ภายใต้อาคารเรียนทางด้านหน้าซุนเหมี่ยวที่เดินลงมาจากห้องเรียนก็หยุดมองสายฝนที่โปรยปรายลงมาก่อนจะค่อยๆก้าวเดินมายืนเคียงข้างกับหลี่เซียนที่ยืนมองสายฝน

   ซุนเหมี่ยวได้ยืนมองหลี่เซียนในตอนนี้ช่างดูมีเสน่ห์มากในสายตาของเธอ ไม่ว่าจะปากกระจับสันจมูกโด่งเป็นสันแลดูงดงามคิ้วที่โก่งเหมือนคันศรโดยรวมแล้วช่างรับกันได้ดีมาก 

   หลี่เซียนที่ยืนมองสายฝนที่โปรยปรายลงมาก็รับรู้ได้ว่ามีคนมาจ้องมอง เมื่อหันมาก็พบว่าเป็นซุนเหมี่ยวที่ยืนมองตัวเขาอยู่  “ ซุนเหมี่ยว!! ซุนเหมี่ยว มีอะไรติดหน้าพี่เหรอ “

  “ เอ่อ!! อ่อคือฉันว่าจะถามรุ่นพี่ว่ามีร่มมั้ย แต่รุ่นพี่ก็คงจะต้องใช้มันเหมือนกัน “ ซุนเหมี่ยวรีบแก้ตัวไปน้ำขุ่นๆที่ตัวเองถูกจับได้ว่าแอบมอง

   “ อ๋อ ไม่เป็นไรเดี๋ยวไปด้วยกันเลย “ แล้วหลี่เซียนก็หยิบเอาร่มที่อยู่ในกระเป๋าออกมากางแล้วเดินเข้าไปหาซุนเหมี่ยว

  ตึก ตึก ตึก

   “ ปะกันเถอะ “

    “ อืม “   ซุนเหมี่ยวพยักหน้ารับนิดหนึ่งก่อนจะก้าวเดินเคียงคู่หลี่เซียนในใจของเธอตอนนี้รู้สึกอบอุ่นมากที่ได้เดินเคียงข้างชายที่แอบชอบ “ เดี๋ยวเราแวะร้านค้าข้างหน้านี้ก่อนแล้วกันจะได้ซื้อเสื้อกันฝน “

   “ ได้ค่ะ ขอบคุณรุ่นพี่มากเลยนะค่ะที่ให้ติดร่มมาด้วย “ เธอรู้สึกว่าเวลาที่อยู่ใกล้ๆกันทำไมมันถึงสั้นนักนะ 

  “ แล้วนี้เราจะกลับยังไง…ให้พี่ไปส่งมั้ย “ หลี่เซียนที่จ่ายเงินค่าเสื้อกันฝนเสร็จเรียบร้อยแล้วเดินตรงมาหาซุนเหมี่ยวที่ยืนรออยู่ 

  ซุนเหมี่ยวที่ยืนคิดอะไรเพลินๆก็รู้สึกตัวขึ้น นี้เขาจะไปส่งฉันใช่ไหมเนี่ยเขาห่วงฉันเหรอ “ แต่ว่าทางบ้านฉันกับทางบ้านพี่มันคนละทางนะ จะลำบากรุ่นพี่เปล่าๆ แค่รุ่นพี่ให้ติดร่มมาที่ร้านค้าฉันก็ขอบคุณมากแล้ว “

  หลี่เซียนที่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ อืม!!!เอาแบบอย่างนี้ก็ได้ “ 

   “ เจอกันพรุ่งนี้นะ “

  “ ค่ะเจอกันพรุ่งนี้ “

  หลี่เซียนและซุนเหมี่ยวก็แยกย้ายกันกลับบ้าน “ กลับมาแล้วเหรอลูก ไปอาบน้ำอายท่าก่อนดูไม่ได้เลยไม่ต่างอะไรกับลูกหมาตกน้ำ “

  ซุนเหมี่ยวย่นจมูกใส่นางซุนเอ้อร์เหนียงมาว่าให้กันเหมือนลูกหมาตกน้ำซะงั้นแม่นะแม่  “ ค่ะจะไปเดี๋ยวนี้แหละ “

   “ เหมี่ยวเอ๋อร์ลูกเสร็จหรือยังมาทานข้าวกันได้แล้ว ขักช้าเดี๋ยวกับข้าวก็เย็นหมดหรอก “

  “ จ้า!!! มาแล้วค่ะ อือหือน่ากินทั้งนั้นเลย “ ซุนเอ้อร์เหนียงตักข้าวให้กับลูกสาวพร้อมทั้งตักซุปเห็ดให้ 

  “ ไม่ใช่แค่น่ากินอย่างเดียวนะอร่อยด้วย “

  “ ใช่ใช่ใช่ ฝีมือแม่อร่อยที่สุดสามโลกเลย “

 “ ชักจะเอาใหญ่แล้วนะเรามาลองกินน่องไก่ดูว่าเป็นไงบ้าง “ ซุนเอ้อน์เหนียงคีบน่องไก่ใส่ถ้วยข้าวของซุนเหมี่ยว

  “ อ้ำ!!!อืมอร่อยมากเลยค่ะแม่!!! “ ซุนเหมี่ยวมีความสุขมากเมื่อทานอาหารเสร็จแล้วซุนเหมี่ยวก็ลุกเก็บจานไปล้างก่อนที่จะตามมานั่งข้างๆซุนเอ้อร์เหนียงที่นั่งดูทีวีอยู่จากนั้นก็ซบที่ไหล่ของมารดา

  ซุนเอ้อร์เหนียงเอียงคอมองดูลูกสาวพักหลังๆมานี้ทำให้ตัวแปลกๆขี้อ้อนมากขึ้นแล้วก็ชอบกอดหอมทุกครั้งที่มีโอกาส  “ อีกไม่กี่วันก็จะปีใหม่แล้ว ปีนี้ลูกอยากจะไปเที่ยวไหนกันดี “

   “ ที่ไหนก็ได้ค่ะแล้วแต่แม่เลย “ 

   “ งั้นไปที่หางโจวมั้ย “ ซุนเหมี่ยวพยักหน้าอย่างเห็นด้วยไปที่ไหนก็ได้หมดขอแค่แม่ของเธอมีความสุขเธอก็พอใจแล้ว 

  แต่ถ้าเป็นก่อนหน้านี้เธอคงจะไม่เห็นด้วยแน่  “ แม่ค่ะวันนี้ผลสอบที่โรงเรียนออกแล้วนะค่ะหนูสอบได้ที่สามร้อยสี่สิบห้า “

   ซุนเอ้อร์เหนียงแทบจะไม่เชื่อหูตัวเองก่อนที่จะเอียงตัวหันมามองลูกสาวของตัวเองอย่างพิจารณา “ เมื่อกี้ว่าอะไรนะแม่ได้ยินไม่ชัด “

  “ แม่ตั้งใจฟังให้ดีๆนะว่าลูกสาวแม่สอบได้ที่สามร้อยสี่สิบห้า “ 

  คราวนี้ซุนเอ้อร์เหนียงถึงกับอ้าปากค้าง “ จริงๆเหรอต้องฉลองเรื่องดีแบบนี้ต้องฉลองกินอะไรดีบอกแม่มาเดี๋ยวพรุ่งนี้แม่จะทำให้กิน เอ้หรือว่าจะไปทานข้าวนอกบ้านดีละ “

   จะไม่ให้ดีใจได้ยังไงตั้งแต่ลูกสาวเรียนมาได้เกือบท้ายแถวตลอดแต่ตอนนี้ขยับมาอยู่กลางแถวแล้วอ่ะสุดยอดมาก

   สองอาทิตย์ก่อนจะปีใหม่ในวันนี้นักเรียนชั้น ม. ห้าทุกคนจะต้องไปสอบวัดผลการเรียนรู้ที่ต่างโรงเรียน

  จินม่ายที่ยืนรอซุนเหมี่ยวอยู่ข้างๆรถบัสของโรงเรียน “ ทางนี้เหมี่ยวเหมี่ยว เร็วหน่อย “ จินม่ายที่กวักมือเรียกเพื่อนสาว

   ซุนเหมี่ยวที่วิ่งมาถึงก็ยืนหอบอยู่สักพักได้แต่โบกไม้โบกมือให้กับจินม่ายเป็นการบอกให้รู้ว่าเธอนั้นเหนื่อยใจจะขาดแล้ว ไม่มีแรงที่จะพูดอะไรทั้งนั้น

  จินม่ายเอามือลูบไปที่หลังของเพื่อนสนิท “ คราวหลังก็ตื่นให้มันเร็วกว่านี้จะได้ไม่ต้องรีบเหมือนครั้งนี้เข้าใจมั้ย 

  “ นี้นักเรียนขึ้นรถมาได้แล้ว “

  “ ค่ะคุณครู “