2 - สิ้นหวัง

รถเปลถูกเข็นไปข้างหน้ามันเงียบสงบและอุณหภูมิห้องค่อยๆ ลดลง

"เสี่ยวหยาอย่าเศร้าไปเลยถ้าหมอโจวรับรู้ได้เขาจะเสียใจเอานะพรุ่งนี้เราจะมีพิธีรำลึกให้หมอโจว"

“พี่ฉินฉันไม่อยากจะเชื่อเลยคนดีๆ อย่างหมอโจวจะจากไปอย่างนี้ เป็นไปไม่ได้ฉันต้องฝันไปแน่นอน?”

"มีเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นทุกวัน พวกเราควรทำใจให้ชิน"

หลังจากสนทนากันพยาบาลทั้งสองคนก็พากันเดินออกไป

รอบๆ ตัวเขาว่างเปล่า มันค่อนข้างชัดเจนว่าที่นี่คือที่ไหน

โจวเจ๋อยังคงดิ้นรนพยายามขัดขืนเขาอยากตื่นเขาพยายามส่งเสียงร้องเต็มที่

แต่ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างไม่อยู่ในความควบคุมของเขาอีกต่อไป แม้ว่าเขาจะพยายามอย่างหนักแต่ก็ไม่สามารถส่งเสียงร้องออกมาได้

หลังจากพยายามมานานในที่สุดเขาก็สิ้นหวัง เขาเหนื่อย เขาเหนื่อยเกินไป

เขารู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนในโรงพยาบาล

ห้องเก็บศพ

………………

เมื่อโจวเจ๋อตื่นขึ้นมาอีกครั้งเขารู้สึกถึงความเย็นเบาๆ บนใบหน้าและความรู้สึกเสียวซ่าก็ชัดเจนมากเช่นกัน

“คุณแต่งหน้าเสร็จหรือยัง?” มีคนถามอยู่ข้างๆ

"จะเร่งอะไรนักหนาคุณดูสิว่าเขาโดนมาขนาดไหน มันจะเสร็จง่ายๆ ได้อย่างไร"

“พิธีศพของเขากำลังจะเริ่มขึ้นแล้วผู้อำนวยการเลยให้ผมมาเร่ง”

“ใกล้จะเสร็จแล้ว”

สัปเหร่อดูเหมือนจะโกรธเล็กน้อย เมื่อพวกเขาแต่งหน้าพวกเขาจะมีความจริงจังเป็นอย่างมาก แน่นอนว่าลูกค้าที่พวกเขาเผชิญคือคนตาย

คนตายโดยธรรมชาติย่อมไม่รู้สึกเจ็บไม่ว่าพวกเขาจะลงมือรุนแรงมากแค่ไหนคนตายก็ไม่สามารถเรียกร้องอะไรได้

โจวเจ๋อไม่มีเรี่ยวแรงที่จะดิ้นรน เขาแค่อยู่อย่างเงียบๆ แบกรับความรู้สึกเสียวซ่าของปากกาแต่งหน้าที่กดลงบนใบหน้าของเขาอย่างต่อเนื่อง

ในที่สุดการแต่งหน้าก็จบลง

"ดี,

โจวเจ๋อรู้สึกว่าเขากำลังถูกผลักออกไป แพทย์ของโรงพยาบาลพาเขาไปยังพื้นที่นุ่มๆ และคับแคบ

นี่ น่าจะเป็นโลงเย็น

จากนั้นเสียงรบกวนทั้งหมดที่อยู่รอบๆ ก็ถูกแยกออกในทันทีเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลน่าจะปิดฝาโลงแล้ว

เขย่า เขย่า กระแทก

ไม่รู้ว่านานแค่ไหนในที่สุดโจวเจ๋อก็ได้ยินเสียงนั้นอีกครั้ง ฝาโลงเย็นน่าจะถูกเปิดออกมาอีกครั้ง

บรรยากาศรอบๆ ตัวของโจวเจ๋อทำให้เขารู้สึกเศร้าโศกไปด้วย

ผู้อำนวยการโรงพยาบาลกำลังกล่าวสุนทรพจน์เพื่อแสดงความชื่นชมต่อโจวเจ๋อรวมทั้งแสดงความอาลัยที่เขาได้จากไป

จากนั้นรองผู้อำนวยการและเพื่อนร่วมงานคนอื่นก็กล่าวอาลัยเขา

รอบๆ บริเวณมีเสียงฝีเท้าเดินผ่านเป็นระยะๆ บางคนเพียงแค่เดินเงียบๆ และมองดูตัวเขาเป็นครั้งสุดท้าย บางคนยังคงพยายามตะโกนสองสามครั้งพร้อมกับเสียงร้องไห้

นี่คือภาพที่ทุกคนเห็นเหรอ ซากศพของฉัน!

ฉันยังไม่ตาย ฉันยังไม่ตาย ฉันยังไม่ตาย! ฉันยังไม่ตาย!

โจวเจ๋อคร่ำครวญอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจเขาเริ่มที่จะลองอีกครั้ง

แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้มีเพียงได้ยินเสียงรอบๆ เท่านั้น แต่เขาพูดออกมาไม่ได้ และเขาไม่สามารถลืมตาขึ้นมา

ทุกคนเชื่อว่าเขาตายไปแล้วแต่เขารู้ว่าเขายังไม่ตาย!

เด็กๆ ของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าก็มาร่วมงานและร้องไห้อยู่ข้างๆ โลงศพของเขา

พวกเขาร้องไห้ด้วยความจริงใจเพราะโจวเจ๋อเองก็ยังเป็นเด็กที่ออกมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

ดังนั้นเงินเดือนส่วนใหญ่ของเขาจึงถูกบริจาคให้กับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และอุบัติเหตุครั้งนี้เกิดจากการที่เขากำลังจะไปร่วมงานวันเด็กที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าอีกด้วย

"เสี่ยวโจวคุณจากไปอย่างสบายใจเถอะนะ เงินชดเชยและเงินประกันชีวิตของคุณทางโรงพยาบาลได้มอบให้กับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าทั้งหมดแล้ว" รองผู้อำนวยการโรงพยาบาลที่ยืนอยู่ข้างโลงศพของเขากล่าวเบาๆ

ต่อมาโจวเจ๋อรู้สึกว่าเขาถูกโดดเดี่ยวและฝาของโลงศพก็ถูกปิดลงอีกครั้ง

จากนั้นก็มีเสียงเขย่าในที่สุดมันก็หยุดลง ฝาโลงน้ำแข็งถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง รอบๆ เต็มไปด้วยความเงียบบางครั้งก็ได้ยินเสียงคน แต่ไม่ดังมากนัก

มีสองคนคนหนึ่งจับไหล่ของเขาและอีกคนจับขาของเขาเพื่อยกขึ้น จากนั้นก็วางเขาไว้บนชั้นแผ่นเหล็กเย็นๆ

สองคนนี้ฝีมือดีมีฝีมือมาก มีเสียงร้องเบาๆ อยู่รอบๆ

โจวเจ๋อไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนในตอนแรก

แต่ในเวลานี้จู่ๆ เขาก็เข้าใจ คนพวกนี้กำลังส่งเขาไปที่เตาเผาศพ

! ฉันยังไม่ตาย ไอ้สารเลว! บรรพบุรุษของพวกแกสิตายไปแล้ว! ฉันยังไม่ตาย! ยังไม่ตาย! อย่าเผาฉัน อย่าเผาฉัน!

กูยังไม่ตาย!!!!!!!!!!!!!!

ไอ้พวกสารเลว!

ไอ้บัดซบ!!!!!

นี่เป็นช่วงเวลาที่บ้าคลั่งที่สุดของโจวเจ๋อ เขารู้ดีว่าเมื่อเผาศพแล้ว ไม่มีทางที่เขาจะกลับสู่โลกของมนุษย์ได้!

นี่จะเป็นจุดจบตลอดกาลของเขา!

เขาไม่เต็มใจเขาไม่เต็มใจเขายังอายุไม่ถึงสามสิบเขายังไม่ได้แต่งงาน เขาไม่มีลูกเขายังมีชีวิต เขายังมีหนทางอีกยาวไกล!

โจวเจ๋อรู้สึกสิ้นหวังเพราะไม่ว่าเขาจะดิ้นรนอย่างไรก็ไม่มีใครสัมผัสได้ เขาถูกวางไว้บนสายพานลำเลียงเครื่องถูกสตาร์ทแล้ว เขารู้ว่ากำลังจะต้องเจอกับอะไรดังนั้นเขาจึงกลัวมาก!

ไม่ ไม่ ไม่!

ฉันยังไม่ตายฉันยังไม่ตาย!

อย่าเผาฉัน!

อย่าเผาฉัน!

ไม่มีใครได้ยินเสียงเรียกของ

ทุกคนเต็มไปด้วยความเศร้าโศกไม่มีใครสนใจว่าตัวเขายังไม่ตาย

หลังจากนั้นทุกคนก็กลับบ้านเพื่อทานอาหารค่ำและดำรงชีวิตในวันต่อไป

ในที่สุด

โจวเจ๋อรู้สึกว่าเขาเหมือนถูกผลักเข้าไปในที่แคบซึ่งเต็มไปด้วยกลิ่นของน้ำมัน จากนั้นของเหลวก็พ่นใส่เขาเขารู้ว่ามันคืออะไร มันคือน้ำมันเบนซิน

ร้อน! ร้อนมาก! ปวด ปวดแสบปวดร้อน!

ไฟ, ไฟ, ไฟ,

ไฟมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง