เซี่ยหลาน ยิ้มและทักทาย เซี่ยหยุนจิน "พี่ชายสาม ท่านเป็นอย่างไร ท่านดีขึ้นหรือไม่"

เซี่ยหยุนจิน เยาะเย้ยที่มุมปากของเขา นี่คือน้องสาวคนเล็กที่เขารักในอดีต

“เจ้าว่า พี่สามดีขึ้นหรือเปล่าล่ะ”

เซี่ยหยุนจินถามเซี่ยหลาน แบบยอกย้อน นอนบนเตียงแบบนี้ คิดว่าเขาดีขึ้นหรือเปล่า ก็เห็นๆกันอยู่

เซี่ยหลาน ตกตะลึงครู่หนึ่ง รู้สึกรำคาญเล็กน้อย ทำไมพี่ชายสามถึงโกรธซะแล้วล่ะ ลืมมันไปซะ เพราะนางมาที่นี่ ก็ไม่ได้มา เพราะต้องการทราบอาการบาดเจ็บของเขาจริงๆ

เซี่ยหลาน ไม่สนใจ เซี่ยหยุนจิน หันไปมอง หลู่เจียว แล้วพูดว่า "พี่สะใภ้สาม ข้าได้ยินมาว่าเจ้าล่าหมูป่ามาได้ แม่บอกว่า ให้เจ้าเก็บขาหลังของหมูเอาไว้ให้้ด้วย แล้วส่งไปที่บ้าน ส่วนที่เหลือ ก็ขายเอาเงิน เก็บไว้ซื้อยารักษาให้พี่สาม”

หลู่เจียว มองไปที่ เซี่ยหลาน แล้วพูดไม่ออก ช่างไร้ยางอายเกินไป มันทำให้โมโหจนพูดไม่ออก พวกเขาเตะพวกนางออกจากบ้านใหญ่ ให้มาอยู่กระท่อมโทรมๆ แล้วยังต้องการขาหมู ที่เป็นส่วนที่จะขายได้เงินมากที่สุด เก็บไว้ให้พวกเขา นี่มันสถานการณ์อะไร

หลู่เจียว เยาะเย้ยออกไป "เซี่ยหลาน ข้าแค่อยากจะถามเจ้าว่า เจ้ากล้าพูดแบบนี้ได้อย่างไร"

ใบหน้าของ เซี่ยหลาน เปลี่ยนไปและนางก็จ้องไปที่ หลู่เจียว "เจ้าหมายความว่าอย่างไร"

หลู่เจียว มองดูนางอย่างเย้ยหยัน "ทำไมหมูป่าที่ข้าหามาได้ จะต้องเก็บขาหลังให้พวกเจ้าด้วยล่ะ พวกเจ้ามีหน้ามาขอได้ยังไง พวกเจ้าเตะพวกเราออกจากบ้าน และให้เงินเพียงห้าตำลึง ตอนนี้ พี่สามของเจ้า ไม่มีเงินพอที่จะรักษาขาของเขาด้วยซ้ำ พอได้หมูป่ามา จึงต้องขายเนื้อให้ได้เงินมากที่สุดเพื่อเอาไว้ซื้อยา แต่เจ้ายังมีหน้าขอขาหลังที่เป็นส่วนสำคัญขายได้ราคาดีสุด”

เซี่ยหลาน ฟังคำพูดของ หลู่เจียว ใบหน้าของนางก็น่าเกลียด นางจ้องไปที่ หลู่เจียว และพูดอย่างโกรธเคือง

“หลู่เจียว เจ้าพูดแบบนี้ได้ยังไง เจ้าล่าหมูป่ามาได้ และเจ้าก็แค่แบ่งขาหลังของหมูเอาไว้ ให้บ้านพ่อแม่สามี ก็สมควรแล้ว แล้วทำไมเจ้าจะให้มันไม่ได้ล่ะ ถ้าชื่อเสียงแพร่กระจายออกไป เจ้าไม่กลัวคนอื่นด่าเจ้า ว่าเจ้าเป็นคนอกตัญญู และไม่เชื่อฟังดอกหรือ"

เมื่อ เซี่ยหลาน พูดจบ นางหันไปมอง เซี่ยหยุนจิน และพูดอย่างโกรธเคือง "พี่ชายสาม ท่านดูภรรยาท่านสิ"

เซี่ยหยุนจิน เยาะเย้ย เขาก็ดูอยู่นี่ไง หลู่เจียวพูดถูกแล้ว ตอนนี้ในบ้านแทบไม่มีเงิน หมูป่าตัวนี้อาจจะทำให้บ้านพอมีอะไรกินได้หลายวัน ดังนั้นอุณหภูมิในดวงตาของเขา ก็เริ่มร้อนแรงขึ้น

“ถ้าเจ้าอยากกินเนื้อ เจ้าก็ต้องซื้อมันด้วยเงินของเจ้า หรือเจ้าสามารถพาข้ากลับไปรักษาได้ ข้าจะให้หมูป่าทั้งหมดแก่เจ้า”

เมื่อเซี่ยหลาน ได้ยินดังนี้ ดวงตาของนางก็โกรธมากจนลุกเป็นไฟเช่นกัน เมื่อนางคิดว่าหมูป่าในปากของนางหายไป และนางไม่มีเนื้อจะกิน เซี่ยหลาน ก็พูดไม่ออก

“เอาล่ะ เจ้าเป็นคนไม่เชื่อฟังและไม่กตัญญู เจ้ามีเนื้อแต่เก็บไว้กินเอง ไม่แบ่งมันให้พ่อแม่ ดังนั้นเจ้าจะไม่กลัวว่าจะกลายเป็นเรื่องตลกสำหรับคนอื่น ว่าเจ้าไม่กตัญญู?”

หลู่เจียว รู้สึกเบื่อและมองไปที่ เซี่ยหลาน และพูดอย่างเย็นชาว่า "ออกไปจากที่นี่"

เซี่ยหลาน ไม่ต้องการไป เพราะต้องการหมูป่า นางจะจากไปได้อย่างไร และด่าออกมาก

“เจ้าหมาป่าตาขาวทั้งสอง เจ้ากินเนื้อ แต่ไม่แบ่งให้พ่อแม่ข้า ข้าจะออกไปบอกทุกคนว่าเจ้าปฏิบัติต่อพ่อแม่ยังไง”

หลู่เจียว ขี้เกียจเกินกว่าจะคุยกับเรื่องไร้สาระ ไร้ยางอายนี้อีกครั้ง นางยกเท้าขึ้นและเดินไปที่ด้านข้างของ เซี่ยหลาน เอื้อมมือไปจับผมของ เซี่ยหลาน แล้วลากนางออกไปข้างนอก

“เจ้าไม่อยากบอกทุกคนว่าเราเป็นหมาป่าตาขาวดอกหรือ ออกไปคุยกันเถอะ”

เซี่ยหลาน ไม่ได้ระวังตัว เพียงใช้เวลาไม่กี่วินาที นางก็ถูกหลู่เจียว ดึงผมของนาง และลากออกไปข้างนอก หนังศีรษะของนางเกือบจะหลุดออกมาพร้อมกับปอยผม และนางก็กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

“หลู่เจียว นังอ้วน นังอ้วนหลู่เจียว ปล่อยข้า ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้”

นางดิ้นรนและยกมือขึ้นเพื่อตี หลู่เจียว แต่นางตีไม่ถูกหลู่เจียว แต่ถูกหลู่เจียว ตบกระโหลกสองครั้ง แต่หลู่เจียว ฉลาดไม่ตีหน้านาง กลับตีนางที่ด้านหลังศีรษะ

เซี่ยหลาน ไม่เพียงแต่ไม่สามารถต่อสู้ได้ นางยังถูกลากออกไปเหมือนหมาแมว และถึงกับถูกนางทุบตี นางก็อดที่จะร้องไห้ออกมาไม่ได้…

“หลู่เจียว นังสารเลว ปล่อยข้า ฮือฮือ… ปล่อยข้านะ”

ที่ลานบ้าน ชาวบ้านหลายคนมารอซื้อเนื้อหมูป่า พอเห็นฉากทะเลาะกันระหว่างพี่สะใภ้กับน้องสามี ก็พากันซุบซิบถามทันทีว่า “เกิดอะไรขึ้น”

"ทำไม หลู่เจียว ถึงทำกับเซี่ยหลานแบบนั้น?"

หลู่เจียว เป็นคนไม่ดี แต่ผู้คนในหมู่บ้านเซี่ยเจีย ก็ไม่ชอบเซี่ยหลาน ด้วยเหมือนกัน ผู้หญิงคนนี้เป็นผู้หญิงในชนบทที่ผิวดำผอมและน่าเกลียด

นางชอบทาไขมันและแป้งบนหน้า และที่สำคัญ นางรู้สึกภูมิใจในตัวเองมาก และคิดว่านางเป็นน้องสาวของบัณฑิต คนธรรมดาไม่อยากแต่งงานด้วย แต่ต้องได้แต่งงานกับคุณชายในเมือง

คุณชายในเมืองนั่นไม่เท่าไหร่ สำคัญนางยังคงเลือกขอเงินและสินสอดทองหมั้นมากมาย ด้วยรูปลักษณ์ที่น่าเกลียดของนาง คุณชายในเมืองใครจะสนใจ ดังนั้น จนนางอายุสิบเจ็ด นางก็ยังไม่ได้แต่งงาน หรือหมั้นหมายกับผู้ใด

เมื่อเห็นนางถูกลากออกมา ทุกคนรู้สึกว่านางสมควรได้รับมัน แต่บางคนก็ยังออกมาเพื่อเกลี้ยกล่อมนาง

“ภรรยาหยุนจิน เกิดอะไรขึ้น ปล่อยก่อนๆ แยกๆๆ…”

หลู่เจียว ปล่อยมือของนางในเวลาที่เหมาะสม ชี้ไปที่ เซี่ยหลาน บนพื้นและพูดกับคนในลานบ้านว่า

"คนไร้ยางอายคนนี้วิ่งมาที่นี่ เพื่อขอให้ข้าแบ่งขาหลังของหมูป่าแก่นาง"

เซี่ยหลาน ร้องไห้เมื่อนางได้ยินดังนั้น แล้วบอกว่า "สำหรับพ่อแม่ของข้า ไม่ใช่สำหรับข้า เจ้าเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลเซี่ย เจ้าก็ควรส่งขาหลังหมูป่าไปให้พ่อแม่สามีของเจ้า ก็ถูกต้องแล้วนี่"

หลู่เจียว กล่าวออกไปบ้างว่า  “เจ้ากล้าดียังไงที่พูดเรื่องแบบนี้ ที่นี่ เซี่ยหยุนจิน ได้รับบาดเจ็บสาหัสและถูกพวกเจ้าไล่ออกมา ตอนนี้ครอบครัวของเรา ไม่ต้องการอะไรจากพวกเจ้า และครอบครัวของเราก็ไม่ค่อยมีอะไร แค่หาอะไรพอขายได้บนภูเขา พอได้หมูป่ากลับมา ก็คิดจะขายเอาเงินไว้ซื้อยาให้เขา แล้วซื้ออาหารกลับมา เลี้ยงดูสามีและลูกเล็กๆอีกสี่คน”

“ปากก็บอกว่าต้องการขาหลังของหมู ทำไมพวกเจ้า ไม่รู้วิธีหาเงินมารักษาอาการบาดเจ็บของพี่ชายสามของเจ้าล่ะ”

“วันนี้ ข้า หลู่เจียว ขอพูดอะไรบางอย่างที่นี่ อย่าพยายามได้อะไรจากบ้านของเรา ไม่ว่าวันนี้หรือในอนาคต เซี่ยหยุนจิน ได้รับบาดเจ็บ ครอบครัวของเรามีผู้ป่วยบาดเจ็บสาหัส และมีลูกสี่คนต้องเลี้ยงดู ทั้งหมดนี้ ครอบครัวหวังพึ่งให้ข้าดูแล… หลังจากไล่พวกเราออกมา บ้านของเจ้าไม่เคยให้อะไรพวกเรา แต่ยังมีหน้ามาขออะไรอีก ไม่ละอายใจบ้างหรือ”

คำพูดของหลู่เจียว ทำให้ชาวบ้านในสนามพูดกันปากต่อปาก วิพากษ์วิจารณ์กันไป แต่โดยรวมแล้ว ส่วนใหญ่เห็นใจนาง…

เซี่ยหยุนจิน ได้รับบาดเจ็บสาหัส เซี่ยหยวนเซินและภรรยา ที่เป็นพ่อแม่ของเขาให้เงินเพียง 5 ตำลึง แล้วไล่พวกเขาออกมา และมันไม่ง่ายเลยสำหรับ หลู่เจียว ที่จะหาเงินมา รักษาอาการบาดเจ็บของ เซี่ยหยุนจิน และเลี้ยงดูลูกๆสี่คน

ท่านย่าสอง เดินเข้ามาจากนอกลานบ้าน มองไปที่ เซี่ยหลาน แล้วพูดว่า "กลับไปบอกพ่อแม่ของเจ้า ว่าถ้าเจ้าต้องการให้หยุนจิน เป็นลูกกตัญญูในอนาคต พวกเจ้าควรพาพวกเขากลับไปรักษาตัวเดี๋ยวนี้"

ผู้คนจำนวนมากรอบๆด้านต่างก็พากันพยักหน้า คิดว่านี่สมเหตุสมผล ตอนนี้หากพาคนกลับไปรักษาให้หาย และหยุนจินจะเป็นลูกกตัญญูต่อพ่อแม่ของเขาในอนาคตแน่นอน ก็เหมือนกับที่แล้วๆมา

เซี่ยหลาน ได้ยินคำพูดของผู้คนรอบตัวนาง ใบหน้าของนางเปลี่ยนไป นางร้องไห้และลุกขึ้น หันหลังกลับและจากไป วิ่งไปที่ประตู หยุดอีกครั้ง หันกลับมาและจ้องไปที่ หลู่เจียว ในบ้าน

“หลู่เจียว รอข้าก่อน ไม่ช้าก็เร็ว พ่อแม่ของข้า จะบอกพี่สาม ให้หย่ากับเจ้า…”

หลู่เจียว จ้องมองนางตรงๆ นางก็หวังว่า เซี่ยหยุนจิน จะหย่ากับนาง ซึ่งจะช่วยแก้ปัญหาของนางได้ทุกอย่าง

หลายคนในลานบ้าน แนะนำให้ หลู่เจียว ไม่ต้องไปสนใจ เซี่ยหลาน

ย่าสอง ก็มาเกลี้ยกล่อมนาง หลู่เจียว ก็ขอบคุณนางและผู้คนรอบข้าง การกระทำของนางก็อ่อนโยนและสุภาพอย่างสุดจะพรรณนา ก่อนหน้านี้ ผู้คนในหมู่บ้านเซี่ยเจีย รู้สึกแย่กับนาง แต่เมื่อผ่านเหตุการณ์นี้ ก็รู้สึกเห็นใจนางไม่มากก็น้อย…

ในเวลานี้ เซี่ยหู่ ก็ได้จัดการหมูป่า หลังจากเทน้ำร้อนใส่ โกนขน เปิดท้อง เอาเครื่องในออกมา เขาก็แยกชิ้นเนื้อส่วนต่างๆ และสับแบ่งเนื้อเป็นชิ้นๆ เป็นส่วนๆอย่างชำนาญ เหมือนมืออาชีพ

หลู่เจียว มองไปที่ชาวบ้านในลานบ้านและพูดว่า "เอาล่ะหมูป่าถูกจัดการแล้ว พวกท่านทุกคน บอกเซี่ยหู่ ว่าพวกท่านต้องการอะไรส่วนไหนเท่าไหร่"

หลู่เจียวไม่ได้สนใจเงิน ที่จะได้จากการขายหมูป่ามากนัก หากนางต้องการเงินจริงๆ นางก็คงนำส่งหมูป่าไปที่ร้านอาหารในเมืองหรือขายให้ครอบครัวใหญ่ ก็จะได้เงินก้อน

การขายหมูป่าทั้งตัวทำเงินได้มากกว่า แต่การแบ่งขายเนื้อไม่ได้ทำเงินได้มากนัก แค่ครึ่งราคาเท่านั้น

ความจริง นางไม่สามารถสนใจสิ่งนี้เท่าไหร่นัก สิ่งที่นางสามารถวางใจได้ ก็คือเห็ดหลินจือในพื้นที่มิติของนาง นั่นจะเป็นตัวทำเงินก้อนแรกของนาง…