ข้างหน้าหลู่เจียวขว้างหมูป่าลงไปที่พื้นอย่างแรงเสียงดังตูมใหญ่ซาลาเปาน้อยสี่ลูกในห้องนอนทางทิศตะวันออกพอได้ยินการเคลื่อนไหวข้างนอกและวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วเมื่อพวกเขาเห็นหมูป่าบนพื้นพวกเขาก็ตกใจและนั่งดูที่ประตูไม่กล้าขยับ

นอกลานรั้วบ้านชาวบ้านจำนวนมากได้ยินการเคลื่อนไหวและวิ่งไปดูความครึกครื้น

“สวรรค์หมูป่าตัวใหญ่อะไรอย่างนี้”

“ภรรยาของหยุนจินทุบตีมันนางจับมันมาได้หรือมีความสามารถอะไรขนาดนี้”

“ข้าได้ยินมาว่านางสร้างกับดักแล้วจับมันได้”

“กับดักอะไรที่แข็งแกร่งขนาดนั้น”

“นักล่าในหมู่บ้านพวกเรายังไม่สามารถจับหมูป่าตัวใหญ่ขนาดนี้ได้”

“หากไปหลายคนก็อาจจะจับมันได้ซักตัวแต่นี่นางตัวคนเดียว”

….

พวกเขาต่างก็พากันพูดไปและหนึ่งในนั้นก็เหมือนคิดได้อันใดตะโกนเสียงดังเอ่ยถามหลู่เจียวออกมา

"ภรรยาหยุนจินหมูป่าตัวนี้จะขายหรือเปล่า"

เมื่อคนหนึ่งพูดอีกคนก็ขยับและใครหลายคนก็เริ่มให้ความสนใจว่ามันจะขายได้เงินมากขนาดไหน

ถ้าหลู่เจียวขายหมูป่าครอบครัวของพวกเขาก็จะสั่งเนื้อมากินด้วยเช่นกันเป็นเวลานานแล้วที่พวกเขาไม่ได้กินเนื้อ

แม้ว่าหมู่บ้านเซี่ยเจียจะอยู่ติดภูเขาแม่น้ำแต่ชาวบ้านส่วนใหญ่ไม่มีการศึกษาและหลายสิ่งหลายอย่างบนภูเขานั้นพวกเขาไม่กล้าสำรวจมากนักดังนั้นพวกเขาจึงไม่กล้าเข้าไปลึกพอจะล่าสัตว์ใหญ่

ชาวบ้านทุกคนสามารถวางใจได้คืออาหารในทุ่งนาแต่เนื่องจากหมู่บ้านเซี่ยเจียมีภูเขาหนุนหลังอากาศจึงชื้นเกินไปและแสงไม่ดีการเก็บเกี่ยวอาหารในทุ่งนาจึงไม่ดีไปด้วย

ด้วยเหตุนี้หมู่บ้านเซี่ยเจียจึงยากจนมากยากจนจนหลายคนไม่สามารถกินได้ไม่ต้องพูดถึงการกินเนื้อสัตว์

หลู่เจียวเหลือบมองชาวบ้านนอกรั้วบางคนเป็นคนไม่ดีแต่ส่วนใหญ่นิสัยดีแม้ว่าบางคนจะทะเลาะกับเจ้าของร่างเดิมบ่อยๆแต่ก็ดีต่อเซี่ยหยุนจินและลูกทั้งสี่

เซี่ยหยุนจินมาจากหมู่บ้านเซี่ยเจียและแม้ว่าเขาจะออกไปในอนาคตหมู่บ้านเซี่ยเจียแต่ที่นี่ก็ยังเป็นรากฐานของเขาเช่นกัน

คนในยุคนี้ให้ความสำคัญกับครอบครัวมากถ้าไม่ให้ความสำคัญกับครอบครัวก็จะถูกเจ้าหน้าที่ของทางการกล่าวโทษแม้จะเข้าทำงานราชการก็ลำบากในอนาคต

เซี่ยหยุนจินจะไปสอบเป็นข้าราชการในอนาคตเขาจะเป็นจอหงวนดังนั้นหมู่บ้านเซี่ยเจียจึงมีความสำคัญมากไม่ต้องพูดถึงเด็กสี่คนที่จะออกไปในอนาคตชื่อเสียงจึงเป็นสิ่งสำคัญ

หลู่เจียวคิดเกี่ยวกับมันยิ้มและมองไปที่คนที่อยู่หน้ารั้วและพูดออกมาดังๆ

“ในเมื่อทุกคนอยากกินเนื้อข้าก็จะให้คนชำแหละหมูป่า”

หลังจากที่นางพูดจบนางมองไปที่ครอบครัวของนางจ้าวและพูดว่า"พี่สะใภ้ข้าจำได้ว่าหู่จือดูเหมือนจะสามารถฆ่าหมูได้ท่านช่วยรบกวนเขาให้จัดการหมูป่าให้ข้าได้หรือไม่"

จ้าวซื่อพยักหน้าอย่างมีความสุขทันที“ตกลงตกลง…”

ทันทีที่นางเงยหน้าขึ้นและเห็นใครบางคนที่นางรู้จักยืนอยู่นอกรั้วนางจึงร้องสั่งออกไปทันทีว่า

“ชุนหยานเจ้าไปขอให้คนของเจ้ามาฆ่าหมูป่าให้ภรรยาหยุนจิน”

หลินชุนหยานภรรยาของหูจื่อเป็นหมันตั้งแต่แต่งงานกับหูจื่อและนางไม่สามารถเงยหน้าขึ้นที่บ้านของสามีได้นางมักจะไม่กล้าฝ่าฝืนคำพูดของแม่สามี

หลู่เจียวเหลือบมองชาวบ้านนอกลานบ้านแล้วพูดว่า"วันนี้ข้าจะชำแหละหมูป่าถ้าหากใครต้องการมันข้าจะชั่งน้ำหนักแบ่งให้กับชาวบ้านทุกคนดังนั้นข้าขอคิดเงินค่าเนื้อเพียงสิบห้าเหวินต่อจิน...”

เนื้อหมูในตลาดมีราคา20เหวินต่อจินหมูป่าหายากกว่าราคาจึงสมควรสูงกว่านี้เล็กน้อย

โดยไม่คาดคิดภรรยาของหยุนจินกับยอมขาดทุนห้าเหวินเมื่อนางอ้าปากออกและทุกคนก็มีความสุขมากเมื่อได้ยินราคานี้พวกเขาสามารถจ่ายได้

“ตกลงข้าจะชั่งน้ำหนักให้ทีหลัง”

"ข้ายังพอซื้อได้ซักจินสองจินวันนี้คนในบ้านจะได้กินเนื้อ"

ทุกคนกล่าวออกมาอย่างมีความสุขแต่แน่นอนว่าบางคนไม่มีความสุขไปกับเขาด้วย

แม่หม้ายหลี่รู้สึกไม่พอใจอย่างมากและพูดอย่างโกรธเคืองว่า"ภรรยาหยุนจินหมูป่านี้มาจากภูเขาของหมู่บ้านเจ้าจะเรียกเก็บเงินจากทุกคนจากเนื้อหมูป่าตัวใหญ่นี้ได้อย่างไร"

ทันทีที่คำพูดของแม่ม่ายหลี่หายไปก็มีคนกระซิบกระซาบ"ใช่หมูป่าหาได้จากบนเขาจะเก็บเงินจากชาวบ้านได้อย่างไร"

หลู่เจียวมองขึ้นไปที่แม่ม่ายหลี่ที่ยืนอยู่นอกรั้วผู้หญิงคนนี้ไม่เพียงมีปากที่ชั่วร้ายแต่ยังโลภมากสำหรับกำไรเล็กน้อยและมีนิสัยที่แย่มาก

นางได้ยินมาว่ามีผู้ชายมากมายในหมู่บ้านที่เป็นญาติกับนางจึงมีคนพูดสนับสนุนนางเมื่อนางเอ่ยปาก

หลู่เจียวมองไปที่แม่ม่ายหลี่ด้วยการเยาะเย้ย"ถ้าอย่างนั้นครอบครัวของข้าหยุนจินได้รับบาดเจ็บสาหัสทำไมเจ้าในฐานะชาวบ้านอยู่ในหมู่บ้านเดียวกันไม่นำเงินมารักษาครอบครัวของเราบ้างล่ะ?ครอบครัวของข้ามีผู้ป่วยบาดเจ็บสาหัสและลูกๆอีก4คนต้องดูแลทำไมเจ้าไม่ช่วยข้าซักหน่อยล่ะก็เป็นคนในหมู่บ้านเดียวกันไม่ใช่หรือ…"

ทันทีที่คำพูดของหลู่เจียวหายไปนอกลานรั้วผู้คนจำนวนมากที่มีนามสกุลเซี่ยก็ด่าว่าแม่ม่ายหลี่บ้างผู้หญิงคนนี้พูดไม่ถูกจริงๆ

“การอยากได้ของคนอื่นมันน่าอายทำไมเจ้าไม่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับพวกเขา”

“ราคานี้มันก็ถูกเหมือนได้ฟรีแล้วนะยังอยากได้แบบฟรีๆอีกหรือจะเกินไปหรือเปล่า”

หลู่เจียวรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินคนสกุลเซี่ยช่วยพูดบ้าง

“อันที่จริงหมูป่าตัวนี้หากถูกส่งไปที่ร้านอาหารหรือภัตตาคารในเมืองจะขายได้อย่างน้อยๆก็สามสิบตำลึงเงินถ้าข้าแบ่งขายมันให้คนในหมู่บ้านข้าจะได้รับเงินเพียงครึ่งเดียวเท่านั้นแต่ในฐานะชาวบ้านและคนในหมู่บ้านเซี่ยเจียข้าไม่สามารถลืมรากเหง้าของข้าได้ชีวิตของทุกคนในหมู่บ้านมันก็ไม่ง่ายเลยล้วนลำบากกันทุกคนตั้งแต่ข้าได้หมูป่ามาข้าก็คิดถึงเพื่อนๆญาติๆในหมู่บ้านเป็นอันดับแรกดังนั้นถ้าใครอยากได้ก็น่าจะจ่าย15เหวินต่อจินได้ให้ข้าพอจะเก็บเอาไว้ใช้ในบ้านที่มีแต่เด็กและคนป่วยใครที่จ่ายได้ค่อยมาชั่งน้ำหนักและจ่ายเงินทีหลัง”

หลังจากที่หลู่เจียวพูดจบนางก็เมินเฉยต่อผู้คนที่อยู่นอกรั้วมันสายแล้วและเซี่ยหยุนจินและลูกๆทั้งสี่ยังไม่ได้ทานอาหารเช้า

นางจ้าวหยิบไข่และตามนางเข้าไปในครัววางไข่ลง

“อย่าไปสนใจพวกชอบอิจฉาราวกับว่าเจ้าไม่เคยเห็นสิ่งดีๆมาก่อนในชีวิตนับประสาเรื่องเนื้อแม้แต่กอหญ้าริมถนนก็อดใจรอที่จะหยิบมันกลับไปบ้านตัวเองไม่ไหวแล้ว”

หลู่เจียวพยักหน้า"ข้าไม่สนใจนางคนแบบนี้ไม่ค่อยมีเหตุมีผลอยู่แล้ว"

หลังจากที่ทั้งสองพูดกันสองสามคำนางจ้าวก็จากไปหลังจากนั้นหลู่เจียวก็ต้มน้ำร้อนให้เซี่ยหูสำหรับฆ่าหมูจากนั้นต้มข้าวต้มครึ่งหม้อแต่เพิ่มไข่ต้มเข้าไปซึ่งนางจ้าวนำมาให้ก่อนหน้านี้หลู่เจียวต้มไข่หกฟองจากทั้งหมด20ฟองสำหรับสมาชิกในครอบครัวแต่ละคนในวันนี้

เมื่ออาหารเช้าพร้อมเซี่ยหู่ก็มาถึงเพื่อจัดการหมูป่าตัวนั้นพอเขามาถึงเขาก็จัดการหมูป่าอยู่ที่ลานบ้านด้วยตัวเองสำหรับหลู่เจียวมีเด็กๆมากมายในบ้านและลูกสี่คนก็วิ่งออกจากห้องเพื่อดูพวกเขา

หลู่เจียวเพิกเฉยและรีบวิ่งไปที่ห้องนอนด้านทิศตะวันออกเซี่ยหยุนจินได้รับบาดเจ็บสาหัสและต้องการน้ำเพิ่มแน่นอนว่านางไม่ลืมที่จะเติมน้ำพุจิตวิญญาณเพื่อฟื้นฟูร่างกายของเขา

ตอนนี้ร่างกายของเซี่ยหยุนจินอ่อนแอมากหากเจ้าไม่ดูแลมันให้ดีการผ่าตัดในภายหลังก็จะลำบากเล็กน้อย

ในห้อง

เซี่ยหยุนจินฟังเสียงข้างนอกที่ฟังดูมีชีวิตชีวาราวกับว่าเป็นวันตรุษจีนคล้ายว่าจะมีมากกว่าห้าสิบคนที่อยู่ในลานบ้านเมื่อฟังดูเสียงคล้ายว่าจะมีทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่มีทั้งผู้ชายผู้หญิงครึกครื้นกันน่าดู

ในเวลานี้เขารู้อยู่แล้วว่าหลู่เจียวออกไปข้างนอกในตอนเช้าและจับหมูป่ากลับมา

เซี่ยหยุนจินคิดว่าเมื่อวานนี้หลู่เจียวออกไปจับไก่ฟ้าสองตัวและกระต่ายตัวหนึ่งและยังเก็บเห็ดหลินจือสองดอกกลับมาด้วยและออกไปเช้านี้ก็ได้หมูป่ากลับมา

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่มีสิ่งดีๆมากมายอยู่บนภูเขาของหมู่บ้านเซี่ยเจีย?

เซี่ยหยุนจินหรี่ตาลงโดยไม่ตั้งใจยิ่งเขาคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไรเขาก็ยิ่งรู้สึกว่าหลู่เจียวแปลกมากจริงๆ

นอกประตูหลู่เจียวเข้ามาพร้อมกับน้ำหวาน"เจ้ากระหายน้ำหรือไม่ดื่มน้ำก่อนอาหารเช้าปรุงเสร็จแล้วข้าจะนำมาให้เจ้ากินในภายหลัง"

เซี่ยหยุนจินไม่ได้พูดอะไรสักคำเมื่อหลู่เจียวป้อนน้ำเสร็จแล้วเขาก็เงยหน้าขึ้นและจ้องไปที่หลู่เจียวแล้วพูดว่า

"เจ้าได้หมูป่ามาได้อย่างไร"

หลู่เจียวจ้องมาที่เขาด้วยความรู้สึกผิดแล้วพูดอย่างใจเย็น

"ข้าสร้างกับดักหมูป่าวิ่งเข้าไปในกับดักและถูกไม้ไผ่ฆ่าข้าก็เลยได้มันมา"

“เมื่อวานเจ้าได้กระต่ายไก่ฟ้าและเห็ดหลินจือและวันนี้เจ้าได้หมูป่าทำไมข้าถึงไม่รู้ว่าเจ้ามีทักษะเช่นนี้”