สองผัวเมียตระกูลหลิว เมื่อขึ้นมาบนบ้านเห็นระเบียงกว้างขวาง เข้ามาในตัวบ้านก็เห็นความโอ่อ่ากว้างขวางของห้องโถง โต๊ะรับแขกที่มีเบาะรองนั่งกับที่พิงหลังก็ให้แปลกใจเพราะไม่เคยเห็นมาก่อน การออกแบบดูแปลกตา ถึงในบ้านจะไม่มีของประดับราคาแพงแต่ก็ดูดี เมื่อหว่าหวาเอาน้ำชามาวางให้แล้ว จึงเดินไปตามท่านแม่

"ท่านพี่ตอนที่มองจากด้านนอกข้าเห็นว่าบ้านหลังใหญ่ ไม่คิดว่าพอเข้ามาแล้วจะกว้างขวางเช่นนี้ เบาะรองนั่งกับที่พิงหลังนี่ก็สวยงามแปลกตา ไม่คิดว่าพวกนางจะสร้างบ้านหลังใหญ่โตเช่นนี้" ฮูหยินรองกล่าวกับสามี

"ข้าก็ไม่คิดเหมือนกัน"

ท่านแม่และหว่าหวาเดินเข้ามา ก็นั่งฝั่งตรงข้ามกับสองคน

"ท่านทั้งสองมาหาข้า มีธุระอันใด" ท่านแม่ถามขึ้นมา

"จือชิง ที่พวกเรามาหาเจ้าเพราะอยากจะขอโทษ และจะพาเจ้าและลูกๆ กลับไปสกุลหลิวของเรา" พ่อของหว่าหวาพูดขึ้น

ท่านแม่รู้จากหว่าหวามาก่อนแล้วจึงไม่ได้รู้สึกแปลกใจ แต่ก็ยังไม่ตอบทันที

"ที่จริงพวกเราก็ออกมาจากตระกูลหลิวแล้ว และไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก ถึงแม้ตอนนี้พวกเราจะสบายแล้วแต่ก็ไม่ลืมความยากลำบากที่ผ่านมา ข้าจะไม่กลับไปตระกูลหลิวกับพวกท่าน" ท่านแม่พูดแบบไม่อ้อมค้อม

"ข้าขอโทษเจ้าจริงๆ จือชิง ที่ไม่ฟังเจ้าอธิบายก็ขับไล่เจ้ากับลูกๆ ออกมา แต่ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นความเข้าใจผิด เป็นข้าที่ผิดเองขอให้เจ้ายกโทษให้ข้าด้วย เรากลับมาเป็นครอบครัวเดียวกันเหมือนเดิมเถอะนะ จือชิง"

"ข้าก็ต้องขอโทษเจ้าด้วยเช่นกัน จือชิง ที่ไปบอกท่านพี่ว่าเจ้าคบชู้ เจ้ายกโทษให้ข้าด้วยนะ แล้วพวกเราก็กลับไปอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมเถิด" ทั้งสองคนช่วยกันพูดให้ท่านแม่กลับไปสกุลหลิวอีก

"ตอนนี้ข้าไม่ถือโทษพวกท่านแล้ว แต่ถึงอย่างไรข้าก็ไม่กลับไปสกุลหลิวอีก พวกท่านอย่าได้เสียเวลาเลย" ท่านแม่บอก

หว่าหวาไม่ได้พูดเสริมเลยได้แต่นั่งฟัง และแอบคิดในใจ "อย่าหวังนะว่าท่านแม่ของข้าจะใจอ่อน"

ท่านป้าลี่เข้ามาทำความสะอาดบ้านเห็นมีแขกจึงเดินไปที่ห้องครัวก่อน

"เจ้ายังไม่กลับสกุลหลิวตอนนี้ไม่เป็นไร จือชิง วันนี้พวกเราจะกลับไปก่อนแล้วจะมาหาเจ้าใหม่วันหลัง" ฮูหยินรองพูดขึ้นมา

"ข้าไม่ส่งนะ หว่าหวาลูกเดินไปส่งพวกเขาหน่อย" ท่านแม่บอก

หว่าหวาเดินนำพวกเขาออกจากห้องโถงไป เมื่อถึงระเบียงก่อนลงบันไดจึงพูดขึ้นว่า

"พวกท่านอย่าเสียเวลามาอีกเลยเพราะคำตอบของพวกเราก็คือ ไม่กลับไปอยู่ตระกูลหลิว พวกท่านก็เห็นว่าเราไม่ได้ลำบากอะไร ข้าต้องขอตัวก่อน" แล้วหันไปบอกท่านลุงลี่

"ท่านลุงลี่เจ้าคะ ฝากส่งนายท่านทั้งสองนี้ด้วยเจ้าค่ะ"

"ขอรับคุณหนู เชิญนายท่านทั้งสองขอรับ"

เมื่อเดินมาถึงรถม้า ฮูหยินรองถามท่านลุงลี่ว่า

"เจ้าเป็นบ่าวรับใช้พวกนางมานานแล้วหรือ"

"ไม่นานขอรับ ข้าน้อยต้องขอตัวก่อนนะขอรับ" พูดจบท่านลุงลี่ก็ทำความเคารพและเดินเข้าประตูไป

เมื่อรถม้าขับออกไปแล้ว ภายในรถม้าสองสามีภรรยาตระกูลหลิวก็คุยกัน

"ท่านพี่ ท่านต้องมาอีกนะเจ้าคะ ยังไงเราต้องเอาพวกนางกลับมาตระกูลหลิวของเรา ยังไงท่านก็เป็นพ่อของพวกเด็กๆ ถึงท่านจะไม่รักนางและลูกๆ ก็ตาม (ท่านพ่อต้องแต่งกับท่านแม่เพราะตอนที่ท่านพ่อไปทำงานแล้วเดินทางไปตำบลต้นน้ำ บังเอิญมีเหตุให้ต้องถูกเนื้อต้องตัวท่านแม่จึงจำเป็นต้องแต่งงานด้วย ซึ่งจริงๆ แล้วท่านพ่อมีฮูหยินรองเป็นคนรักอยู่แล้ว)

"แล้วข้าจะลองมาอีก แต่ถ้าเราทำวู่วามก็อาจจะเกิดผลเสียได้เพราะเราได้ตกลงทำสัญญากันไว้แล้ว ข้าไม่อยากให้หน้าที่การงานของข้ามีปัญหา"

หว่าหวาเดินไปดูแปลงกุหลาบที่ท่านลุงชุนปลูกไว้ บอกลุงชุนให้หาซื้อมูลวัวตามบ้านที่เลี้ยงวัวแล้วนำไปรวมไว้ที่ไร่ตรงจุดที่ท่านลุงลี่ไม่ได้ปลูกข้าวโพดถ้ายังเปียกก็เอาตากให้แห้ง ส่วนที่แห้งเรากองรวมกันไว้ แล้วฝากให้ไปบอกท่านลุงเหยียนให้ช่วยมาทำหลังคากันแดดกันฝนให้ด้วย ซึ่งหว่าหวาจะวาดแบบให้ เพราะหว่าหวาจะเอาไว้เก็บปุ๋ยหมัก และให้เก็บต้นข้าวโพดที่แห้งมาสับเป็นชิ้นเล็กๆ แยกไว้ด้วย หว่าหวาจะทำปุ๋ยหมักไว้ใช้

วันนี้หว่าหวาทำหมี่กรอบราดหน้าให้ท่านพ่อท่านแม่ใหญ่ และพนักงานกินซึ่งแน่นอนว่าได้รับคำชมว่าอร่อย ท่านลุงจิ่วหวางพ่อครัวบอกว่าน่าจะเปิดร้านขายหมี่กรอบราดหน้าอีกร้านหนึ่ง หว่าหวาจึงบอกว่าในอนาคตอาจจะเปิดร้าน "ราดหน้าฟู่ซิง" ก็ได้

"คุณหนูขอรับมีลูกค้าห้องพิเศษ 1 ต้องการพบคุณหนูขอรับ" พนักงานเข้ามาบอกหว่าหวาที่ห้องทำงาน

"ขอบใจมาก เดี๋ยวข้าออกไป" หว่าหวาบอกพนักงาน

เมื่อเคาะประตูและเปิดประตูเข้าไปในห้องพิเศษ 1 ก็เห็นคุณหนูหลิวมี่ฮวานั่งอยู่

"หว่าหวาเจ้ามาแล้ว มา มา นั่งก่อนข้ามีเรื่องอยากคุยกับเจ้า"

"เจ้ารีบว่าธุระของเจ้าเถิด ข้ายังมีงานที่ต้องทำอีกหลายอย่าง อีกอย่างหนึ่งเจ้าเองก็ไม่ได้ชอบข้า เหตุใดจึงอยากคุยกับข้า" หว่าหวาถามออกไป

"แหม นั่นมันเมื่อก่อน แต่ตอนนี้ข้าไม่เป็นแบบนั้นแล้ว" หว่าหวาได้ยินแล้วก็รู้สึกได้ถึงการเสแสร้างของนาง

"ข้าอยากให้พวกเจ้ากลับไปตระกูลหลิวจริงๆ พวกเราจะได้อยู่กันเป็นครอบครัวเหมือนเดิมไง"

"ท่านแม่ ข้า และน้องๆ ได้บอกไปแล้วว่าไม่กลับไปตระกูลหลิวอีกอย่าเสียเวลาเลย"

"แล้วทำอย่างไร พวกเจ้าถึงจะยอมกลับไปตระกูลหลิว"

"ไม่ต้องทำอะไร เพราะอย่างไรพวกเราจะไม่กลับไป หากเจ้ามาเพื่อพูดเรื่องนี้ ก็ได้รับคำตอบไปแล้ว ข้าต้องขอตัวก่อนเพราะมีงานที่ต้องทำอีกมากมาย" หว่าหวาพูดจบก็ลุกเดินออกไป

"เชอะ....ให้มันรู้ไปข้าจะมาหาเจ้าแบบนี้เรื่อยๆ ดูว่าเจ้าจะใจแข็งไปได้นานแค่ไหน" คุณหนูหลิวมี่ฮวาพูดหลังจากหว่าหวาออกไปแล้ว

เมื่อออกจากห้องมาหว่าหวาเข้ามาในห้องทำงาน "พวกนี้ไม่ยอมเลิกราเสียทีน่าเบื่อจริงๆ ในโลกก่อนไม่เคยเจอคนตามตื๊อแบบนี้เจอแต่ผู้ชายตามตื๊อ ... แต่ช่างเถอะจะมาแบบไหนหว่าหวารับได้ทุกรูปแบบ แล้วมาดูกันว่าใครจะมีความอดทนมากกว่ากัน"

ผ่านไปประมาณ 2 เค่อ พนักงานเข้ามาบอกหว่าหวาว่ามีลูกค้าห้องพิเศษ 4 ต้องการพบ เมื่อหว่าหวาเข้าไปในห้องก็เห็นผู้ชาย 2 คนนั่งอยู่ในห้อง คนหนึ่งวัยเดียวกับท่านพ่อ และอีกคนดูอ่อนกว่าน่าจะ 20 ปีต้นๆ

"ไม่ทราบว่าท่านทั้งสอง มีธุระอันใดกับข้า" หว่าหวาถามเมื่อเข้าไปในห้อง

"เชิญแม่นางนั่งก่อน" ชายที่สูงวัยกว่าพูดขึ้น

"แม่นางคงสงสัยว่าพวกเราเป็นใคร ท่านนี้คือนายน้อยของเรานามว่า เหว่ยต้าเกอ ส่วนข้าเป็นหลงจู๊ของร้านชื่อว่า จิ่นวู่ฟง พวกเรามาจากอำเภอฉางกวางเมื่อหลายวันก่อน พอดีมาติตต่อการค้าที่อำเภอฉางซินนี้และได้ยินผู้คนล่ำลือถึงร้านฟู่ซิงกันก็เลยมาลองชิมดู" หลงจู๊พูดขึ้นมา แล้วคุณชายน้อยก็พูดต่อ

"รสชาติก๋วยเตี๋ยวที่ร้านฟู่ซิงทำนั้นดีมาก ไม่แปลกใจเลยที่ลูกค้าแน่นร้านตลอดเวลา ถึงแม้จะต้องนั่งรอก็ยอม"

"พวกเราทำการค้าข้าวสารอาหารแห้งอยู่ที่ฉางกวาง อยากจะเปิดร้านฟู่ซิงที่นั่นบ้าง แม่นางคิดเห็นเช่นไร"