราไม่มีเงินจะเสียเป็นไปไม่ได้…"

กลับหน้าหลัก ตอนก่อนหน้า ตอนถัดไป