หยุนโม่เหิงได้ยินเสียงที่หนักแน่นของนางแล้วก็ถึงกับชะงัก พลางมองหน้านางด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ

กู้ซีหวงที่มองตาเขาอยู่ก่อนแล้วก็ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว “ทำไมเจ้าถึงมองหน้าข้าแบบนั้นเล่า?”

โม่เหิงถูกนางย้อนถามก็หน้าแดงไปพักใหญ่ และพยายามที่จะผละตัวออกจากอ้อมกอดของนาง แต่ต้องชะงักค้างอยู่อย่างนั้นเพราะเห็นคนหลายคนเดินมาทางนี้เสียก่อน

ทันใดนั้นเสียงของหยุนโม่เจิงก็ดังมาแต่ไกล “กู้ซีหวง! เจ้าทำอะไรของเจ้า?!”

กู้ซีหวงเห็นหยุนโม่เจิงก็ยิ้มออกมาพลางกล่าวทักทายทันที “คุณหนูใหญ่หยุน”

หยุนโม่เจิงเห็นนางจิ้งจอกอย่างกู้ซีหวงยังยิ้มออกได้ก็ยิ่งโมโหมากขึ้นจึงตะโกนก้องออกไปว่า “ยังไม่ปล่อยน้องชายของข้าอีก?”

“โม่เหิงเจ็บขา” กู้ซีหวงอธิบายสั้นๆ ก่อนจะพาหยุนโม่เหิงเดินไปอีกทาง แต่ไม่คิดว่าเมื่อหันกลับหลังจะเห็นหลิวชิงเหยากำลังเดินตรงมาทางนี้เช่นกัน

หลิวชิงเหยาเห็นหยุนโม่เหิงอยู่ในอ้อมกอดของกู้ซีหวงแล้วก็รู้สึกแปลกใจยิ่งนัก และถึงแม้ว่าเขาจะซ่อนอารมณ์เป็นอย่างดีแล้ว แต่ก็ยังโดนกู้ซีหวงจับได้อยู่ดี

หรือว่าเรื่องที่โม่เหิงไปที่เรือนตะวันออกจะเป็นฝีมือของเขา?

ขณะที่กำลังเชื่อมโยงทุกอย่างเข้าด้วยกัน เนื้ออ่อนตรงเอวของนางก็ถูกหยิกเสียก่อน ถึงแม้ว่าจะเป็นแรงหยิกที่เบามากเพียงใดแต่ก็สามารถดึงสติของนางกลับมาได้

กู้ซีหวงนึกว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับหยุนโม่เหิงจึงเอ่ยปากถามว่า “โม่เหิง เป็นอะไรไปหรือ?”

หยุนโม่เหิงเก็บมือกลับมา ปากก็เอ่ยถามว่า “เซียงซือ เจ้ายังอยากจะพาข้ากลับไปอยู่หรือไม่?”

“ทำไมถึงถามแบบนี้เล่า เจ้าไม่อยากให้ข้าอยู่ฉลองงานวันเกิดเจ้าแล้วหรือ?” มีหรือที่กู้ซีหวงจะไม่รู้ความคิดของเขา นางไม่มีทางทำให้โม่เหิงผิดหวังอีกแล้ว

“อยากสิ!” หยุนโม่เหิงรีบพยักหน้า “เจ้าพูดแล้วนะว่าจะอยู่กับข้า ห้ามเปลี่ยนคำเด็ดขาด!”

กู้ซีหวงยิ้ม “แน่นอนอยู่แล้ว” พูดแล้วนางก็ออกเดินต่อ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าหยุนโม่เจิงยังอยู่ จึงเอ่ยปากถามนางว่า “คุณหนูหยุนจะไปด้วยกันหรือไม่?”

“ไป” หยุนโม่เจิงตอบรับก่อนจะยกเท้าเดินตามไป

เมื่อกู้ซีหวงเดินไปไกลแล้ว คนที่มากับหลิวชิงเหยาจึงเอ่ยขึ้นว่า “คนเมื่อครู่นี้เป็นกู้ซีหวงจริงๆ หรือ?”

หลิวชิงเหยาเองก็ไร้คำตอบ เขาไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมนางถึงปฏิบัติกับเขาเปลี่ยนไปขนาดนี้ และคร้านจะใส่ใจคนที่ติดตามอยู่ด้านหลัง ก่อนจะสะบัดชายชุดหันหลังกลับไป

“นี่ ชิงเหยา รอพวกข้าด้วย!”

“นางคือกู้ซีหวงจริงๆ รึ? แบบนี้มันเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเลยนี่นา?”

“คุณหนูกู้กับชิงเหยาทะเลาะกันหรือ?”

หลิวชิงเหยาฟังแล้วก็โมโหมากขึ้นเรื่อยๆ เขาจะไปรู้ได้อย่างไรว่ากู้ซีหวงเป็นบ้าอะไรไป ยิ่งนึกถึงคำสั่งขององค์หญิงสามแล้วก็ยิ่งปวดหัวเข้าไปใหญ่ และเมื่อเห็นว่าคนด้านหลังยังพูดกันเจี๊ยวจ๊าวไม่หยุดจึงตะโกนด้วยความเหลืออดว่า  “คุณหนูกู้ คุณหนูกู้ พวกเจ้าสนใจนางมากขนาดนั้นก็ไปตามนางซะให้สิ้นเรื่อง อย่ามากวนประสาทอยู่ข้างๆ ข้า!”

หลิวชิงเหยาตะโกนเสียงดังจนคนที่ตามอยู่ด้านหลังเงียบไป ในใจคิดว่ากู้ซีหวงกำลังมองหารักใหม่ แล้วอีกฝ่ายยังหน้าตาอัปลักษณ์อีกด้วย เพราะเหตุนี้หลิวชิงเหยาถึงได้โมโหมากขนาดนี้

สุดท้ายหลิวชิงเหยาก็เดินออกจากจวนแม่ทัพไปด้วยความโมโห และวันนี้หากใครที่สายตาดีก็คงเห็นกันอย่างชัดเจนว่าคุณหนูกู้ดูแลแต่คุณชายรองตระกูลหยุนเท่านั้น แต่กลับไม่เห็นคุณชายหลิวอยู่ในสายตา

ณ ห้องโถงหลักจวนแม่ทัพ งานเลี้ยงฉลองวันเกิดพร้อมแล้ว เหลือเพียงรอให้เจ้าของวันเกิดมาเปิดงานเท่านั้น

หยุนมู่หลานอดไม่ได้ที่ชะเง้อชูคอมอง และนึกขึ้นได้ว่าเมื่อครู่นี้นางเพิ่งจะตามหาบุตรชาย แต่กลับได้ยินว่าเขาถูกกู้ซีหวงนัดออกไปเจอ ถึงแม้ว่านางจะเจอกับกู้ซีหวงนับครั้งได้ แต่ไม่รู้ว่านางเป็นคนเช่นไรกันแน่

นางส่งหยุนโม่เจิงออกไปตามที่สวนหย่อมตะวันออกแล้ว แต่ก็ยังคงรู้สึกไม่สบายใจ หากโม่เจิงไปช้าเพียงก้าวเดียว…ขณะที่นางกำลังนึกถึงเรื่องนี้ก็เห็นหยุนโม่เจิงเดินเข้ามาห้องโถง