โต้วหยาเดินตามหยุนโม่เจิงเข้ามาในห้องโถง ตามมาด้วยกู้ซีหวงที่อยู่ในชุดแดงพร้อมกับหยุนโม่เหิงที่สวมชุดสีแดงเช่นกัน และยังอยู่ในอ้อมกอดของนาง!

เมื่อทั้งสามคนเดินเข้ามาในห้อง ก็เป็นที่จับตามองทันที หยุนมู่หลานสาวเท้าเดินมาข้างหน้าด้วยความร้อนรน ก่อนจะกระซิบถามว่าเกิดอะไรขึ้น

โต้วหยาเป็นฝ่ายอธิบายเรื่องนี้แทน ส่วนหยุนโม่เจิงไม่แม้แต่จะเอ่ยปากพูดสักคำ สีหน้าของหยุนมู่หลานถึงกับหมองไป และเมื่อเห็นว่านางกำลังจะอาละวาด หยุนโม่เหิงก็รีบเอ่ยขึ้นว่า “ท่านแม่ ลูกไม่เป็นไรขอรับ”

หยุนมู่หลานจ้องมาที่เขา “เจ้ายังบอกว่าไม่เป็นไรอีกรึ?”

“ท่านแม่ ลูกไม่เป็นอะไรจริงๆ” หยุนโม่เหิงไม่อยากให้หยุนมู่หลานทำให้เป็นเรื่องใหญ่ จึงสะกิดกู้ซีหวงให้นางช่วยพูด

กู้ซีหวงรีบเอ่ยว่า “ฮูหยิน วันนี้เป็นวันเกิดของเหิงเอ๋อ ความสุขของเหิงเอ๋อสำคัญที่สุดนะเจ้าคะ!” จากนั้นก็ส่งสายตาอ้อนวอนให้หยุนมู่หลาน

“ก็ได้”

หยุนมู่หลานไม่อยากเอาความ จากนั้นกู้ซีหวงก็วางหยุนโม่เหิงลง ก่อนจะพยุงเขาไปนั่งบนเก้าอี้

ทันใดนั้น ชีเตียซึ่งกําลังรอทำพิธีสวมกวานให้หยุนโม่เหิง (หนึ่งในพิธีกรรมวันเกิด) ก็เดินมาพร้อมกับรอยยิ้ม "ฮูหยิน ถึงเวลาที่จะต้องสวมกวานให้คุณชายแล้ว"

“พวกเจ้าไปเถอะ”

เดิมทีนางอยากจะถือโอกาสตอนที่ชีเตียและหยุนโม่เหิงไปทำพิธีเกล้าผม ถามเรื่องที่เกิดขึ้นในเรือนตะวันออกให้แน่ชัด แต่ใครจะรู้ว่ากู้ซีหวงจะอุ้มหยุนโม่เหิงแล้วเดินตามชีเตียไปทันที

หยุนมู่หลานมองไปยังบุตรสาวคนโตก็เห็นเพียงหน้าตาที่เฉยชาของนาง เพราะไม่เคยมีครั้งไหนที่กู้ซีหวงเจอหยุนโม่เหิงแล้วจะไม่กอดไม่อุ้มเขา จนนางแทบจะชินไปแล้ว

“คุณหนูกู้ ท่าน ท่านออกไปก่อนดีหรือไม่?” ชีเตียยิ้มอย่างประหม่า ก่อนจะพูดกับหญิงสาวผู้แผ่รัศมีน่ากลัวผู้นี้

กู้ซีหวงแสยะยิ้มก่อนจะถามกลับ “ทำไมต้องออกไปด้วย?”

“คุณชายรองจะต้องสวมกวานแล้ว…ท่านออกไปก่อนได้หรือไม่?”

“งั้นหรือ?” กู้ซีหวงฟังแล้วก็พยักหน้าก่อนจะเผยนิสัยเดิมออกมา “งั้นเจ้าออกไปเถอะ เดี๋ยวข้าจะเป็นคนสวมกวานให้เขาเอง” พูดแล้วนางก็รีบไล่คนให้ออกไปทันที

หยุนโม่เหิงไม่เพียงเห็นด้วยกับพฤติกรรมที่ไร้เหตุผลของกู้ซีหวง มิหนำซ้ำยังเดินไปเปิดประตูให้ชีเตียออกไปอีก

ชีเตียปาดน้ำตา ก่อนจะออกนอกประตูไปอย่างเงียบๆ……

คนสองคนในห้องไม่ได้รับรู้เลยว่าชีเตียเสียใจเพียงใด ถึงแม้จะรู้ก็คงไม่สนใจ เมื่อชีเตียเดินออกนอกประตูไปแล้วก็ยืนเฝ้าหน้าประตูอย่างเงียบๆ แน่นอนว่าเขาต้องต่อสู้เพื่อเงินสองตำลึง

ภายในห้อง กู้ซีหวงหยิบหวีเขาวัวขึ้นมาก่อนจะหวีตามแนวผมอันสลวยของหยุนโม่เหิง

หยุนโม่เหิงมองคนที่อยู่ในกระจก นางกำลังหยิบหวีและจัดระเบียบผมให้เขา ไม่รู้ว่ากำลังนึกถึงอะไรอยู่ถึงได้ฉีกยิ้มกว้างปานนั้น

กู้ซีหวงเอาเครื่องประดับออกมาและกำลังจะติดให้เขา แต่ดันเห็นเขามองเธอในกระจกเสียก่อน

“โม่เหิง มองอะไรหรือ?” กู้ซีหวงกระซิบถามข้างหูเขาเบาๆ ไม่ทันรอให้เขาตอบ นางก็ชิงพูดก่อนว่า “น้ำลายเจ้าไหลลงเสื้อผ้าหมดแล้ว~”

“หืม?” หยุนโม่เหิงไม่ได้เอะใจและเชื่อคำพูดของนาง ขณะที่มือกำลังหาผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำลาย กู้ซีหวงก็จับมือเขาเอาไว้ทันที

“เซียงซือ…อ๊ะ” เขาอยากจะถามว่านางจับมือเขาเอาไว้ทำไม หากไม่หยิบผ้าเช็ดหน้า จะเช็ดน้ำลายได้อย่างไร กู้ซีหวงโน้มตัวลงมาและตอบคำถามของเขาด้วยริมฝีปากของนาง

เรื่องแบบนี้โทษนางได้หรือ ก็ใครใช้ให้เขาน่ารักขนาดนี้กันเล่า คนที่ใช้ชีวิตตามใจตนเองอย่างนางมีหรือจะห้ามใจไหว  หากนางอดใจจูบเขาได้ นางคงเป็นแม่ชีไปแล้ว และนางไม่คิดเป็นแม่ชีเด็ดขาด