หลังจากหลู่เจียวพูดจบนางหยิบชามเปล่าแล้วหันหลังแล้วเดินออกไปหลังจากนั้นเซี่ยหยุนจินหันกลับมาและเหลือบมองที่แผ่นหลังของหลู่เจียวแต่ไม่ฟังคำพูดของนาง

เนื่องจากเซี่ยเอ้อจูไม่ได้มาหลู่เจียวจึงกังวลว่าเซี่ยหยุนจินต้องการอะไรในตอนกลางคืนนางจึงหยิบเสื่อและที่นอนมานอนในห้องนอนทางทิศตะวันออก

คราวนี้ทั้งเซี่ยหยุนจินและสี่แฝดไม่ได้พูดอะไรซึ่งเป็นค่าเริ่มต้นสำหรับนางที่จะทำเช่นนั้น

ทันทีที่หลู่เจียวนอนลงเปลือกตาของนางก็ปิดนลงและนางก็ง่วงมากจนไม่สามารถลืมตาได้

อย่างไรก็ตามบนเตียงเซี่ยหยุนจินดูเหมือนจะไม่สามารถหลับได้และเมื่อเขาขยับตัวเป็นครั้งคราวหลู่เจียวก็อดไม่ได้ที่จะถาม

"เจ้าหิวน้ำหรือเปล่า?"

"ไม่"

“หิวมั้ย?”

“ข้าเป็นหมูหรือเปล่า”

“แล้วทำอะไรอยู่ล่ะ”

"เจ้ารบกวนข้า"

ในท้ายที่สุดหลู่เจียวไม่สนใจที่จะให้ความสนใจกับชายที่น่าอึดอัดใจบนเตียงหลับตาและเตรียมจะเข้านอนในที่สุดจิตใจของนางก็วูบวาบเมื่อนึกถึงการกระทำของเซี่ยหยุนจินแบบนี้รู้สึกว่าเขาคงจะอายที่จะเปิดปากเพราะเขาต้องการที่จะปัสสาวะหรือเปล่า

นางหันกลับมามองชายบนเตียงอย่างรวดเร็ว“เจ้าอยากปัสสาวะแต่อายที่จะพูดหรือเปล่า?”

เซี่ยหยุนจินรู้ดีว่าการถ่ายปัสสาวะหมายถึงอะไรจริงๆแล้วเขาต้องการปัสสาวะจริงๆและเขาไม่ต้องการคุยกับหลู่เจียวดังนั้นเขาจึงนอนไม่หลับ

เซี่ยหยุนจินไม่ได้พูดบนเตียงหลู่เจียวรู้อยู่แล้วว่าเขาต้องการปัสสาวะจริงๆดังนั้นนางจึงพูดไม่ออกช่างเป็นคนที่น่าอึดอัดใจนักเขาจะตายไหมถ้าเขาต้องการปัสสาวะแล้วบอกออกมาตรงๆว่าอยากปัสสาวะ?อย่าเข้มงวดกับตัวเองมากนักเลยพ่อหนุ่ม

ขณะที่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้หลู่เจียวหาวและลุกขึ้นจากพื้นเดินไปที่เตียงและก้มลงหยิบโถฉี่จากด้านล่าง

ใบหน้าของเซี่ยหยุนจินเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันและเขาก็เอื้อมมือไปจับเสื้อของเขา

เขาจ้องที่หลู่เจียวด้วยดวงตาที่มืดมนและพูดอย่างเย็นชาว่า"เจ้าจะทำอะไร"

หลู่เจียวมองมาที่เขาด้วยใบหน้างงงวย"รอให้เจ้าฉี่"

คิ้วของเซี่ยหยุนจินเฉียบคมโดยจิตใต้สำนึก"ส่งโถฉี่ให้ข้าข้าจะทำเอง"

หลู่เจียวมองไปที่คนบนเตียงโดยไม่พูดอะไรใบหน้าที่ละเอียดอ่อนของเขาปกคลุมไปด้วยน้ำค้างแข็งและรูม่านตาที่มืดและลึกของเขาก็เต็มไปด้วยกลิ่นอายที่เย็นชาและโหดร้ายเขาจ้องมองนางอย่างดุเดือดราวกับว่านางเป็นอันธพาลผู้ร้ายที่กำลังข่มเหงสตรีดีงาม

หลู่เจียวจ้องมาที่เขาด้วยเส้นสีดำบนใบหน้าของนางเขาคิดว่าตัวเองเป็นหนุ่มบริสุทธิ์หวงตัวซะขนาดนั้นคิดว่านางเต็มใจที่จะให้บริการเขาหรือเปล่า?ไม่เลย

หลู่เจียวโกรธมากส่งโถฉี่ไปยังมือของเซี่ยหยุนจิน

"เจ้าสามารถทำเองได้ก็ทำไปเถอะ"

หลู่เจียวถอยหลังสองก้าวแล้วหันกลับมา

น่าเสียดายที่นางรอสักครู่และไม่มีการเคลื่อนไหวข้างหลังนางเป็นเวลานาน

หลู่เจียวอดไม่ได้ที่จะพูดอย่างโกรธเคือง"ทำไมเจ้ายังไม่ทำอีก?"

นางง่วงมากโอเคจะทำอะไรก็รีบทำจะได้จบๆก็แค่ฉี่เองไม่ใช่หรือ

ข้างหลังเขาใบหน้าของเซี่ยหยุนจินเต็มไปด้วยหมอกควันและใช้เวลานานก่อนที่เขาจะกัดฟันและพูดว่า

"ข้าฉี่ในห้องไม่ได้เจ้าออกไปซะ"

หลู่เจียวกลอกตาเงียบๆหันหลังกลับและเดินออกไปนางเพิ่งเดินออกจากประตูเมื่อได้ยินเสียงในห้องเมื่อเสียงในห้องหยุดลงนางหันหลังกลับและเดินเข้ามาเอื้อมมือออกไปหยิบโถฉี่ในมือของเซี่ยหยุนจิน

คราวนี้เซี่ยหยุนจินไม่รู้สึกอึดอัดอีกต่อไปแล้วจึงยื่นโถฉี่ให้หลู่เจียวอย่างง่ายดาย

นางผิดเองที่ทำให้เขาเป็นเช่นนี้ดังนั้นนางควรปรนนิบัติรับใช้เขา

หลู่เจียวไม่ได้คิดว่ามันสกปรกในฐานะหมอทหารนางมักจะเผชิญกับสิ่งเหล่านี้ซึ่งเป็นเรื่องปกติ

หลู่เจียวหันหลังกลับหยิบโถฉี่ออกจากห้องแล้วไปหาที่เทออกในห้องส้วมล้างด้วยน้ำในสวนแล้วปล่อยทิ้งไว้ข้างนอกเพื่อดับกลิ่น

หลังจากทำเช่นนี้นางล้างมือและเดินเข้าไปในห้องเพื่อเข้านอน

บนเตียงเซี่ยหยุนจินเห็นหลู่เจียวนอนลงและกำลังจะไปนอนและพูดด้วยใบหน้าที่ไม่ดีว่า

"ข้ายังไม่ได้ล้างมือเลยนะ?"

หลู่เจียวอยากจะพูดอะไรแต่ก็ได้…

แต่เมื่อคิดถึงความโหดเหี้ยมของหัวหน้าโฉวฟู่ในอนาคตนางจึงลุกขึ้นและล้างมือของเซี่ยหยุนจินด้วยน้ำในอ่าง…

….

วันรุ่งขึ้นเมื่อท้องฟ้าแจ่มใสหลู่เจียวก็ลุกขึ้นและปีนขึ้นไปบนภูเขาเพื่อที่นางจะได้ลดน้ำหนักและทำให้ร่างกายแข็งแรง

อีกอย่างนางจะได้ไปหาฟืนลงมา

หลังจากขึ้นไปบนภูเขาแล้วเมื่อวานนี้นางทำกับดักเอาไว้ก่อนขึ้นเขานางก็ไปดูเสียก่อนว่ามีเหยื่ออยู่ในนั้นหรือเปล่า

บังเอิญมีเหยื่ออยู่ในกับดักจริงๆคือหมูป่าที่มีน้ำหนักมากกว่า100กิโลกรัมซึ่งนับได้ว่าตัวใหญ่มากซึ่งเพิ่งตายไม่นาน

หลู่เจียวดีใจมากและยกหมูป่าขึ้นมาน้ำหนักไม่ใช่เบาเลยจริงๆน่าจะมีเนื้อมากพอสมควร

วันนี้จะไม่ตัดไม้แล้วจะส่งหมูป่าไปขายที่ตลาด

หมูป่าตัวใหญ่ขนาดนี้กินยังไงก็ไม่หมดขายดีกว่า

แม้ว่านางจะมีพื้นที่มิติและหมูป่าจะไม่ได้รับความเสียหายใดๆหากนางวางมันไว้ในพื้นที่มิติเหมือนแช่ตู้เย็นเอาไว้แต่นางไม่อยากเก็บมันไว้นานดังนั้นนางควรขายมัน

เพราะหากนางเก็บหมูป่าตัวนี้เอาไว้เงียบๆในพื้นที่มิติคนอื่นๆอาจจะสงสัยเอาได้คงต้องนำกลับไปด้วยการประโคมอย่างยิ่งใหญ่คนอื่นๆจะได้รู้ว่านางมีหมูป่าและพวกเขาจะได้มาซื้อเนื้อของมัน

หลังจากคิดถึงเรื่องนี้แล้วหลู่เจียวก็ตัดสินใจนำมันกลับลงเขาไปเพราะหลังจากนั้นนางก็จะได้ไปซื้อยาให้เซี่ยหยุนจินและทำอาหารสำหรับเด็กน้อยสี่คน

ถ้าไม่ทำให้ทุกคนเห็นวิธีที่นางทำเงินนางก็ไม่สามารถบอกทุกคนในหมู่บ้านได้ว่าที่มาของเงินมาจากไหน

หลู่เจียวแบกหมูป่าลงจากภูเขาอย่างมีความสุขนางเพิ่งแบกหมูป่ามาได้ไม่ไกลนางก็ได้ยินเสียงอุทานเสียงสูงปรี๊ดจากหน้าบ้านของนางที่มองเห็นไกลๆ…

“สวรรค์นี่ใช่หมูป่าหรือเปล่า…”

หลู่เจียวเงยหน้าขึ้นและพบเห็นจ้าวซื่อที่กำลังมองมาที่นางและมองดูหมูป่าบนไหล่บนหลังของนางด้วยความตกใจทั้งยังไม่เชื่อสายตาตัวเองไม่ใช่เพราะหมูป่าอย่างเดียวแต่เป็นเพราะว่านางเห็นหลู่เจียวแบกหมูป่าตัวใหญ่กว่าตัวของนางเสียอีกเดินลงเขามา

ก่อนที่หลู่เจียวจะพูดอะไรคนข้างบ้านหลายคนพอได้ยินเสียงและการเคลื่อนไหวจึงพากันรีบวิ่งออกไปดู

"ว้าว…"

"โอโห…"

"ป๊าดโท้…"

ทุกคนตกใจแต่เซี่ยเสี่ยวเป่าก็วิ่งไปอย่างมีความสุขกรีดร้องอย่างตื่นเต้นขณะที่เขาวิ่ง"ว้าวน่าทึ่งมากป้าสามนี่คือหมูป่าที่ท่านต่อสู้กับมันหรือเปล่า"

หลู่เจียวมองไปที่เซี่ยเสี่ยวเป่าและพูดด้วยรอยยิ้มว่า"ข้าทำกับดักก่อนหน้านี้แต่ข้าไม่ได้คาดคิดว่าจะได้หมูป่า"

ในเวลานี้นางจ้าวรู้สึกตัวนางมองไปที่หลู่เจียวขณะที่นางกำลังแบกหมูป่าอย่างสบายๆหนังศีรษะของนางก็รู้สึกด้านชา

จ้าวซื่อตัวสั่นและพึมพำอยู่ในใจอย่าทำให้หลู่เจียวคนนี้ขุ่นเคืองในอนาคตดีกว่ามิฉะนั้นนางอาจจะฆ่านางด้วยหมัดเดียวขนาดหมูป่าตัวใหญ่เขี้ยวยาวขนาดนั้นนางยังสามารถหาวิธีฆ่าตายได้ด้วยตัวคนเดียวและแบกลงเขามาด้วยตัวคนเดียวอีกต่างหากหากเป็นนางแยกร่างออกมาสี่คนก็คงทำได้แค่แบกมาคนละขาเท่านั้น

ขณะที่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้นางจ้าวยิ้มและยกไข่ไว้ในมือและหลู่เจียวกล่าวว่า"ข้าเอาไข่มาให้เจ้า"

หลู่เจียวปฏิเสธทันที"พี่สะใภ้ไม่จำเป็น…"

จ้าวซื่อยืนยันว่า"เมื่อวานนี้เจ้าช่วยสมบัติเล็กๆของเราไว้แต่เจ้าปฏิเสธที่จะรับเงินอย่าผลักไข่อีกสองสามฟองเลยจะดูเหมือนเป็นคนนอก"

หลู่เจียวคิดเกี่ยวกับมันครู่หนึ่งและคิดว่าไม่ควรปฏิเสธอีกต่อไปเมื่อวานนางช่วยเซี่ยเสี่ยวเป่าและมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ที่จะกินไข่สองสามฟองจากครอบครัวของพวกเขา

หลู่เจียวแบกหมูป่าเข้าไปในสนามและจ้าวซื่อก็เดินตามนางไปโดยไม่พูดอะไร

เซี่ยเสี่ยวเป่ายังรู้สึกตกใจที่เห็นหมูป่าจึงเดินเข้าไปในลานบ้านพร้อมกับมารดาและหลู่เจียวและถามอย่างตื่นเต้นว่า

"ท่านป้าสามท่านสร้างกับดักนั้นได้อย่างไรมันน่าทึ่งมากท่านช่วยสอนข้าได้หรือไม่"

เมื่อจ้าวซื่อได้ยินดังนั้นใบหน้าของนางก็มืดลงนี่เป็นวิธีล่าสัตว์ของคนอื่นถือเป็นเคล็ดลับดังนั้นคนอื่นจะบอกง่ายๆได้อย่างไร

จ้าวซื่อกำลังจะตำหนิเซี่ยเสี่ยวเป่าแต่หลู่เจียวกล่าวว่า"ตกลงข้าจะสอนเจ้าในภายหลัง"

กับดักของนางสามารถจับหมูป่าได้ไม่เพียงแต่เป็นกับดักเท่านั้นแต่มันยังอาศัยน้ำพุแห่งจิตวิญญาณที่ป้ายบนเหยื่อในกับดักซึ่งสามารถดึงดูดเหยื่อในภูเขาได้ซึ่งคนอื่นๆไม่สามารถทำแบบนางได้

จ้าวซื่อไม่เข้าใจเรื่องนี้แต่ก็รู้สึกซาบซึ้ง"ภรรยาหยุนจินอย่าไปสนใจเขา"

เซี่ยเสี่ยวเป่าหันกลับมามองแม่ของเขาอย่างโกรธเคือง“แม่”