Your Wishlist

เมียคนธรรมดา (เด็กน้อยน่ารัก)

Author: หยูเสี่ยวถง

เกิดใหม่ เป็นแม่ของตัวร้าย ในช่วงวัยเด็กในนิยาย แถมสามียังเป็นอัมพาตเดินไม่ได้ แต่พวกเขากลับอยากฆ่านาง นางจะอยู่สอนเด็กๆให้เป็นคนดีไม่กลายเป็นตัวร้ายในอนาคต หรือจะจากไปดี แต่เด็กพวกนี้ก็น่ารักจริงๆ...

จำนวนตอน :

เด็กน้อยน่ารัก

  • 13/05/2565

เซี่ยหยุนจินมองดูเด็กน้อยที่น่าสงสารทั้ง4คนแม้ว่าพวกเขาจะอายุ4กว่าขวบแต่เนื่องจากขาดสารอาหารเป็นเวลานานแขนและน่องเล็กๆของพวกเขาไม่มั่นคงเมื่อเดินนี่เป็นเพราะการขาดสารอาหารในระยะยาว

 

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เซี่ยหยุนจินเกลียดหลู่เจียวในใจเสือยังไม่กินลูกแต่ผู้หญิงคนนั้นยังไม่ดีเท่าสัตว์ร้าย

 

"เอามานี่"

 

ต้าเปาไม่เคยละเมิดคำพูดของพ่อแม้ว่าเขาจะกลัวแต่เขาเดินขึ้นไปหาเซี่ยหยุนจินพร้อมไม้เรียวอย่างเชื่อฟังและมอบมันให้เขา

 

“พ่อครับ…”

 

เซี่ยหยุนจินหยิบมันขึ้นมาและไม่ได้ตีมือของต้าเป่าเขาตีมืออีกข้างหนึ่งของเขาเอง

 

ต้าเป่าสมบัติที่สองสมบัติที่สามและสมบัติที่สี่ตะลึงงันจากนั้นต้าเป่าก็ร้องไห้"พ่ออย่าตีอย่าตี…"

 

เซี่ยหยุนจินพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นขณะทุบตีตัวเองด้วยความพยายามอย่างมาก“มันเป็นความผิดของพ่อที่ลูกชายไม่กตัญญูความผิดของลูกชายเป็นความผิดของพ่อและสิ่งที่เจ้าทำในวันนี้ก็เช่นกันมันผิดที่พ่อเพราะฉะนั้นหากถูกเฆี่ยนพ่อก็ควรรับโทษด้วย”

 

แฝดสี่ทั้งหมดในห้องเริ่มร้องไห้และมันเป็นความผิดของพวกเขาที่พ่อของพวกเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสและเขายังต้องทุบตีตัวเอง

 

“ท่านพ่อพวกเราจะไม่กล้าอีกแล้วพวกเราไม่กล้าอีกแล้ว”

 

เซี่ยหยุนจินกล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น"ในอนาคตจำไว้ว่าถ้าพวกเจ้าทำผิดอีกครั้งแล้วพวกเจ้าถูกลงโทษและพวกเราจะอยู่ด้วยกัน"

 

คำเหล่านี้ถูกเก็บไว้ในใจของสี่แฝดอย่างแน่นหนาและแทบจะไม่เคยทำผิดพลาดในอนาคต

 

เซี่ยหยุนจินใช้แรงมากเกินไปเมื่อคืนและเขาก็อ่อนแรงเล็กน้อยในตอนเช้าแต่ตอนนี้เขาไม่สามารถถือไม้เรียวได้อีกต่อไปและทันใดนั้นดวงตาของเขามืดลงแล้วเขาก็หมดสติไป

 

สมบัติทั้งสี่ตกใจจนร้องไห้เสียงดังหลู่เจียวที่กำลังทำอาหารเช้าอยู่ในครัวได้ยินแล้วก็รีบเข้าไปเมื่อเห็นว่าเซี่ยหยุนจินสลบไปแล้วนางก็รีบเดินไปคว้าข้อมือเซี่ยหยุนจินและตรวจเช็คสัญญาณชีพจร

 

เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสและเขาใช้แรงมากเกินไปเมื่อคืนตอนนี้ก็เลยเป็นลมสลบไปและเขาก็สมควรได้รับมัน

 

เมื่อหลู่เจียวช่วยเขานอนลงนางใช้โอกาสนี้ในการบีบน้ำพุจิตวิญญาณสองสามหยดลงในปากของเซี่ยหยุนจิน

 

แฝดสี่ไม่ได้สนใจเลยเพราะพวกเขากำลังเศร้า

 

หลู่เจียวจัดให้เซี่ยหยุนจินนอนในที่ของเขามองดูพวกเด็กน้อยแล้วพูดว่า“อย่าร้องไห้เขาจะไม่เป็นไรอย่าทำผิดพลาดอีกในอนาคตและทำให้เขากังวลเขาป่วยมากและเขาไม่สามารถโกรธพวกเจ้ารู้แล้วใช่ไหม”

 

เมื่อแฝดสี่ได้ยินคำพูดของนางพวกเขาแทบจะตอบออกมาพร้อมกัน"รู้แล้ว…"

 

หลู่เจียวมองไปที่สี่แฝดไม่สามารถพูดอะไรได้

 

ไม่เพียงแต่พวกเขาจะเหลืองผอมและไร้เนื้อแต่ร่างกายของเขายังสกปรกผมของเขาถูกผูกเป็นปมใบหน้าของเขาเป็นสีเทาทั้งหมดและเล็บมือของพวกเขาก็ดำมืด

 

หลู่เจียวปวดศีรษะและตัดสินใจว่านางจะไม่ทำอะไรในวันนี้แต่จะจัดการพวกเขาก่อนดังนั้นนางจึงเขาพวกเขาทั้งสี่อาบน้ำสระผมและซักเสื้อผ้าและพยายามรักษาความสะอาดของลูกน้อยทั้งสี่ส่วนเวลาที่เหลือก็ใช้เวลากับตัวเอง

 

“โอเคข้าวต้มใกล้เสร็จแล้วไปกินข้าวกัน”

 

เมื่อนางพูดจบแฝดสี่ก็ส่ายหัวพร้อมกัน"รอพ่อกินข้าวด้วยกันก่อน"

 

หลู่เจียวกำลังจะพูดเมื่อมีเสียงฝีเท้าดังขึ้นนอกบ้านและเสียงของเซี่ยเอ้อจูก็ดังขึ้น"น้องสามตื่นอยู่หรือไม่"

 

หลู่เจียวมองไปที่สี่แฝดอย่างรวดเร็วและพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า"ข้าไม่อนุญาตให้บอกลุงรองของเจ้าเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นพวกเจ้าได้หรือไม่ไม่อย่างนั้นพ่อของเจ้าจะเป็นลมอีกครั้งอย่างแน่นอน"

 

เมื่อแฝดสี่ได้ยินสิ่งนี้พวกเขาพยักหน้าอย่างจริงจัง“ข้ารู้แล้ว”

 

หลู่เจียวทำเพื่อประโยชน์ของต้าเปาการต้องการฆ่าแม่ด้วยยาพิษก็เพียงพอแล้วที่จะทำลายชีวิตของเขานี่เป็นยุคสมัยที่ความกตัญญูกตเวทีเป็นใหญ่สิ่งนี้จะทำให้เขามีชื่อเสียงแย่ๆไปตลอดชีวิต…

 

นอกประตูเซี่ยเอ้อจูยกม่านขึ้นและเดินเข้าไปทันทีที่เขาเข้าไปเขาเห็นดวงตาสี่ดวงที่มีตาสีแดงเซี่ยเอ้อจูเข้าใจทันทีว่าน้องสะใภ้สามได้ทุบตีเด็กอีกแล้ว

 

เซี่ยเอ้อจูเอ่ยอย่างไม่พอใจ"น้องสะใภ้สามเจ้าจะตีลูกของเจ้าตลอดเวลาไม่ได้หรอกนะพวกเขายังเป็นเด็กอยู่"

 

หลู่เจียวไม่มีเวลาพูดแต่เซี่ยหยุนจินตื่นขึ้นมาบนเตียงและพูดอย่างอ่อนๆว่า"พี่รองท่านอยู่ที่นี่"

 

เซี่ยเอ้อจูเปลี่ยนความสนใจทันทีและมองไปที่เซี่ยหยุนจินบนเตียง"น้องสามเจ้ารู้สึกเป็นอย่างไร?มีความรู้สึกไม่สบายหรือไม่?เจ้ากินข้าวเช้าหรือยัง"

 

หลู่เจียวไม่สนใจสองพี่น้องหันหลังกลับแล้วเดินออกไปเช้านี้นางทำขนมข้าวโพดกับผักสีเขียวเอาไว้

 

ตอนนี้มีคนหนึ่งเป็นอัมพาตอยู่บนเตียงและอีกสี่คนขาดสารอาหารแป้งหยกก็ใช้ได้แต่ไม่มีสารอาหารดูเหมือนว่านางต้องหาทางจัดการ

 

หลู่เจียวบรรจุแป้งหยกและส่งไปที่ห้องเพื่อให้เซี่ยหยุนจินและเด็กๆทั้งสี่กิน

 

หลังอาหารเช้าหลู่เจียวต้มน้ำร้อนสองหม้อและอาบน้ำให้เด็กน้อยทั้งสี่คน

 

อ่างไม้ใหญ่มากใส่อ่างน้ำสองอ่าง

 

เพียงแต่ว่าเด็กทั้งสี่นั้นต้านทานการอาบน้ำของนางมากๆนางไม่เคยอาบน้ำให้เลยตั้งแต่ยังเด็กดังนั้นพวกเขาจึงไม่คุ้นเคยกับการอาบน้ำ

ในห้องนอนทางทิศตะวันออกเซี่ยหยุนจินยังคงให้ความสนใจกับการเคลื่อนไหวภายนอกโดยรู้ว่าหลู่เจียวกำลังอาบน้ำให้เด็กน้อยทั้งสี่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร

 

สมัยก่อนเขาเป็นคนอาบน้ำให้ลูกทั้งสี่เองผู้หญิงคนนี้ไม่เคยอาบน้ำให้ลูกเลยกระทั่งตัวเองยังขี้เกียจอาบน้ำนับประสาอะไรกับเด็ก?

 

ตอนนี้นางยอมอาบน้ำให้ลูกแล้วมันไม่ใช่นิสัยนางหรือเพราะนางต้องการจะคืนดีจึงแสดงให้เขาเห็น?หรือนางอยากจากไปจริงๆนางจึงแค่ต้องการทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาผ่อนคลายลงด้วยการทำแบบนี้

 

เซี่ยหยุนจินนึกถึงความเป็นไปได้อย่างหลังดวงตาของเขาเย็นชาชั่วขณะหนึ่งและมุมปากของเขาถึงกับเยาะเย้ยถากถางเจ้าไม่คิดว่าจะสายเกินไปที่จะแสดงตอนนี้หรือ

 

ภายนอกบ้านต้าเป่าและเอ้อเป่าไม่ยอมอาบน้ำแต่หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็ชอบการอาบน้ำด้วยน้ำร้อนน้ำอุ่นทำให้รู้สึกสบายเป็นอย่างมาก

 

ผู้หญิงเลวๆไม่เคยอาบน้ำมาก่อนพวกเขาทั้งหมดถูกพ่ออาบน้ำให้แต่พวกเขาไม่คิดว่านางจะอาบน้ำให้ตอนนี้

 

เอ้อเป่าเหลือบมองที่หลู่เจียวอย่างระมัดระวังและเมื่อนางเห็นหลู่เจียวมองมาเขาก็หันไปมองที่อื่นทันที

 

หลู่เจียวสังเกตเห็นท่าทางเล็กน้อยของเขาโดยธรรมชาติดังนั้นนางจึงแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้และก้มศีรษะอาบน้ำให้เด็กน้อยอย่างระมัดระวัง

 

เมื่อเห็นบาดแผลทั้งเก่าและใหม่บนร่างของเด็กน้อยน้องก็อดไม่ได้ที่จะด่าว่าเจ้าของร่างเดิมในใจ

 

เนื่องจากต้าเปามีอาการบาดเจ็บที่มือลู่เจียวจึงอาบน้ำให้ต้าเปาก่อน“โอเคเสร็จแล้วไปได้”

 

ต้าเป่ารู้สึกไม่มีความสุขเล็กน้อยแต่เขาไม่กล้าที่จะไม่เชื่อฟังคำพูดของหลู่เจียวและปฏิเสธที่จะออกมาอย่างลังเลหลู่เจียวกล่าวด้วยความโกรธ

 

“ข้าบอกให้เจ้าอาบแต่ไม่ยอมอาบแต่ตอนนี้เจ้าไม่อยากออกมาแล้ววันนี้มือเจ้าบาดเจ็บออกมาก่อนเถอะให้เจ้าอาบอีกครั้งในอีกสองวัน”

 

ต้าเปาเป็นประกาย“จริงหรือเปล่า”

 

หลังจากพูดเขาเงยหน้าขึ้นทันทีให้หลู่เจียวเช็ดความชื้นออกจากร่างกายของเขาด้วยผ้าแห้งโทรม

 

ต้าเป่าที่อาบน้ำแล้วดูเหมือนเซี่ยหยุนจินมากคิ้วและตาของเขาไม่เพียงแต่ดูบอบบางแต่ใบหน้าเล็กๆของเขาก็ดูเหมือนพ่อเขาแต่ตอนนี้เขาซีดและผอมเล็กน้อย

 

หลู่เจียวชอบตุ๊กตาตัวเล็กๆน่ารักตั้งแต่ยังเป็นเด็กนางไม่คิดว่าจะเจอพวกเขาสี่ตัวในคราวเดียวแต่น่าเสียดายที่นางคงจะไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ยาวนานกับพวกเขา

 

อย่างไรก็ตามนางยังคงมีความสุขมากที่ได้เลี้ยงพวกเขา

 

หลู่เจียวเช็ดความชื้นออกจากร่างของต้าเป่าและสวมเสื้อผ้าตัวเก่าให้เขาแต่เขาไม่มีกางเกงโชคดีที่เป็นฤดูร้อนและเด็กอายุ4ขวบก็ยังสบายดีถ้าไม่มีกางเกง

 

หลังจากที่ต้าเป่าอาบน้ำเสร็จก็เป็นเอ้อเป่าน้ำในอ่างไม้ขนาดใหญ่ก็ดำมากจนไม่สามารถดำได้อีกหลู่เจียวจึงเทน้ำทิ้งไปก่อนแล้วเทอ่างน้ำอีกอ่างสำหรับซันเป่าและซือเป่า

 

ซือเป่าขี้อายมากเขาไม่กล้ามองนางและเมื่อนางกอดเขาเขาก็อดไม่ได้ที่ตัวจะสั่นเทา

 

หลู่เจียวทำอะไรไม่ถูกเลยช่างขี้อายเสียนี่กระไรแต่หลังจากคิดดูแล้วนางไม่โทษเขาหรอก….

กลับหน้าหลัก ตอนก่อนหน้า ตอนถัดไป