หลู่เจียวไล่ตามประตู:"แม่ท่านต้องกินอะไรก่อนออกไป"

เถียนซื่อไม่ยอมหยุดและวิ่งไปข้างหน้าด้วยความกลัวว่าหลู่เจียวจะไล่ตามนางเอาเงินมาคืน

เบื้องหลังดวงตาของหลู่เจียวเปียกโชกเถียนซื่อรักลูกสาวของนางจริงๆความรักของแม่นั้นหนักเกินไปจริงๆ

หลู่เจียวรู้ว่านางเถียนโกหกเมื่อนางบอกว่าในครอบครัวยังมีข้าวและอย่างอื่นนางทำเช่นนี้เพื่อไม่ให้นางคิดมาก

ยิ่งหลู่เจียวคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่นางก็ยิ่งเศร้ามากขึ้นเท่านั้นและน้ำตาก็ไหลรินลงมา

นอกรั้วสี่แฝดมองมาที่ผู้หญิงที่กำลังร้องไห้พวกเขาประหลาดใจมากปรากฏว่าผู้หญิงเลวๆคนนี้ก็ร้องไห้ได้เช่นกัน

ในบรรดาเด็กน้อยทั้งสี่น้องคนสุดท้องที่อายุน้อยที่สุดเดินเข้าไปอย่างระมัดระวังและเอื้อมมือไปสัมผัสมือของหลู่เจียว

หลู่เจียวมองลงมาเห็นคนผอมบางและตัวเล็กเมื่อเขามองขึ้นมาที่นางดวงตาน่ารักและทั้งตัวก็น่ารักอย่างสุดจะพรรณนาแต่เมื่อเขาเห็นนางมองเขารีบถอยกลับทันทีและเมื่อหลู่เจียวเงยศีรษะขึ้นเขาก็เอื้อมมือออกไปสัมผัสมันอีกครั้ง

หลู่เจียวใจชื้นขึ้นมาเล็กน้อยและคิดได้นิดหน่อยเถียนซื่อดีต่อนางและนางก็จะชำระคืนให้นางในอนาคตไม่สินางต้องหาวิธีทำเงินโดยเร็วที่สุดและคืนเงินห้าตำลึงให้นางไม่งั้นเถียนซื่อคงจะเป็นคนไม่ดีในตระกูลหลู่

หลู่เจียวคิดถึงวัสดุยาสมุนไพรในพื้นที่มิติเห็นมีเห็ดหลินจือที่กำลังเติบโตได้ดีหนึ่งในนั้นมีอายุ100ปีและอีกตัวมีอายุ50ปีเห็ดหลินจือที่อายุน้อยสุดคืออายุห้าสิบปี

พรุ่งนี้นางจะขึ้นไปบนภูเขาและแสร้งทำเป็นเก็บเห็ดหลินจือสองต้นบนภูเขาต้นหนึ่งขายให้เป่าเหอถังและอีกต้นหนึ่งใช้บำรุงเซี่ยหยุนจินยาของเซี่ยหยุนจินกำลังขาดยาชูกำลังอยู่พอดี

ในรายการยาของเขาเขาใช้ยาที่เสริมพลังชี่เติมพลังให้กับเลือดและขจัดภาวะชะงักงันของเลือด

นี้ไม่รวมถึงการใช้โสมและเห็ดหลินจือซึ่งเป็นวัสดุยาที่หายากและราคาแพง

เซี่ยเอ้อจูซื้อมาให้เป็นยาสามัญทั้งหมดและเซี่ยหยุนจินต้องกินยาเป็นเวลานานจึงจะเห็นผล

ขณะที่หลู่เจียวคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้นางเอนตัวไปหยิบสมบัติทั้งสี่ขึ้นมาและร่างกายที่บางและเล็กของสมบัติทั้งสี่ก็ตัวแข็งทื่อทันที

สมบัติใหญ่สมบัติที่สองและสมบัติทั้งสามต่างจ้องมองมาที่นางอย่างระแวดระวังเพราะกลัวว่านางจะตีสมบัติทั้งสี่

แต่หลู่เจียวไม่สนใจพวกเขาและหันกลับมาและเดินเข้าไป

นางวางแผนที่จะซักผ้าแต่เมื่อเห็นว่ามันสายแล้วนางจึงตัดสินใจทำอาหารกลางวันก่อนแล้วจึงซักเสื้อผ้าหลังอาหารเย็น

ตอนเที่ยงกินข้าวไข่คนที่มีหอมแดงผักใบเขียวและเห็ด

ครั้งที่แล้วนางเทียนส่งข้าวมาให้ข้าวเหลือไม่มากนักกินสองครั้งก็คงจะหมดแต่หลู่เจียวก็หุงทันที

เมื่อนางเข้าเมืองเพื่อขายสมุนไพรนางก็จะก็ซื้อข้าวเส้นก๋วยเตี๋ยวกลับมาด้วยเด็กๆกินข้าวกล้องมากเกินไปมันจะไม่ดีต่อสุขภาพ

เนื่องจากข้าวกล้องไม่ปอกเปลือกจึงแข็งมากต้องแช่2-3ชั่วโมงก่อนจึงจะหุงในหม้อได้หากหุงโดยตรงจะกินยากเกินไป

หลังจากที่หลู่เจียวหุงข้าวและปรุงอาหารเสร็จแล้วนางไม่เห็นเซี่ยเอ้อจูมา

นางมองดูเวลาและคาดว่าเซี่ยเอ้อจูจะไม่มาดังนั้นวันนี้ถึงตานางที่จะดูแลเซี่ยหยุนจินสำหรับอาหารค่ำ

หลู่เจียวคิดเกี่ยวกับมันและรู้สึกว่ามันไม่มีอะไรมันก็แค่ให้อาหารเหรอ?ในฐานะแพทย์ทหารการดูแลผู้บาดเจ็บถือเป็นเรื่องปกติ

หลู่เจียวไปที่ห้องนอนทางทิศตะวันออกเพื่อดูและพบว่าเซี่ยหยุนจินหลับอยู่และเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส

ถ้าไม่ใช่เพราะนางปรับร่างกายของเขาด้วยน้ำแห่งจิตวิญญาณมันคงเป็นเรื่องยากที่จะรู้ว่าเขาจะสามารถตื่นขึ้นตอนนี้ได้หรือไม่

อย่างไรก็ตามการขาดเงินเพื่อซื้อยาดีๆก็เป็นเหตุผลหนึ่งเช่นกันแม้ว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บสาหัสแต่เขาสามารถกินยาราคาถูกได้เท่านั้น

อย่างไรก็ตามมันเป็นยาราคาถูกที่มีราคามากกว่าหนึ่งหรือสองเงินซึ่งแสดงถึงความล้ำค่าของวัสดุยาโบราณ

เมื่อเห็นว่าเซี่ยหยุนจินหลับอยู่หลู่เจียวก็หันหลังและเดินออกไปเมื่อนางเดินไปที่ประตูนางพบว่าเด็กน้อยสี่คนที่อยู่ข้างหลังไม่ขยับดังนั้นนางจึงอดไม่ได้ที่จะร้องออกมาว่า“พ่อของเจ้าหลับแล้วไปกันเถอะไปกินข้าวก่อนนะตื่นมาเดี๋ยวข้าค่อยป้อนให้”

เด็กทั้งสี่คนไม่ขยับหลู่เจียวเลิกคิ้วขึ้นและขู่

“ข้าบอกพวกเจ้าแล้วว่าตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปย่าของเจ้าจะไม่ปล่อยให้ลุงรองของเจ้ามาดูแลพ่อของเจ้าและตอนนี้เจ้าสามารถวางใจได้เพียงข้าที่จะดูแลพ่อของเจ้าถ้าเจ้าไม่ฟังข้าข้าจะไม่ดูแลพ่อของเจ้า"

เด็กน้อยทั้งสี่มองหน้ากันแล้วคิดว่าวันนี้ลุงรองไม่ได้มาตอนเที่ยงจริงๆ

ต้าเป่าเข้ามาดูนางเป็นครั้งแรก"เราฟังเจ้าเจ้าทุบตีเราและด่าเราเราจะไม่งอแงแต่ต้องพ่อดูแลพ่อเราด้วย"

ลูกสามคนที่อยู่ด้านหลังทั้งหมดก็พากันเอ่ยออกมา"เราจะฟังเจ้าแต่อย่าละเลยพ่อ"

หลู่เจียวพยักหน้าด้วยความพึงพอใจความสามัคคีที่หายากระหว่างแม่และลูกชาย

แม้ว่าซือเป่าจะถูกบังคับให้ไปที่ห้องครัวเพื่อทานอาหารกลางวันกับหลู่เจียวแต่ดวงตาของเขาเป็นประกายเมื่อเขากินข้าวและไข่กวนกับหอมแดง

เดิมทีข้าวและไข่มีราคาแพงและด้วยฝีมือการทำอาหารของหลู่เจียวอาหารวันนี้จึงมีรสชาติดียิ่งขึ้นไปอีก

ซาลาเปาน้อยสี่ก้อนเหล่ตาของพวกเขาและตัวน้อยทั้งสี่คนก็น่ารักเหมือนลูกสุนัขสี่ตัวเมื่อหลู่เจียวเงยหน้าขึ้นมองนางลังเลเล็กน้อยที่จะมอบความน่ารักทั้งสี่นี้ให้กับเซี่ยหยุนจิน

แต่เมื่อคิดว่าเด็กน้อยทั้งสี่ไม่ชอบนางมากพวกเขาก็ยอมแพ้

หลังอาหารหลู่เจียวไปซักผ้าแต่เจ้าตัวเล็กทั้งสี่ไม่หลับไม่นอนเฝ้าเซี่ยหยุนจิน

ทันทีที่เซี่ยหยุนจินตื่นเอ้อเป่าก็รีบออกไปและเรียกหลู่เจียว"พ่อตื่นแล้วเขาตื่นแล้ว"

หลู่เจียวตากเสื้อผ้าชิ้นสุดท้ายแล้วหันหลังเดินไปที่ห้องนอนทางทิศตะวันออก

บนเตียงเซี่ยหยุนจินตื่นขึ้นจริงๆและกำลังคุยกับเด็กน้อยทั้งสี่เมื่อหลู่เจียวเดินเข้ามาเขาหยุดและพูดต่อ

“ไปนอนเถอะพ่อไม่เป็นไร”

ต้าเปาพูดด้วยใบหน้าเล็กน้อยทันที“พ่อไม่กินไม่กินข้าวคงไม่ดี”

หลังจากที่เขาพูดจบเขาหันไปมองหลู่เจียวที่อยู่ข้างๆเตียงและหลู่เจียวก็พูดทันทีว่า"ข้าจะตักข้าวและนำอาหารมาให้วันนี้ข้ารีบและไม่มีเวลาทำซุปไก่หลังจากที่หลู่เจียวพูดจบนางวางแผนที่จะออกไปเตรียมอาหารแต่นางก็หันหลังกลับเมื่อเซี่ยหยุนจินกล่าวว่า"ไม่ต้องข้าไม่หิว"

หลู่เจียวหยุดและมองกลับมาและพบว่าชายบนเตียงไม่ได้มองนางดวงตาของนางหรี่ลงราวกับว่าเขาต้องการพักผ่อนอีกครั้ง

เมื่อเห็นเขาเป็นแบบนี้หลู่เจียวคิดว่าเขาคงพักผ่อนไม่เพียงพอนางจึงไม่ได้จริงจัง:"โอเคงั้นเจ้านอนพักเถอะ"

เมื่อนางทำเสร็จแล้วนางขอให้ซือเสี่ยวโตวติงนอนกับพ่อของเขา

เด็กน้อยทั้งสี่ต้องการจะพูดคุยเซี่ยหยุนจินมองดูพวกเขาและเกลี้ยกล่อมเบาๆ"เอาล่ะไปนอนได้แล้วพ่อไม่หิวในตอนนี้พ่อจะกินเมื่อพ่อหิว"

เด็กสี่คนพยักหน้าหลับตาและผล็อยหลับไปชั่วขณะหนึ่งขณะที่หลู่เจียวมองไปที่เซี่ยหยุนและกล่าวว่า

“ดูแลเด็กๆทั้งสี่คนก่อนข้าจะขึ้นไปบนภูเขาที่บ้านไม่มีฟืนข้าจะขึ้นไปบนภูเขาเพื่อตัดฟืนและดูว่าข้าจะพอหาอะไรกินจากบนภูเขาได้ไหม”

ที่บ้านไม่มีอะไรและนางก็จะไปหาเอาจากบนเขาและถือโอกาสเอาเห็ดหลินจือ2ดอกออกมาจากพื้นที่มิติและที่บ้านไม่ค่อยมีฟืนก็เลยต้องขึ้นไปบนภูเขาหาฟืนลงมาบางส่วน

ก่อนหน้านี้ฟืนที่ใช้เผาเป็นโต๊ะและเก้าอี้ที่ผุพังในบ้านหลังเก่าซึ่งนางสับและใช้เป็นฟืนตอนนี้ที่บ้านไม่มีอะไรจะเผาแล้ว…