"และต้องขออภัยที่ข้าถามจากพนักงานถึงชื่อของท่านมาแล้ว ต่อไปขอเรียกแม่นางหว่าหวาก็แล้วกัน" คุณชายต้าเกอบอกหว่าหวา

"ขอบคุณ คุณชายต้าเกอและหลงจู๊ ที่สนใจกิจการร้านฟู่ซิงของเรา ตอนนี้ข้ามีสหายนำร้านฟู่ซิงไปเปิดสาขาที่ฉางเย่วแล้ว หากท่านต้องการนำร้านฟู่ซิงไปเปิดสาขาที่ฉางกวาง พวกเราก็ยินดีแต่ข้ามีเงื่อนไขที่ต้องแจ้งให้ท่านทราบเช่นกัน เมื่อฟังแล้วหากพวกท่านสามารถทำตามได้ ข้าก็ยินดีที่จะร่วมงานกับท่าน"

"เชิญแม่นางหว่าหวาบอกเงื่อนไขมาได้เลย" คุณชายต้าเกอกล่าวขึ้นมา

หว่าหวาจึงบอกเงื่อนไขและรายละเอียดต่างๆ ให้ทั้งสองฟังแล้วขอตัวออกไปข้างนอกเพื่อให้ทั้งสองได้ปรึกษากัน ทั้งสองคนพิจารณาเงื่อนไขดูแล้วเห็นว่าไม่ได้มีการเอาเปรียบ จึงเห็นตรงกันและยินดีรับเงื่อนไขของหว่าหวา หว่าหวาเดินเข้ามาอีกครั้งเมื่อได้รับคำตอบแล้วจึงพาทั้งสองไปที่ห้องทำงานเพื่อลงนามในสัญญา เพราะคิดอยู่แล้วว่าเงื่อนไขที่บอกไปคงไม่มีใครปฏิเสธ เมื่อลงนามในสัญญาเรียบร้อยแล้วหว่าหวาจึงพาทั้งสองคนมาข้างล่าง ให้รู้จักกับน้องรอง หลงจู๊ และพ่อครัว เมื่อเห็นการจัดการร้านของหว่าหวาแล้วหลงจู๊วู่ฟงจึงพูดขึ้นว่า

"แม่นางหว่าหวา ช่างรอบคอบและเก่งยิ่งนัก สามารถจัดการงานทุกอย่างได้เป็นอย่างดีไม่มีข้อบกพร่องเลย"

"ขอบคุณหลงจู๊ที่ชมเจ้าค่ะ แต่ข้ายังต้องเรียนรู้อะไรอีกหลายอย่าง และลำพังข้าคนเดียวคงไม่สามารถจัดการทุกอย่างได้ โชคดีที่ข้ามีครอบครัวคอยสนับสนุนและช่วยเหลือเจ้าค่ะ"

"พวกเรารบกวนแม่นางหว่าหวานานแล้ว คงต้องกลับเสียที ข้าจะรีบกลับบ้านเพื่อเตรียมการในสิ่งที่ต้องทำก่อนตามที่แม่นางหว่าหวาบอก" คุณชายต้าเกอกล่าว

เมื่อทั้งสองกลับไปแล้วหว่าหวาชวนน้องรองไปดูร้านที่ซื้อไว้ เพื่อสำรวจให้ละเอียดอีกครั้ง คืนนี้หว่าหว่าจะได้นั่งวาดแบบร้าน จากนั้นจึงเดินไปยังแหล่งที่ขายทาส เนื่องจากการเปิดร้านสปาต้องใช้พนักงานผู้หญิงหว่าหวาคิดว่าหากซื้อทาสมาน่าจะดีกว่าการจ้าง เมื่อเดินไปถึงสองพี่น้องก็เดินดูและสังเกตไปเรื่อยๆ แล้วก็ได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้

"ฮือ ฮือ ท่านแม่ ม่านเอินนิ่งไปอีกแล้ว ตัวก็ร้อนยิ่งนัก น้องจะเป็นอะไรหรือไม่"

หว่าหวาจึงเดินไปดู เห็นหญิงสาวคนหนึ่งนอนหนุนตักผู้หญิงอีกคนนึ่งซึ่งฟังจากเสียงคงจะเป็นพี่สาว ส่วนผู้หญิงอีกคนที่นั่งร้องไห้เงียบๆ อยู่ข้างๆ น่าจะเป็นแม่ หว่าหวาจึงถามคนค้าทาสว่า

"ท่านป้า หญิงผู้นั้นไม่สบายท่านไม่ตามหมอมาดูหน่อยหรือ"

"แม่นางน้อย ครอบครัวนี้สร้างความวุ่นวายให้ข้ามาตลอด หญิงคนนั้นป่วยออดๆ แอดๆ มาตลอดตั้งแต่เข้ามาอยู่ที่นี่ ข้าซื้อยามาให้กินแล้วไม่ได้ปล่อยให้ป่วยโดยไม่ดูแล"

"ถ้าเช่นนั้น หากข้าต้องการซื้อครอบครัวนี้ท่านขายเท่าไหร่" หว่าหวาคิดถึงตอนที่เจ้าของร่างนี้ไม่สบาย เพราะไม่มีเงินไปตามหมอจึงต้องตาย นางไม่อยากเห็นใครเหมือนกับเจ้าของร่างนี้

"ทั้งสามคนนี้ข้าคิดคนละ 10 ตำลึงเงิน"

"ตกลงข้าจะซื้อพวกเขา ท่านป้าช่วยจัดการเรื่องสัญญาให้ข้าด้วย"

"ได้ ได้ แม่นางน้อยกับคุณชายน้อยตามข้ามา"

หว่าหวาและน้องรองตามไปรับหนังสัญญาค้าทาส และจ่ายเงิน ส่วน 3 คนแม่ลูกเมื่อได้ยินว่ามีคนมาซื้อพวกตนก็ดีใจ เพราะคิดว่าไปอยู่ข้างนอกน่าจะดีกว่าอยู่ในนี้ ฟังจากที่แม่นางน้อยคนนั้นพูดท่าทางไม่น่าจะใจร้ายกับพวกตน ระหว่างทางหว่าหวาซื้อทาสไปอีกครอบครัวหนึ่งมี 4 คนคือ พ่อ แม่ ลูกสาว 2 คน ท่านป้าค้าทาสให้รถม้าพาหว่าหวา น้องรอง และทาสทั้งหมดที่ซื้อไปส่งเนื่องจากหญิงสาวที่ป่วยไม่สามารถเดินได้ โดยหว่าหวาให้ไปส่งที่ร้านตรงมุมถนนที่จะทำร้านสปา

เมื่อไปถึงก็ให้ทั้งสองครอบครัวแนะนำตัวเอง ครอบครัว 3 คนแม่ลูก แม่ชื่อม่านซือ อายุ 35 ปี ลูกสาวคนโตชื่อ ม่านอี้ อายุ 17 ลูกสาวคนเล็กที่ป่วยอยู่ชื่อ ม่านเอิน อายุ 16 ปี ครอบครัวนี้ถูกแม่สามีเอามาขายหลังจากที่ลูกชายตาย เนื่องจากลูกสะใภ้ไม่มีหลานชายไว้สืบทอดทำให้แม่สามีไม่ชอบ อีกทั้งครอบครัวสามีก็มีลูกชายหลายคน จึงไม่สนใจพวกนาง

ส่วนครอบครัว 4 คนพ่อแม่ลูก พ่อชื่อจือเถา อายุ 38 ปี แม่ชื่อจือหนี่ อายุ 36 ปี ลูกสาวคนโตชื่อจือหนิง อายุ 17 ปี ลูกสาวคนเล็กชื่อจือผิง อายุ 16 ปี ครอบครัวนี้ก็เคยเป็นทาสในจวนขุนนางเนื่องจากจวนนี้จะมีการผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนทาสทุก 5 ปี ครอบครัวนี้จึงถูกขายออกมา หว่าหวาบอกว่าครอบครัวเธอมีใครบ้าง ทำกิจการใดอยู่ การซื้อพวกเขามาไม่ได้จะให้เป็นทาส แต่จะให้มาช่วยทำงานโดยมีค่าแรงให้ และไม่ต้องคุกเข่าเวลาที่คุยกับเธอและคนในครอบครัวของเธอ

จากนั้นให้ครอบครัวแรกอยู่รวมกันห้องหนึ่ง ส่วนอีกครอบครัวให้พ่อกับแม่อยู่ 1 ห้อง พี่น้องสองคนอยู่อีกห้อง แล้วให้น้องรองไปตามหมอมาดูอาการหญิงสาวที่ป่วย และให้แวะซื้อที่นอน หมอน ผ้าห่มมาด้วย

เมื่อหมอมาตรวจอาการแล้วก็เขียนใบสั่งยาให้ หว่าหวารับใบสั่งยามาและจ่ายค่ารักษาให้ท่านหมอเรียบร้อยจึงให้ท่านลุงจือเถาไปซื้อยาตามใบสั่งมาต้มให้ม่านเอินกิน ตอนนี้ยังไม่มีงานให้ทำเนื่องจากจะต้องทำการปรับปรุงร้านนี้ก่อน ให้ทั้งหมดแบ่งหน้าที่กันเอง โดยจะให้เงินจำนวนหนึ่งไว้กับท่านลุงจือเถา เพราะตอนอยู่ที่จวนเป็นผู้ช่วยพ่อบ้านมาก่อนน่าจะจัดการเรื่องต่างๆ ได้ดี โดยให้จดไว้ว่าใช้เงินเพื่อการใดไปบ้าง

"ขอบคุณคุณหนูนะเจ้าคะ ที่ซื้อพวกเรามา" ท่านป้าม่านซือพูดกับหว่าหวา

"ข้าก็ขอขอบคุณคุณหนูเช่นกันขอรับ ครอบครัวของพวกเรายินดีรับใช้ครอบครัวคุณหนูขอรับ"

"ข้าต้องขอบคุณท่านลุงจือเถา กับท่านป้าม่านซือด้วยเช่นกันเจ้าค่ะ ที่พวกท่านยอมมาทำงานให้ครอบครัวของข้า พวกท่านแบ่งหน้าที่กันเองนะเจ้าคะเห็นอะไรที่สมควรทำก็ทำไปก่อน ข้าอยากให้ทำความสะอาดพื้นที่ด้านหลังที่มีพวกวัชพืชขึ้นรก แต่ต้นไม้ใหญ่ไม่ต้องตัดให้มันอยู่แบบนั้นไปก่อน รอข้าวาดแบบร้านและตกแต่งร้านเสร็จก่อนแล้วข้าจะแบ่งหน้าที่ให้กับทุกคนเจ้าค่ะ และข้าให้ท่านลุงจือรับหน้าที่เป็นหัวหน้าทุกคนไปก่อน ของใช้ที่จำเป็นต้องซื้อก็ซื้อได้เลยแต่อย่าลืมว่าต้องทำรายรับรายจ่ายให้ข้าด้วย"

"ขอรับคุณหนู ขอบคุณคุณหนูที่ให้โอกาสข้า" ท่านลุงจือเถากล่าว

น้องรองกลับมาพร้อมกับรถม้าที่ขนที่นอน หมอน ผ้าห่ม สำหรับทุกคน ท่านลุงจือเถากับท่านป้าม่านซือเข้าไปหยิบของลง น้องรองที่กำลังจะหยิบของออกจากรถม้า

"คุณชายรองให้พวกเราขนเองเถอะขอรับ" ท่านลุงจือเถาบอกกับน้องรอง หว่าหวามองน้องรองแล้วพยักหน้า น้องรองจึงเดินออกมา

"พวกข้าต้องกลับก่อนฝากท่านลุงจือเถาด้วยนะเจ้าคะ"

"ขอรับคุณหนู ข้าจะดูแลให้เป็นอย่างดี"

เมื่อกลับถึงร้าน หว่าหวาบอกท่านพ่อกับท่านแม่ใหญ่เรื่องที่มีคนทำสัญญาเปิดร้านฟู่ซิง สาขาสอง และเรื่องที่ตัวเธอซื้อทาสมาเตรียมไว้สำหรับกิจการใหม่ ทั้งสองไม่ว่าอะไรเพียงบอกหว่าหวาว่า หากต้องการให้ช่วยอะไรให้บอกจะได้ไม่เหนื่อยเกินไป

 ขอบคุณผู้อ่านทุกคนนะคะ