เซี่ยหยุนจินคิดอย่างรอบคอบและทันใดนั้นก็นึกถึงอาการบาดเจ็บของหลู่เจียวและเลือดไหลออกจากหน้าผากดูเหมือนว่าตั้งแต่วันนั้นคำพูดและการกระทำของนางก็ผิดปกติดังนั้นหลู่เจียวในปัจจุบันอาจไม่ใช่นางจริงๆ

เซี่ยหยุนจินคิดถึงความเป็นไปได้นี้คิ้วและดวงตาของเขาก็บูดบึ้งในทันทีและดวงตาสีดำของเขาก็ส่องประกายด้วยแสงที่เย็นชาและโหดร้าย

แต่ในไม่ช้าเขาคิดว่าหลู่เจียวในปัจจุบันไม่ได้โหดร้ายเหมือนเมื่อก่อนตรงกันข้ามคนๆนี้ดูเหมือนจะไม่มีเจตนาร้ายต่อพวกเขา

เซี่ยหยุนจินคิดถึงเรื่องนี้แล้วก็ผ่อนคลายลงแต่เขาก็ยังตื่นตัว

แม้ว่าคนๆนี้จะไม่ได้มีเจตนาร้ายในตอนนี้ใครจะรู้ว่าจะมีเจตนาร้ายในภายหลังหรือไม่เขาจึงต้องใส่ใจหากนางไม่เคยมีเจตนาร้ายก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะปล่อยให้นางมีชีวิตอยู่

เซี่ยหยุนจินคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และพักสายตาเล็กน้อย

นอกบ้านหลู่เจียวไม่รู้เรื่องนี้นางเอาไม้ไผ่ทำห้องน้ำที่สามารถใช้บนเตียงได้ให้กับเซี่ยหยุนจิน

แฝดสี่ข้างนางมองดูนางยุ่งอยู่ตลอดด้วยความอยากรู้อยากเห็น

เมื่อเห็นว่าเด็กน้อยทั้งสี่สนใจและไม่ได้ทำอะไรลู่เจียวจึงสร้างแมลงปอไม้ไผ่ถูมือสี่ตัวออกมาให้พวกเขา

“มานี่สินี่คือแมลงปอไผ่ที่พวกเจ้าสามารถเล่นได้”

เด็กน้อยทั้งสี่มองดูแมลงปอไม้ไผ่ในมืออย่างสงสัยหลู่เจียวถูมือของนางเข้าด้วยกันและแมลงปอไม้ไผ่ก็บินขึ้นไปบนฟ้าหมุนติ้วๆๆแล้วไม่นานพวกมันก็ค่อยๆร่วงหล่นลงมา

ดวงตาของลูกแฝดสี่เป็นประกายและใบหน้าเล็กๆของพวกมันจ้องไปที่แมลงปอไม้ไผ่ที่บินขึ้นไปในอากาศอย่างตื่นเต้นและใช้เวลานานกว่าจะลงจอด

"มาลองดูว่าของใครจะบินได้สูงกว่า"

ในตอนนี้เด็กน้อยทั้งสี่ไม่กลัวหลู่เจียวมากนักพวกเขาจึงเอื้อมมือไปหยิบมันทั้งสี่คนเล่นแมลงปอไม้ไผ่ในลานบ้านหลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็หัวเราะคิกคักด้วยความสนุกสนาน

สนามหญ้าที่เปลี่ยวและรกร้างก็เริ่มมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันทีหลู่เจียวมองดูพวกเขาขณะทำโถส้วมโดยคิดว่าจะต้องซื้ออะไรเมื่อไปขายเห็ดหลินจือในตอนบ่าย

ขณะวางแผนหลู่เจียวได้สร้างห้องน้ำแบบเรียบง่ายด้วยวิธีที่ชาญฉลาดหลังจากที่นางเก็บของนางพบว่ายังเช้าอยู่นางจึงตัดสินใจไปบ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน…

….

ตอนนี้พวกเขาถือว่าฉีกหน้ากันกับครอบครัวเซี่ยและพวกเขายังคงมีความสัมพันธ์ที่ดีกับหัวหน้าหมู่บ้าน

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้หลู่เจียวเอาเท้าหมูชิ้นหนึ่งหยิบกระต่ายป่าที่นางได้รับเมื่อวานนี้ไปใส่ในตะกร้าและนำผ้าผืนหนึ่งคลุมมันเอาไว้

“ข้าจะไปบ้านผู้ใหญ่บ้านพวกเจ้าอยากไปไหม”

หลู่เจียวถือตะกร้าถามเด็กน้อยสี่คนที่กำลังสนุกสนานอยู่ในสนาม

เด็กน้อยทั้งสี่ฟังคำพูดของนางและชำเลืองมองดูพวกเขาอย่างรวดเร็วสมบัติที่สองสมบัติที่สามและสมบัติที่สี่นั้นเคลื่อนไหวเล็กน้อยแต่สมบัติชิ้นใหญ่ส่ายศีรษะอย่างมีเหตุผล

“ข้าจะอยู่กับป๊า”

สมบัติที่สองสามสมบัติและสี่สมบัติฟังคำพูดของนางและส่ายศีรษะอย่างรวดเร็ว"อยู่กับพ่อ"

หลู่เจียวไม่ได้เรื่องมากอยากอยู่ก็อยู่นางวางแผนที่จะออกไปพร้อมกับตะกร้าในมือสมบัติสี่ชิ้นเล็กๆมองไปที่พี่น้องสามคนที่อยู่ข้างๆนางและทันใดนั้นก็วิ่งออกไปและรีบไปที่หลู่เจียวเขาเอื้อมมือออกไปและจับมือหลู่เจียว

หลู่เจียวมองลงมาที่เขาด้วยความประหลาดใจดูเขากระพริบตาและจ้องมองไปที่นาง

หลู่เจียวยิ้มและพูดว่า"เจ้าต้องการไปบ้านของหัวหน้าหมู่บ้านกับข้าไหม"

สมบัติสี่เหลือบมองทั้งสามพี่น้องที่อยู่ข้างหลังเขาอย่างรวดเร็วจากนั้นพยักหน้าอย่างแข็งกร้าวแสดงว่าเขาต้องการจะไปกับนาง

หลู่เจียวไม่ได้ปฏิเสธ"ตกลงงั้นออกไปเล่นกัน"

สมบัติสี่และสมบัติสามที่ด้านหลังเห็นการเคลื่อนไหวของสมบัติสี่และตะโกนอย่างโกรธเคืองทันที

"พี่ชายเจ้าเห็นสมบัติสี่หรือไม่"

ต้าเป่ามองไปที่หลู่เจียวจากนั้นไปที่สมบัติสี่เขารู้สึกว่าผู้หญิงเลวคงไม่เอาสมบัติสี่ไปขายกระมังดังนั้นเขาจึงพยักหน้าและกล่าวว่า"ถ้าเขาต้องการไปก็ปล่อยให้เขาไป"

เขาหันกลับมามองสมบัติทั้งสองและสมบัติทั้งสาม“พวกเจ้าไปได้เช่นกันข้าจะเฝ้าพ่อเองคนเดียว”

เมื่อได้ยินดังนั้นสมบัติสองและสมบัติสามก็รู้สึกซาบซึ้งใจพวกเขาอยากออกไปเล่นด้วยแต่จะให้พี่ชายคนโตเฝ้าพ่อคนเดียวมันจะดีไหม?

หลู่เจียวไม่ได้สนใจพวกเขาสุมหัวกันคิดนางนำสมบัติสี่ตัวเล็กๆออกจากลานบ้านที่มีรั้วรอบขอบชิดสมบัติที่สองและสมบัติที่สามที่อยู่ด้านหลังมีความกังวลใจและไม่สนใจพี่ชายคนโตดังนั้นพวกเขาจึงยกเท้าขึ้นและวิ่งออกไป

“ข้าก็ไปด้วย”

"ข้าก็อยากไปด้วยเหมือนกัน"

หลู่เจียวมองย้อนกลับไปที่เอ้อเป่าและซันเป่าดวงตาสีแอปริคอทโตของพวกเขาเต็มไปด้วยความไม่สบายใจมองดูพวกเขาด้วยรูปลักษณ์ที่เหมือนกับชีวิตก่อนหน้านี้ของนาง

ใจนางก็อ่อนลงเล็กน้อย

ในชีวิตที่แล้วนางไม่มีแม้แต่ผู้ชายด้วยซ้ำนับประสาอะไรกับลูกแต่ตอนนี้นางเห็นเด็กที่ดูคล้ายกับตัวเองมากซึ่งทำให้รู้สึกค่อนข้างแปลกๆ

“ตกลงรีบไปกันเถอะหลังจากไปบ้านผู้ใหญ่บ้านแล้วข้าจะกลับมาทำอาหาร”

เอ้อเป่าซันเป่าหัวเราะในทันทีและรู้สึกเสียใจกับพี่ชายคนโตของเขาหันหลังกลับและมองไปทางอื่น

ต้าเป่าหันหลังแล้วเดินเข้าไปในบ้านเอ้อเป่าและซันเป่ารีบตามหลู่เจียวไปข้างหน้าและแม่และลูกชายก็เดินไปที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน…

….

หัวหน้าหมู่บ้านเซี่ยฟู่กุ้ยและเซี่ยหยุนจินเป็นคนรุ่นเดียวกันพวกเขามีลูกชายสองคนและลูกสาวหนึ่งคนพวกเขายุติธรรมมากและมีชื่อเสียงที่ดีในหมู่บ้านเซี่ยเจีย

ปรากฎว่าหากเซี่ยหยุนจินไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสและเซี่ยฟู่กุ้ยก็มีความคาดหวังอย่างมากสำหรับเขาถ้าเซี่ยหยุนจินเดินออกจากหมู่บ้านเซี่ยเจียแล้วได้กลายเป็นข้าราชการหมู่บ้านเซี่ยเจียก็จะพลอยได้หน้าได้ตาไปด้วย

เพียงแต่ว่าเขาไม่เคยคาดคิดเลยว่าเซี่ยหยุนจินจะได้รับบาดเจ็บสาหัส

เซี่ยฟู่กุ้ยจึงรู้สึกเศร้ายิ่งกว่าพ่อแม่ของเซี่ยหยุนจินเสียอีก

แต่ตอนนี้เรื่องมาถึงจุดนี้เซี่ยฟู่กุ้ยก็ไม่สามารถทำอะไรกับมันได้ในทางกลับกันเนื่องจากการกระทำของครอบครัวเซี่ยเซี่ยหยวนเซินเซี่ยฟู่กุ้ยก็รู้สึกเห็นอกเห็นใจเซี่ยหยุนจินมาก

เมื่อเห็นหลู่เจียวกำลังมาเซี่ยฟู่กุ้ยก็ถามด้วยความเป็นห่วง"ภรรยาหยุนจินมีปัญหาอะไรหรือเปล่าถ้าเจ้ามีปัญหาใดๆอย่าลังเลที่จะบอกข้าและดูว่าข้าสามารถช่วยได้หรือไม่"

หลู่เจียวยิ้มและส่ายศีรษะ"ผู้ใหญ่บ้านข้าไม่มีปัญหาอะไรในตอนนี้ข้าเคยรบกวนท่านมาก่อนแต่เมื่อก่อนข้าตอบแทนท่านไม่ได้หมูป่าที่ข้าฆ่าวันนี้ยังมีเท้าหมูอยู่บ้างข้าอยากจะยกเท้าหมูให้ท่านหัวหน้าหมู่บ้านก็เท่านั้นเอง”

ทันทีที่หลู่เจียวพูดจบเซี่ยฟู่กุ้ยก็ปฏิเสธตรงๆ"นำมันกลับไปให้หยุนจินกินเถอะเราไม่ต้องการมัน"

นางจางภรรยาของเซี่ยฟู่กุ้ยในบ้านก็พยักหน้าเห็นด้วยเช่นกัน“ภรรยาหยุนจินเอามันคืนไปเถอะครอบครัวของเราซื้อหมูป่ามาจากเจ้าหนึ่งจินและยังไม่ได้แตะต้องมันเลย”

หลู่เจียวนำมันมาแล้วนางจะเอามันกลับมาได้อย่างไรนางกล่าวอย่างหนักแน่น

“หัวหน้าหมู่บ้านพี่สะใภ้ท่านน่าจะรู้ว่าตอนนี้ข้าสามารถขึ้นไปบนภูเขาเพื่อล่าเหยื่อได้ดังนั้นนี่จึงไม่ใช่สิ่งที่มีค่าสำหรับข้าจริงๆหากหยุนจินอยากกินข้าก็แค่ขึ้นไปเอามันมาจากบนเขาหากท่านไม่ยอมรับครั้งต่อไปข้าก็อายเกินกว่าจะขอความช่วยเหลือ"

เซี่ยฟู่กุ้ยและภรรยาของเขามองหน้ากันและในที่สุดเซี่ยฟู่กุ้ยก็มองไปที่นางจางและกล่าวว่า"ถ้าอย่างนั้นก็รับไว้ดูซิว่าที่บ้านเราพอมีอาหารอะไรให้นางกลับไปบ้างตอนนี้พวกเขาไม่มีอาหารเลย"

หลู่เจียวไม่ได้ปฏิเสธหากปฏิเสธก็คงไม่ดี

นางจางถือตะกร้าไปที่ห้องครัวเพียงเพื่อจะพบกระต่ายตัวหนึ่งและร้องออกมาทันที

เซี่ยฟู่กุ้ยออกไปและพูดอย่างไม่พอใจ"เกิดอะไรขึ้น?"

นางจางออกมาพร้อมกับกระต่าย"ภรรยาของหยุนจินให้กระต่ายด้วย"

ที่ลานบ้านเซี่ยหลานชายสองคนของเซี่ยฟู่กุ้ยวิ่งไปร้องไปด้วยความสุข"กระต่ายๆกระต่ายตัวอ้วนๆตอนนี้มีเนื้อกระต่ายให้กินแล้ว"

ก่อนหน้านี้ครอบครัวของพวกเขาซื้อเนื้อหมูป่ามาและตอนนี้พวกเขามีเนื้อกระต่ายอีกด้วยมันเยี่ยมไปเลย

เมื่อเห็นรูปลักษณ์ของหลานชายนางจางอยากจะพูดอะไรแต่รู้สึกว่าไม่ค่อยดีนักเมื่อมองไปที่เซี่ยฟู่กุ้ยหลู่เจียวก็ออกมาจากห้องและพูดด้วยรอยยิ้ม

“ถ้าหัวหน้าหมู่บ้านและพี่สะใภ้ไม่มีความสุขพวกท่านสามารถแบ่งปันอาหารมาให้ข้าเพิ่มได้สิ่งที่ครอบครัวของข้าขาดมากที่สุดในตอนนี้คือผัก…”