“เรียกข้าทำไมรึ?” กู้ซีหวงจ้องไปยังคนที่เรียกชื่อนาง

คุณชายท่านนั้นหูแดงพลางมองมาที่กู้ซีหวงและรีบพูดว่า “คุณชายหยุนไปทางนั้นแล้ว เหมือนว่ากำลังหาเจ้าอยู่”

“ขอบใจมาก” กู้ซีหวงตั้งใจมองหน้าเขาและรู้สึกว่าหน้าคุ้นๆ แต่ก็ไม่ได้สนใจแล้วเดินจากไป

อีกฝั่งหนึ่ง หยุนโม่เหิงได้ยินว่ากู้ซีหวงรอเขาอยู่ตรงเรือนทางทิศตะวันออก เขาจึงรีบพาโต้วหยาไปหานาง เมื่อมาถึงก็รู้สึกมีบางอย่างผิดปกติ หากกู้ซีหวงมาแล้ว นางก็ต้องไปหาเขาทันที คงไม่รอให้เขามาหา

โต้วหยาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องเช่นกัน จึงเอ่ยว่า “บ่าวว่าเรากลับกันดีกว่าขอรับคุณชาย”

“อืม กลับกันเถอะ” หยุนโม่เหิงพยักหน้ากำลังจะกลับ ก็พลันเห็นสตรีผมเงางามแก้มชมพูสามคนเดินมาหาพวกเขา

“คุณชายระวัง!”

โต้วหยาหูตาไวจึงผลักหยุนโม่เหิงออกไป ส่วนเขากลับถูกคนคนหนึ่งกดตัวไว้กับพื้น อีกสองคนเห็นว่าโต้วหยาไม่ได้ขัดขืนอะไรจึงไม่สนใจเขา แล้วหันไปไล่ตามหยุนโม่เหิงแทน

“โต้วหยา!” หยุนโม่เหิงคิดอยากจะกลับไปช่วย แต่เมื่อเห็นสตรีสองคนนั้นใกล้เข้ามา เขาจึงตัดสินใจกระโดดลงไปในบ่อน้ำที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลอย่างไม่ลังเล

ขายกขึ้นสูงเตรียมที่จะกระโดดลงน้ำ

ทันใดนั้นตัวก็หมุนกลับมาและตกลงสู่อ้อมกอดของใครบางคน หยุนโม่เหิงตกใจและกำลังจะขัดขืน แต่ดันได้ยินเสียงแหบแห้งของคนที่กำลังกอดเขาอยู่ “โม่เหิง อย่าขยับ”

เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยของสตรีในดวงใจ หยุนโม่เหิงก็ไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวอีก ก่อนจะอยู่ในอ้อมกอดของนางอย่างสงบและรอให้สตรีสองนางนั้นค่อยๆ ห่างออกไปก่อน

เจ้าลูกจิ้งจอกก็กระโดดขึ้นมาบนไหล่ของหยุนโม่เหิง โต้วหยาก็วิ่งมาหาเช่นเดียวกัน ก่อนจะรีบเอ่ยว่า “คุณชาย ไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่? บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่าขอรับ?”

“ข้า…ข้าไม่เป็นไร” หยุดโม่เหิงหน้าแดงก่อนจะถอยออกมาจากอ้อมกอดของกู้ซีหวง

กู้ซีหวงขมวดคิ้วพลางถามว่า “เกิดอะไรขึ้น?” หากไม่ใช่ว่ามีคนบอกนางว่าเขามาทางนี้ นางคงรับในสิ่งที่จะเกิดขึ้นไม่ได้แน่นอน

“ก่อนหน้านี้มีบ่าวรับใช้แปลกหน้าเข้ามาหาคุณชาย และบอกว่าคุณหนูกู้นัดมาเจอที่สวนหย่อมทางทิศตะวันออกขอรับ” โต้วหยาพูดพลางกัดฟันด้วยความโมโห “เป็นเพราะความประมาทของโต้วหยาแท้ๆ นึกไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าจะมีคนร้ายในจวนแม่ทัพและคิดปองร้ายคุณชาย!”

กู้ซีหวงทำหน้าครุ่นคิดแต่ก็ไม่ได้เบาะแสอะไรจึงปล่อยเอาไว้ก่อน แล้วพาหยุนโม่เหิงไปหาหยุนมู่หลาน

หยุนโม่เหิงกำลังจะก้าวขาเดินแต่ดันเสียการทรงตัวจนสะดุดล้ม หากกู้ซีหวงหูตาไม่ไว เขาคงล้มลงกับพื้นไปแล้ว

“โม่เหิง เจ็บตรงไหนหรือไม่?” ไม่พูดเปล่า มือก็ยกชายชุดของเขาขึ้นตรวจสอบ

“เซียงซือ!” หยุนโม่เหิงหน้าแดง เบี่ยงตัวหลบมือที่ยื่นมาของนาง “ข้าแค่ข้อเท้าแพลงนิดหน่อย เดินช้าๆ คงไม่เป็นไร”

กู้ซีหวงได้ยินก็รู้สึกไม่พอใจ ทำหน้างอ “ในเมื่อข้อเท้าแพลงแล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกเล่า?!”

หยุนโม่เหิงพูดเสียงอู้อี้ “ข้าไม่รู้ตัวน่ะ…” ก็ใครใช้ให้เขาเห็นหน้านางก็ดีใจจนลืมเรื่องข้อเท้าแพลงไปเลย

กู้ซีหวงจิ้มไปที่หน้าผากของเขาด้วยความเอ็นดู “เจ้านี่น๊า ความรู้สึกช้าขนาดนี้ หากถูกจับไปขายก็คงจะไปช่วยเขานับเงินด้วยเลยกระมัง!” พูดจบ นางก็หันไปพูดกับโต้วหยา

“เจ้าพาเจ้าจิ้งจอกน้อยออกไปก่อน” กู้ซีหวงพูดแล้วก็ส่งจิ้งจอกน้อยให้โต้วหยาอุ้ม แล้วนางก็ช่วยประคองหยุนโม่เหิงในสภาพกึ่งประคองกึ่งโอบกอด เดินตามโต้วหยาไปอย่างช้าๆ

หยุนโม่เหิงไม่คิดว่ากู้ซีหวงจะช่วยประคอง เขาจึงตกใจและเขินจนหน้าแดง “เซียงซือ เดี๋ยวก็มีคนเห็นเข้าหรอก~”

กู้ซีหวงดูเหมือนไม่ได้สนใจอะไรก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “แล้วไง? อย่างไรเจ้าก็ถูกกำหนดมาให้เป็นสามีของข้าแล้ว จะไปกลัวสายตาผู้อื่นทำไมกัน”