เซี่ยหลาน ยังไม่ได้แต่งงานตอนอายุสิบเจ็ด เพราะนางมีวิสัยทัศน์กว้างไกล มากเกินไป ต้องการจะแต่งงานกับคนในเมือง ไม่อยากแต่งกับคนบ้านนอก

ไม่ใช่แค่อยากแต่งกับคนรวย แต่ต้องหล่อด้วย ผลก็เลยล่าช้ามาจนถึงปัจจุบัน

ตอนนี้เมื่อพูดถึงเรื่องนี้จากปากของ หลู่เจียว กลับกลายเป็นนางเป็นคนที่แย่มากและไม่มีใครต้องการ

เซี่ยหลาน ร้องไห้ออกมาทันทีและใบหน้าของเหยียนซื่อ ก็บิดเบี้ยวด้วยความโกรธ และนางก็กัดฟันด้วยความกริ้ว

"หลู่เจียว เจ้ากล้าทำลายชื่อเสียงของลูกสาวข้า เจ้าเป็นผู้หญิงที่ไร้ศีลธรรม และไร้ความปราณี ครอบครัวเซี่ย ของข้าไม่สามารถทนได้อีกต่อไป?"

ก่อนที่คำพูดของเหยียนซื่อจะพูดจบ จู่ๆ ก็มีใครบางคนพุ่งเข้ามาด้านนอกประตูลานบ้าน และทันทีที่บุคคลนั้นเข้ามา มันก็ระเบิด

"นังแม่มดเฒ่า เจ้ามาที่นี่เพื่อรังแกลูกสาวข้าอีกแล้วเหรอ เจ้าคิดว่าตระกูลหลู่ของข้าไม่มีคนอยู่แล้วหรือไง วันๆไม่ทำอะไร หาเรื่องแต่สะใภ้ทั้งวัน ลูกสาวของข้าแทบไม่มีความสุขเลย เมื่อนางแต่งงานกับครอบครัวเซี่ยของเจ้า มันแย่มาแปดชั่วอายุคนแล้ว ปล่อยให้เจ้ารังแกแบบนี้ ถ้าข้าไม่จัดการเจ้าวันนี้ เจ้าก็จะไม่เห็นครอบครัวหลู่อยู่ในสายตา”

ทันทีที่คนนี้วิ่งเข้ามา นางก็พุ่งเข้าหาเรือนร่างนางสูงและผอมของเหยียนซื่อ ที่หัวสูงกว่าเรือน เรือนจึงไม่มีกำลังที่จะโต้กลับ จึงสั่นสะเทือนแทบบ้านพัง และนางเหยียนก็ถูกลากคอออกไปนอนกองอยู่บนพื้น

ในสนาม ทุกคนก็ตะลึงกับฉากนี้ และลืมโต้ตอบไปชั่วคราว

หลู่เจียว รู้ได้ทันทีว่าผู้หญิงที่เข้ามาคือ นางเถียน ซึ่งเป็นมารดาของหลู่เจียว ตรงกันข้ามกับหุ่นของหลู่เจียว นางเถียนสูงและผอม มีมือและเท้ายาว และนางดูเรียบร้อยกว่ามาก

อย่างไรก็ตาม หลู่เจียว รู้จากความทรงจำว่าแม่คนนี้ ร้ายกาจมาก

หลู่เจียวป่วยบ่อย เมื่อตอนยังเด็ก และต้องกินยาตลอด ถ้านางถือกำเนิดขึ้นในครอบครัวอื่น นางคงถูกปล่อยให้ตายนานแล้ว เพราะเปลืองข้าวเปลืองยา แต่นางเทียนยอมใช้เงินมากมาย เลี้ยงดูลูกสาวจนอ้วนท้วนสมบูรณ์ และเหตุผล ที่หลู่เจียวอ้วนขนาดนี้ ก็เกิดจากการกินยามากเกินไปตั้งแต่เด็ก ยาบางตัวนั้นทำให้ระบบเผาผลาญร่างกายของนางมีปัญหา ไขมันในร่างกายจึงไม่ถูกเผาผลาญออกมาใช้ มันเลยสะสมมาตลอด จึงดูเหมือนว่า นางกินอาหารของคนอื่นหลายคนรวมกัน

ในชีวิตที่แล้วของหลู่เจียว พ่อแม่ของนางแยกทางกัน แล้วหันไปแต่งงานกับคนอื่น สร้างครอบครัวใหม่ และพวกเขาก็ไม่ค่อยมีความรักต่อนางมากนัก หลังจากให้กำเนิดลูกของพวกเขาในครอบครัวใหม่กันแล้ว ต่อมา พวกเขาก็ส่งนางไปอยู่โรงเรียนประจำ และนางก็สอบเข้าโรงเรียนแพทย์ทหารและทำงานเป็นแพทย์ทหาร หลังจากนั้น ดังนั้น ลึกๆในใจของนาง บางครั้งนางก็อิจฉาผู้หญิงที่มีแม่ อยู่เหมือนกัน

นางจะได้รับแม่แบบนี้ในชีวิตใหม่ โดยไม่คาดคิด หลู่เจียว จึงตัดสินใจในทันที ว่านางจะรักครอบครัวหลู่ของนางเถียน เป็นอย่างดีในอนาคต

หลังจากถูกลากไปรอบๆ ที่สนาม ในที่สุดนางเหยียนซื่อ ก็มีปฏิกิริยาและตะโกนว่า “ช่วยด้วย ช่วยด้วย”

เซี่ยหลาน รู้สึกตัวและตะโกนออกไป ด้วยความตื่นตระหนก "ช่วยด้วย ช่วยแม่ของข้าด้วย หญิงชราคนนี้มาที่หมู่บ้านเซี่ยเจีย ของข้าเพื่อรังแกผู้คน มันมากเกินไปแล้ว…"

คำพูดนี้กระตุ้นปฏิกิริยาของผู้คนในหมู่บ้านเซี่ยเจีย ได้เป็นอย่างดี

เมื่อเห็นว่าผู้คนจากหมู่บ้านเซี่ยเจีย กำลังจะเคลื่อนไหว หลู่เจียว ก็เดินไปหยุดการลากนางเหยียนของนางเถียน ทันที

“ท่านแม่ ปล่อยแม่สามีข้าก่อน”

นางไม่ได้รู้สึกแย่กับนางเหยียน และนางก็สมควรได้รับ แต่นางกังวลว่าผู้คนในหมู่บ้านเซี่ยเจีย จะเคลื่อนไหวและทำร้ายนางเถียน แม่ของนาง

เมื่อได้ยินสิ่งที่ลูกสาวพูด นางเทียนก็ปล่อยนางเหยียนไป คราวนี้ นางเหยียนดูเหมือนภรรยาขอทาน เกิดมาน่าเกลียดตั้งแต่แรก

เซี่ยหลาน รีบวิ่งไปช่วยนาง "ท่านแม่ ท่านสบายดีไหม"

โดนจิกหัวลากขนาดนี้คงยังสบายดีอยู่มั้ง นางเหยียนนั่งลงบนพื้นและร้องไห้ เสียงสูง

"ตายแล้ว! มีอะไรผิดปกติกับครอบครัวเซี่ยของข้ากันละเนี่ย ข้ากับให้ลูกชายแต่งงานกับลูกสาวที่มีแม่โหดร้ายอย่างนี้ สวรรค์ โลกนี้ยังมีเหตุผลอยู่หรือเปล่า…?"

ทันทีที่นางเหยียนร้องไห้คร่ำครวญ นางเถียน ก็เริ่มโกรธและอยากจะเข้าไปทุบตีนางอีกครั้ง ก่อนหน้านี้นางกังวลเรื่องสถานะลูกสะใภ้ของลูกสาว จึงทำเพียงลากนางไปมาเพื่อสอนบทเรียน ตอนนี้นางกล้าด่าลูกสาวนาง แล้วเหตุใดนางยังต้องสุภาพด้วยเล่า

เถียนซื่อ กำลังจะก้าวไปข้างหน้า แต่ หลู่เจียว ยกมือขึ้นและคว้านางเอาไว้ นางหันไปมองเหยียนซื่อ และพูดออกไปอย่างใจเย็น

"ท่านแม่สามี ทำไมเราไม่ไปที่อำเภอ เพื่อถกกันเรื่องเหตุผลไปเลย และถามนายอำเภอไปเลยว่า พ่อแม่คนไหนไล่ลูกชายของเขาออกไป ทั้งๆที่ลูกชายของเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส คนนั้นยังเป็นคนมีเหตุผลหรือเปล่า และคนที่ถูกไล่ออกไปนั้น ก็เป็นนักปราชญ์บัณฑิตที่มีเกียรติมีชื่อเสียง หรืออำเภอชิงเหอ ในตอนนี้ ไม่ให้เกียรติบัณฑิตที่บาดเจ็บ ข้าก็อยากจะรู้ว่า ผู้พิพากษาหรือนายอำเภอ จะยังจำสามีของข้าได้หรือเปล่า…"

ทันทีที่ หลู่เจียว พูดจบ รอบด้านก็เงียบลง และทุกคนในสนามก็มองไปที่หลู่เจียว ราวกับว่าพวกเขาไม่รู้จักหลู่เจียวคนนี้มาก่อน

ผู้หญิงคนนี้ มองยังไงก็รู้สึกว่า แตกต่างไปจากเดิม นางเคยพูดจาเลอะเทอะ ไหนเลยจะรู้จักแอบอ้างบารมีผู้มีอำนาจ

เมื่อก่อน เคยแต่สาปแช่งผู้คน อย่างไม่มีอะไรดี แต่ตอนนี้ไม่ด่า แต่ก็เหมือนถูกด่าแบบอ้อมๆ

อย่างไรก็ตาม คำพูดของนาง ก็ฟังดูสงบลงมาก และผู้คนในสนาม ไม่กล้าที่จะดูถูกนาง หลังจากได้ยินคำพูดของนาง

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อนางบอกว่าจะไปหานายอำเภอ เพื่อถกเหตุผลกับนาง นางก็ไม่กลัวอะไร

เหยียนซื่อ ตกใจมาก แต่นางจำได้ว่าตอนที่ลูกชายของนาง สอบได้เป็นซิ่วไฉ นายอำเภอ ก็มาแสดงความยินดีที่หน้าประตูบ้านด้วยตัวเอง และมอบตั๋วเงิน 100 ตำลึงให้เขา นางยังจำได้ และนายอำเภอก็คงยังจำได้เช่นกัน

เหยียนซื่อ ตกใจและพูดไม่ออกไปชั่วขณะ ไม่รู้สมควรทำยังไงดี

ในเวลานี้ นอกรั้ว หัวหน้าหมู่บ้าน ของหมู่บ้านเซี่ยเจีย, เซี่ยฟู่กุ้ย และ เซี่ยหยวนเซิน พ่อของ เซี่ยหยุนจิน ก็ได้รีบวิ่งเข้ามา

ทันทีที่พวกเขาเข้ามา พวกเขาก็ได้ยินสิ่งที่หลู่เจียวพูด และใบหน้าของพวกเขาก็มืดมนลงในทันที

เซี่ยฟู่กุ้ย ผู้เป็นผู้ใหญ่บ้าน ยิ่งไม่ต้องการให้เรื่องนี้ลุกลามใหญ่โต ไปจนถึงนายอำเภอ หากไปถึงที่นั่น แล้วเขาจะเอาหน้าไปไว้ไหน และยิ่งทำให้ชื่อเสียงของหมู่บ้านเซี่ยเจียของพวกเขา เสื่อมเสีย ได้รับผลกระทบไปด้วย

เซี่ยหยวนเซิน ก็ยิ่งไม่ต้องการให้มันเป็นเรื่องใหญ่ การแยกบ้านนั้น พวกเขาก็ไม่ได้ทำอย่างถูกต้อง ตามหลักการ

ทันทีที่ทั้งสองเข้ามาจากนอกประตู เขาก็ตะโกนใส่นางเหยียนด้วยความโกรธกริ้ว

“เจ้าไปยุ่งอะไรกับพวกเขา แค่นี้ยังขายหน้าไม่พออีกหรือ”

เซี่ยหยวนเซิน ดึงภรรยาของเขาขึ้นมา "กลับไป! มีปัญหาอะไรค่อยคุยกัน"

คราวนี้นางเหยียนไม่กล้าพูดอะไร นางจึงรีบลุกขึ้นแล้วเดินกลับไป

ก่อนที่ เซี่ยหยวนเซิน จะจากไป เขามองไปที่หลู่เจียว และพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“ลูกสะใภ้สาม พ่อก็ไม่อยากทำแบบนี้เช่นกัน แต่เราทำอะไรไม่ได้เกี่ยวกับสถานการณ์ที่บ้าน”

หลู่เจียว มองไปที่ เซี่ยหยวนเซิน ด้วยรอยยิ้มเพียงครึ่งเดียว คล้ายยิ้มไม่เชิงยิ้ม

"ข้าก็หวังว่า พวกท่านจะไม่เสียใจในอนาคต…"

ต่อมา เซี่ยฟู่กุ้ย ผู้เป็นผู้ใหญ่บ้าน เหลือบมองไปที่ผู้คนในหมู่บ้านเซี่ยเจีย ก็พูดอย่างโกรธเคือง

"พวกเจ้าต้องการสร้างปัญหาอะไร พวกเจ้ายุ่งเรื่องชาวบ้านเกินไปแล้ว กลับบ้านไปซะ…"

ทุกคนตะลึงกับการกระทำครั้งนี้ของหลู่เจียว แต่พวกเขาไม่กล้าพูดอะไร พวกเราจึงจากไปพร้อมกัน

อย่างไรก็ตาม เซี่ยเอ้อจู ไม่ได้ออกไป ดังนั้นเขาจึงรีบไปหา เซี่ยหยุนจิน เมื่อผู้คนไม่สนใจ

เมื่อแม่พาคนมาก่อกวนแบบนี้ แต่เขาไม่เห็นหน้าน้องสามเลย ไม่รู้น้องสามเป็นยังไงบ้าง เขาจึงเข้าไปปลอบน้องสามก่อน

ผู้คนจากหมู่บ้านเซี่ยเจีย จากไปอย่างรวดเร็วเหมือนตอนขามา และ เสิ่นซิ่ว ซึ่งอยู่ด้านหลังไม่ไกล ก็กัดฟันกรอดคล้ายเป็นเดือดเป็นแค้น เดิมที นางต้องการยืมมือของตระกูลเซี่ย เพื่อบีบบังคับ ขับไล่นังผู้หญิงอ้วนหลู่เจียวคนนี้ ออกจากหมู่บ้านเซี่ยเจีย เพื่อที่นางจะได้แต่งงาน กับพี่ชายสาม เซี่ยหยุนจิน

แม้ว่า พี่ชายสามจะเป็นอัมพาต แต่นางก็ไม่ถือ นางเต็มใจที่จะดูแลเขาไปตลอดชีวิต แต่นางไม่ได้คาดหวังว่ามันจะล้มเหลวในท้ายที่สุด ดังนั้น เสิ่นซิ่ว จึงจากไปอย่างไม่ค่อยพอใจนัก

ในสนาม หลู่เจียว เพิ่งเงยหน้าขึ้น และมองเห็น เสิ่นซิ่ว ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่นอกรั้วและพึ่งเดินจากไป…

ดวงตาของหลู่เจียวหรี่ลง และหลังจากคิดอย่างรอบคอบแล้ว นางมั่นใจว่าไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่เสิ่นซิ่วมาที่นี่ คงยืมมือคนงี่เง่าอย่างเซี่ยหลาน และคนอื่นๆ เพื่อสร้างสถานการณ์ในครั้งนี้…

หลู่เจียว หรี่ตาเล็กตาน้อย และเยาะเย้ยนาง ผู้หญิงคนนี้ แอบรักเซี่ยหยุนจิน จริงๆ นางรู้ดีว่า เซี่ยหยุนจิน เป็นอัมพาต แต่ก็ยังอยากแต่งงานกับเขา และตอนนี้นางกำลังวางแผนต่อต้านนาง ดังนั้นหลู่เจียว จะไม่ยอมปล่อยนางไปง่ายๆ งานนี้ต้องมีการเอาคืนแน่ ในอนาคตอันใกล้นี่แหละ

ฝากไว้ก่อน!