หว่าหวากับน้องรองเดินไปสายตาก็มองหาสถานที่ไปเรื่อยๆ จนมาถึงร้านหัวมุมถนนตรงสี่แยก เห็นร้านเป็นเรือนไม้ 2 ชั้น ประตูร้านเปิดไว้มองเห็นด้านในมีถุงเมล็ดพันธุ์พืชที่วางขายอยู่เพียงเล็กน้อย หว่าหวาจึงเดินเข้าไปดูเห็นชายวัยกลางคนนั่งอยู่ตรงโต๊ะคิดเงินจึงเดินเข้าไปหา

"ท่านลุงเจ้าคะ ทำไมร้านท่านมีของน้อยจัง" ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมา

"อ้อ แม่หนู พอดีข้ากับภรรยาจะเลิกกิจการแล้ว ลูกชายข้าสอบจอหงวนได้ต้องไปเป็นนายอำเภอที่อำเภออื่นพวกข้าจึงจะตามไปด้วย"

"แล้วร้านนี้ล่ะเจ้าคะ"

"ข้าคิดว่าจะขาย"

"ท่านลุงเจ้าคะ ข้าสนใจอยากซื้อเจ้าค่ะ ท่านลุงขายให้ข้าได้หรือไม่"

ท่านลุงมองหว่าหวาด้วยความสงสัย ว่านางเป็นแม่นางน้อยเหตุใดจึงคิดจะซื้อร้านกัน

"ข้าขอคุยกับภรรยาก่อนว่าจะขายเท่าไหร่ พวกเราจะย้ายไปอำเภออื่นอีก 20 วัน พรุ่งนี้เจ้ามาอีกครั้งก็แล้วกัน"

"ขอบคุณเจ้าค่ะท่านลุง" หว่าหวาพูดด้วยความดีใจ เพราะทำเลตรงนี้ถือว่าไม่เลวเลยทีเดียว ถ้าเปิดร้านสปาลูกค้าที่จะมาใช้บริการน่าจะเป็นพวกคุณหนูที่รักสวยรักงาม เพราะอีก 2 ซอยถัดไปเป็นบ้านของพวกคนรวย หว่าหวากับน้องรองออกจากร้านแล้วตรงไปร้านขายของตกแต่งบ้าน โดยเลือกเตียงใหญ่ 5 เตียง และเตียงเล็ก 2 เตียงสำหรับห้องว่าง ตู้เสื้อผ้า 6 หลัง โต๊ะเก้าอี้ 6 แบบสำหรับวางในห้องแต่ละห้อง ชุดรับแขกสำหรับรับรองแขก 12 ที่ โต๊ะกินข้าวขนาดใหญ่ โดยจ่ายเงินมัดจำไว้บางส่วน แล้วจะมาบอกเถ้าแก่ว่าให้ไปส่งของที่บ้านวันไหน เนื่องจากต้องรอให้บ้านใหม่สร้างเสร็จก่อน ซึ่งตอนนี้ก็ใกล้จะเสร็จแล้ว

หว่าหวามาถึงร้านก๋วยเตี๋ยวฟู่ซิงแล้วให้น้องรองเข้าไปก่อน ส่วนตัวเธอไปดูช่างที่กำลังทำที่นั่งสำหรับลูกค้าที่รอคิวกินก๋วยเตี๋ยว แบบที่หว่าหวาให้ทำนั้นคือ ยกพื้น 1 ขั้น โดยบอกช่างว่าชิ้นส่วนใดที่ทำมาจากที่ร้านได้ให้ทำมาแล้วค่อยนำมาประกอบกันที่นี่ เพื่อเสียงที่รบกวนลูกค้าที่นั่งกินก๋วยเตี๋ยวที่ร้านจะได้น้อยลง ให้ทำโต๊ะสูง 40 ชุ่น (นิ้ว) มีที่พักเท้า กว้างประมาณ 15 ชุ่น (นิ้ว) และทำเก้าอี้สูงไม่มีพนักพิง หว่าหวาให้ช่างทำน้ำตกจำลองไว้มุมหนึ่ง และเอาไปไว้ที่ร้านฟู่ซิงด้วย

หว่าหวาเข้าไปที่ร้านแล้วบอกกับท่านพ่อ ท่านแม่ใหญ่เรื่องที่เธอจะซื้อร้านโดยพรุ่งนี้จะไปจ่ายเงิน วันต่อมาหว่าหวาเตรียมเงินไปมากพอสมควรเพราะไม่รู้ว่าท่านลุงเจ้าของร้านจะขายเท่าใด ระหว่างที่กำลังเดินไปที่ร้านนั้นก็พบกับคุณชายเลี่ยงซือพอดี

"แม่นางหว่าหวา น้องรอง พวกเจ้าจะไปที่ใดกัน ? " คุณชายเลี่ยงซือถาม

"พวกเราจะไปร้านขายเมล็ดพันธุ์ตรงทางแยกตรงโน้นเจ้าค่ะ" หว่าหวาตอบ

"เช่นนั้นข้าขอไปด้วย ที่จริงข้าจะมาบอกเจ้าว่า ท่านอ๋องกับพระชายาอยากให้เจ้าไปทำก๋วยเตี๋ยวให้กินอีก 2 วันข้างหน้า ซึ่งจำนวนคนมีเพิ่มขึ้นจากคราวก่อนอีก 5-6 คน"

"ได้เจ้าค่ะ ขอบคุณที่คุณชายมาบอก" แล้วทั้งสามก็เดินไปยังร้านที่จะซื้อ

"สวัสดีเจ้าค่ะ/ขอรับ ท่านลุง ท่านป้า" หว่าหวาและน้องรองทักทาย

"อ้าว พวกเจ้ามาแล้วหรือ มามา เข้ามานั่งก่อน" ท่านลุงพาทั้งสามเข้าไปด้านใน เมื่อนั่งเรียบร้อยแล้วหว่าหวาจึงพูดขึ้นมา

"ท่านลุงตกลงจะขายร้านนี้ให้ข้าเท่าไหร่เจ้าคะ"

"ข้ากับภรรยาคุยกันแล้ว เราจะขาย 2,000 ตำลึงเงิน นอกจากตัวร้านที่มี 2 ชั้นแล้ว หลังร้านมีพื้นที่ว่างอยู่อีกประมาณ 1 หมู่"

"ข้าตกลงเจ้าค่ะท่านลุง" หว่าหวาไม่ต่อราคาเลย

"ถ้างั้นข้าไปหยิบสัญญากับโฉนดก่อน แล้วเราค่อยไปที่ว่าการอำเภอกัน"

หว่าหวารับสัญญามาดูและเขียนชื่อลงไป แล้วหยิบตั๋วเงิน 2,000 ตำลึงเงินส่งให้ท่านลุง จากนั้นจึงไปที่ว่าการอำเภอ คุณชายเลี่ยงซือถามหว่าหว่าว่า

"แม่นางหว่าหวาซื้อร้านนี้จะเอาไปทำอะไร"

"ข้าจะเอาไว้ทำกิจการใหม่ แต่ยังบอกตอนนี้ไม่ได้ว่าจะทำอะไร" หว่าหวาเก็บสัญญากับโฉนดไว้ในแขนเสื้อแล้วจึงเดินกลับไปที่ร้าน

วันต่อมาหว่าหวาให้น้องรองกับพี่ลี่ชุนไปที่ร้าน ส่วนตัวเธอกับน้องเล็กไปดูบ้านใหม่กับท่านลุงเหยียนและหัวหน้าช่าง

"แม่นางหว่าหวา การก่อสร้างใกล้เสร็จแล้ว อีกไม่เกิน 5 วันน่าจะแล้วเสร็จ ตอนนี้พวกตู้เตียงสามารถขนเข้าได้แล้ว"

"ท่านลุงนายช่าง ข้าอยากให้ทำรั้วด้านหน้า และด้านข้างทางขวามือใหม่ที่ดูแข็งแรงและสูงกว่านี้เจ้าค่ะ ขอเป็นไม้แผ่น ไม่เอาไม้ไผ่นะเจ้าคะ เดี๋ยวข้าจะวาดแบบให้ดู ส่วนเรื่องเงินที่จะซื้อไม้เพิ่มท่านเบิกได้ที่ท่านแม่ของข้าเจ้าค่ะ วันสุดท้ายที่สร้างบ้านเสร็จ ท่านลุงนายช่างบอกคนงานทุกคนว่าไม่ต้องเอาข้าวกลางวันมานะเจ้าคะ ข้าจะเลี้ยงขอบคุณทุกคนแต่ค่าแรงวันนั้นยังให้เท่าเดิม"

"ขอบคุณแม่นางหว่าหวา แล้วข้าจะบอกทุกคน"

หว่าหวาเดินเข้าไปดูในบ้าน เห็นการเก็บงานเรียบร้อยดีการก่อสร้างเป็นไปตามที่หว่าหวาวาดแบบไว้

"พี่ใหญ่บ้านหลังใหญ่จังเลย แล้วยังมีห้องตั้งหลายห้อง นี่เป็นบ้านของพวกเราจริงหรือ" น้องเล็กถามเมื่อเข้ามาให้บ้าน

"ใช่แล้วนี่เป็นบ้านของพวกเรา มีห้องของเจ้าด้วยนะ เจ้าอยากได้ห้องไหนข้าให้เจ้าเลือกก่อนเลย"

น้องเล็กเดินดูแต่ละห้อง แล้วเลือกห้องทางฝั่งตะวันตกห้องกลาง จากนั้นหว่าหวาก็เดินไปหลังบ้านซึ่งมีพื้นที่ว่างอยู่อีกมาก หว่าหวาเห็นแล้วก็คิดจะทำสวนกุหลาบ ทำคอกม้า โรงเก็บรถม้าและเกวียน กรงกระต่าย และลานสำหรับสอนวิชาป้องกันตัวให้น้องๆ เมื่อกลับบ้านหว่าหวาก็วาดรูปของรั้วแบบที่ต้องการแล้วเอามาให้ท่านลุงนายช่าง

ตอนบ่ายหว่าหวาเดินไปยังไร่ที่ปลูกถั่วกับข้าวโพดหวานไว้ ข้าวโพดโตเร็วมากเริ่มออกฝักอ่อนแล้ว ส่วนถั่วลิสงก็งอกงามดีเช่นกัน หว่าหวาคิดว่าจะให้ท่านลุงลี่ทำแปลงปลูกข้าวโพดอีก เพราะตอนนี้มีหลายซองแล้วที่หยิบออกมาจากกระเป๋า

บ้านใหม่ของครอบครัวหว่าหวาเป็นที่สนใจของชาวบ้านในหมู่บ้านต้นน้ำ เพราะแบบบ้านสวยงามและรั้วบ้านที่ไม่เหมือนใคร วันสุดท้ายของการสร้างบ้าน หว่าหวาตั้งใจทำก๋วยเตี๋ยวให้คนงานทุกคนกินรวมทั้งคนงานที่ทำงานอยู่ที่บ้านด้วย หว่าหวาบอกท่านลุงฝางให้ไปรับท่านตากับลูกชายมากินด้วยกัน ทุกคนเพิ่งเคยกินก๋วยเตี๋ยวเป็นครั้งแรก ต่างก็ชื่นชมไม่ขาดปากกินกันคนละ 2-3 ชาม คนงานที่ทำงานที่บ้านก็เพิ่งรู้ว่าสิ่งที่พวกตัวเองทำนั้นเอามาทำเป็นอาหารแบบนี้

ท่านแม่และน้องสามเอาโต๊ะมาวางเพื่อจ่ายค่าแรงให้กับคนงาน ค่าแรงงวดสุดท้ายนี้เป็นค่าแรงสำหรับ 10 วัน คนงานที่เป็นคนในหมู่บ้านจำนวนหนึ่ง เมื่อรับเงินคนละ 500 อีแปะแล้วก็บอกกับท่านแม่ว่า หากมีงานอะไรให้ตามพวกเขามาได้ตลอดเวลาอย่าได้เกรงใจ

หว่าหวาและน้องรอง นำวัตถุดิบนอกเหนือจากที่จะนำไปที่ร้านแล้วแยกออกมาเพราะวันนี้ต้องไปทำก๋วยเตี๋ยวให้ท่านอ๋องและพระชายากิน วันนี้หว่าหวาใส่ชุดสีแดง ส่วนรองรองใส่ชุดสีน้ำเงินเข้ม ทั้งสองคนเมื่อลงจากรถม้าที่ท่านลุงฝางเป็นคนขับดูเหมือนคุณหนูคุณชายตระกูลร่ำรวย พ่อครัวที่มารอรับสั่งให้บ่าวขนของไปไว้ในครัว แล้วเดินนำสองพี่น้องเข้าไปในจวน

เมื่อแขกทุกคนกินก๋วยเตี๋ยวเสร็จแล้ว ท่านอ๋องจึงเชิญหว่าหวาเข้าไป คราวนี้หว่าหวาพาน้องรองไปด้วย เมื่อเข้าไปถึงห้องกินข้าวหว่าหวาและน้องรองก็ทำความเคารพ

"ถวายพระพรท่านอ๋องและพระชายาเพคะ/พ่ะย่ะค่ะ"

"ไม่ต้องมากพิธี ลุกขึ้นเถอะ" ท่านอ๋องพูดขึ้น

"ขอบพระทัยเพคะ/พ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉันขอแนะนำ นี่คือน้องชายหม่อมฉัน จ้าวต้าหลี่ เป็นผู้ช่วยของหม่อมฉันในวันนี้เพคะ" หว่าหวากล่าวกับท่านอ๋อง

"อืมมม พ่อแม่ของพวกเจ้าโชคดีจริงๆ ที่มีลูกดีๆ แบบพวกเจ้า" ท่านอ๋องกล่าวชม แล้วจึงเรียกทั้งสองเข้าไปรับรางวัล โดยหว่าหวาได้รับปิ่นปักผมจากพระชายา ส่วนน้องรองได้หยกคาดเอวจากท่านอ๋อง 1 ชิ้น (ไม่ใช่หยกประจำตัวท่านอ๋อง แต่ก็สวยงามเป็นอย่างยิ่ง)

จังหวะนั้นพ่อของหว่าหวาและฮูหยินรองที่ได้รับเชิญมาด้วย ได้ยินคำกล่าวชมและเห็นของที่ท่านอ๋องและพระชายามอบให้กับสองคนพี่น้องแล้ว เกิดอาการที่พูดไม่ออกขึ้นมา ทำไมเหตุการณ์จึงเป็นเช่นนี้ ท่านอ๋องกับพระชายาจะใจดีเกินไปหรือปล่าว

ขอบคุณทุกคนที่แวะเข้ามาอ่านค่ะ ไม่มีใครคุยกับไรท์ด็ไม่เป็นไรค่ะ