สาวยุค 2020 เสียชีวิตจากอุบัติเหตุ แต่สวรรค์ยังให้เธอไปอยู่ในร่างของเด็กสาวยุคจีนโบราณที่ท่านแม่ถูกไล่ออกจากบ้านพร้อมหนังสือหย่าและลูกๆ ครอบครัวของเธอจะร่ำรวยได้อย่างไร มาเป็นกำลังใจให้เธอไปพร้อมกัน
สาวยุค 2020 เสียชีวิตจากอุบัติเหตุ แต่สวรรค์ยังให้เธอไปอยู่ในร่างของเด็กสาวยุคจีนโบราณที่ท่านแม่ถูกไล่ออกจากบ้านพร้อมหนังสือหย่าและลูกๆ ครอบครัวของเธอจะร่ำรวยได้อย่างไร มาเป็นกำลังใจให้เธอไปพร้อมกัน
ครอบครัวหว่าหวาย้ายเข้าบ้านใหม่หลังจากทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว หว่าหวาบอกท่านพ่อกับท่านแม่ใหญ่ว่าวันนี้จะย้ายบ้านจึงไม่ได้ไปที่ร้าน แต่ให้ท่านลุงฝางเอาของไปส่งตามปกติ การย้ายบ้านคราวนี้ทุกคนไม่ได้เอาอะไรไปมากเพราะหว่าหวาซื้อที่นอนหมอนผ้าห่มชุดใหม่ให้ทุกคน จะมีแต่เสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวเล็กน้อยของแต่ละคนที่จะขนมา บ้านหลังเก่าหว่าหวาตั้งใจจะใช้เป็นโรงงานผลิตสินค้าสำหรับกิจการทั้งหมด เพราะตัวบ้านยังมีสภาพดีอยู่
"หว่าหวา แม่ขอบใจลูกมากจริงๆ " ท่านแม่บอกกับหว่าหวาพร้อมกับจับมือ
"โธ่ ท่านแม่ ท่านไม่ต้องขอบใจข้าหรอกเจ้าค่ะ พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน ข้าบอกแล้วว่าจะทำให้ทุกคนอยู่ดีกินดี ไม่ให้ใครมาดูถูกพวกเราได้ ข้ายังมีอะไรที่จะทำอีกเจ้าค่ะแล้วข้าจะบอกท่านแม่ภายหลังโดยเฉพาะร้านในเมืองที่ข้าเพิ่งซื้อมา"
"พี่ใหญ่ ข้าชอบระเบียงกว้างนี้มากเลย" น้องสามบอก
"พี่ก็ชอบเช่นกัน กลางคืนพี่จะมานอนดูดาว" หว่าหวาบอกน้องสาม
"ข้าขอมานอนดูดาวด้วยนะพี่ใหญ่" น้องเล็กพูดขึ้นบ้าง
"ได้เลย คืนนี้เรามานอนดูดาวด้วยกัน เย็นนี้พี่จะทำกากหมูผัดพริกให้ทุกคนกิน"
"ข้าอยากกินพี่ใหญ่ มันต้องอร่อยแน่เลย พูดถึงเรื่องกินข้ารู้สึกหิวขึ้นมาทันทีเลย" น้องเล็กพูดพร้อมกับใช้มือลูบท้อง ทุกคนหัวเราะกับคำพูดและท่าทีของน้องเล็ก แล้วก็เดินเข้าไปในตัวบ้าน น้องเล็กเดินไปนั่งที่เก้าอี้รับแขกที่มีเบาะรองนั่งและพนักพิง
"เบาะนี้นิ่มจังเลย ข้าเห็นท่านแม่เย็บอยู่แต่ไม่รู้ว่าจะเอามาทำที่รองนั่งกับที่พิงหลัง" น้องเล็กพูดพร้อมกับลุกๆ นั่งๆ อยู่หลายรอบ น้องรองกับน้องสามก็เดินไปนั่งบ้าง
หว่าหวาให้ท่านแม่จ้างคนมาเย็บเบาะรองนั่งและหมอนพิงหลังทั้งหมดตามแบบที่วาดให้ดู โดยเบาะรองนั่งใช้สีเปลือกไม้ และหมอนพิงหลังใช้สีแดง
หว่าหวาบอกท่านแม่ว่าจะขึ้นเขาไปกับท่านลุงลี่หลังกินข้าวกลางวันแล้ว ส่วนน้องๆ ยังเห่อกับห้องใหม่อยู่จึงไม่มีใครขอตามไป หว่าหวาบอกท่านลุงลี่ว่าวันนี้จะเดินขึ้นเขาอีกทางหนึ่งเผื่อจะเจอสมุนไพรอื่นๆ
เมื่อเดินไปได้ 3 เค่อมีทางแยกเป็น 3 ทางหว่าหวาเลือกเดินไปทางซ้ายมือที่มีต้นไม้สูงใหญ่เป็นจำนวนมาก เมื่อเดินมาได้ครู่หนึ่งก็ไม่มีทางเดินแล้วท่านลุงลี่จึงตัดกิ่งไม้มาใช้ตีเพื่อให้เกิดเสียงป้องกันพวกสัตว์เลื้อยคลาน หว่าหวาก็ทำสัญลักษณ์ไว้ตามทางเดินด้วยป้องกันการหลงทาง ทั้งสองเดินต่อไปอีกประมาณ 1 เค่อ ก็เจอดงไม้ที่ไม่สูงมากนักขึ้นเป็นกลุ่มอยู่มากมาย เมื่อเดินเข้าไปใกล้ๆ หว่าหวาเห็นมันมีลูกด้วยจึงถามท่านลุงลี่
"ท่านลุงลี่รู้จักผลไม้นี้หรือไม่เจ้าคะ" หว่าหวาเห็นมันเหมือนลูกท้อแต่ไม่แน่ใจ แต่มันต้องกินได้แน่นอนเพราะเห็นบางลูกถูกแทะไป
"มันชื่อลูกท้อ ข้าจำได้ว่าตอนเด็กๆ เคยขึ้นเขาไปกับท่านพ่อและเก็บมันกิน รสชาติหวานกรอบ แต่หลังจากไม่ได้ขึ้นเขาก็ไม่เคยกินมันอีกเลย"
"พวกเราช่วยกันเก็บลูกมันเถอะ ข้าจะขุดต้นเล็กๆ กลับไปปลูกที่บ้านด้วยเจ้าค่ะ" หว่าหวาบอกท่านลุงลี่ เมื่อเก็บลูกท้อได้เต็มตะกร้า 1 ใบแล้ว อีกตะกร้าหว่าหวาเอาต้นท้อที่ขุดขึ้นมาใส่จนเต็ม เมื่อมองดูนาฬิกาข้อมือบอกเวลา 4 โมงแล้ว จึงชวนท่านลุงลี่กลับบ้าน
"ท่านลุงลี่ ในตะกร้าคือลูกอะไร" น้องเล็กถามเมื่อเห็นลูกท้อในตะกร้า
"มันคือลูกท้อขอรับ คุณชายเล็ก"
หว่าหวาหยิบมาเช็ดทำความสะอาด 1 ลูกแล้วยื่นให้น้องเล็ก
"เจ้าลองกิน มันหอม หวาน กรอบ อร่อยมาก"
"หวาน อร่อยจริงๆ ด้วย" น้องเล็กพูดหลังจากกัดเข้าปากแล้ว
หว่าหวาเอาลูกท้อแบ่งให้ท่านลุงลี่จำนวนหนึ่ง แล้วเอาส่วนที่เหลือไปล้างทำความสะอาด บอกกับท่านลุงลี่ว่าพรุ่งนี้ให้เอาต้นท้อไปลงดินตามแนวรั้วทั้งหมดให้ด้วย จากนั้นก็เตรียมหุงข้าวทำอาหารเย็น
กากหมูผัดพริกถูกตักหมดจาน วันนี้ทุกคนเจริญอาหารเพราะเติมข้าวกันทุกคน หว่าหวาบอกกับทุกคนว่า จะให้น้องเล็กไปเข้าเรียนในสถานศึกษา พรุ่งนี้จะไปสอบถามรายละเอียดก่อนว่าจะเริ่มเรียนได้เมื่อไหร่
"ทุกคนคิดอย่างไร ถ้าหากว่าเราจะให้น้องลี่เฉียนไปเรียนที่สถานศึกษากับน้องเล็ก" หว่าหวาถามความเห็นทุกคน
"จริงหรือพี่ใหญ่ ลี่เฉียนจะได้ไปเรียนกับข้าจริงๆ นะ" น้องเล็กถามด้วยความตื่นเต้น
"แม่ว่าก็ดีเหมือนกัน ฉีเอ๋อ จะได้มีเพื่อน"
"ข้าก็เห็นด้วยเช่นเดียวกับท่านแม่" น้องรองบอกกับทุกคน
"ข้าว่าก็ดี" น้องสามสนับสนุน
"เช่นนั้นก็ตามนี้ น้องเล็กจะไปเรียนพร้อมกับลี่เฉียน" เมื่อตกลงกันได้แล้วต่างก็เดินเข้าห้องของตัวเอง หว่าหวาออกแบบให้แต่ละห้องมีห้องน้ำอยู่ด้านในด้วย ส่วนด้านนอกมีห้องน้ำอยู่ข้างห้องเก็บของ 1 ห้อง
หว่าหวาเอาเบาะรองนั่งกับหมอนพิงหลังออกมาตรงระเบียงหน้าบ้านแล้วนอนดูดาว แล้วก็คิดว่าจะเอาลูกท้อที่เก็บมาวันนี้ทำอะไรดี สักครู่น้องเล็กก็ตามออกมาเมื่อเห็นหว่าหวานอนบนเบาะรองนั่ง จึงเข้าไปหยิบมาบ้าง
"มาน้องเล็กมานอนตรงนี้ เดี๋ยวพี่จะชี้ให้ดูว่าดาวแต่ละดวงชื่ออะไร" หว่าหวาบอกให้น้องเล็กมานอนข้างๆ ตน
สองพี่น้องดูดาวกันอย่างมีความสุข แต่แล้วก็มีเสียงคนมาเรียกท่านแม่อยู่ที่หน้าประตูบ้าน
"แม่ต้าหลี่ แม่ต้าหลี่ เปิดประตูให้ข้าหน่อย" หว่าหวาจึงเดินไปเปิดประตูบ้านเห็นท่านป้าชุน กับท่านลุงชุน ซึ่งบนหลังของท่านลุงชุนมีเด็กผู้ชายอยู่บนหลัง
"ท่านป้าชุน เกิดอะไรขึ้น พวกท่านเข้ามาก่อนเจ้าค่ะ"
"หว่าหวา บ้านเจ้ามีรถม้าข้าขอร้องช่วยพาเจียนเอ๋อไปหาหมอให้ข้าที เจียนเอ๋อไม่สบายเป็นไข้ตัวร้อนมา 2 วันแล้วข้าคิดว่ากินยาต้มสัก 2-3 หม้อก็คงหาย แต่ก็ไม่หาย ถ้าพวกเรามีเงินมากคงไปตามท่านหมอมาดูที่บ้านแล้ว แต่นี่พวกเรามีเงินเพียงแค่ค่ายาจึงต้องพาเจียนเอ๋อไปหาท่านหมอเอง" ท่านป้าชุนบอก
"ท่านลุงชุน ท่านเอาน้องเจียนเอ๋อขึ้นไปบนบ้านก่อน เดี๋ยวข้าจะให้น้องรองพาท่านลุงไปรับท่านหมอมาเองเจ้าค่ะ"
เมื่อวางเจียนเอ๋อบนเก้าอี้ยาวในห้องโถงแล้ว ท่านแม่ น้องรอง และน้องสาม ออกมาจากห้องพอดี หว่าหวาจึงบอกน้องรองให้ไปรับท่านหมอกับท่านลุงชุน ส่วนตัวเธอเดินเข้าห้องไปหยิบยาแก้ไข้มา พร้อมกับผ้าผืนเล็กเพื่อนำมาเช็ดตัวให้เจียนเอ๋อ หว่าหวาจับเจียนเอ๋อลุกขึ้นนั่งแล้วให้กินยาลดไข้ 1 เม็ด แล้วจึงเอาผ้าชุบน้ำเช็ดหน้าเช็ดแขนขาให้ แล้วส่งผ้าให้ท่านป้าชุนเช็ดตัวต่อ เช็ดตัวไป 2 รอบรู้สึกว่าความร้อนเริ่มลดลง จึงบอกให้เจียนเอ๋อนอนหลับไปได้เลยเดี๋ยวท่านหมอก็มา
ผ่านไปประมาณ 2 เค่อ ยาที่เจียนเอ๋อกินไปก็เริ่มออกฤทธิ์ มีเหงื่อออกมาตามผิวหนัง หว่าหวาเอามืออังหน้าผากเจียนเอ๋อแล้วคิดในใจ "ยาที่ติดมากับกระเป๋าใช้ได้ดีจริงๆ ด้วย ไข้ลดลงแล้ว" พอดีกับที่ท่านหมอมาถึง เมื่อท่านหมอตรวจแล้วก็บอกว่า
"ไม่น่าเป็นห่วง ตัวไม่ได้ร้อนมาก กินยาสัก 2-3 เทียบก็จะหายดี เดี๋ยวข้าจะจัดยาให้"
ท่านลุงชุนเข้ามาจับตัวลูกชาย เห็นว่าตัวไม่ร้อนเหมือนตอนแรกแล้วก็วางใจ สองสามีภรรยาหันไปขอบคุณท่านหมอ ท่านหมอส่งยาให้ 3 เทียบ พร้อมกับพูดว่า
"ค่ารักษา และค่ายา ข้าคิด 800 อีแปะ"
"ท่านหมอ ตอนนี้ข้ามีเงินติดตัวแค่ 500 อีแปะ วันหลังข้าค่อยเอาเงินไปให้ท่านเพิ่มได้หรือไม่" ท่านป้าชุนพูดขึ้นมา
ท่านแม่ที่นั่งอยู่อีกฝั่งจึงพูดขึ้นว่า
"ท่านหมอโปรดรอสักครู่ เดี๋ยวข้าจะไปหยิบเงินให้" แล้วท่านแม่ก็เดินไปหยิบเงินมายื่นให้ท่านหมอ 800 อีแปะ และกล่าวว่า
"ขอบคุณท่านหมอ รบกวนท่านหมอยามนี้พวกเราเกรงใจจริงๆ " ท่านหมอรับเงินไปแล้วพูดว่า
"ไม่เป็นไรๆ ไม่มีใครรู้หรอกว่าจะเจ็บป่วยเมื่อใด ขอแต่ไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้ว"
"เช่นนั้น เชิญท่านหมอขอรับข้ากับท่านลุงชุนจะไปส่ง" น้องรองบอกกับท่านหมอ
"ขอบคุณเจ้ามาก แม่ต้าหลี่แล้วข้าจะรีบหาเงินมาคืนให้"
"ไม่เป็นไร สะใภ้ชุน เราเป็นเพื่อนบ้านกัน ช่วยเหลือกันได้ก็ช่วยกันไปท่านไม่ต้องเกรงใจ เงินนี้ถือว่าข้าให้เจียเอ๋อเถอะ ท่านไม่ต้องนำมาคืน" ท่านแม่บอก
"ได้อย่างไร แค่นี้ข้าก็รบกวนเจ้ามากพอแล้ว ยังจะช่วยจ่ายค่ารักษาให้เจียเอ๋ออีก ไม่ได้ ไม่ได้"
"ท่านป้าชุนเจ้าคะ รับน้ำใจของพวกเราไว้เถิดเจ้าค่ะ วันข้างหน้าพวกเราอาจจะต้องให้ท่านช่วยพวกเราก็ได้" หว่าหวาช่วยพูดเสริมจนท่านป้าชุนยอม
"เช่นนั้น พวกเราต้องขอบคุณพวกเจ้าจริงๆ หากมีอะไรให้พวกเราช่วยก็อย่าได้เกรงใจเลย"
หว่าหวารู้สึกอิ่มเอมใจ ที่ได้ช่วยเหลือคนที่กำลังลำบาก