ขณะที่หลู่เจียวกำลังคิดเกี่ยวกับยาต้มอยู่นั้นก็เกิดเสียงดังขึ้นนอกบ้านและเสียงก็ปะปนไปกับเสียงร้องไห้ที่บีบคั้นหัวใจ

หลู่เจียวฟังอย่างตั้งใจและพบว่ามันถูกส่งมาจากบ้านของย่าสองที่อยู่ไม่ไกลเกิดอะไรขึ้นกับบ้านของย่าสอง?

เมื่อคิดถึงท่านย่าสองที่ใจดีหลู่เจียวจึงตัดสินใจไปดูนางจึงดับไฟใต้หม้ออย่างเรียบร้อย

ทันทีที่นางเดินออกไปนางก็พบซาลาเปาน้อยสี่ตัวนอนอยู่หน้าประตูบ้านและมองออกไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นปนความหวาดผวา

หลู่เจียวรีบปลอบเด็กน้อยทั้งสี่“ไม่เป็นไรพวกเจ้าเข้าไปอยู่กับพ่อเถอะข้าจะไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น”

เด็กทั้งสี่คนถอยกลับทันทีและหลู่เจียวก็เดินออกไปและเดินไปที่ประตูถัดไป

เมื่อนางมาถึงนางพบว่ามีผู้คนมากมายในหมู่บ้านทุกคนกำลังคุยกันอยู่ที่ลานบ้าน

“ข้าได้ยินมาว่าเสี่ยวเป่าก้างปลาติดคอ”

"ก้างปลาติดคอกินอะไรก็ไม่ได้กลืนอะไรก็ไม่ได้"

หลู่เจียวฟังคำพูดของชาวบ้านมองขึ้นไปที่บ้านและพบว่าท่านย่าสองและลูกชายคนโตรวมทั้งลูกสะใภ้ของนางกำลังร้องไห้อย่างเป็นกังวล

เซี่ยเสี่ยวเป่าเป็นลูกชายคนสุดท้องของบ้านปีนี้เขาอายุเพียง13ปีครอบครัวนี้มักจะคุ้นเคยกับนางและเด็กคนนี้ก็มีชื่อเสียงที่ดี

แม้ว่าเขาจะขึ้นไปบนภูเขาเพื่อล่านกและตกปลาในแม่น้ำเขาก็ไม่ได้รังแกเด็กหรือขโมยไก่ทุกคนยังคงชอบเขาแต่ทุกคนไม่ได้คาดคิดว่าเขาจะประสบกับโชคร้ายเช่นนี้ในวันนี้

ในห้องลูกชายคนโตของย่าสองเซี่ยเหลยฟูกัดฟันของเขาและกล่าวว่า"ส่งเสี่ยวเป่ากลับไปที่โรงหมอซุ่นถังทันที"

เซี่ยหู่ลูกชายคนโตของเซี่ยเหลยฟูรีบออกไปยืมเกวียนวัว

หลู่เจียวมองดูสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้านางแล้วอดไม่ได้ที่จะเดินออกไปก้างปลาติดอยู่ในลำคอนางอยากรู้ว่ามันใหญ่หรือเล็กการนำออกจากท่ออาหารจะลำบากกว่าแต่ก็ทำได้ดีกว่าปล่อยให้มันไหลเข้าไปในท้อง

ทันทีที่หลู่เจียวเข้าไปชาวบ้านในหมู่บ้านเซี่ยเจียก็พากันเอ่ยออกมานินทาแบบเผาขน

“ผู้หญิงคนนี้มาทำอะไรที่นี่”

“มาดูความสนุกละมั้งเสี่ยวเป่าเจ็บมากนางคงวิ่งไปดูความสนุก”

“นางมักจะชอบดูคนอื่นทุกข์ทรมานถือเป็นความสนุกของนางอย่าพูดถึงมันถ้าเจ้ายั่วยุนางเจ้าจะต้องเจอปัญหาอีกครั้ง”

ต่างคนต่างก็พูดกันไปต่างๆนาๆท่ามกลางฝูงชนเสียงที่แผ่วเบาดังขึ้นว่า

“นางชอบทรมานผู้ชายและลูกของนางอย่าว่าแต่คนอื่นเลย”

หลู่เจียวหันกลับมาและเห็นว่าเสิ่นซิ่วกำลังคุยกับคนรอบข้างดูเหมือนนางกำลังเสี้ยมให้คนอื่นเกลียดนางอยู่

ผู้คนรอบๆตัวนางก็ด่าว่าทันที“โชคร้ายจริงๆที่หมู่บ้านของเรามีตัวหายนะอยู่ด้วย”

ดวงตาของหลู่เจียวเย็นชาอย่างสุดจะพรรณนานางเหลือบมองเสิ่นซิ่วอย่างเย็นชาจากนั้นหันหลังกลับและเดินเข้าไปในห้องโถงตระกูลเซี่ย

ในห้องโถงตระกูลเซี่ยของย่าสองทุกคนกำลังเมื่อนางจ้าวเงยหน้าขึ้นและมองเห็นหลู่เจียวเดินเข้าไปในห้องเขาก็สาปแช่งด้วยความโกรธ

"เวรกรรมเจ้ากำลังจะทำอะไรอยู่ในบ้านของเรา?"

เมื่อคำพูดของนางจ้าวหายไปย่าสองก็จ้องมาที่นาง"เจ้ากำลังพูดถึงเรื่องไร้สาระอะไร"

หลังจากท่านย่าสองพูดจบนางก็มองไปที่หลู่เจียว"เจียวเจียวเกิดอะไรขึ้น?"

หลู่เจียวเลิกคิ้วและพูดว่า"ข้าสามารถช่วยเสี่ยวเป่านำกระดูกปลาออกมาได้"

เมื่อหลู่เจียวพูดจบทุกคนในห้องก็หยุดยกเว้นเสียงร้องอย่างทุกข์ทรมานของเซี่ยเสี่ยวเป่า

คนนอกบ้านไม่ได้ยินและถามอีกครั้งว่า"หลู่เจียวพูดอะไรนะได้ยินไม่ชัด"

มีใครบางคนได้ยินจึงพูดอีกครั้ง"นางบอกว่านางสามารถช่วยเสี่ยวเป่าเอากระดูกปลาออกมาได้"

ทันทีที่ชายคนนี้พูดจบทุกคนในลานบ้านก็พากันหัวเราะเยาะเขา

“นางกล้าพูดจริงๆอย่าทำร้ายเสี่ยวเป่าเลย”

"นางพยายามที่จะได้รับความสนใจอีกครั้ง"

“นางเคยรังแกเด็กแต่ตอนนี้นางแกล้งเป็นหมอ”

จ้าวซื่อได้ยินคำพูดจากผู้คนนอกบ้านใบหน้าของนางก็น่าเกลียดและนางชี้ไปที่หลู่เจียวและตะโกนอย่างโกรธเคือง"ออกไปจากที่นี่"

หลู่เจียวเหลือบมองที่จ้าวซื่อแต่ไม่ได้ขยับนางพูดด้วยความหวังดีถ้าหากนางไม่เชื่อก็ไม่เกี่ยวกับนาง

หลู่เจียวหันกลับมาและวางแผนที่จะจากไปแต่ย่าสองไล่ตามหลู่เจียวออกมาและถามว่า

"เจียวเจียวบอกย่าสองมาเจ้าช่วยเอากระดูกปลาออกมาได้จริงๆใช่ไหม"

หลู่เจียวหยุดและมองย้อนกลับไปที่ท่านย่าสอง

หญิงชราคนนี้ใช้ชีวิตไม่ง่ายเลยจริงๆนางเสียสามีไปตั้งแต่อายุยังน้อยและเลี้ยงลูกชายสองคนและลูกสาวสองคนด้วยตัวคนเดียวแต่ถึงกระนั้นนางก็ยังมีน้ำใจต่อบ้านใกล้เรือนเคียง

"ข้าสามารถทำได้"

ย่าสองมองไปที่นางจ้าวทันทีผู้ซึ่งกำลังปกป้องเซี่ยเสี่ยวเป่าราวกับว่ามีใครบางคนต้องการทำร้ายลูกชายของนาง

“ท่านแม่ท่านจะเอาเสี่ยวเป่ามาล้อเล่นไม่ได้นะท่านไม่รู้เหรอว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนยังไงนางเป็นคนงี่เง่าจะตายนางเคยแต่รังแกเด็กนางจะเอาก้างปลาออกให้เสี่ยวเป่าได้ยังไง

หลังจากที่จ้าวซื่อพูดจบนางก็ตะโกนใส่หลู่เจียว"ไปให้พ้น"

หลู่เจียวหันหลังกลับและต้องการจากไปมีคนไข้ประเภทหนึ่งที่รักษาไม่ได้ก็คือคนไข้ที่ไม่ต้องการให้หมอรักษา

เซี่ยเหลยฟูหยุดนางเอาไว้และเอ่ยว่า"ภรรยาหยุนจินเจ้าสามารถเอากระดูกปลาออกมาได้จริงๆ"

หลู่เจียวเริ่มหมดความอดทนและขมวดคิ้ว“ใช่”

เซี่ยเหลยฟูกัดฟันและมองไปที่นางจ้าว"ให้ภรรยาของหยุนจินลองทำดู"

นางจ้าวเห็นด้วยที่ไหนกอดเสี่ยวเป่าแล้วตะโกนใส่เซี่ยเหลยฟู"เจ้าต้องการฆ่าเสี่ยวเป่าใช่หรือไม่"

เซี่ยเหลยฟูพูดอย่างโกรธเคือง"เสี่ยวเป่าเจ็บแบบนี้ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกว่าพวกเราจะส่งตัวไปถึงมือหมอที่โรงหมอถ้าเขาเป็นใบ้และพูดไม่ได้เจ้าจะพอใจใช่ไหม"

จ้าวซื่อเงียบไปครู่หนึ่งและร้องไห้พร้อมกับลูกชายของนางในอ้อมแขนของนางแต่นางไม่ยืนกรานต่อไปปล่อยให้หลู่เจียวหยิบกระดูกปลา

หลู่เจียวเดินเข้าไปและมองไปที่เซี่ยเสี่ยวเป่า"เดี๋ยวก่อนเปิดปากของเจ้าแล้วให้ข้าดูว่ากระดูกปลาอยู่ที่ไหน"

แม้ว่าเซี่ยเสี่ยวเป่าจะเจ็บปวดเป็นอย่างมากแต่เขาอายุ13ปีแล้วยังพอที่จะอดทนได้บ้างหลังจากฟังคำพูดของหลู่เจียวเขาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะระงับความเจ็บปวดและเปิดปากของเขา

หลู่เจียวมองดูแต่ไม่ชัดแสงในห้องสลัวเกินไปนางโบกมือให้ใครซักคนนำตะเกียงน้ำมันมาส่องให้

หลู่เจียวหยิบเหล็กถ่างออกมาจากพื้นที่มิติแล้ววางลงบนปากของเซี่ยเสี่ยวเป่าจ้าวซื่อตะโกนอย่างประหม่าทันทีว่า"เจ้าทำอะไรอยู่นี่มันอะไรกัน"

หลู่เจียวพูดอย่างไม่เร่งรีบ“เหล็กถ่างจะเปิดปากของเขาและดูว่าก้างปลาอยู่ที่ไหน”

หลังจากที่นางพูดจบนางเห็นก้างปลา“ไม่เป็นไรก้างปลายังไม่เข้าไปในหลอดอาหารข้าจะเอามันออกให้เขาเอง”

หลู่เจียวหยิบคีมงที่เรียวยาวออกมาจากพื้นที่มิติอย่างเงียบๆเหมือนล้วงออกมาจากอกเสื้อแต่จริงๆดึงออกมาจากพื้นที่มิติและเมื่อมันสว่างพอเห็นได้ชัดนางก็หยิบเอาก้างปลาออกมา

ไม่แปลกใจเลยที่มันเจ็บมากก้างปลาใหญ่เกินไปและมันติดอยู่ที่ส่วนล่างของลำคอมันจึงทำให้เจ็บมาก

“เอาล่ะไม่เป็นไรเอาก้างปลาออกแล้ว”

หลู่เจียวนำเหล็กถ่างออกแล้วพูดกับครอบครัวเซี่ย

ตระกูลเซี่ยแทบไม่เชื่อสายตาทำไมมันง่ายจังแค่นี้เองน่ะหรือจบแล้ว?

เซี่ยเสี่ยวเป่ากลืนน้ำลายลงคอของเขาความเจ็บปวดหายไปแล้วและเขาก็หยุดร้องไห้ในทันที

จ้าวซื่อสัมผัสคอของเขา"ลูกเอ๋ยเจ้าไม่เจ็บปวดแล้วหรือ"

“ไม่เจ็บแล้วข้าไม่เจ็บแล้ว”

คนนอกห้องดูฉากนี้แล้วก็ตกตะลึงหลังจากเสี่ยวเป่าร้องไห้เสียงดังไปเจ็ดบ้านแปดบ้านหลู่เจียวเข้าไปแป๊บเดียวหายแล้วและแก้ไขได้ง่ายมาก

เมื่อไหร่ที่หญิงอ้วนคนนี้มีพลังมากขนาดนี้?

หลู่เจียวกำลังคิดเกี่ยวกับยาของเซี่ยหยุนจินหลังจากรับกระดูกปลาแล้วนางก็หันหลังกลับและจากไปครอบครัวเซี่ยไม่ได้สังเกตเพราะพวกเขากำลังมีความสุขเมื่อเสี่ยวเป่าหายแล้ว

ผู้คนในลานบ้านหลีกทางให้หลู่เจียวโดยอัตโนมัติสาเหตุหลักมาจากการกระทำก่อนหน้านี้ของนางทำให้ทุกคนตกใจ

ใครบางคนจากด้านหลังมองไปที่นางแล้วพูดออกไปว่า"ภรรยาของหยุนจินดูเหมือนจะแตกต่างออกไป"

“ข้าก็ว่านางไม่เหมือนเดิม”

เมื่อเสิ่นซิ่วได้ยินคำพูดเหล่านี้หัวใจของนางก็ลุกเป็นไฟและนางก็พูดอย่างโกรธเคืองว่า“มันก็แค่แมวตาบอดเดินมาเจอหนูตายข้าไม่คิดว่านางมีความสามารถจริงๆ”