ใกล้ถึงวันเกิดของหยุนโม่เหิง หยุนโหย่วจือก็มิวายคิดหาวิธีกลั่นแกล้งเขาอยู่อีกเช่นเคย

เช้านี้หยุนโม่เหิงตื่นแต่เช้า ก่อนจะขลุกอยู่ในเรือนซีหยวนไม่ยอมย่างกรายออกมา หยุนโหย่วจือจึงต้องแจ้นมาหาถึงที่

หยุนโหย่วจือพาบ่าวรับใช้เข้าไปในเรือนซีหยวน เมื่อเห็นหยุนโม่เหิง ปากก็เริ่มหาเรื่องทันที “อ้าว~ พี่รอง ทำไมถึงไม่ออกไปข้างนอกเล่า? ยอมรับว่าตัวเองอัปลักษณ์จนไม่กล้าเจอหน้าผู้คนเลยหรือ?”

หยุนโม่เหิงเคยชินกับคำพูดพวกนี้ของเขาแล้ว จึงถามกลับอย่างไม่ใส่ใจว่า “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเจ้าด้วย?”

จริงๆ แล้วก็ไม่เกี่ยวกับเขาหรอก หยุนโหย่วจือถึงกับพูดไม่ออก ได้แต่ฮึดฮัดด้วยความโมโหพลางถอนหายใจเสียงดัง “ฮึ!” ก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้

หยุนโหย่วจือพูดอย่างพูดเหน็บแนมว่า “หยุนโม่เหิง เจ้ามีอะไรให้อวดกัน? ท่านแม่กับท่านพี่รักเจ้าแล้วอย่างไรเล่า? คุณหนูกู้ที่เจ้าคิดถึงห่วงหานั้นรังเกียจเจ้ายิ่งกว่าขยะเสียอีก”

หยุนโม่เหิงหรี่ตามองน้องชาย ก่อนจะบ่นพึมพำว่า “เซียงซือไม่มีทางคิดแบบนั้น…”

หยุนโหย่วจือพอใจกับปฏิกิริยาของเขายิ่งนัก  “บัตรเชิญวันเกิดของพี่รองก็แจกไปนานแล้วไม่ใช่หรือ? แต่ทำไมยังไม่เห็นมีปฏิกิริยาอะไรจากตระกูลกู้เลยล่ะ คุณหนูกู้นั้นยิ่งแล้วใหญ่ แม้แต่หน้าก็ยังไม่โผล่มาให้เห็นเลยด้วยซ้ำ แบบนี้ไม่เรียกว่าหลบหน้า? อีกทั้งยังฝืนทำเป็นรักพี่รองหรอกหรือ?”

หยุนโม่เหิงนึกถึงคำพูดที่กู้ซีหวงให้ไว้ก่อนจะกลับไป ถ้าเทียบกับหยุนโหย่วจือแล้ว เขาเลือกที่จะเชื่อนางมากกว่า เขาจึงตอบกลับอย่างหนักแน่นว่า "เซียงซือเคยบอกว่าให้ข้ารอนาง"

“เฮอะ พี่รองคงไม่ได้ป่วยจนสมองมีปัญหาหรอกนะ?” หยุนโหย่วจือแสยะยิ้ม “นางแค่อยากเอาใจท่านแม่เพื่อไม่ให้ตระกูลหยุนไปเอาเรื่องตระกูลกู้ก็เท่านั้น”

“ไม่มีทาง!” หยุนโม่เหิงส่ายหน้า “เซียงซือไม่มีทางโกหกข้าแน่นอน!”

“ก่อนหน้านี้ที่นางพาหลิวชิงเหยามาเยาะเย้ยว่าพี่รองอัปลักษณ์ ท่านลืมไปหมดแล้วหรือ?” หยุนโหย่วจือพูดพลางส่งสายตาให้บ่าวรับใช้

บ่าวรับใช้รีบสอดปากพูดว่า “ทั้งเมืองจิ่งเฉิงนั้นมีใครบ้างที่ไม่รู้ว่าคุณหนูกู้ตกหลุมรักคุณชายหลิว เรื่องที่นางพาคุณชายหลิวมาเยาะเย้ยว่าที่สามี บ่าวรู้สึกว่าไม่สมควรอย่างยิ่ง และนางไม่คู่ควรกับความทุ่มเทของคุณชายรองเลยสักนิด”

หยุนโม่เหิงเงียบไป เขาไม่ได้ลืมเรื่องที่กู้ซีหวงเคยทำให้เขาอับอายมากเพียงใด ที่ผ่านมาเขามองข้ามการดูถูกเหยียดหยามจากนางมาโดยตลอด แต่การที่หยุนโหย่วจือมารื้อฟื้นแบบนี้กลับทำเขาสั่นคลอนขึ้นมา

หรือว่าเขาทำผิดไป? หรือว่าเขาไม่ควรคิดถึงนาง…

หยุนโหย่วจือเห็นแววตาสับสนของหยุนโม่เหิงก็บรรลุเป้าหมายที่ต้องการในวันนี้แล้ว เขาจึงไม่อยู่ต่อและพาบ่าวรับใช้กลับไปทันที

ก่อนหน้านี้โต้วหยาไปช่วยจัดเตรียมงานวันเกิด กว่าจะกลับมาก็ค่ำแล้ว เมื่อกลับมาถึงก็เห็นคุณชายของตนใส่เสื้อผ้าชุดเดิมและนั่งเหม่อลอยอยู่บนม้านั่งหินในสวน

“คุณชาย คุณชายขอรับ!” โต้วหยาเรียกเขาหลายทีกว่าหยุนโม่เหิงจะรู้สึกตัวและหันกลับมามองโต้วหยาด้วยแววตาสงสัย

“คุณชายเป็นอะไรไปหรือขอรับ?” โต้วหยาไม่รู้จะพูดอะไร เขาแค่ไปช่วยจัดงานอยู่ทางนั้น กลับมาคุณชายของเขาก็กลายเป็นแบบนี้ไปแล้ว

เหมือนว่าหยุนโม่เหิงจะไม่ได้ยินสิ่งที่โต้วหยาพูดและนั่งเหม่อลอยอยู่ที่เดิม ผ่านไปนานกว่าเขาจะเอ่ยถามขึ้นว่า “โต้วหยา เจ้าว่า…เซียงซือทิ้งข้าไปแล้วจริงๆ ใช่หรือไม่?”

โต้วหยาเกาศีรษะแกรกๆ “ไม่ใช่ว่าตอนนี้คุณหนูกู้ชอบคุณชายมากหรอกหรือขอรับ?” โต้วหยารู้สึกแปลกๆ คุณหนูกู้มีธุระต้องไปจัดการไม่ใช่หรือ สองครั้งสุดท้ายที่นางมาที่จวนแม่ทัพก็เห็นว่าดูแลคุณชายเป็นอย่างดี เหตุใดจู่ๆ คุณชายถึงคิดแบบนี้ได้เล่า?

หยุนโม่เหิงทำหน้าเศร้า “โหย่วจือบอกว่าเซียงซือตกหลุมรักคุณชายหลิวอย่างนั้นหรือ?”