หลังจากที่หลู่เจียวป้อนน้ำต้มน้ำตาลเสร็จแล้วนางไม่ต้องการมองเซี่ยหยุนจินอย่างรวดเร็วนางหันหลังกลับและเดินออกไปมันดูโง่มากหากปล่อยปฏิเสธนาง

“แม่คะอีกชามของแม่นะ”

เถียนซื่อกล่าวออกมาอีกว่า"เทชามที่สองให้ลุงรองของเจ้า"

เซี่ยเอ้อจูลุกขึ้นยืนอย่างไม่สบายใจและโบกมือทันที"ไม่ๆๆไม่ต้องไม่จำเป็น"

เขาอยากจะออกไปทันทีที่เขาพูดจบแต่นางเทียนก็ห้ามเขา“ลุงรองนั่งดื่มน้ำสักถ้วยก่อนไปสิก่อนอื่นข้าต้องขอขอบคุณที่ช่วยดูแลลูกเขยแต่เดิมมันเป็นเรื่องของเจียวเจียวพวกเรารบกวนเจ้าจริงๆ”

เซี่ยเอ้อจูส่ายศีรษะอย่างรวดเร็ว"ไม่เป็นไรนี่คือสิ่งที่สมควรแล้ว…"

หลังจากที่เขาพูดจบเขารู้สึกเศร้าเล็กน้อยเพราะเขากังวลว่าแม่ของเขาจะไม่ยอมให้เขามาดูแลน้องชายสามอีกเพราะความโกลาหลในวันนี้

เถียนซื่อยังคิดถึงเรื่องนี้แต่ตรงกันข้ามกับความกังวลของเซี่ยเอ้อจูนางแอบมีความสุขและลูกสาวของนางก็จะได้ดูแลลูกเขยของนางด้วยตัวเอง

ความทุกข์ยากมองเห็นความจริงและความสัมพันธ์ของทั้งคู่จะดีขึ้นอย่างแน่นอนในอนาคต

นางเถียนคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มองไปที่เซี่ยเอ้อจูและพูดอย่างอบอุ่นว่า“ลุงรองแม่ของเจ้าวุ่นวายมากและนางคงไม่ยอมปล่อยให้เจ้ามาดูแลน้องชายในภายหลัง”

ลมหายใจของเซี่ยหยุนจินบนเตียงเย็นชาและอุณหภูมิของห้องลดลงเล็กน้อย

เมื่อคิดถึงอาการบาดเจ็บสาหัสเป็นเวลาสามวันพ่อแม่พี่ชายคนโตและน้องๆของเขาไม่มีใครมาเยี่ยมเขาเลย

เซี่ยหยุนจินอดที่จะเยาะเย้ยตัวเองไม่ได้ไม่ต้องพูดถึงคนอื่นเขาดีกับน้องฝาแฝดมากแต่สุดท้ายก็เหมือนให้อาหารสุนัขและเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสและถูกพ่อแม่ไล่ออกมาเพราะว่าน้องชายคนที่สี่

เพราะน้องสี่เพิ่งตกหลุมรักหญิงสาวที่งดงามเหมือนกับดอกไม้ข้างบ้านได้ยินมาว่าสวยมากแต่ครอบครัวนั้นต้องการเงินเยอะแต่น้องไม่มีเงินเพราะปกติไม่รู้จักหาเงินรู้จักแต่กินก็เลยของเงินจากที่บ้าน

เมื่อเขาแต่งงานแล้วน้องชายคนที่สี่ก็ยังขาดห้องแต่งงานเขากำลังมองดูบ้านดูห้องนอนที่สามของพวกเขาดังนั้นเขาจึงใช้ประโยชน์จากข้อเท็จจริงที่ว่าเขาได้รับบาดเจ็บและเสนอให้พ่อแม่ไล่พวกเขาออกมาอยู่บ้านซอมซ่อในปัจจุบัน

เซี่ยหยุนจินพอคิดเรื่องนี้และหัวใจของเขาก็เย็นชานี่คือญาติของเขา

ในห้องนั้นเสียงของนางเทียนดังขึ้นอีกครั้ง“อย่างไรก็ตามไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับน้องสามของเจ้าเจียวเจียวจะดูแลสามีของนางเองในอนาคต”

หลู่เจียวที่มากับน้ำต้มน้ำตาลสองชามนอกประตูเกือบล้มเกิดอะไรขึ้น

หลู่เจียวเดินเข้ามาอย่างรวดเร็วอยากจะห้ามแม่ของนางไม่ให้พูดต่อเถียนซื่อเมื่อเห็นนางเข้ามานางก็โบกมือให้นางทันทีแล้วกล่าวสืบต่อ

“เจียวเจียววันนี้แม่สามีของเจ้าอับอายต่อหน้าผู้คนข้าเกรงว่านางจะไม่ปล่อยให้ลุงรองของเจ้ามาดูแลน้องชายเขาเจ้าจะต้องดูแลผู้ชายของเจ้าเองในอนาคต”

หลู่เจียวไม่รู้จะพูดอะไรดีด้วยเหตุผลบางประการนางก็สมควรดูแลเขาไม่ต้องพูดถึงว่าการดูแลคนก็ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับนางก่อนหน้านี้นางกับเซี่ยหยุนจินก็ต่างตกลงกันไว้แล้วว่าต้องการหย่าร้างและตอนนี้นางต้องดูแลคนๆนี้จะทำได้ไหม

แต่นางเถียนตัดสินใจขั้นสุดท้าย"เอาล่ะข้าพูดได้แค่นี้ให้ลุงรองของเขาดื่มน้ำ"

นางเถียนนำชามน้ำมาดื่มเองและอีกชามให้เซี่ยเอ้อจู"ลุงรองน้ำของเจ้า"

เซี่ยเอ้อจูรีบหยิบมันขึ้นมาดื่มน้ำหวานน้องสะใภ้สามใส่น้ำตาลลงไปมันหายากจริงๆ

อย่างไรก็ตามเขามองไปที่นางเถียนและเขาก็เข้าใจเพราะนางเถียนไม่เช่นนั้นน้องสะใภ้สามก็คงไม่ให้น้ำต้มน้ำตาลกับเขา

ในห้อง

นางเถียนดื่มน้ำเสร็จและมองไปที่เซี่ยหยุนจิน"ไม่ต้องกังวลเจ้าลูกเขยฟื้นตัวอย่างสบายใจไม่ต้องกังวลเรื่องเงินเราจะหาทางแก้ไขร่วมกัน"

หลังจากที่นางพูดจบนางลุกขึ้นและดึงหลู่เจียวออกไปและหลู่เจียวหยิบชามเปล่าจากมือของเซี่ยเอ้อจูติดไปด้วย

หลังจากที่แม่และลูกสาวของพวกเขาจากไปเซี่ยเอ้อจูมองย้อนกลับไปที่เซี่ยหยุนจินบนเตียงและพูดว่า

"แม่ยายของเจ้าเป็นคนดีจริงๆ"

ดวงตาของเซี่ยหยุนจินเย็นชาเมื่อเห็นเถียนซื่อแล้วคิดถึงแม่ของเขาและเยาะเย้ยที่มุมปากของเขา

เขาหันไปมองเซี่ยเอ้อจู:"พี่รองกลับมาอีกครั้งเมื่อท่านมีเวลาช่วงนี้หลู่เจียวจะดูแลข้าเอง"

หลังจากเหตุการณ์นี้เซี่ยหยุนจินรู้สึกว่าหลู่เจียวจะดูแลเขาโดยไม่รู้ตัวหากเซี่ยเอ้อจูไม่มา

ผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนจะเป็นคนที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

แต่เมื่อมองดูใบหน้าของนางก็ยังเป็นคนเดิมเซี่ยหยุนจินก็ยังรู้สึกรังเกียจ

ตอนนี้เขาไม่สนใจที่จะคิดว่าเหตุใดผู้หญิงคนนั้นจึงเปลี่ยนไปตราบใดที่นางดูแลเขาเซี่ยหยุนจินไม่เชื่อเลยเมื่อนางบอกว่านางสามารถหาหมอทหารเพื่อรักษาขาของเขาได้

เมื่อเซี่ยเอ้อจูได้ยินคำพูดที่ทำให้ท้อใจของน้องสามเขาก็รู้สึกแย่และเขารู้สึกเศร้ามากเพราะเขาเองก็เป็นคนที่ไม่พอใจแม่ของเขาเช่นกัน

“น้องสามถ้าอย่างนั้นข้าจะกลับไปก่อน”

"อืมกลับเถอะ"

ในห้องครัวที่ปีกตะวันออกนางเถียนก็กำลังคุยกับหลู่เจียวแต่เมื่อนางเห็นเซี่ยเอ้อจูออกมานางก็รีบออกมาทักทาย"ลุงรองกลับแล้วเหรอ"

“ยังมีงานในทุ่งอยู่มากข้อต้องกลับแล้ว”

เซี่ยเอ้อจูไม่สามารถพูดอะไรมาก

หลังจากที่นายเถียนส่งเขาไปนางก็กลับไปที่ห้องครัวเพื่อเตือนหลู่เจียว

“จำที่แม่พูดกับเจ้าได้หรือเปล่าดูแลผู้ชายของเจ้าให้ดีเขาไม่ชอบเจ้ามาก่อนแต่ตอนนี้เป็นโอกาสอย่าโง่ทิ้งโอกาสนี้ตั้งแต่สมัยโบราณเจ้าสามารถเห็นได้คนเราจะเห็นใจกันก็ช่วยลำบากความจริงลูกเขยไม่ใช่คนไม่มีจิตสำนึกหากปฏิบัติต่อเขาให้ดีในตอนนี้อนาคตเขาก็จะดีกับเจ้า”

“เจ้ามีลูกอีกสี่คนเจ้าตัวเล็กสี่คนดีแค่ไหนเมื่อพวกเขาโตขึ้นพวกเขาจะหล่อเหมือนสามีเจ้าเจ้าจะมีพรไม่มีที่สิ้นสุดดังนั้นเจ้าจะต้องดูแลสามีของเจ้าให้ดีทำเพื่ออนาคตของลูกและของตัวเจ้าเอง"

คนอื่นไม่เข้าใจลูกสาวของนางแต่นางเถียนเข้าใจลูกสาวของนางเมื่อลูกสาวของนางกำลังจะแต่งงานกับเซี่ยหยุนจินนางรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง

จู่ๆอารมณ์ของนางกลับแย่ลงเรื่อยๆหลังจากแต่งงานนางรู้ว่านางต้องการให้ลูกเขยรักนางแต่ลูกเขยของนางดูถูกนางตลอด

เถียนซื่อก็โกรธมากแต่ตอนนี้ก็นับว่าเป็นโอกาส

หนังศีรษะของหลู่เจียวมึนงงและนางไม่สามารถบอกเถียนซื่อว่านางและเซี่ยหยุนจินพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องอนาคตสำหรับการหย่าเอาไว้แล้วนั่นคือเรื่องอนาคตของนางและเขาแต่เรื่องนี้คงต้องบอกนางอย่างช้าๆในภายหลัง

“แม่คะหนูจะดูแลเขาอย่างดีไม่ต้องห่วง”

เถียนซื่อพยักหน้าด้วยความพึงพอใจและหยิบเงินห้าตำลึงจากแขนเสื้อของนางอย่างระมัดระวังแล้วส่งให้หลู่เจียว

“นี่เป็นเงินรักษาลูกเขยของข้าครอบครัวเดียวกันก็ต้องช่วยเหลือกันหากไม่มีก็แค่ออกไปขอยืมเงินเท่านี้ก็เรียบร้อยไม่ต้องห่วงแม่กับพ่อจะหาทางกันทีหลังไม่ต้องเป็นห่วง"

หลู่เจียวมองไปที่เงินในมือของมารดารู้สึกตกตะลึงนางรู้มาจากความทรงจำว่าครอบครัวหลู่นั้นยากจนมากจนแทบไม่มีเงินเลยแต่นางไม่ได้คาดหวังว่าแม่ของนางจะให้เงินมา5ตำลึงในตอนนี้

หลู่เจียวสามารถจินตนาการได้ว่าถ้าพี่สะใภ้คนโตและพี่สะใภ้คนที่สองรู้เรื่องนี้นางอาจจะเกลียดแม่ของนางก็เป็นไปได้

หลู่เจียวผลักเงินห้าตำลึงกลับทันที“แม่คะคราวที่แล้วท่านให้เงินข้ามาแล้วข้ารับไว้ไม่ได้อีกแล้ว”

เถียนซื่อไม่สนใจนางนางเอื้อมมือออกไปแล้วจับมือนาง"เอาล่ะๆถ้าเจ้ามีก็ค่อยคืนให้แม่แล้วเจ้าต้องปฏิบัติต่อสามีให้ดีแม้ว่าเขาจะเดินไม่ได้แต่ถ้ารักษาจนเขาพอจะลุกนั่งเองได้ตอนนั้นก็สามารถเปิดบ้านเป็นโรงเรียนสอนหนังสือให้เด็กๆได้แล้วชีวิตก็จะค่อยๆดีขึ้นไม่ต้องกังวลมากไป”

หลู่เจียวต้องการจะพูดมากกว่านี้แต่นางเถียนหันหลังและเดินออกไปขณะที่นางเดินนางพูดอย่างกระตือรือร้นว่า"เอาล่ะแม่ก็มีบางอย่างที่ต้องไปทำดังนั้นแม่จะกลับไปก่อน"

หลู่เจียวตกตะลึงครู่หนึ่งจากนั้นก็วิ่งตามออกไปและพยายามดึงเถียนซื่อเถียนซื่อก็วิ่งไปอย่างรวดเร็ว

"เอาล่ะแม่มีบางอย่างที่ต้องทำเจ้ากลับไปเถอะกลับไป"

นางเดินไปที่ด้านหน้าของลานบ้านและติดต่อหาหลู่กุ้ยซึ่งกำลังเล่นกับหลานชายของนางที่ริมถนน

"เสี่ยวกุ้ยพวกเรากำลังจะกลับแล้ว"