จางซื่อยิ้มทันทีและพูดว่า"ตกลง"ที่บ้านของนางก็ไม่ขาดผักเช่นเดียวกัน

นางหันหลังกลับนำกระต่ายเข้าไปในครัวถือตะกร้าไปที่แปลงผักเพื่อเก็บผัก

หน้าห้องหลักเซี่ยฟู่กุ้ยถามเกี่ยวกับสถานการณ์ของเซี่ยหยุนจินด้วยความเป็นห่วงและพูดกับหลู่เจียวอย่างจริงจัง

“ถึงแม้หยุนจินจะต้องทนทุกข์ทรมานกับความเจ็บปวดครั้งใหญ่เช่นนี้แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่สามารถโดดเด่นได้ในอนาคตหมอของเป่าเหอถังบอกว่าเขาสามารถผ่าตัดที่ขาได้ดังนั้นเจ้าต้องรักษาเขาให้ดีในอนาคตเขาจะขึ้นสู่จุดสูงสุดและเจ้าก็จะได้รับพรเช่นกัน”

หลังจากฟังคำพูดของเซี่ยฟู่กุ้ยหลู่เจียวก็กระตุกที่มุมปากของนางนางไม่อยากได้ความสุขที่ว่ามากนักตราบใดที่นางไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับการชำระบัญชีย้อนหลังนางก็พอใจแล้ว

แต่ด้วยคำพูดเหล่านี้นางรู้ดีว่าเซี่ยฟู่กุ้ยคาดหวังกับเซี่ยหยุนจินมากเพียงใดแม้ว่าเซี่ยหยุนจินจะได้รับบาดเจ็บเช่นนี้เขาก็ยังมีความคาดหวัง

“เข้าใจแล้วท่านหัวหน้าหมู่บ้าน”

ในสนามหลานชายสองคนของเซี่ยฟู่กุ้ยต้าโถวและเหมาเหมากำลังจ้องไปที่แมลงปอไม้ไผ่ในมือของแฝดสามที่กำลังเล่นปั่นมือหมุนติ้วๆๆบินขึ้นไปบนฟ้าด้วยความอยากรู้อยากเห็นและอยากได้บ้าง…

หลู่เจียวมองไปที่แฝดสามและกล่าวว่า"สมบัติสองสมบัติสามและสมบัติสี่พวกเจ้าแบ่งให้พี่ชายเล่นกับแมลงปอไม้ไผ่ในมือพวกเจ้าบ้าง"

แฝดสามขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจในทันทีนี่เป็นของเล่นชิ้นแรกที่พวกเขาได้รับและไม่ต้องการให้คนอื่นเล่นด้วย

อย่างไรก็ตามเนื่องจากหวาดกลัวหลู่เจียวพวกเขาจึงไม่กล้าที่จะปฏิเสธแต่ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ

ลู่เจียวพูดเบาๆ“ถ้าเจ้ามีของเล่นเจ้าควรเล่นกับเพื่อนของเจ้าในอนาคตต้าโถวและเหมาเหมามีอะไรดีๆก็จะนำมาเล่นกับพวกเจ้าด้วยเหมือนกัน”

ในที่สุดเด็กน้อยทั้งหมดก็ตกลงกันและเด็กๆก็รวมตัวกันอย่างรวดเร็วและในลานบ้านก็เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะร่าเริงของเด็กๆ

เซี่ยฟู่กุ้ยมองดูทั้งหมดนี้แล้วหันไปมองหลู่เจียวภรรยาของหยุนจินคนนี้ดูเหมือนจะเปลี่ยนไปเล็กน้อยนางเคยเป็นคนที่ชอบด่าคนอื่นแบบหยาบๆไปทั่วไม่ว่าเด็กไม่ว่าผู้ใหญ่พอด่าหรือเถียงไม่ชนะก็ใช้กำลังแต่ตอนนี้นางเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงรู้สึกสอนเด็กสอนลูกด้วย

เป็นไปได้หรือไม่ว่าเป็นเพราะหยุนจินประสบภัยครั้งใหญ่นางจึงจำเป็นต้องเปลี่ยนนิสัยปรับตัวเปลี่ยนใจหากเป็นเช่นนี้การที่หยุนจินบาดเจ็บอาจจะไม่ใช่เรื่องเลวร้ายเสมอไปเพราะอย่างน้อยๆเด็กๆทั้งสี่ก็มีแม่ที่ใจดีคอยเอาใจใส่และดูแลพวกเขา

เซี่ยฟู่กุ้ยคิดได้แค่นี้แต่เขาโล่งใจมากที่ได้ยินว่าภรรยาของหยุนจินรู้จักสอนลูกๆของนางเช่นนั้นเขาก็ไม่เกี่ยงถ้าหากจะให้ลูกๆของเขาเล่นกับลูกๆของนางได้ในอนาคต…

ขณะที่เซี่ยฟู่กุ้ยกำลังคิดนางจางก็เข้ามาพร้อมกับตะกร้าผัก

“ภรรยาหยุนจินมารับผักที่บ้านข้าหากไม่มีผักกินมีผักมากมายที่ปลูกในบ้านของข้าถ้าไม่เก็บไปกินก็จะแก่เกินไป”

หลังจากที่นางพูดจบนางยื่นตระกร้าผักให้กับหลู่เจียวและแนะนำว่า"ข้าเห็นว่าลานบ้านของเจ้าว่างอยู่ดังนั้นหากเจ้าต้องการผักที่ไม่มีก็สามารถปลูกผักได้"

หลู่เจียวพยักหน้าทันที“ข้าก็คิดอย่างนั้นเหมือนกันข้าจะไปเมืองตอนบ่ายเพื่อดูว่ามีจอบขายในร้านช่างตีเหล็กหรือไม่เพื่อที่ข้าจะได้เปิดสวนหน้าบ้านและสวนหลังบ้านเพื่อปลูกผักเพื่อจะได้เก็บกินง่ายขึ้นในอนาคต"

นางจางก็เห็นด้วย"มันก็จริง"

เมื่อคำพูดของนางจางหายไปนางคิดว่าเกวียนวัวกำลังจะเข้าเมืองในตอนบ่ายดังนั้นนางจึงพูดว่า"เกวียนวัวของข้ากำลังจะไปเมืองในตอนบ่ายเจ้ามาที่นี่ในตอนบ่ายแล้วไปด้วยกันสิ"

ครอบครัวของเซี่ยฟู่กุ้ยเป็นเจ้าของวัวเมื่อถึงฤดูทำนาวัวจะใช้สำหรับทำนาแต่หากไม่อยู่ในฤดูทำนาก็เทียมเกวียนนำส่งชาวบ้านไปที่ตลาดในเมืองแน่นอนว่าพวกเขาก็ต้องเก็บเงินสำหรับค่าโดยสาร

เซี่ยฟู่กุ้ยมองไปที่หลู่เจียวและพูดว่า"ใช่แล้วมาที่นี่ในตอนบ่ายและไปที่เมืองด้วยเกวียนวัวของเถี่ยหนิวดังนั้นเจ้าไม่ต้องเดินไปเองให้เหนื่อย"

เซี่ยเถี่ยหนิวเป็นลูกชายคนโตของเซี่ยฟู่กุ้ยและเขามักจะรับคนขึ้นเกวียนวัวไปที่เมืองถือว่าเป็นสารถีประจำหมู่บ้านนี้

“ตกลงขอบคุณหัวหน้าหมู่บ้านและพี่สะใภ้ข้าจะกลับไปก่อนข้าจะกลับไปเตรียมของกินให้คนที่บ้าน”

"อืมกลับเถอะ"

แม่และลูกชายทั้งสี่กำลังจะจากไปต้าโถวและเหมาเหมายืนจ้องมองด้วยดวงตาสดใสจ้องมองไปที่แมลงปอไม้ไผ่ในมือของสมบัติสองและสมบัติสามอย่างรู้สึกเสียดายที่ได้เล่นมันน้อยเกินไป

หลู่เจียวมองไปที่แฝดสามและพบว่าพวกเขากำลังถือแมลงปอไม้ไผ่เห็นได้ชัดว่ากลัวว่านางจะปล่อยให้พวกเขาให้ต้าโถวและเหมาเหมา

หลู่เจียวก็เข้าใจพวกเขาเช่นกันครั้งแรกที่นางได้ของเล่นนางคงไม่เต็มใจที่จะให้คนอื่นแม้ว่านางจะสร้างมันขึ้นมาใหม่ได้อีกครั้งความหมายก็จะแตกต่างออกไปดังนั้นนางจึงไม่ยืนกรานที่จะปล่อยให้พวกมันไป

“ต้าโถวเหมาเหมาช่วงบ่ายข้าจะทำอีกสองชิ้นให้พวกเจ้าเอาไหม”

ต้าโถวและเหมาเหมาเมื่อได้ยินก็รู้สึกมีความสุขมากพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า

“ท่านป้าสามถ้าอย่างนั้นอย่าลืมเอามาให้ตอนบ่ายนะ”

“ท่านป้าสามอย่าลืมนะ”

หลู่เจียวรู้สึกสะดุ้งเล็กน้อยที่ได้ยินคำเรียกขานนับญาติซะแก่เลย…

หลู่เจียวดึงเด็กสามคนออกไปด้วยใบหน้าที่มีเหงื่อออกและเด็กทั้งสามก็ค่อนข้างมีความสุข

หลู่เจียวไม่ได้ขอให้พวกเขามอบแมลงปอไม้ไผ่ให้กับต้าโถวและเหมาเหมาและพวกเขาก็มีความสุขมากกว่าเดิม

ระหว่างทางผู้คนต่างทักทายหลู่เจียวและหลู่เจียวก็พูดกับพวกเขาทีละคนอย่างสุภาพ

อย่างไรก็ตามยังมีคำหยาบคายบางคำที่นางไม่สามารถทนได้

“โอ้ภรรยาหยุนจินไปบ้านของหัวหน้าหมู่บ้านเพื่อมอบของขวัญฮ่าฮ่าฮ่า…พ่อแม่สามีกลับไม่ได้อะไรแต่กลับให้คนอื่นพวกหมาป่าตาขาว”

หลู่เจียวมองดูและพบว่าคนที่พูดคือหลัวกุ้ยฮวาชาวบ้านที่ต่อต้านเจ้าของร่างเดิมมาโดยตลอดถือว่าเป็นศัตรูคู่กัดกันมาแต่เก่าก่อน

ทุกคนรู้ดีว่าหลัวกุ้ยฮวาถือว่าเป็นศัตรูคู่อาฆาตของหลู่เจียว

เมื่อตอนแม่ของนางยังเด็กนางตกหลุมรักพ่อของหลู่เจียวส่งผลให้แม่ของหลู่เจียวและแม่ของหลัวกุ้ยฮวาเป็นเหมือนศัตรูคู่อาฆาตกันส่งผลให้คนรุ่นลูกพลางโกรธเกลียดกันไปด้วย

ต่อมาหลัวกุ้ยฮวาแต่งงานกับคนในหมู่บ้านเซี่ยเจีย

เดิมทีเรื่องควรจบลงแล้วใครจะไปรู้ว่าเจ้าของร่างเดิมกลับแต่งงานกับเซี่ยหยุนจินหมู่บ้านเซี่ยเจียและเป็นบัณฑิตเพียงคนเดียวในหมู่บ้านในตอนนั้นหลัวกุ้ยฮวาโกรธมากและทุกครั้งที่นางเห็นเจ้าของร่างเดิมนางจะเยาะเย้ยถากถางประชดประชันแน่นอนว่าเจ้าของร่างเดิมก็ไม่ได้สุภาพกับนางเมื่อไหร่ที่เจอกันก็มักจะมีปัญหากันเสมอทั้งด่าทั้งตีกันเป็นผลให้ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองแย่ลงเรื่อยๆ

หลังจากที่หลู่เจียวได้เรียนรู้เกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้ที่ชื่อหลัวกุ้ยฮวาจากความทรงจำของร่างแล้วนางก็พูดประชดประชันออกไปบ้างทันที

"ตั้งแต่สมัยโบราณบิดาใจดีบุตรกตัญญูการจะเป็นพี่น้องก็ต้องทำตัวเหมือนพี่น้องก่อนแล้วบุตรก็จะกตัญญูต่อบิดามารดาน้องก็เคารพพี่พี่ก็ให้เกียรติน้องและข้าไม่เคยได้ยินว่ามีพ่อแม่ที่ไหนที่ไล่ลูกชายที่บาดเจ็บสาหัสออกจากบ้านไปเพราะคิดว่าเป็นตัวภาระแน่นอนว่าเจ้ากุ้ยฮวาก็เป็นคนแบบนั้นด้วยเป็นคนประเภทใจร้ายเห็นแก่ตัวเจ้าเลยไม่เข้าใจความรู้สึกของพวกเรา"

หลังจากหลู่เจียวพูดจบนางก็ได้พาเด็กๆออกไปและหลัวกุ้ยฮวาก็ตะโกนด่าไล่หลังนางมาด้วยความโกรธ

"นังอ้วนเจ้าคิดว่าเจ้าได้แต่งงานกับบัณฑิตแล้วเจ้าจะได้ขึ้นสวรรค์แต่ตอนนี้เป็นยังไงล่ะโธ่เอ้ยเหมือนกับตกนรกทั้งเป็นต้องเลี้ยงดูคนพิการที่ไม่รู้ว่าชาตินี้จะหายหรือเปล่าสาแก่ใจข้าแล้ว…"

หลังจากด่าเสร็จนางก็หันหลังกลับไปที่บ้านของเซี่ยหยวนเซิน…