หม่ากั๋วหมิงสุมไฟให้แรงขึ้น ให้หยกแดง ดูดซับเพลิงไฟได้เต็มที่

เขานอนรอจนหลับอยู่ข้างกองไฟ เขาสะดุ้งตกใจ เพราะเสียงกระดิ่ง ที่ผูกกับเชือก ที่วางไว้รอบพื้นที่ ตอนแรกคิดว่าเป็นสัตว์ป่า สัตว์ใหญ่ แต่ดูเหมือนมันจะเป็นแค่หนู หรือตัวอะไรซักอย่างตัวเล็กๆ ที่วิ่งมาชน แล้ววิ่งหนีไป

ในตอนนี้ หินหยกแดงของเขาก็เปล่งประกายแสงเต็มที่ คาดว่าคงจะดูดซับพลังแสง ได้พอสมควรแล้ว

หม่ากั๋วหมิงก็นำกลับมาทดลองทันที เขาเพ่งจิต และสามารถเข้าไปในมิติของลูกบอลหยกได้ทันทีในครั้งแรกที่ทดลอง สงสัยว่ามันคงมีพลังเพียงพอแล้ว เมื่อเข้าไป เขาก็ทำการสำรวจ รอบๆ เขาลองใช้ความคิด อยากให้ที่นี่สว่างขึ้น มันก็สว่างขึ้น เพียงแต่เขามองไม่เห็นว่าแหล่งกำเนิดแสงนั้นอยู่ที่ไหน และก็อดแปลกใจไม่ได้ว่า ที่นี่สามารถหายใจ เป็นปกติได้อย่างไร หรือว่าเขาสามารถอยู่ได้ภายในนี้ แม้ว่ามันจะไม่มีอากาศก็ตามก็ไม่อาจรู้ได้ เหมือนสูดหายใจ คล้ายมีคล้ายไม่มีอากาศอยู่ภายใน

เพียงแต่ว่า เขาไม่รู้ว่าภายในนี้ เวลาตรงกับข้างนอก หรือต่างกันยังไงบ้าง คงต้องค่อยๆทดสอบมันต่อไป

พื้นดินนั้นคล้ายไม่ใช่พื้นดิน เป็นพื้นแข็งๆ ไม่รู้ทำมาจากอะไร มองไปคล้ายหยก เมื่อมองดีๆ คล้ายว่ามันจะมีสีแดงเลือด ใช่แล้วเมื่อเพ่งพิจารณาดีๆ มันก็ขึ้นสีแดงขึ้นมา ตอนนี้คล้ายว่าเขากำลังยืนอยู่บนจอกระจก แล้วสีแดงตรงใต้พื้นนั้นกำลังเคลื่อนไหว เหมือนภาพปริ้นสกรีนของหน้าจอคอมพิวเตอร์

พื้นที่มิตินี้น่าจะใช้เป็นโกดังเก็บของ หรือบ้านได้หรือเปล่า เขาต้องทำการทดสอบดูอีกครั้ง ถึงความเป็นไปได้ต่างๆนาๆ แล้วพื้นด้านล่างนี้ สามารถใช้เป็นหน้าจอดูภายนอกได้หรือเปล่า เขาก็เกิดความรู้สงสัยขึ้นมา

เมื่อส่งความต้องการออกไปว่าต้องการออกไป เขาก็ถูกส่งออกมาด้านนอก โดยไม่ต้องตะโกนร้องบอกอย่างที่น้องสาวบอกแต่อย่างใด ทุกอย่างทำได้ เพียงแค่คิดเท่านั้น แสดงว่ามันเชื่อมต่อผ่านกระแสจิต นี่คงเรียกได้ว่าหยกวิญญาณจริงๆ เพราะสามารถเชื่อมต่อทางจิตวิญญาณได้

ลูกบอลหยกแดงหายไปอย่างที่คิดเอาไว้ เขาส่งกระแสจิต เรียกมันออกมาให้ปรากฏบนฝ่ามือ มันก็ปรากฏ เมื่อเห็นดังนี้ เขาก็ทดสอบเพิ่มเติมทันที เขาลองสั่งให้มันลอยนิ่งๆ อยู่ในอากาศ มันก็ลอยนิ่งๆอยู่ดังนั้น แม้นไม่รู้ว่ามันลอยได้ยังไงก็ตาม แต่หม่ากั๋วหมิงรู้สึกตื่นเต้นมาก

เขาส่งกระแสจิตให้มันหมุน มันก็หมุนรอบตัวเอง สั่งให้มันลอยไปรอบๆกาย มันก็ลอยไปรอบๆกาย สั่งให้มันลอยห่างออกไป มันก็ลอยห่างออกไป เพียงแต่มันลอยไปได้ไม่ไกลเกินสิบเมตร มันก็ดูเหมือนจะขาดการติดต่อ หล่นตุ๊บลง

คล้ายกับการเล่นโดรน แล้วมันขาดการเชื่อมต่อกับรีโมท อาจเป็นไปได้ที่พลังของลูกบอลหยกไม่พอ หรือพลังของเขาเองก็ยังไม่พอด้วย ซึ่งน่าจะเป็นที่อย่างหลังมากกว่า เพราะเขารู้สึกมึนศีรษะเล็กน้อย คงเพราะใช้พลังจิตมากไป เขาเดินไปใกล้ๆ แล้วเก็บก้อนหยกนั้นขึ้นมา เสกมันกลับไปในมิติช่องว่างก่อน

ในตอนนั้นเอง บิดาของเขาก็ออกมาจากในเต็นท์ ยืนอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่อาจทราบได้ ได้เห็นเขาลองทำหลายๆอย่าง เขาก็เลยได้รู้ว่ามันทำอะไรได้บ้างตามที่เห็น

เมื่อเห็นว่าตอนนี้ยังไม่สว่าง ยังพอมีเวลาอีกนิดหน่อย จึงให้บิดาเข้าเวร เฝ้ายามต่อ แล้วเขาก็เข้าไปนอน

คืนนี้หม่ากั๋วหมิง ฝันดีมาก…