หลู่เจียวกระตุกที่มุมปากของนางอย่างพูดไม่ออก"เราช่วยแก้ปัญหานี้ให้เร็วๆได้ไหมข้าจะไปฆ่าไก่"

เซี่ยหยุนจินไม่ได้ขยับมือและพูดอย่างโกรธเคือง"เจ้าออกไปข้าจัดการด้วยตัวเอง"

หลู่เจียวเงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วก็ดูที่ขาของเขากระดูกขาของเขาหักและเขาไม่สามารถยืนได้เองตอนนี้นางกำลังอุ้มเขาอยู่ครึ่งตัวถ้านางจากไปเขาจะยืนไม่ได้ด้วยซ้ำทำยังไงดี?

หลู่เจียวกำลังจะพูดเมื่อเสียงของเซี่ยเอ้อจูดังขึ้นนอกห้อง"น้องสามเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง"

เมื่อคำพูดจบลงคนก็เดินเข้ามาและเมื่อเขาเข้ามาเขาก็เห็นเซี่ยหยุนจินและหลู่เจียวกำลังกอดกันแน่น

ใบหน้าแก่ของเซี่ยเอ้อจูเปลี่ยนเป็นสีแดงทันทีและเขาก็ก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว

เซี่ยหยุนจินร้องออกมาทัน"พี่รองช้าก่อน…"

เซี่ยเอ้อจูมองย้อนกลับไปในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกและเซี่ยหยุนจินเรียกอีกครั้ง

"พี่รองมาช่วยข้าหน่อย"

เมื่อเห็นการยืนกรานของเซี่ยหยุนจินหลู่เจียวก็รู้ว่าคนนี้ไม่ต้องการให้นางช่วยจริงๆดังนั้นคงต้องให้เซี่ยเอ้อจูช่วย

คราวนี้หลู่เจียวก็พูดขึ้นมาบ้างเช่นกัน"พี่รองมาช่วยข้าด้วย"

เนื่องจากทั้งคู่เรียกเขาเซี่ยเอ้อจูก็เข้ามา

ทันทีที่เขาเข้ามาและเห็นห้องน้ำที่อยู่ด้านหลังเซี่ยหยุนจินเซี่ยเอ้อจูก็เข้าใจทันทีปรากฎว่าผู้คนต้องการขับถ่ายหาใช่เรื่องนั้นที่เขาคิดสงสัยว่าเขาจะคิดมากไปน้องชายป่วยหนักอยู่จะทำเรื่องนั้นได้ยังไง

หลู่เจียวมองไปที่เซี่ยเอ้อจูและเตือน"ท่านครึ่งหนึ่งกอดเขาและปล่อยให้เขานั่งบนโถส้วมเพื่อความสะดวกตอนนี้ขาของเขาหักและเขาไม่สามารถยืนได้ดังนั้นเขาจึงสามารถกอดได้เฉพาะพี่รองเท่านั้น"

เซี่ยเอ้อจูพยักหน้าทันที“น้องสะใภ้สามไม่ต้องกังวลข้ารู้ว่าควรต้องทำอย่างไร”

หลู่เจียวมอบเซี่ยหยุนจินไว้ในมือของเซี่ยเอ้อจูแล้วนางก็ถอยออกไปก่อนจากไปนางพาเด็กน้อยทั้งสี่ไปกับนางด้วย

ลูกตัวเล็กทั้งสี่ยังเชื่อฟังโดยรู้ว่าพ่อไม่ต้องการให้คนอื่นเห็นเขากำลังขับถ่ายเขาจึงออกไปอย่างเชื่อฟัง

หลู่เจียวไม่รีบร้อนที่จะจัดการกับหมูในสนามนางฆ่าไก่ตัวหนึ่งแล้วต้มมันจากนั้นจึงใช้เวลาในการแยกแยะส่วนที่เหลือเซี่ยหู่ทำความสะอาดหัวและเท้าของหมูด้วยน้ำร้อนซีโครงหมูกระดูกหมูยังมีเนื้อติดอยู่อวัยวะภายในยังดีอยู่ส่วนลำไส้ใหญ่นั้นยากต่อการจัดการ

หลู่เจียวใช้ขี้เถ้าจากพืชทำความสะอาดลำไส้ใหญ่ของหมูนางไม่เต็มใจใช้เกลือเพราะมันแพงแต่ขี้เถ้าจากพืชก็สามารถทำความสะอาดลำไส้ใหญ่ของสุกรได้เช่นกัน

หลังจากทำความสะอาดลำไส้ใหญ่ของหมูแล้วหลู่เจียวก็เก็บทุกอย่างไว้ในพื้นที่มิติโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็นเข้าสู่ฤดูร้อนแล้วถ้าไม่เก็บสิ่งเหล่านี้ไว้พวกมันจะเน่าเหม็นเร็วมาก

ในเวลานี้หลู่เจียวได้ตระหนักถึงความได้เปรียบของพื้นที่มิติมันสามารถใช้เป็นตู้เย็นในฤดูร้อนแบบนี้ได้

ในห้องนอนทางทิศตะวันออกเซี่ยหยุนจินทำสิ่งที่ต้องทำเสร็จแล้วเซี่ยเอ้อจูก็พาเขาไปที่เตียงจัดเสื้อผ้าของเขาและออกไปทำความสะอาดห้องน้ำ

หลู่เจียวอยากจะให้เนื้อหมูเซี่ยเอ้อจูกลับไปกินจริงๆแต่เซี่ยเอ้อจูอาศัยอยู่ในบ้านเซี่ยดังนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถกินอะไรมากในห้องนี้

หลู่เจียวคิดเกี่ยวกับมันมองไปที่เซี่ยเอ้อจูและพูดว่า"พี่รองข้าควรจะให้ซี่โครงหมูหรืออะไรทำนองนั้นแก่ท่านแต่ท่านคงจะกินไม่ได้มากนักถ้าท่านเอามันกลับไปดังนั้นท่านมาที่นี่ในตอนกลางคืนข้าจะหมักหมูเอาไว้ให้พี่ก็นำชามกลับไปให้พี่สะใภ้รองได้ชิมมัน"

เซี่ยเอ้อจูโบกมือทันที"ไม่จำเป็นสิ่งเหล่านี้เอาเก็บไว้ให้น้องสามเพื่อเลี้ยงดูตัวเอง"

หลู่เจียวยิ้มและพูดว่า"เราพอมีพอได้กินอยู่และถ้าท่านว่างๆท่านก็ปล่อยให้ต้าหยาและเอ้อหยามาเล่นที่นี่ข้าจะแบ่งให้พวกเขาลองชิมด้วย"

เซี่ยเอ้อจูส่ายหัวทันที:"ไม่พวกเขากินที่บ้านแล้ว"

หลู่เจียวมองไปที่เซี่ยเอ้อจูอย่างไม่มีความสุข:"พี่รองข้าอยากจะรบกวนพี่รองบางสิ่งบางอย่างแต่ข้าไม่สามารถรบกวนท่านได้เพราะท่านเกรงใจพวกเรามากไปเช่นนั้นพวกเราก็ไม่ยิ่งเกรงใจพี่รองมากกว่าเดิมดอกหรือ"

ทันทีที่เซี่ยเอ้อจูได้ยินคำพูดของหลู่เจียวเขาก็พูดทันทีว่า"น้องสะใภ้สามต้องการให้ข้าทำอะไร"

หลู่เจียวเหลือบมองเซี่ยหยุนจินบนเตียงและพูดว่า"ไม่เป็นไรสำหรับข้าที่จะดูแลหยุนจินสำหรับเรื่องอื่นๆแต่การดูแลเรื่องปัสสาวะอุจจาระสำหรับเขาแล้วมันไม่ง่ายเลยข้าก็เลยจะรบกวนพี่รองมาที่นี่ทุกคืนในอนาคต"

เซี่ยเอ้อจูดูว่างเปล่าอะไรคือ"ปัสสาวะอุจจาระ?"

หลู่เจียวหันไปมองเซี่ยหยุนจินบนเตียงเซี่ยหยุนจินมองดูนางอย่างเย็นชาด้วยเส้นสีดำบนใบหน้าของเขา

เซี่ยเอ้อจูก็มองเขาแล้วเหมือนคิดได้อันใดเขาก็เข้าใจความหมายของปัสสาวะอุจจาระทันทีพยักหน้าและตกลง

“ตกลงข้าจะมาทุกคืน”

“งั้นก็อย่าลืมมาคืนนี้”หลู่เจียวกล่าวและเซี่ยเอ้อจูกำลังจะโบกมือให้วันนี้น้องสามถ่ายอุจจาระแล้วและเขาไม่จำเป็นต้องกลับมาอีก

แต่เซี่ยหยุนจินพูดบนเตียง"พี่รองต้องมาคืนนี้และปล่อยให้ต้าหยากับเอ้อหยามาเล่นกับสมบัติทั้งสี่ในอนาคต"

คนที่เซี่ยเอ้อจูชื่นชมมากที่สุดคือเซี่ยหยุนจินตั้งแต่เขายังเป็นเด็กเขารู้สึกว่าน้องสามของเขาเป็นคนฉลาดและเขาก็เต็มใจที่จะฟังเขามากที่สุดในเวลานี้ทันทีที่เซี่ยหยุนจินพูดเซี่ยเอ้อจูก็เห็นด้วย"เอาล่ะเช่นนั้นก็ได้"

“ถ้างั้นพี่รองก็กลับเถอะอย่าให้พวกเขารู้เดี๋ยวโดนด่าอีก”

เซี่ยหยุนจินไม่ได้พูดถึงพ่อแม่ของเขาเซี่ยเอ้อจูก็ไม่สามารถพูดได้เช่นกัน

ในห้องหลู่เจียวเดินไปที่เตียงและมองไปที่เซี่ยหยุนจินแล้วพูดว่า"ข้าจะไปที่เมืองเพื่อขายเห็ดหลินจือในตอนบ่ายยาของเจ้าใกล้หมดข้าวก็หมดแล้วและเด็กๆทั้งสี่ก็ไม่มีเสื้อผ้าเลยข้าจะซื้อเสื้อผ้าสำเร็จรูปมาคนละสองตัว"

หลู่เจียวหยุดชั่วขณะหนึ่งแล้วจึงเอ่ยเตือนเซี่ยหยุนจินว่า"เจ้าดูสมบัติทั้งสี่อย่าปล่อยให้พวกเขาวิ่งไปรอบๆ"

เซี่ยหยุนจินเหล่มองผู้หญิงข้างเตียงอย่างเห็นได้ชัดด้วยใบหน้าใหญ่เหมือนเดิม

ในเวลานี้นางเป็นคนอ่อนโยนและชัดเจนและคำพูดที่นางพูดทำให้ชีวิตไม่น่าเบื่อและเมื่อเขาสงบลงเขาก็เห็นว่าตอนนี้นางเป็นห่วงลูกทั้งสี่มากข้อกังวลนี้ไม่ใช่เรื่องปลอมมีความจริงใจในการดูแล

เซี่ยหยุนจินไม่เข้าใจว่าคนๆหนึ่งจะมีนิสัยที่แตกต่างกันได้อย่างไรเขาขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้และตอบเบาๆว่า

"อืม"

เซี่ยหยุนจินตอบเสร็จและทันใดนั้นก็นึกถึงสิ่งที่หลู่เจียวพูดก่อนหน้านี้นางหลงไหลคลั่งไคล้เขามากในอดีตเพราะอย่างนั้นนางถึงได้หลงผิดไป

อย่างไรก็ตามเขารีบปฏิเสธความคิดนั้นทันทีความมั่นใจของหญิงสาวที่อยู่ข้างหน้าเขาถูกจารึกไว้ในกระดูกของนางคำพูดและการกระทำของนางแสดงถึงการได้รับศึกษามาดีซึ่งไม่ใช่สิ่งที่คนบ้านนอกทั่วไปจะสอนได้

เซี่ยหยุนจินรู้สึกว่าแม้แต่หญิงสาวในเทศมณฑลก็ไม่สามารถทำได้เหมือนกับนางดังนั้นผู้หญิงคนนี้จึงไม่น่าจะใช่นาง

ในห้องหลังจากที่หลู่เจียวและเซี่ยหยุนจินพูดจบนางก็หันหลังกลับและเดินออกไปข้างหลังนางเซี่ยหยุนจินจ้องมองที่แผ่นหลังของนางทั้งสงบและสง่างามไม่ถ่อมตัวหรือเย่อหยิ่ง

เมื่อมองย้อนกลับไปเช่นนี้เขาก็คิดได้เรื่องหนึ่งหากผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่หลู่เจียวแล้วนางเป็นใคร?

เซี่ยหยุนจินคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และมีแสงสว่างวาบขึ้นมาในใจเหมือนปัญญาเกิด

เขาจำเรื่องแปลกๆที่เขาเคยเห็นมาก่อนได้มีคนโง่อยู่ที่ไหนสักแห่งเมื่อเขาตื่นขึ้นมาไม่เพียงแต่เขาจะไม่โง่แล้วแต่ยังฉลาดมากขึ้นที่ใดที่หนึ่งจู่ๆคนใบ้ก็เปิดปากพูดขึ้นมาได้ไม่เพียงแต่คำพูดของเขาจะคล่องเท่านั้นแต่การกระทำของเขาก็ได้รับการจัดระเบียบเป็นอย่างดี

ชาวบ้านบอกว่าบุคคลดังกล่าวได้รับรู้แจ้งจากเทพเจ้า

เมื่อเซี่ยหยุนจินที่เห็นมันในตอนนั้นเขาคิดว่าคนๆนั้นถูกผีหรือวิญญาณสัมภเวสีเข้าสิงร่างอาจจะเป็นวิญญาณเรร่อนที่ตายมานานแล้วยังไม่ไปผุดไปเกิดเสียทีแล้วเข้ามาสิงร่างพวกเขา

ดังนั้นหลู่เจียวอาจจะถูกวิญญาณสัมภเวสีพวกนั้นสิงร่างอยู่ก็เป็นไปได้…