สาวยุค 2020 เสียชีวิตจากอุบัติเหตุ แต่สวรรค์ยังให้เธอไปอยู่ในร่างของเด็กสาวยุคจีนโบราณที่ท่านแม่ถูกไล่ออกจากบ้านพร้อมหนังสือหย่าและลูกๆ ครอบครัวของเธอจะร่ำรวยได้อย่างไร มาเป็นกำลังใจให้เธอไปพร้อมกัน
สาวยุค 2020 เสียชีวิตจากอุบัติเหตุ แต่สวรรค์ยังให้เธอไปอยู่ในร่างของเด็กสาวยุคจีนโบราณที่ท่านแม่ถูกไล่ออกจากบ้านพร้อมหนังสือหย่าและลูกๆ ครอบครัวของเธอจะร่ำรวยได้อย่างไร มาเป็นกำลังใจให้เธอไปพร้อมกัน
"หลีกไปๆ อย่าเกะกะขวางทาง คุณชายของข้าจะเดินผ่านตรงนี้"
"ฮือๆ ท่านแม่ข้าเจ็บ" มีเสียงร้องไห้ของเด็กผู้หญิงดังขึ้น
หว่าหวาหันไปมองตามเสียง แล้วก็เห็นเด็กผู้หญิงที่ร้องไห้ล้มอยู่กับพื้น ชามที่ถือมาสำหรับใส่อาหารก็กลิ้งไปอีกทาง หว่าหวา น้องรอง และคุณชายต้าเฟยเดินไปยังจุดเกิดเหตุ ขณะนั้นแม่ของเด็กได้อุ้มลูกขึ้นมาจากพื้นแล้วโดยที่หัวเข่ามีเลือดออกจากแรงกระแทกที่ล้มไป
"เจ้าช่างไร้ยางอายยิ่งนัก รังแกได้แม้แต่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ" หว่าหวาพูดกับชายร่างกายกำยำที่เดินกร่างนำหน้าผู้ชายที่แต่งตัวดีคนหนึ่ง
"ใครใช้ให้คนจนพวกนี้มายืนขวางทางคุณชายของข้ากันล่ะ"
"พวกเจ้านี่มันอันธพาลเสียจริง ไปไกลๆ จากหน้าร้านข้าดีกว่าพวกชาวบ้านเขากำลังรออาหารกันอยู่อย่าเกะกะ" หว่าหวาพูดแล้วหันไปมอง
"นี่เจ้าบังอาจว่าคุณชายของข้าเป็นอันธพาล แล้วแถมยังไล่อีกหรือ"
"ใช่"
"แม่นางน้อยเจ้าจงจำเอาไว้ อีกไม่นานร้านฟู่ซิงจะต้องเป็นของข้าคุณชายถิงเจียหลิว"
"คุณชาย ท่านคงเสียสติไปแล้วกระมัง ไปเสียเถอะอย่ามายุ่งกับร้านของข้าเลย"
"เจ้ากล้าว่าข้าเสียสติหรือ บังอาจนัก อาลู่จัดการสั่งสอนแม่นางน้อยคนนี้ให้ข้าที"
"ขอรับนายน้อย" ชายร่างกายกำยำก้มหัวรับคำแล้วเดินเข้าไปหมายจะตบหน้าหว่าหวา
"แม่นางหว่าหวาหลบไปก่อนเถอะเดี๋ยวจะเจ็บตัว ข้าจะคุยกับพวกเขาเอง" คุณชายต้าเฟยบอก
"ไม่เป็นไร ให้ข้าจัดการเองเถอะ"
หว่าหวายืนนิ่ง สายตามองไปยังชายที่กำลังเดินเข้ามา อยู่ในท่าเตรียมพร้อม เมื่อได้ระยะแล้วหมุนตัวเหวี่ยงขาท่าจระเข้ฟาดหางไปที่กกหูของชายคนน้้น เพียงอึดใจชายคนนั้นก็ล้มลงไปนอนกับพื้นไม่ไหวติง คนที่เห็นเหตุการณ์ถึงกับตะลึงค้างอยู่กับที่ จากนั้นเสียงก่นด่าก็ตามมา
คุณชายถิงเจียหลิวหลังจากหายตกตะลึงแล้ว ก็เดินไปที่คนของตนเองที่นอนอยู่ย่อตัวลงใช้มืออังจมูกว่ายังมีลมหายใจอยู่หรือไม่ แล้วลุกขึ้นยืนจ้องไปที่หว่าหวา
"เจ้ากล้าทำร้ายคนของข้า"
"ข้าไม่ได้โง่หรือบ้า ที่จะยืนรอให้คนของท่านมารังแก แล้วข้าก็ไม่ได้ทำร้ายด้วยข้าแค่ป้องกันตัว ทุกคนในที่นี้ก็เห็นว่าข้ายืนอยู่เฉยๆ แต่เป็นคนของท่านที่เดินเข้ามาจะทำร้ายข้า"
คุณชายถิงเจียหลิวถึงกับพูดไม่ออก เมื่อเห็นสายตาของชาวบ้านต่างมองมายังตนจึงสะบัดพัดเดินจากไปด้วยสีหน้าที่ไม่อาจจะบรรยายได้
หว่าหวาเรียกคุณชายนั้นไว้แล้วพูดว่า "เดี๋ยว อย่าเพิ่งไป....คุณชาย คนของท่านทำคนอื่นบาดเจ็บจะไม่จ่ายค่ายาให้เขาหน่อยหรือ"
คุณชายถิงเจียหลิวหยุดแล้วหันมามองหว่าหวา แล้วก็เห็นสายตาของชาวบ้านที่มองมายังตน เลยหยิบเงินก้อนออกมา 1 ตำลึง แล้วโยนไปให้หว่าหวา แล้วก็รีบเดินจากไป
"อย่าลืมมาเอาคนของท่านกลับไปด้วยล่ะ อยู่ตรงนี้ขวางทางร้านข้า" หว่าหวาตะโกนไล่หลัง หลังจากรับเงินมา แล็วก็หันมาบอกทุกคนว่าให้แจกอาหารต่อไป จากนั้นจึงเดินไปที่เด็กหญิงที่ได้รับบาดเจ็บ
"ท่านน้ารับเงินนี้ไปเถิดถือว่าเป็นคำขอโทษของคุณชายคนนั้น" หว่าหวายื่นเงินให้แม่ของเด็กหญิง
น้องๆ ของหว่าหวาเคยเห็นเหตุการณ์แบบนี้มาแล้วจึงไม่ได้แปลกใจ แต่ท่านพ่อกับท่านแม่ใหญ่ไม่เคยเห็นจึงรีบเดินไปที่หว่าหวา
"เจ้าบาดเจ็บหรือไม่ลูกหว่าหวา" ท่านแม่ใหญ่ถามด้วยความห่วงใย
"ไม่เจ้าค่ะ ท่านพ่อท่านแม่ใหญ่"
"แม่นางหว่าหวา เจ้าทำได้อย่างไร เมื่อสักครู่ข้ามองแทบไม่ทัน" คุณชายต้าเฟยถามด้วยความตื่นเต้น
"เป็นวิชาป้องกันตัวที่ข้าเคยเรียนมาน่ะ"
พระชายาของท่านอ๋องออกมาเดินเที่ยวชมตลาดยามเช้า เห็นผู้คนยืนเรียงแถวยาวไปไกลเมื่อสอบถามจึงได้ความว่า ร้านฟู่ซิงตั้งโต๊ะแจกอาหารให้กับชาวบ้าน ก็เลยเดินมาดูแต่ใครจะคาดคิดว่าได้เห็นเหตุการณ์ที่หว่าหวาใช้ท่าจระเข้ฟาดหางจัดการกับชายร่างใหญ่ล้มไปนอนกับพื้น ผู้ที่ติดตามพระชายามาด้วยคือ บุตรชายท่านนายอำเภอ บุตรชายท่านรองนายอำเภอ สาวใช้ 2 คน และองครักษ์อีก 5 คน
"ช่างเป็นหญิงสาวที่น่าสนใจจริงๆ แม่นางหว่าหวาคนนี้"
"ขอรับท่านป้า" คุณชายหลี่เลี่ยงซือตอบพระชายา (ท่านอ๋องสาม มีศักดิ์เป็นลุงของคุณชายหลี่เลี่ยงซือเพราะท่านรองนายอำเภอเป็นน้องชายต่างมารดากับท่านอ๋องสาม)
หว่าหวาหันไปเห็นพระชายาและคุณชายทั้งสองพอดี จึงเดินเข้าไปหา
"ถวายพระพรพระชายาเพคะ" หว่าหวายอบกายพร้อมทำความเคารพ พร้อมทั้งทักทายคุณชายทั้งสอง
"ไม่ต้องมากพิธี เราแค่เห็นประชาชนยืนต่อแถวเป็นจำนวนมากเลยเดินมาดู"
"หม่อมฉันขอบังอาจ ทูลเชิญพระชายาลองรับประทานโจ๊กสูตรของหม่อมฉันด้านในร้านเพคะ
เมื่อพระชายาพยักหน้า หว่าหวาจึงหันไปเชิญคุณชายทั้งสอง เมื่อเดินเข้าไปในร้านแล้วหว่าหวาแนะนำท่านพ่อ ท่านแม่ใหญ่ คุณชายต้าเฟย และน้องๆ ให้ทำความเคารพพระชายา แล้วหว่าหวาขอตัวไปในครัวเพื่อทำโจ๊กมาให้ทุกคน
โจ๊กที่หว่าหวาทำใช้น้ำซุปกระดูกหมูที่ทำน้ำก๋วยเตี๋ยวมีหมูสับปั้นเป็นลูก ไข่ไก่ 1 ฟอง โรยด้วยต้นหอมผักชี และหมี่กรอบสีขาว กลิ่นหอมของโจ๊กทำให้พระชายาอดใจไม่ไหว เมื่อเริ่มกินแล้วก็หยุดไม่ได้จนหมดถ้วย ส่วนคุณชายทั้งสองก็เช่นกัน
"โจ๊กของเจ้ารสชาติอร่อยจริงๆ ดูสิข้ากินจนหมดถ้วยเลย" พระชายาบอกกับหว่าหวา
"ขอบพระทัยที่ชมเพคะ"
หลังพูดคุยกันครูหนึ่งพระชายาจึงขอตัวกลับ บรรยากาศหน้าร้านยังคงมีชาวบ้านยืนรออาหารอยู่อีกจำนวนมาก
หว่าหวาเตรียมเงินให้ท่านพ่อจ่ายเงินเดือนให้พนักงานทุกคน (จ่ายเงินเดือนทุกวันที่ 1 ของเดือน) ตั้งแต่ร้านฟู่ซิงเปิดมา พนักงานทุกคนล้วนทำงานหนักหว่าหวาจึงเพิ่มเงินเดือนให้อีกคนละ 300 อีแปะ ส่วนพ่อครัวและหลงจู๊เพิ่มให้คนละ 500 อีแปะ หว่าหวาเตรียมเงินให้ท่านพ่อกับท่านแม่ใหญ่คนละ 1,000 ตำลึงเงิน ซึ่งตอนแรกทั้งสองจะไม่รับเพราะจำนวนเงินมากเกินไปอีกทั้งพวกเขาก็ไม่ได้ออกเงินช่วยอะไรเลย
"ท่านพ่อกับท่านแม่ใหญ่ ให้ข้าใช้สถานที่ไงเจ้าคะแล้วยังช่วยข้าดูร้านด้วย รับไปเถอะเจ้าค่ะ"
"ต่อไปไม่ต้องให้พ่อกับแม่แล้วนะ ถ้าหมดแล้วพ่อกับแม่จะบอกเจ้าเอง" ท่านพ่อบอกกับหว่าหวาหลังจากรับเงินไป
นอกจากนี้หว่าหวาเตรียมเงินเข้าบัญชีให้กับท่านแม่และน้องๆ คนละ 500 ตำลึงเงิน ไม่ถึงเดือนร้านฟู่ซิงมีรายได้มากกว่า 10,000 ตำลึงเงิน หักค่าใช้จ่ายต่างๆ และเงินที่ให้ทุกคนแล้วยังเหลือเงินมากกว่า 5,000 ตำลึงเงิน... อิอิ ช่างมีความสุขจริงๆ เลยเรา
ก่อนที่หว่าหวาจะเดินทางไปอำเภอฉางเย่ว ตระกูลหลิว 3 คนพ่อแม่ลูก (ยกเว้นลูกชายที่ปีเดียวกับน้องรองไม่ได้มาเนื่องจากต้องไปเรียนที่สถานศึกษา) ก็มาที่ร้านฟู่ซิง หว่าหวานั่งทำงานอยู่ในห้อง ท่านพ่อกับท่านแม่ใหญ่ไม่อยู่ออกไปงานเปิดร้านขายผ้าของเพื่อนท่านแม่ใหญ่
"คุณหนูขอรับ ลูกค้าห้องพิเศษ 5 ต้องการพบคุณหนูขอรับ" พนักงานเดินข้ามาบอกหว่าหวา
"ขอบคุณมากเดี่ยวข้าตามไป"
ตอนที่หว่าหวาเดินออกจากห้องทำงานกำลังเดินไปห้องพิเศษ 5 คุณชายเลี่ยงซือกำลังเดินมาที่ห้องพิเศษ 4 พอดี
"แม่นางหว่าหวา เจอเจ้าพอดีเลย ข้ามีธุระอยากคุยด้วยสักครู่"
"ต้องขอโทษด้วยคุณชาย พอดีมีลูกค้าห้องติดกับท่านต้องการพบข้า หากเสร็จเรียบร้อยแล้วข้าจะมาพบคุณชายนะเจ้าคะ" หว่าหวาบอกแล้วเดินไปเคาะประตูห้องพิเศษ 5
เมื่อเดินเข้าไปข้างในแล้ว หว่าหวาก็ต้องแปลกใจที่ 3 คนพ่อแม่ลูกตระกูลหลิวนั่งอยู่ในห้อง
"พวกท่านให้พนักงานไปตามข้ามา ไม่ทราบว่ามีธุระอันใดกับข้า" หว่าหวาพูดขึ้นก่อน
"นี่เจ้าไม่แม้แต่จะทักทายข้าผู้เป็นพ่อของเจ้าเลยหรือหว่าหวา"
"โอ๊ะ...ท่านคงลืมไปแล้วกระมังว่าท่านขับไล่พวกข้าทั้ง 5 คนออกจากตระกูลของท่านแล้ว ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้วมิใช่หรือ"
"แต่ถึงอย่างไรเขาก็เป็นพ่อเจ้า ย่อมมีสิทธิ์ที่จะอบรมสั่งสอนเจ้า เจ้ายังรู้จักคำว่ากตัญญูอยู่หรือไม่" ฮูหยินรองพูดขึ้นมา
"ชิ...เจ้าก็แค่คนที่ถูกขับออกจากตระกูลเพราะแม่เจ้ามีความผิด ยังมีหน้ามายืนลอยหน้าลอยตาพูดกับท่านพ่อแบบนี้อีกหรือ" คุณหนูมี่ฮวาพูดเสริมอีก
"เดี๋ยวก่อนนะ ข้าว่าพวกท่านเข้าประเด็นเลยดีกว่า ที่ต้องการพบข้าด้วยเหตุอันใดกันแน่ ไม่ต้องพูดจาอ้อมค้อม อ้อมโลกแบบนี้" หว่าหวาเริ่มทนไม่ไหวแล้ว
โอ้โฮ เวปนี้เงียบจังค่ะ ดูท่าแล้วคงจะไม่ค่อยชอบอ่านนิยายเรื่องนี้ เพราะเงียบมากกกกก แต่ก็ต้องขอบคุณสำหรับคนที่แวะเข้ามานะคับ