เมื่อหลู่เจียวได้ยินสิ่งนี้นางหันไปมองเสิ่นซิ่วที่อยู่เบื้องหลังและพูดด้วยรอยยิ้มเหมือนไม่ใช่รอยยิ้ม

“ภรรยาเอ้อกั๋วเจ้าไม่ต้องไปให้อาหารกับหยุนจินในครอบครัวอีกแล้วนะเจ้าเป็นม่ายและนำอาหารไปให้ผู้ชายคนอื่นเดี่ยวจะเสื่อมเสียชื่อเสียงเอาได้”

หลังจากหลู่เจียวพูดจบนางก็หันหลังกลับและเดินจากไปและทุกคนในหมู่บ้านเซี่ยเจียก็สับสนมึนงง

"ภรรยาเอ้อกั่วนี่คือใครใครคือภรรยาของเอ้อกั๋ว?"

“แถมยังเป็นม่ายอีกใครเป็นคนนำอาหารไปให้หยุนจิน”

ขณะที่ทุกคนกำลังพูดคุยกันพวกเขานึกถึงชื่ออดีตสามีของเสิ่นซิ่วที่ตายไปแล้วซึ่งดูเหมือนจะชื่อซูเอ้อกั๋วเช่นนั้นภรรยาเอ้อกั๋วก็คงหมายถึงเสิ่นซิ่วที่เป็นม่ายตัวน้อยหรือไม่

ทุกคนมองไปที่เสิ่นซิ่วและถ้าพวกเขาคิดถึงคำพูดหลู่เจียวใบหน้าของพวกเขาก็ไม่ค่อยดีนัก

พวกเขารู้ว่าผู้หญิงคนนี้ต้องการแต่งงานกับหยุนจิน

ในอดีตนางกับหยุนจินเป็นคู่รักในวัยเด็กแต่หยุนจินไม่เคยพูดอะไรเกี่ยวกับการแต่งงานกับนางและทั้งสองก็ไม่เคยพูดคุยกันเรื่องนั้น

จากนั้นเซี่ยหยุนจินก็แต่งงานกับหลู่เจียวเสิ่นซิ่วก็แต่งงานกับซูเอ้อกั๋วแต่ผู้ชายคนนั้นก็ตายนางกลายเป็นม่ายแต่นางยังไปส่งอาหารให้เซี่ยหยุนจิน

นี่มันมากเกินไปหรือเปล่า…เมียของเขาก็ยังอยู่ถึงแม้ว่านางจะเป็นคนไม่ค่อยดีก็ตามแต่คนที่คิดแย่งสามีคนอื่นนั้นแย่ยิ่งกว่า

เสิ่นซิ่วฟังการสนทนารอบตัวนางและร้องไห้นางยกเท้าขึ้นและวิ่งหนีไปและทุกคนที่อยู่ข้างหลังนางกระซิบกระซาบคาดว่าจะเอานางไปนินทาอีกสามวันเจ็ดวันบอกว่านางเป็นคนไม่ดี…

หลู่เจียวไม่สนใจสิ่งนี้และกลับไปทำยาให้เซี่ยหยุนจินอีกครั้ง

เมื่อยาต้มถูกเทออกมีคนสองสามคนออกมานอกรั้วบ้านของพวกเขานั่นคือครอบครัวของท่านย่าสองมาหานางทั้งบ้าน

ท่านย่าสองเซี่ยเหลยฟู,จ้าวซื่อและเซี่ยเสี่ยวเป่า

แต่พวกเขาไม่ได้เข้ามาพวกเขายืนอยู่นอกรั้วแล้วพูดว่า"ลูกสะใภ้หยุนจินเจ้าอยู่ที่นั่นหรือเปล่า"

หลู่เจียวเพิ่งออกไปพร้อมกับยาและเมื่อนางเห็นครอบครัวของท่านย่าสองนางรีบทักทายนาง

"ท่านย่าสองพวกท่านมาที่นี่ทำไม"

ท่านย่าสองยิ้มและพูดว่า“เรามาเพื่อขอบคุณเจ้าที่ช่วยเสี่ยวเป่าเอาก้างปลาออกมา”

หลู่เจียวเปิดประตูไม้ไผ่และโบกมือให้พวกเขาเข้ามา"ไม่เป็นไรแค่เรื่องเล็กน้อย"

เซี่ยเหลยฟูเหลือบมองที่จ้าวซื่อ,จ้าวซื่อคิดถึงกิริยาที่ไม่ถูกต้องของตัวเองที่มีต่อหลู่เจียวนางก้าวไปข้างหน้าเพื่อขอโทษทันที

“ภรรยาหยุนจินพี่สะใภ้ขอโทษเจ้าอย่าโกรธพี่สะใภ้เลยนะพี่สะใภ้ก็เป็นคนหยาบคายและพูดไม่ค่อยเก่ง"

หลังจากที่จ้าวซื่อพูดจบนางก็หยิบเหรียญทองแดงออกมา50เหรียญจากแขนเสื้อแล้วยัดใส่มือของหลู่เจียวหลู่เจียวก็ปฏิเสธทันที

“พี่สะใภ้ข้าแค่ทำเรื่องเล็กน้อยไม่เรียกเก็บเงินท่านเอาคืนไปเถิด”

จ้าวซื่อยังคงต้องการที่จะผลักดันมันอีกครั้งแต่ย่าสองกล่าวว่า"เอาล่ะจำความดีของเจียวเจียวเอาไว้ก่อนแล้วค่อยตอบแทนนางในอนาคตหากมีโอกาส"

หลู่เจียวยิ้มอย่างเขินอาย“เพียงเรื่องเล็กน้อยไม่ควรค่าต้องจดจำ”

ดวงตาของเซี่ยเหลยฟูและนางจ้าวมองไปที่หลู่เจียวนางดูแตกต่างกับภรรยาของหยุนจินคนเดิมนางเปลี่ยนไปมากจริงๆเหมือนเปลี่ยนเป็นคนละคนหรือว่านางกลับตัวกลับใจหรือว่านางดีขึ้นแล้วหรือว่านางเป็นอย่างนี้มาโดยตลอดก็ไม่อาจทราบได้เพราะพวกเขาไม่ได้ข้องเกี่ยวกันมากนักก็เลยไม่รู้ว่านางเป็นคนแบบไหน

เซี่ยเหลยฟูถามหลู่เจียว"ตอนนี้หยุนจินเป็นอย่างไรบ้าง"

"ก็เหมือนเดิมแต่กินข้าวกินยาได้มากขึ้น"

เซี่ยเหลยฟูกล่าวว่า"ไปพบเขากันเถอะ"

หลู่เจียวพาพวกเขาไปที่ห้องนอนทางทิศตะวันออกของห้องหลักซึ่งไม่มีที่นั่ง

เมื่อมองไปที่ครอบครัวที่ยากจนนี้เซี่ยเหลยฟูรู้สึกไม่พอใจอย่างมากกับความโหดเหี้ยมเลือดเย็นของเซี่ยหยวนเซินที่เป็นบิดาของเซี่ยหยุนจินในสายตาของเขาเขามองเซี่ยหยุนจินด้วยความเห็นอกเห็นใจ…

“หยุนจินรู้สึกอย่างไรบ้างดีขึ้นแล้วหรือยัง?”

เซี่ยหยุนจินเห็นดวงตาเห็นอกเห็นใจของเซี่ยเหลยฟูร่างกายของเขาก็สะท้านหวั่นไหวใบหน้าก็มืดมน

ก่อนหน้านี้คนเหล่านี้มองดูเขาด้วยความชื่นชมราวกับว่าเขาและพวกเขาไม่ได้อยู่ในโลกเดียวกัน

แต่ตอนนี้เขากลายเป็นแค่คนที่ต้องให้คนอื่นมาคอยเห็นอกเห็นใจพอคิดถึงเรื่องนี้เซี่ยหยุนจินรู้สึกราวกับว่าหัวใจเขาเต็มไปด้วยบางสิ่งบางอย่างที่เรียกว่าความอัปยศอดสู

“ขอบเจ้าพี่เหลยฟูที่เป็นห่วงข้าข้ายังสบายดี”

เซี่ยเหลยฟูถอนหายใจเขาจะไม่เป็นไรได้อย่างไรถ้าเขาได้รับบาดเจ็บขนาดนี้แม้ว่าตอนนี้เขาดูเหมือนจะสบายดีแต่เขาก็ยังไม่รู้ว่าขาของเขาจะยังกลับมาใช้งานได้หรือเปล่า

เซี่ยเหลยฟูต้องการช่วยค่ายาหนึ่งหรือสองห่อแต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้เพราะเขาก็ไม่มีเงินเหมือนกันดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงปลอบโยนเขาด้วยหัวใจที่หนักหน่วง

“หยุนจินอย่าคิดมากสวรรค์มีตาย่อมไม่ทอดทิ้งคนดีเจ้าจะหายดีในไม่ช้า”

จ้าวซื่อก็พยักหน้าเห็นด้วยและย่าสองก็เดินเข้าไปหาเพื่อปลอบเขา“เด็กดีไม่ต้องกังวลทุกอย่างจะเรียบร้อย”

เซี่ยหยุนจินพยักหน้ารับ“ขอบคุณทุกท่านข้าก็คิดว่าอย่างนั้น…”

เซี่ยเหลยฟูและนางจ้าวถามถึงสถานการณ์ของเด็กสี่คนด้วยความเป็นห่วงและยังเตือนเซี่ยเสี่ยวเป่าให้ช่วยดูแลเด็กทั้งสี่คนในอนาคตอีกด้วยเซี่ยเสี่ยวเป่าพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า

ในที่สุดครอบครัวย่าสองก็จากไปหลู่เจียวส่งพวกเขาออกไปและกลับไปที่ห้องเพื่อป้อนยาเซี่ยหยุนจิน

ในห้องนั้นเซี่ยหยุนจินกำลังนอนอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าซีดเซียวเขาไม่ได้เคลื่อนไหวเป็นเวลานานเขาดูเหมือนต้นไม้ที่สูญเสียพลังไปเขาหันกลับมามองที่หลู่เจียวแล้วพูดว่า

“หลู่เจียวถ้าเกิดอะไรขึ้นกับข้าเจ้าจะปฏิบัติต่อเด็กทั้งสี่อย่างดีหรือเปล่า”

ทันทีที่เซี่ยหยุนจินพูดจบหลู่เจียวยังไม่ทันจะพูดอะไรภายในเตียงใหญ่แฝดสี่ก็พากันร้องไห้ออกมาด้วยความตกใจ

"พ่อ…"

“ผมไม่อยากให้ป๊าตาย”

“พ่อครับทานยาเถอะครับพ่อจะหายดี”

“ผมไม่อยากให้พ่อตาย”

หลู่เจียวจ้องที่เซี่ยหยุนจินด้วยใบหน้าที่ไม่น่าดู"เจ้ากำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไรในตอนดึกๆดื่นๆดูสิว่าเด็กจะกลัวมากขนาดไหน"

เซี่ยหยุนจินหันกลับมามองที่เตียงและพบว่าสี่แฝดดูเศร้าและหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด

เซี่ยหยุนจินรู้สึกเป็นทุกข์ทันทีและด่าทอตัวเองในใจเพราะมีน้ำอยู่ในหัวไปชั่วขณะ

เขาจะมอบเด็กชายทั้งสี่ให้หลู่เจียวได้อย่างไรเขาไม่รู้ว่าลู่เจียวเป็นใคร?นางปฏิบัติต่อเด็กแฝดสี่คนนี้อย่างกรุณาจริงๆหรือเปล่าหรือเพราะว่านางต้องการเลิกกับเขาหรือเพื่อปรับความสัมพันธ์กับเขา

ถ้าเขาตายนางคงไม่ใจดีกับแฝดสี่อย่างแน่นอนดังนั้นเขาจึงไม่อยากตายตอนนี้

เซี่ยหยุนจินคิดได้แล้วพลังในร่างกายของเขาดูเหมือนจะกลับมาคิ้วและดวงตาของเขาสดใสขึ้นและคนทั้งร่างก็ดูเหมือนจะฟื้นคืนสติสัมปชัญญะถึงตอนนี้จะอดสูอยู่บ้างแต่เขาก็จะยอมทนซักวันเขาจะต้องหายและเป็นที่พึ่งให้กับลูกๆทั้งสี่ของเขา

เขามองดูแฝดสี่และพูดออกมาอย่างนุ่มนวล

“เอาล่ะๆหยุดร้องไห้ได้แล้วพ่อจะไม่เป็นไรพ่อจะกินยาและเมื่อกินยาอาการบาดเจ็บทุกอย่างก็จะค่อยๆหายแล้วพ่อจะสอนให้พวกเจ้าอ่านเขียนหนังสือ”

สมบัติชิ้นใหญ่เช็ดน้ำตาออกทันทีและชี้ไปที่ชามยาในมือของหลู่เจียว

“งั้นก็กินยา”

หลู่เจียวจ้องไปที่เซี่ยหยุนจินเอื้อมมือไปช่วยเขาเอียงเล็กน้อยและป้อนยาให้เขา

คราวนี้เซี่ยหยุนจินค่อนข้างให้ความร่วมมือและดื่มยาอย่างรวดเร็ว

แฝดสี่เห็นว่าเขาดื่มยาและน้ำตาก็หยุดไหลในที่สุดแต่ตาทั้งสี่คู่ก็แดงก่ำและใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความกังวลและทุกคนนั่งข้างเซี่ยหยุนจินด้วยความกลัวและวิตกกังวล

เมื่อเห็นพวกเขาเป็นเช่นนี้เซี่ยหยุนจินก็รู้สึกสะท้อนใจโดยไม่รู้ตัวนี่คือลูกของเขาเขาจะละทิ้งพวกเขาได้อย่างไร

แม้ว่าเขาจะเป็นอัมพาตและเป็นง่อยเขาก็จะอยู่เคียงข้างพวกเขาหากพวกเขาไม่มีพ่อก็จะกลายเป็นเด็กที่น่าสงสารซึ่งมันจะเป็นอะไรที่บัดซบมาก

เซี่ยหยุนจินเอื้อมมือออกไปลูบศีรษะของสี่แฝด"เอาล่ะพ่อไม่ดีเองพ่อไม่ควรพูดคำเหล่านั้นออกมาเพื่อทำให้พวกเจ้าตกใจตอนนี้มันดึกแล้วเข้านอนกันเถอะ…"

แฝดสี่ค่อยๆย่อตัวลงข้างๆเขาเด็กสี่คนแต่ละคนเอื้อมมือข้างหนึ่งไปจับเสื้อผ้าของเขาราวกับกลัวว่าเขาจะทิ้งพวกเขาไว้ข้างหลัง…

เมื่อดูภาพดังกล่าวหลู่เจียวรู้สึกอึดอัดมากนางมองไปที่เซี่ยหยุนจินและพูดอย่างโกรธเคือง

“ข้าบอกแล้วว่าจะหาหมอมารักษาขาให้เจ้าข้าก็จะหามาให้เจ้าอย่าไปคิดมากอีก”