ในขณะที่หมอสุ่ยเขียนเทียบยา หยุนโม่เจิงก็ถูกบอกให้ไปซื้อยา นางไม่อยากจะไป แต่ถูกท่านแม่บังคับจนต้องเดินหน้างอออกไป

กู้ซีหวงเห็นว่าคนออกไปหมดแล้วจึงเอ่ยว่า “ฮูหยิน ในเมื่อคุณชายรองไม่เป็นอะไรแล้ว ซีหวงขอตัวลากลับก่อนเจ้าค่ะ” นางอยากจะอยู่ต่อ แต่นางรู้ว่ายังไม่ใช่เวลาที่คับขันนัก

“ร่างกายของอาเหิง…” หยุนมู่หลานยังพูดไม่ทันจบ แต่นางรู้ในสิ่งที่กู้ซีหวงจะสื่อ

“เรื่องของคุณชายรองก็เหมือนเรื่องของซีหวง ฮูหยินหยุนวางใจได้เจ้าค่ะ” กู้ซีหวงเล่นแง่และดูออกว่าหยุนมู่หลานไม่ได้รู้เรื่องร่างกายหยุนโม่เหิงตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

หยุนมู่หลานรู้ว่าถามอย่างไรก็ไม่ได้คำตอบ จึงเอ่ยปากส่งลา “ในเมื่อเป็นอย่างนั้น ก็ขอไม่เดินไปส่งคุณหนูกู้ก็แล้วกัน”

กู้ซีหวงนิ่งไป และรู้สึกว่าแบบนี้สินะที่เรียกว่าข้ามแม่น้ำรื้อสะพาน?!

หลังจากที่กู้ซีหวงเดินจากไปแล้ว หยุนมู่หลานจึงกำชับโต้วหยาที่เกือบจะถูกลืมว่าให้ดูแลคุณชายให้ดี จากนั้นก็เดินออกไป ถึงแม้จะเป็นบุตรชายของตัวเองแต่เขาเติบใหญ่แล้ว คนเป็นแม่ไม่อยากจะอยู่ในห้องส่วนตัวของบุตรชายเป็นเวลานานนัก

หยุนโม่เจิงเห็นว่ากู้ซีหวงเดินไปไกลแล้ว จึงถามคำถามที่สงสัยกับมารดา “ท่านแม่ ทำไมเมื่อครู่นี้ท่านแม่ถึงห้ามข้าไม่ให้ไล่นางออกไปเล่าเจ้าคะ?”

หยุนมู่หลานวางท่านิ่งเฉย “แม่รู้ว่านางมีประโยชน์มากน้อยเพียงใด บางทีนางอาจมีวิชามากกว่าเจ้าก็เป็นได้”

หยุนโม่เจิงรู้สึกว่าคำพูดแบบนี้ไม่พูดออกมาเสียยังดีกว่า อีกอย่างกู้ซีหวงก็เป็นแค่สตรีชั่วคนหนึ่ง นางจึงรู้สึกว่าท่านแม่ของนางนั้นมองคนผิดไปแล้ว

อีกฝั่งหนึ่ง เมื่อกู้ซีหวงที่ออกจากจวนตระกูลหยุนกำลังเดินเที่ยวเล่นเอื่อยเฉื่อยอยู่ในตลาด และนางก็ไม่ได้ไม่ห่วงหยุนโม่เหิงแต่อย่างใด

เรื่องของหยุนโม่เหิงนั้น ไม่ใช่เรื่องรีบร้อนขนาดนั้น อีกอย่างตามที่นางจำได้เมื่อชาติที่แล้วก็รู้ว่าสองสามวันนี้จะมีอัญมณีราคาดีเข้ามา ถ้านางหามันพบ จะได้ให้หยุนโม่เหิงด้วย

น่าเสียดายที่เดินวนหาที่ที่ลือกันว่าจะมีอัญมณีน้ำดีทั้งเมืองจิ่งเฉิงก็ยังไม่พบร่องรอยของอัญมณีเลยสักนิด และขณะที่กำลังจะหาทางกลับบ้าน กลับเจอกับบุรุษที่เคยพัวพันกับนางมาทั้งชีวิต

หวังว่าเขาจะไม่เห็น กู้ซีหวงรีบเดินหลบเข้าไปในซอกซอย คนรถของหลิวชิงเหยาที่นั่งอยู่ด้านหน้ารถม้ามองเห็นร่างที่รีบเดินหายเข้าไปในซอกซอยของกู้ซีหวงก็รู้สึกคุ้นๆ แต่กลับไม่ได้เก็บมาใส่ใจ

เพราะนึกไม่ถึงว่าจะเป็นกู้ซีหวง เมื่อก่อนกู้ซีหวงทำตัวติดหนึบกับคุณชายหลิวชิงเหยาอย่างกับกาวหนังไก่ อีกอย่างยังวิ่งถ่อไปยกเลิกงานแต่งถึงจวนตระกูลหยุนเพื่อคุณชายหลิวของเขาอีกด้วย

คนแบบนี้จะปล่อยโอกาสที่จะได้เกาะติดคุณชายหลิวของเขาไปได้อย่างไร? ดังนั้นต้องไม่ใช่นางแน่

เมื่อกู้ซีหวงวิ่งลัดเลาะเข้าไปในซอยเล็กแล้วก็ตาสว่างทันที น่าแปลกใจที่หาทั้งวันก็ยังหาอัญมณีไม่เจอ จริงๆ แล้วนางมาผิดที่ตั้งแต่แรกนี่เอง

ถึงแม้อัญมณีจะถูกลือมาจากตลาดอันวุ่นวาย แต่ก่อนหน้านี้ก็ถือเป็นซอยลึก ด้วยความที่เป็นของที่นักแกะสลักชื่อดังได้ของสิ่งนี้มาจากพ่อค้า และยังทำเพื่อเพิ่งชื่อเสียงให้กับตัวเองอีกด้วย

อะไรที่ทำให้นางพอใจในชาตินี้ นางไม่มีวันเกรงใจแน่นอน นางตั้งใจค้นหาพื้นที่ที่มีหญ้าขึ้นอุดมสมบูรณ์ตรงที่ใกล้ๆ สุดท้ายหาที่ที่เหมาะสมที่อยู่มุมหนึ่งทางด้านทิศตะวันออก

“ที่นี่แหละ” กู้ซีหวงปรบมือด้วยความดีใจและเริ่มขุดหาอัญมณีทันที

…

ในขณะที่พระอาทิตย์กำลังตกดิน กู้หลิงอวี้ที่เป็นกังวลก็เห็นกู้ซีหวงหอบหญ้าและหินสองก้อนเข้ามาในบ้าน