หลังจากฟังคำพูดของหลู่เจียวแล้วเซี่ยหู่ก็ตัดสินใจขายเนื้อให้นางทันทีตัดแบ่งออกไปได้คนละชิ้นสองชิ้น

หลู่เจียวนำเครื่องใช้บนโต๊ะอาหารและตะเกียบในมือไปที่ห้องครัวเพื่อล้างจากนั้นจึงเริ่มเตรียมยาให้เซี่ยหยุนจินนางคิดว่าจะไปในเมืองในตอนบ่ายเพื่อขายเห็ดหลินจือนางอาจจะกลับมาสายมาก

เมื่อออกมาข้างนอกเซี่ยหู่ก็ขายเนื้อเหมือนเค้กร้อนทุกวันนี้ผู้คนขาดน้ำมันและเนื้อสัตว์ดังนั้นเนื้อหมูป่าจึงขายได้ง่ายแต่ตรงกันข้ามหัวหมูกระดูกหมูขายได้ไม่ง่าย

แม้ว่าหมูป่าจะมีขนาดไม่เล็กแต่ก็ไม่สามารถต้านทานฝูงชนขนาดใหญ่ได้ได้ไปคนละชิ้นสองชิ้นเหมือนแจกฟรีดังนั้นหมูป่าทั้งหมดจึงถูกขายหมดอย่างรวดเร็วและหลู่เจียวคว้าตัวสุดท้ายที่เหลืออยู่

"อันนี้ไม่ขาย…"

หลู่เจียวคว้าเนื้อหมูมาประมาณหนึ่งจินเซี่ยหู่ช่วยนางจัดการหมูป่าแต่ไม่มีเนื้อสัตว์เลยก็คงไม่ดีเท่าไหร่

หลู่เจียวมอบหมูที่นางจับได้หนึ่งจินให้กับเซี่ยหู่รวมทั้งซี่โครงหมูอีกสองจินและตีนหมู

"ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของเจ้าในวันนี้"

อันที่จริงหลู่เจียวฆ่าหมูและขายเนื้อเพื่อสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับชาวบ้านอย่างไรก็ตามนางยังต้องอยู่ในหมู่บ้านอีกสักพักและลูกๆทั้งสี่ก็ต้องเล่นกับเด็กๆในหมู่บ้านทุกวัน

นี่คือรากเหง้าของเซี่ยหยุนจินหากมีการนินทาที่ไม่ดีสำหรับเขาก็จะส่งผลต่ออาชีพการงานของเขาในอนาคตได้อย่างง่ายดาย

สำหรับครอบครัวของเซี่ยหยวนเซินนั้นหลู่เจียวไม่กังวลใครบอกให้พวกเขาขับไล่เซี่ยหยุนจินที่บาดเจ็บสาหัสออกมาล่ะ

เซี่ยหู่เห็นเนื้อที่หลู่เจียวมอบให้เขาและต้องการจ่ายเงินทันทีแต่หลู่เจียวหยุดเขาเอาไว้ก่อน

"รับไปเถอะมิฉะนั้นข้าคงไม่กล้าขอให้เจ้าช่วยในอนาคต"

ท่านย่าสองก็มองพฤติกรรมของหลู่เจียวเด็กน้อยคนนี้ไม่อยากหนี้บุญคุณของผู้คนและมีจิตใจที่ดีแต่สิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตท่านย่าสองไม่เข้าใจมองไปที่เซี่ยหู่แล้วพูดว่า

"เอาล่ะรับเอาสิ่งที่ป้าสามของเจ้าให้มาแล้วเอากลับบ้าน"

เซี่ยหู่ตอบกลับอย่างมีความสุข"ตกลง"

หลังจากที่เซี่ยหู่จากไปท่านย่าสองก็ค้นพบบางอย่างในทันใดหลู่เจียวขายเนื้อหมูป่าทั้งหมดแต่กลับไม่มีเนื้อที่บ้านอีกต่อไป

“เนื้อหมดแล้วนี่”

หลู่เจียวตกตะลึงและเมื่อนางเงยหน้าขึ้นมองนางเห็นซาลาเปาน้อยสี่ตัวทำหน้าไม่พอใจและยืนขึ้นอย่างไม่พอใจ

เมื่อเด็กน้อยทั้งสี่เห็นหลู่เจียวพวกเขาหันกลับไปทันทีและวิ่งหนีไปด้วยท่าทางโกรธ

หลู่เจียวมองไปที่ท่านย่าสองอย่างขบขันและกล่าวว่า"ยังมีหัวหมูซี่โครงขาหมูกระดูกหมูและเครื่องในหมู"

สรุปคือเป็นสิ่งที่ชาวบ้านไม่ต้องการ

ท่านย่าสองถอนหายใจ“นี่ไม่ดีไม่มีเนื้อเลย”

หลู่เจียวไม่คิดอย่างนั้นเพราะว่าซี่โครงหมูตุ๋นตีนหมูตุ๋นหัวหมูตุ๋นลำไส้ใหญ่ตุ๋นและตับหมูนั้นอร่อยมาก

แต่ตอนนี้ยังขาดเครื่องปรุงรสจริงๆหาซื้อได้ที่ไหนบ้างเช่นพริกไทยโป๊ยกั๊ก?คงต้องไปร้านขายยา

ขณะที่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้หลู่เจียวยิ้มและพูดกับท่านย่าสองว่า"ข้าทำมันอร่อยท่านรอข้าทำเสร็จแล้วข้าจะนำไปให้ท่านย่าสองชิมในภายหลัง"

“ไม่เป็นไรเจ้าจัดการกับสิ่งเหล่านี้ได้”ท่านย่าสองมองดูกองสิ่งของและถามด้วยความเป็นห่วง“เจ้าอยากให้ชุนหยานมาช่วยไหม”

หลู่เจียวส่ายศีรษะ"ไม่ๆข้าจัดการเองได้"

เซี่ยหู่จัดการสิ่งต่างๆอย่างหมดจดโดยไม่มีปัญหามากนักแค่ทำความสะอาดนิดหน่อยเอง

ย่าสองพูดอีกคำสองคำก่อนจะจากไปหลู่เจียวหันหลังกลับและเข้าไปที่ห้องนอนทางทิศตะวันออกซาลาเปาน้อยสี่ตัวนอนอยู่บนเตียงอย่างกระสับกระส่ายเมื่อเห็นหลู่เจียวเข้ามาต่างก็หันกลับมามองที่เตียงโดยไม่มองหน้านางเห็นได้ชัดว่าเขาโกรธแต่ไม่กล้าพูด

หลู่เจียวพูดอย่างขบขัน"นี่โกรธเหรอยังมีเนื้ออยู่อีกไม่ใช่เหรอ?"

ต้าเปารีบเงยหน้าขึ้นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา“นั่นมันเนื้อที่คนอื่นไม่ต้องการมันไม่อร่อย”

หลู่เจียวยิ้มทันทีและพูดว่า"สิ่งที่ข้าทำจะมีรสชาติไม่ดีได้ยังไงเจ้าคิดว่าสิ่งที่ข้าทำในสองวันนี้ไม่อร่อยหรือไม่"

เด็กทั้งสี่คนส่ายศีรษะทันทีอาหารที่ทำโดยผู้หญิงคนนี้นั้นอร่อยมากอร่อยยิ่งกว่าอาหารที่ทำโดยครอบครัวเซี่ยที่พวกเขาเคยอยู่

หลู่เจียวกล่าวเสริมว่า"ข้าสามารถทำสิ่งเหล่านี้ได้อร่อยด้วยเช่นกันไม่ต้องกังวลแล้วพวกเจ้าลืมไปหรือว่าพวกเรามีไก่ฟ้าสองตัวและกระต่ายอีกหนึ่งตัวอยู่ในบ้านของเราข้าจะทำซุปไก่ให้พวกเจ้าวันนี้"

ทันทีที่นางพูดอย่างนั้นตาเล็กๆทั้งสี่ของนางก็สว่างขึ้นและนางก็ไม่โกรธอีกต่อไป

เมื่อเห็นว่าพวกเขาไม่โกรธหลู่เจียวก็หันกลับมาและวางแผนที่จะจากไปเมื่อนางหันหลังกลับนางเห็นเซี่ยหยุนจินนอนอยู่บนเตียงใบหน้าของเขาแข็งเล็กน้อยและร่างกายของเขาก็ตึงเครียดหลู่เจียวก้าวไปข้างหน้าทันทีด้วยความกังวล

"เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า"

เซี่ยหยุนจินหันกลับมามองนางเปิดปากและส่ายหัวแต่การแสดงออกของเขาก็ยังไม่ค่อยดีนัก

เมื่อเขาเป็นแบบนี้หลู่เจียวก็นึกถึงหน้าตาของเขาตอนที่เขาอยากจะปัสสาวะก่อนเป็นไปได้ไหมว่าเขาพยายามจะปัสสาวะ

“นี่เป็นเรื่องปัสสาวะหรือเปล่า”

เซี่ยหยุนจินส่ายศีรษะแต่ก็ยังไม่พูดอะไรหลู่เจียวคิดอยู่ครู่หนึ่งคิดว่าเซี่ยหยุนจินได้รับบาดเจ็บมาสองสามวันแล้วและไม่ได้ถ่ายอุจจาระและนางกลัวว่านางจะต้องบรรเทาการเคลื่อนไหวของลำไส้

“เจ้ากำลังพยายามแก้ปัญหาอุจจาระอยู่หรือ?”

เมื่อหลู่เจียวพูดจบใบหน้าของเซี่ยหยุนจินก็เปลี่ยนไปสองสามครั้งจากสีน้ำเงินเป็นสีดำจากสีดำเป็นสีน้ำเงิน

หลู่เจียวไม่เข้าใจในสิ่งที่นางไม่เข้าใจแต่ไม้ไผ่ที่นางได้จากภูเขาไม่มีเวลาทำส้วมธรรมดาข้าควรทำอย่างไร?

หลู่เจียวมองไปที่เซี่ยหยุนจินครุ่นคิดอย่างรวดเร็วปัญหาใหญ่ที่สุดของเซี่ยหยุนจินในตอนนี้คือเขาไม่สามารถขยับตัวได้เนื่องจากการถูกกระทบกระแทกเขารู้สึกเวียนศีรษะเมื่อเคลื่อนไหวและยังอยากจะอาเจียนส่วนซี่โครงหักที่หน้าอกและเลือดออกภายในเขาสามารถทนได้

“ไม่อย่างนั้นข้าจะเข้าห้องน้ำแล้วเข้าไปข้างในและเจ้าสามารถช่วยข้านั่งบนนั้นและแก้ปัญหาได้”

นั่นคือทั้งหมดที่สามารถทำได้ตอนนี้

เซี่ยหยุนจินไม่ได้ปฏิเสธและไม่มีอะไรที่เขาสามารถทำได้จริงๆเขากลัวว่าเขาจะไม่สามารถยับยั้งได้อีกต่อไป

หลู่เจียวเข้าไปพยุงเขาไปห้องน้ำทันที

ในห้องเซี่ยหยุนจินเหม่อมองด้วยความสิ้นหวังหลับตาลงและยอมจำนนต่อชะตากรรมของเขา

หลู่เจียวไม่ได้หัวเราะเยาะเขานี่คือปมในใจของผู้ป่วยอัมพาตหลายคนบางคนไม่สามารถแก้ปัญหาได้แม้จะอยู่บนเตียงและเก็บมันไว้

หลู่เจียวเดินไปที่เตียงและเอนตัวไปกอดเซี่ยหยุนจินพยุงตัวเขาขึ้น

เซี่ยหยุนจินเปิดตาด้วยความประหลาดใจและจ้องไปที่นาง"เจ้ากำลังทำอะไร?"

หลู่เจียวกระตุกที่มุมปากของนางอย่างไม่พูดและพูดว่า"กอดเจ้าเจ้าจะลงมาได้ยังไง"

เซี่ยหยุนจินดิ้นรน"เจ้าทำให้ข้าผิดหวังข้าทำเองได้"

ใบหน้าของหลู่เจียวแข็งค้างเมื่อนางนึกถึงคืนนั้นเมื่อผู้ชายคนนี้ลุกจากเตียงเพื่อฆ่านาง

อย่างไรก็ตามนางยังไม่ปล่อยเซี่ยหยุนจินและยังคงกอดเขาไว้อย่างไม่ลดละไม่ใช่เพื่อจุดประสงค์ในการกินเต้าหู้แต่เพราะคนๆนั้นได้รับบาดเจ็บสาหัส

“ได้ๆอย่าดื้ออีกเดี๋ยวเป็นลม”

ถ้าไม่ใช่เพราะน้ำพุวิญญาณของนางที่ควบคุมความแข็งแกร่งทางร่างกายของเขาเขาจะไม่สามารถเคลื่อนไหวได้แม้ในตอนนี้

ตอนนี้เขาเป็นแบบนี้ทั้งหมดเป็นเพราะนางแอบใช้น้ำพุจิตวิญญาณเพื่อช่วยให้ร่างกายเขาพักฟื้น

ในขณะที่คิดถึงเรื่องนี้หลู่เจียวก็อุ้มเซี่ยหยุนจินออกจากเตียงซึ่งท่าอุ้มเจ้าหญิง

เซี่ยหยุนจินตกตะลึงนี่เป็นครั้งแรกที่เขาเผชิญหน้ากับความแข็งแกร่งของหลู่เจียวเป็นครั้งแรกผู้หญิงคนนี้มีความแข็งแกร่งเช่นนี้ได้อย่างไร?แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังคิดไม่ออกว่าเขาจะสามารถอุ้มผู้ชายที่น้ำหนักเท่าตัวเองเดินไปเดินมาได้หรือเปล่า

แม้แต่หลู่เจียวก็รู้สึกทึ่งตัวเองเล็กน้อยอาจเป็นเพราะเกิดใหม่หรือเพราะมีพื้นที่มิติหรือเป็นเพราะพรจากผู้ประพันธ์ผลงานนิยายนางจึงเหมือนแข็งแกร่งขึ้นมากนางสามารถแบกหมูป่าน้ำหนักมากกว่าหนึ่งร้อยกิโลกรัมเดินลงเขามาได้ดังนั้นการอุ้มผู้ชายคนนี้ที่หนักประมาณเจ็ดสิบถึงแปดสิบกิโลกรัมจึงไม่ถือว่าลำบากอันใด

หลู่เจียวอุ้มเซี่ยหยุนจินและเดินไปที่ห้องน้ำวางเขาลงและเอื้อมมือไปคลายกางเกงของเซี่ยหยุนจิน…

เซี่ยหยุนจินรีบขยับด้วยความตื่นเต้นตกใจและรีบยื่นมือออกไปจับนางเขาเม้มริมฝีปากบางๆและจ้องไปที่หลู่เจียวอย่างเย็นชาราวกับว่าหลู่เจียวเป็นคนพาลที่มีเจตนาร้าย…