หลู่เจียวรู้สึกผิดแม้ว่าจะไม่ใช่นางที่ทุบตีพวกเขาแต่บอกก็กำลังแบกความผิดของเจ้าของร่างเดิมเอาไว้อยู่ตอนนี้

“ไม่ต้องกลัวข้าจะไม่ตีเจ้า”

นางแตะศีรษะของซือเป่า,ซือเป่าสั่นเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าหลู่เจียวมองตาของเขาเขาก็อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปสัมผัสมือของหลู่เจียวแล้วเขาก็หยุดเพราะกลัวว่าหลู่เจียวจะตี

ผ่านไปครู่หนึ่งเขาเอื้อมมือไปสัมผัสอีกครั้งราวกับว่าเขาได้สัมผัสของเล่นที่สนุกสนาน

หลู่เจียวยังปล่อยให้เขาเล่นด้วยตัวเอง

หลังจากล้างเจ้าสามและเจ้าสี่แล้วหลู่เจียวก็พบว่าทั้งสี่ไม่ค่อยเหมือนกันต้าเป่าดูเหมือนเซี่ยหยุนจินแม้ว่าสมบัติที่สองและสมบัติทั้งสามจะดูเหมือนกันทุกประการแต่ก็ดูไม่เหมือนเซี่ยหยุนจินพวกเขาคงคล้ายแม่มากกว่า

หลู่เจียวมองดูพวกเขาและพบว่าพวกเขาดูดีกว่าก่อนหน้านี้เล็กน้อย

หลู่เจียวยอมรับรูปร่างหน้าตาอ้วนๆของนางและเดาว่าหลังจากลดน้ำหนักแล้วนางก็คงไม่ต่างจากชีวิตก่อนหน้านี้ของนางมากนักหากขยันออกกำลังกายคาดคิดว่าคงสามารถลดน้ำหนักและรูปร่างลงได้อีก

ในบรรดาเด็กทั้งสี่คนที่หล่อที่สุดคือเสี่ยวซือเป่าเสี่ยวซือเป่ามีดวงตาสีลูกพีชที่สวยงามคู่หนึ่งและปลายตาจะหงายขึ้นเล็กน้อยหล่อตั้งแต่อายุยังน้อย

หลู่เจียวคิดว่าเด็กคนนี้จะเป็นอย่างไรเมื่อเขาโตขึ้นและอดไม่ได้ที่จะหยิกหน้าของเด็กน้อยคนนี้

เสี่ยวซือเป่าเงยหน้าขึ้นและมองไปที่หลู่เจียวอย่างไร้เดียงสาการกระทำเล็กๆน้อยๆทำให้เขามึนงงสงสัย

หลู่เจียวไม่สามารถหยุดคิดได้หลังจากที่นางและเซี่ยหยุนจินหย่ากันจะเป็นไปได้ไหมหากต้องแบ่งลูกกันแต่เมื่อคิดไปคิดมานางก็ยอมแพ้เพราะคงเป็นไปไม่ได้

หลู่เจียวถอนหายใจดวงตาของนางก็ตกลงไปบนมือที่บาดเจ็บของต้าเป่านางให้เขากินยาแก้อักเสบและพันผ้าพันแผลให้ต้าเป่า

อันที่จริงตามเหตุผลแล้วมือที่บาดเจ็บของต้าเป่าไม่ควรอาบน้ำแต่ร่างเล็กของเขาก็สกปรกเกินไปและมือของเขาก็เต็มไปด้วยขี้เถ้าสีดำและฝุ่นก็เข้าไปในบาดแผลซึ่งมากกว่านั้นมันยังมีแนวโน้มที่จะเกิดการอักเสบและติดเชื้อ

“เอาล่ะตอนนี้กินยาแล้วแต่อย่าลืมว่าอย่าแตะน้ำอีกจนกว่าแผลจะหายดีแล้วจำได้ไหม”

ในเวลานี้คิ้วและดวงตาของหลู่เจียวอ่อนโยนและน้ำเสียงของนางก็อ่อนโยนต้าเป่าจ้องมองอย่างว่างเปล่าและไม่สามารถตอบสนองได้เป็นเวลานานนี่คือใคร?นี่คือใคร?

หลู่เจียวเตือนต้าเป่าและกำลังจะลุกขึ้นไปซักเสื้อผ้าสกปรกของเด็กน้อยทั้งสี่คนตัวเล็กทั้งสี่ไม่มีเสื้อผ้าและจะไม่สวมใส่หากไม่ซักนางจึงต้องรีบซักแล้วแขวนตากไว้จะได้แห้งง่ายๆในฤดูร้อน

เมื่อนางว่างนางจะเข้าไปในเมืองเพื่อซื้อเสื้อผ้าพร้อมใส่ซักสองสามตัวสำหรับแต่ละคน

หลู่เจียวเพิ่งลุกขึ้นและกำลังจะซักผ้านอกรั้วผู้คนมากมายก็กำลังเดินผ่านมาทันทีที่คนเหล่านี้มาถึงพวกเขาก็กำลังพูดคุยซุบซิบนินทากัน

“ผู้หญิงคนนั้นไงหลู่เจียวมากเกินไปจริงๆนางไม่ได้ให้เงินหยุนจินเพื่อซื้อยารักษาความเจ็บป่วยของเขาหรือหาอาหารให้หยุนจินนางต้องการฆ่าหยุนจินเพื่อที่นางจะได้แต่งงานใหม่อีกครั้งหรือเปล่า”

“ผู้หญิงคนนี้มีจิตใจที่ไม่ดีตั้งแต่แรกแต่ข้าไม่ได้คาดคิดว่ามันจะแย่มากถึงขนาดนั้นหมู่บ้านเซี่ยเจียของข้าจะไม่ทนต่อการมีอยู่ของบุคคลเช่นนี้”

“ไล่นางออกไปไล่นางออกไป”

“บรรยากาศของตระกูลเซี่ยในหมู่บ้านเซี่ยเจียแห่งนี้อาจเสียหายได้ถ้าคนๆนี้ยังอยู่หมู่บ้านนี้ด้วยชื่อเสียงอันฉาวโฉ่ของนางจะทำให้การแต่งงานของลูกๆของพวกเราลำบากมากในอนาคต”

“หืมถ้านางไม่มีเงินพี่ชายคนที่สองของข้าก็ขโมยเงินมาจากครอบครัวแล้วไปเลี้ยงน้องชายคนที่สามและข้าก็จับเขาได้”

ผู้หญิงที่พูดคือเซี่ยหลานน้องสาวคนสุดท้องและน้องสาวคนเดียวของเซี่ยหยุนจิน

ทันทีที่คำพูดของเซี่ยหลานหายไปเซี่ยเอ้อจูอธิบายด้วยใบหน้าแดงก่ำอยู่ข้างหลังเขา"ข้าไม่ได้ขโมยเงินของครอบครัวข้าไม่ได้ขโมยมันเป็นข้าเอง..."

เซี่ยหลานไม่ได้รอให้เซี่ยเอ้อจูพูดจบและพูดอย่างโกรธเคือง"ถ้าท่านไม่ขโมยเงินของครอบครัวท่านจะเอาเงินที่ไหนมาซื้อยาให้พี่สามข้าได้ยินมาว่าผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ได้เอาเงินไปซื้อยาให้พี่สามเลย”

หลังจากเซี่ยหลานพูดจบนางมองไปที่เหยียนซื่อซึ่งเป็นผู้หญิงตัวเตี้ยที่อยู่ต่อหน้าฝูงชนซึ่งเป็นมารดาของนาง

เหยียนซื่อถือมวยของนางด้วยใบหน้าที่ดุร้ายดวงตารูปสามเหลี่ยมของนางวาดขึ้นและทั้งตัวของนางก็มืดมนยากจะพรรณนา

“ท่านแม่คราวนี้ท่านต้องสอนบทเรียนดีๆให้กับผู้หญิงคนนั้นและขอให้ผู้หญิงคนนั้นมอบเงินห้าสิบตำลึง”

หลังจากได้ยินคำพูดของลูกสาวเหยียนซื่อก็หน้ามืดลงทันทีที่เข้าไปในสวน

จากนั้นเขาก็เห็นร่างอ้วนๆของหลู่เจียว

ใบหน้าของเหยียนซื่อเต็มไปด้วยความรังเกียจในทันที

“หลู่เจียวเจ้ากล้ามากนะเจ้าไม่ให้เงินข้าซื้อยาให้ลูกชายข้าด้วยซ้ำเจ้าคิดจะทำอะไรเจ้าจะฆ่าลูกชายของข้ารึ?”

เหยียนซื่อโกรธมากและมองไปที่หลู่เจียวด้วยใบหน้าที่เย็นชา

หลู่เจียวเหล่มองดูกลุ่มคนในสนามนอกจากสมาชิกในครอบครัวเซี่ยแล้วยังมีผู้คนมากมายจากหมู่บ้านเซี่ยครอบครัวเซี่ยอื่นๆคนเหล่านี้มองนางด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรอย่างยิ่งและบางคนถึงกับจ้องมองนางอย่างดุร้าย

หลู่เจียวกวาดไปรอบๆโดยไม่สนใจผู้คนในหมู่บ้านและมองไปที่เหยียนซื่อที่ด้านหน้า

“ท่านแม่สามีกำลังพูดถึงเงินห้าตำลึงจากครอบครัวท่านใช่หรือไม่ใช่ข้าไม่ได้เอาเงินนั่นไปให้ท่านซื้อยาแต่ทำไมข้าไม่เอาเงินไปให้ท่านมันไม่ใช่เพราะครอบครัวเซี่ยของท่านดอกหรือที่บังคับสามีของข้าที่กำลังได้รับบาดเจ็บสาหัสลูกชายที่ต้องได้รับการรักษาแต่กลับให้เงินเขาเพียง5ตำลึงแล้วไล่เขาออกจากบ้านดังนั้นข้าอยากจะถามท่านว่ากี่ตำลึงจึงจะพอซื้อยาได้?"

หลังจากที่หลู่เจียวพูดจบนางไม่สนใจของเหยียนซื่อและมองไปที่เซี่ยเอ้อจูข้างหลังนาง"พี่รองเงิน5ตำลึงซื้อยาได้กี่ห่อ"

เซี่ยเอ้อจูหน้าแดงและไม่กล้ามองคนอื่นๆเขารู้สึกละอายใจน้องสามเป็นคนที่มีความสามารถและทั้งครอบครัวก็พอมีเงินแต่พอน้องสามบาดเจ็บสาหัสก็ถูกขับไล่ออกมาและให้เงินติดตัวมาแค่5ตำลึงเงินแค่นี้จะซื้อยาได้มากแค่ไหนกัน

ถ้าไม่ใช่เพราะเขายังมีเงินอยู่บ้างน้องสามก็ต้องรอความตายเท่านั้น

แต่เซี่ยเอ้อจูฟังคำพูดของหลู่เจียวและพูดด้วยเสียงต่ำว่า"ยาสามัญที่สุดที่สามารถซื้อได้สำหรับสามวันหากต้องการใช้ยาที่ดีหมอบอกว่าควรอย่างน้อยห้าตำลึงต่อหนึ่งห่อ"

ในสนามชาวบ้านของหมู่บ้านเซี่ยเจียอ้าปากค้าง

เงินห้าตำลึงเป็นเวลาสามวันยังคงเป็นยาสามัญที่สุด1ห่อสำหรับยาดีราคา5ตำลึงหยุนจินจะใช้เงินเท่าไหร่ในการรักษาอาการบาดเจ็บครั้งนี้นี่เป็นหลุมลึกจริงๆ

อย่างไรก็ตามแม้ว่าเขาจะประหลาดใจที่เซี่ยหยุนจินเป็นหลุมลึกแต่เขาก็ยังไม่พอใจกับพฤติกรรมของเซี่ยเหวินเหยาในการแยกบ้านแยกลูกชายที่บาดเจ็บสาหัสของเขาออกมาอยู่ที่นี่

เซี่ยหยุนจินโชคไม่ดีจริงๆและหลายคนก็ถอนหายใจไม่คิดว่าพ่อแม่แบบนี้ก็มีด้วย

หลู่เจียวมองไปที่เหยียนซื่ออีกครั้งและพูดอย่างใจเย็นว่า"ท่านแม่สามีดูครอบครัวของข้าอีกครั้งสิหากข้ายังต้องเอาเงิน5ตำลึงสำหรับซื้อยาไปให้ท่านทุกคนในบ้านนี้ก็คงต้องนั่งรอความตายเท่านั้น"

ทุกคนมองไปที่หลู่เจียวและเด็กน้อยสี่คนที่อยู่ข้างๆนางซึ่งเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิดมาก

ไม่เพียงแต่ร่างกายของหลู่เจียวเท่านั้นที่สะอาดและสดใสแต่แม้แต่เด็กน้อยทั้งสี่ก็ยังสะอาดและสดใส

หลู่เจียวดูเหมือนจะแตกต่างกันเล็กน้อย?

ในขณะที่ทุกคนกำลังคิดอยู่ต่อหน้าฝูงชนเซี่ยหลานกล่าวว่า"หลู่เจียวแม้ว่าเจ้าจะมีเงินเพียง5ตำลึงแต่เจ้าควรอยู่ใกล้พี่่สามของข้าและซื้อยาสำหรับพี่สามของข้าก่อนและอีกอย่างเงินซื้อยาของพี่สามของข้าเป็นเงินที่พี่รองของข้าขโมยเงินจากครอบครัวมาเพื่อซื้อยาจริงๆ"

หลู่เจียวมองเซี่ยเอ้อจูด้วยความประหลาดใจพยายามทำความเข้าใจยาที่เขาซื้อให้เซี่ยหยุนจินถูกซื้อโดยการขโมยเงินจากครอบครัวของเขา

ใบหน้าของเซี่ยเอ้อจูเปลี่ยนเป็นสีแดงทันทีและเขาก็อดไม่ได้ที่จะพูดอย่างโกรธเคือง"ข้าบอกแล้วว่าข้าไม่ได้ใช้เงินของครอบครัวเพื่อซื้อยา"

เซี่ยหลานตะโกนอย่างโกรธเคือง"แล้วท่านได้เงินจากไหนมาซื้อยาให้พี่สาม"

เซี่ยเอ้อจูจ้องไปที่เซี่ยหลานอย่างโกรธเคือง“นั่นเคยเป็นเงินของพี่สามของเจ้ามาก่อนเขาเห็นว่าข้าเหนื่อยเกินกว่าจะทำงานดังนั้นเขาจึงให้เงินข้าซื้ออะไรกินบำรุงเป็นการส่วนตัวแต่ข้าไม่ได้ซื้ออะไรมากินเงินพวกนั้นจึงยังอยู่”

เซี่ยหลานได้ยินคำพูดของเซี่ยเอ้อจูใบหน้าของนางก็เปลี่ยนไปทันทีและนางกรีดร้องราวกับว่านางจับได้แล้ว

“นั่นไงพี่รองครอบครัวพวกเรากำหนดไว้ชัดเจนแล้วว่าไม่มีใครได้รับอนุญาตให้ซ่อนเงินส่วนตัวเอาไว้แต่ท่านกล้าซ่อนเงิน…”

เซี่ยหลานพอกล่าวเสร็จก็หันมาหาหลู่เจียวที่ลานบ้าน

“เซี่ยหลานพี่ชายคนรองมีมโนธรรมอยู่แล้วข้าอยากจะถามเจ้าว่าความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของเจ้าเป็นอย่างไรในอดีตพี่ชายสามรักลูกชายทั้งสี่ของเขามากที่สุดเพราะกลัวว่าเจ้าจะทำอะไรพวกเขาจึงส่งผลให้เขารีบกลับมาและได้รับบาดเจ็บสาหัสดังนั้นเจ้ายังมีมโนธรรมอยู่บ้างไหม”

การแสดงออกของเซี่ยหลานเปลี่ยนไปในทันทีและนางก็เงยหน้าขึ้นมองหลู่เจียวอย่างดุเดือด

ผู้หญิงอ้วนคนนี้มีประเด็นมากมายให้นางเล่นนางจะทำลายชื่อเสียงด้วยการพูดแบบนี้นางจะทำอะไรข้าได้?

ยิ่งเซี่ยหลานคิดเรื่องนี้มากเท่าไหร่นางก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเท่านั้นนางกำลังจะพูดแต่หลู่เจียวไม่ให้โอกาสนางพูดต่อกล่าวตอบไปว่า

“ไม่น่าแปลกใจที่เจ้าไม่พบครอบครัวของสามีของเจ้าตอนอายุสิบเจ็ดปรากฎว่าเพราะเจ้ามีนิสัยไม่ดีจึงไม่มีใครกล้าแต่งงานกับเจ้า”