ขณะที่หลู่เจียวกำลังคิดอยู่ในสนามนางเถียนก็รีบเข้าไปจับมือของหลู่เจียวและตรวจดูนางถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อมั่นใจว่าลูกสาวของนางไม่เป็นไร

“โชคดีที่แม่มาทันเวลาไม่อย่างนั้นเจ้าจะถูกแม่มดเฒ่านั่นรังแกแน่นอน”

ในสายตาของนางเถียนลูกสาวของนางมักจะเป็นลูกสะใภ้ที่น่าผิดหวังจากแม่สามีของนาง

หลู่เจียวสัมผัสได้ถึงความรักอันลึกซึ้งของนางเถียนนางเอื้อมมือออกไปและจับมือของนางเถียนอย่างเป็นธรรมชาติ

“แม่ทำไมเจ้าถึงมาที่นี่?”

“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกไปกันเถอะ”

หลังจากที่นายเถียนพูดจบเขาก็ยื่นมือออกไปหยิบของจากลูกชายคนเล็กที่อยู่ข้างหลังและส่งให้หลู่เจียว

“แม่เอาไก่กับไข่ยี่สิบฟองมาให้เจ้าลูกเขยสุขภาพไม่ดีอย่าลืมฆ่ามันเพื่อบำรุงให้เขา”

ครอบครัวหลู่ไม่ได้ร่ำรวยตรงกันข้ามพวกเขากลับยากจนมากแต่นางเถียนก็มักนำสิ่งที่ดีที่สุดในครอบครัวมาให้หลู่เจียวจนเป็นนิสัย

ตอนนี้เมื่อรู้อย่างนี้หลู่เจียวก็แทบทนไม่ได้เนื่องจากนางตัดสินใจที่จะรักนางเถียนนางไม่ต้องการให้ความสัมพันธ์ระหว่างครอบครัวของนางเถียนหยาบกระด้างเกินไปไม่ต้องพูดถึงน้องคนสุดท้องน้องชายหลู่กุ้ยอายุสิบแปดปี

เนื่องจากเขายากจนเกินไปเขาจึงยังไม่ได้หมั้นกับใครแต่เนื่องจากหลู่กุ้ยรู้หนังสือเขาจึงทำงานเป็นลูกจ้างในร้านอาหารในเมืองและการจ่ายเงินรายเดือนก็โอเคพออยู่ได้

“แม่คะท่านเอามันคืนไปเถอะท่านไม่จำเป็นต้องให้มันกับข้าพวกเรามักได้กินอาหารของท่านซึ่งมันแย่มากจริงๆ”

ทันทีที่หลู่เจียวพูดจบนางเถียนก็ลืมตาขึ้นเพื่อมองไปที่หลู่เจียวแต่ไม่ได้พูดเป็นเวลานาน

หัวใจของหลู่เจียวจมลงเป็นไปได้ไหมที่นางจะเปิดเผยข้อบกพร่อง

คาดไม่ถึงจะทำให้ดวงตาของนางเถียนมีน้ำตานางยกมือขึ้นและแตะศีรษะของนาง"แม่รู้เจียวเจียวตอนนี้เจ้ารู้จักเหตุรู้จักผลและแม่มีความสุขมาก"

เมื่อคำพูดจบลงนางก็ปาดน้ำตาแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า"ไม่เป็นไรที่บ้านยังพอมี"

เกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวหลู่หลู่เจียวจะไม่รู้ได้ไง?แต่นางเถียนก็นำของมาให้ถึงแม้นางไม่ต้องการมันและถึงแม้ไม่อยากยอมรับแต่ก็ต้องยอมรับเพื่อไม่ให้เสียน้ำใจแต่ภายหลังนางจะต้องหาวิธีชดเชยให้ครอบครัวของแม่ของนางในภายหลังและควรหาทางอื่นให้แม่ของนางเพื่อทำมาหากิน

หลู่เจียวคิดว่าจะไม่ควรปฏิเสธอีกต่อไปจึงเอื้อมมือไปหยิบไก่และไข่

“แม่คะหนูจะไปเก็บของในครัวก่อน”

หลังจากที่นางพูดจบนางก็ทักทายน้องชายหลู่กุ้ยที่ด้านหลัง"น้องชายคนเล็กเจ้าและแม่ไปนั่งที่ห้องแล้วข้าจะเอาน้ำมาให้"

แม้ว่าครอบครัวหลู่จะอยู่ในหมู่บ้านถัดจากครอบครัวเซี่ยแต่ก็มีภูเขากั้นระหว่างสองหมู่บ้านต้องใช้เวลาอย่างน้อยสองชั่วโมงกว่านางเถียนและหลู่กุ้ยจะมาถึงหลู่เจียวคิดถึงความรักของนางเถียนที่มีต่อลูกสาวของนางและใจนางก็อ่อนลง..

นางเทน้ำน้ำตาลในชามให้นางเถียนและหลู่กุ้ยเมื่อพวกเขาเทน้ำลงไปนางพบว่าเด็ก4คนที่อยู่หน้าประตูกำลังแอบมองเมื่อนางเห็นพวกเขาทุกคนก็ถอยกลับ

หลู่เจียวเทน้ำต้มน้ำตาลอีกสองชามแล้วพูดกับประตูว่า

"เอาล่ะข้าจะทำชามสองใบให้พวกเจ้าแล้วพวกเจ้าทั้งสี่คนก็เอาไปแบ่งกันได้"

หลังจากพูดจบนางก็ไปที่ห้องหลักพร้อมกับน้ำ2ชามใครจะไปรู้ว่าหลังจากที่นางเข้าไปแล้วพบว่าแม่และหลู่กุ้ยได้เข้าไปในห้องนอนทางทิศตะวันออกแล้ว

หลังจากคิดถึงเรื่องนี้หลู่เจียวก็ตระหนักว่าแม่ยายและน้องภรรยามาที่บ้านจะไม่เข้าไปเยี่ยมลูกเขยของนางที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสได้อย่างไร

หลู่เจียวนำน้ำต้มน้ำตาลสองชามมาที่ห้องนอนทางทิศตะวันออกเมื่อนางไปถึงประตูนางได้ยินแม่ของนางพูดกับเซี่ยหยุนจิน

“ลูกเขยเจียวเจียวคิดได้แล้วนางจะมีชีวิตที่ดีกับลูกเขยในอนาคตอดีตก็ปล่อยให้ผ่านไปในอนาคตเจ้ามีชีวิตที่ดีและเลี้ยงลูกสี่คนของเจ้าให้เป็นผู้ใหญ่สิ่งนี้มันสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด”

หลังจากที่นางเถียนพูดจบนางก็ถามเซี่ยเอ้อจูที่อยู่ข้างๆว่า"ลุงรองคิดว่าจริงไหม?"

สิ่งที่เซี่ยเอ้อจูสามารถพูดได้เขาก็พยักหน้าเห็นด้วยอย่างรวดเร็ว“ถูกต้อง”

เถียนซื่อมองดูลูกเขยที่ไร้อารมณ์บนเตียงอีกครั้งบอกตามตรงนางกลัวลูกเขยคนนี้เล็กน้อยแต่เพื่อเห็นแก่ลูกสาวของนางนางทำได้แค่กัดฟันแล้วพูด

“เจียวเจียวเมื่อก่อนยังเด็กเกินไปแต่ตอนนี้นางโตขึ้นแล้วนางจะฉลาดขึ้นเรื่อยๆในอนาคตลูกเขยลืมเรื่องเลวร้ายทั้งหมดในอดีตไปซะ”

หน้าห้องหลู่เจียวทนฟังไม่ได้อีกแล้วนางคุยกับเซี่ยหยุนจินเรื่องหย่าไปแล้วและหลังจากที่ขาของเขาหายดีนางก็จะจากไปถ้าแม่ของนางพูดแบบนี้เซี่ยหยุนจินจะคิดมากไปหรือเปล่า

หลู่เจียวรีบหยิบน้ำแล้วเข้าไป"แม่น้องชายท่านเดินทางมาไกลดื่มน้ำซักหน่อย"

หลู่กุ้ยรับมัน

นางเถียนไม่ตอบนางมองไปที่หลู่เจียวแล้วพูดว่า"ไปเอาน้ำมาให้สามีของเจ้าก่อน"

หลู่เจียวไม่ต้องการเข้าใกล้เซี่ยหยุนจินจริงๆผู้ชายคนนี้ต้องการจะฆ่านางนางเลยไม่ต้องการเข้าใกล้เขา

แต่ตอนนี้หลู่เจียวไม่ต้องกังวลว่าเขาจะฆ่านางอีกครั้งเพราะเซี่ยหยุนจินจะกังวลเกี่ยวกับลูกชายของเขาอย่างแน่นอนหลังจากมีปัญหากับต้าเป่ามาก่อนตราบใดที่เขาไม่คิดฆ่านางในอนาคตนางก็จะปล่อยไปก่อน

แต่ถึงอย่างนั้นหลู่เจียวก็ไม่อยากเข้าใกล้เซี่ยหยุนจิน

“แม่ดื่มเถอะเขาไม่กระหายน้ำ”

เถียนซื่อไม่ดื่มแต่ยืนยันว่าลูกเขยของเขาควรต้องดื่ม

หลู่เจียวไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากมองไปที่เซี่ยเอ้อจูและกล่าวว่า"พี่ชายคนที่สองให้น้ำหยุนจินบ้าง"

เซี่ยเอ้อจูกำลังจะขยับแต่นายนางเถียนหยุดเขาไว้"เจียวเจียวทำไมต้องรบกวนลุงรองถ้าเจ้ามีบางอย่างที่ต้องทำก็ทำมันด้วยตัวเองให้น้ำสามีของเจ้า"

ลูกเขยบาดเจ็บนี่เป็นช่วงที่ดีสำหรับคู่รักที่จะซ่อมแซมความสัมพันธ์ในเวลานี้

ไม่ว่าลูกเขยจะเป็นอัมพาตยังไงก็ยังเป็นปราชญ์บัณฑิตอยู่ดีตอนนี้ก็จะเหนื่อยๆหน่อยแต่ไม่นานก็คงดีขึ้น

หลู่เจียวมองไปที่นางเถียนและเซี่ยหยุนจินบนเตียงสายตาของนางมองไปที่เซี่ยหยุนจินและนางก็ปฏิเสธอย่างรวดเร็ว

น่าเสียดายที่ครั้งนี้เซี่ยหยุนจินเป็นเหมือนคนโง่เขาไม่ได้ขยับดวงตาของเขาจับจ้องไปที่นาง

นางเถียนเร่งเร้า:“เจ้าเด็กโง่ให้เจ้าป้อนน้ำให้ผู้ชายของเจ้าทำอะไรอยู่?”

หลู่เจียวไม่มีทางเลือกนอกจากเดินไปที่นั่นในเวลานี้นอกประตูเด็กๆสี่คนก็เดินเข้ามาเลียริมฝีปากของพวกเขาไม่หยุดหย่อนขณะที่พวกเขาเดินก็เอ่ย"หวานอร่อย"

“พ่อเคยให้เครื่องดื่มแบบนี้กับเรามาก่อนแต่เราไม่ได้ดื่มแบบนี้มานานแล้ว”

หลังจากที่เด็กน้อยทั้งสี่พูดจบพวกเขาก็วิ่งไปที่เตียงของเซี่ยหยุนจิน"พ่อพ่อครับน้ำหวานมากดื่มให้อร่อย"

“ดื่มเร็วๆสิมันหวาน”

ดวงตาของเซี่ยหยุนจินมืดลงเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัวจำสิ่งที่หลู่เจียวพูดไว้ในสนามมาก่อน

มีเหตุผลไม่หยิ่งผยอง

ผู้หญิงคนนี้ดูเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงแม่ยายของเขาสอนให้นางเป็นแบบนี้ได้ไหม?

เซี่ยหยุนจินมองไปที่หลู่เจียวอย่างสงบในขณะที่คิด

หลู่เจียวสบตาเขาเอียงเขาเล็กน้อยและป้อนน้ำให้เขา

เถียนซื่อยิ้มด้วยความพึงพอใจแล้วโบกมือให้สี่แฝด"เป่าเอ๋อร์มาที่นี่มาหายาย"

สำหรับนางเถียนสี่แฝดไม่รังเกียจและนางเถียนก็มักจะนำขนมมาให้ทุกครั้งที่มาหา

"ยาย…"

เถียนซื่อกอดเด็กหลายคนจูบพวกเขาทีละคนและมองไปที่เด็ก4คนพวกเขาดูเหมือนกันพวกเขาเกิดมาดีมากและทุกคนดูเหมือนลูกเขย

แม้ว่าตอนนี้เขาจะยังยากจนแต่กับเด็กสี่คนนี้หากเลี้ยงดูพวกเขาดีๆก็คงมีอนาคตที่ดี

เถียนซื่อหยิบลูกอมสี่ลูกออกจากแขนเสื้อขณะคิด

“มาเถอะยายจะให้ขนมเจ้า”

ขณะที่หลู่กุ้ยวางชามในมือลงเขาก็หยิบเค้กข้าวเหนียวสองชิ้นออกจากแขนเสื้อและส่งให้ต้าเป่าและเอ้อเป่า

“มาๆน้าก็มีขนมมาให้เอาไปแบ่งกัน”

หลู่กุ้ยชอบสี่แฝดมากแต่ไม่รู้ทำไมพี่สาวของเขากลับเกลียดมันทุกครั้งที่เขามาที่หมู่บ้านเซี่ยเจียเขาจะได้ยินว่าพี่สาวของเขามักทำเรื่องไม่ดีหลู่กุ้ยก็รู้สึกละอายใจ

ความจริงเขาไม่อยากมาถ้าไม่กังวลว่าแม่จะมาคนเดียวเขาก็คงไม่มาแต่หลู่กุ้ยก็ยังชอบเมื่อเห็นหลานชายสี่คน

เขาเอื้อมมือไปดึงสี่แฝดและพูดด้วยรอยยิ้มว่า“มาเถอะน้าจะพาไปกินขนม”

"เอ่อ.."

เด็กสี่คนถูกพาตัวออกไปในห้องนั้นหลู่เจียวยังให้น้ำต้มน้ำตาลหนึ่งชามแก่เซี่ยหยุนจิน…