พนักงานเอาน้ำเก๊กฮวยและถั่วงอกมาวาง พร้อมทั้งรับรายการที่ทั้งสองสั่ง เมื่อเปิดประตูออกตรงกับจังหวะที่คุณชายซ่งหลินเปียว รองแม่ทัพโจวชิงเย่ว และคุณชายหยางจิวลู่ เดินผ่านหน้าห้องที่สองแม่ลูกนั่งอยู่พอดี

"ท่านแม่ ท่านแม่ ท่านดูสิยัยหว่าหวามันเดินคุยกับผู้ชายตั้งมากมาย มันช่างไม่มียางอายเอาเสียเลย"

"ลูกไม่ต้องไปสนใจมัน แม่ว่าเราบอกกับท่านพ่อให้รีบมาหามันที่นี่ดีกว่า"

"ลูกไม่ได้สนใจมันหรอกเจ้าค่ะ แต่ลูกสนใจผู้ชายทั้งหลายที่มันคุยด้วยต่างหากล่ะเจ้าคะ มันควรจะเป็นลูกมากกว่ามันที่มีผู้ชายมากมายเข้ามาคุยด้วย"

"เอาล่ะ เอาล่ะ แม่หิวแล้วพวกเรากินกันก่อนดีกว่า" เมื่อพนักงานยกชามก๋วยเตี๋ยวเข้ามาฮูหยินรองจึงตัดบทลูกสาว

ทางด้านหว่าหวาที่นั่งทำงานอยู่ในห้อง ก็ได้นั่งเขียนข้อความจำนวน 10 ใบโดยข้อความเขียนว่า

"วันพรุ่งนี้ร้านฟู่ซิงจะแจกโจ๊ก และซาลาเปาให้กับทุกคนตอนยามเฉิน (07.00-08.59) ให้ทุกคนเตรียมภาชนะมาเอง"

เมื่อเขียนเสร็จจึงให้พนักงานเอาไปปิดตามที่ต่างๆ แล้วจึงเดินออกไปสั่งซาลาเปาจากร้านฝั่งตรงข้าม

"ท่านลุง ท่านป้าเจ้าคะ ข้ามาจากร้านฟู่ซิง ต้องการซาลาเปาจำนวน 500 ลูกวันพรุ่งนี้ก่อนยามเฉิน ไม่ทราบว่าพวกท่านจะทำทันหรือไม่เจ้าคะ" หว่าหวาถามเจ้าของร้านทั้งสอง

"500 ลูกหรือ ข้าเกรงว่าจะทำไม่ทันน่ะสิแม่หนู แต่ถ้า 300 ลูกพอจะทันอยู่" เจ้าของร้านผู้ชายตอบ

"ได้เจ้าค่ะ แล้วท่านลุงขายยังไง"

"เจ้าอยากได้ลูกเล็กหรือลูกใหญ่ ถ้าลูกเล็กลูกละ 5 อีแปะ ลูกใหญ่ 8 อีแปะ"

"ข้าเอาลูกใหญ่เจ้าค่ะ 300 ลูก เป็นเงิน 2 ตำลึง 400 อีแปะ ข้าให้ท่านลุง 2 ตำลึง 500 อีแปะเจ้าค่ะ รบกวนท่านลุงท่านป้า ช่วยเอาไปส่งที่ร้านฟู่ซิงพรุ่งนี้ก่อนยามเฉินนะเจ้าคะ ข้าจะแจกโจ๊กกับซาลาเปาเจ้าค่ะ" หว่าหวาพูดพร้อมกับยื่นเงินให้

"ขอบคุณแม่นางน้อย" เถ้าแก่รับเงินมาแล้วกล่าวขอบคุณ

จากนั้นหว่าหวาก็เดินไปหาร้านขายซาลาเปาอีกร้านเพื่อสั่งซาลาเปาจำนวน 200 ลูก

"แม่นางหว่าหวา แม่นางหว่าหวา" หว่าหวาหันไปตามเสียง

"คุณชายต้าเฟย วันนี้ท่านมาทำอะไร" หว่าหวาถาม

"พรุ่งนี้วันที่ 1 ข้าจะมาดูว่าการแจกโจ๊กและซาลาเปาของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ข้าจะได้ดูไว้เป็นแบบอย่าง"

"อืม งั้นพรุ่งนี้ตอนยามเฉินท่านมาช่วยข้าแจกด้วยกันเลย" แล้วทั้งคู่ก็เดินกลับไปที่ร้านฟู่ซิง ช่วงเวลานั้นสองแม่ลูกกำลังจะกลับพอดี

"ฮึ ช่างไม่มียางอาย เที่ยวได้คุยกับผู้ชายไม่เลือก" คุณหนูมี่ฮวาพูดใส่หว่าหวา

"เหตุใดข้าต้องอายด้วย ในเมื่อคนที่ข้าพูดคุยด้วยก็เป็นลูกค้า และสหายของข้าทั้งนั้น" หว่าหวาพูดแล้วยกมือขึ้นมาลูบผมแขนเสื้อก็ร่นลงไปเห็นข้อมือที่ใส่กำไล ซึ่งจริงๆ แล้วหว่าหวาตั้งใจโชว์ให้สองแม่ลูกเห็น

"ข้าขอตัวก่อน ยังมีอะไรที่ต้องทำอีกหลายอย่าง" พูดเสร็จหว่าหวาและคุณชายต้าเฟยก็เดินเข้าไปในร้านไม่สนใจสองแม่ลูกอีก

"ท่านแม่ ท่านเห็นกำไลที่ข้อมือมันหรือไม่ ข้าว่าราคามันต้องไม่น้อยแน่เลย ข้าอยากได้ท่านแม่ซื้อให้ข้าบ้างสิเจ้าคะ"

"ได้ๆ ไปเถอะเรารีบกลับไปปรึกษาท่านพ่อกันก่อนดีกว่า"

หว่าหวาไม่รู้เลยว่ามีคนคิดจะมายึดร้านฟู่ซิงของเธอ สองแม่ลูกเมื่อออกจากร้านฟู่ซิงแล้ว ก็ตรงกลับบ้านเลย

--------

บ้านตระกูลหลิว

"ท่านพ่อ ท่านกลับมาแล้ว" 

"ท่านพี่ ท่านกลับมาแล้ว เหนื่อยหรือไม่เจ้าคะ"

"วันนี้เดินเหนื่อยเพราะว่าท่านนายอำเภอรองนายอำเภอ ให้เดินสำรวจที่ดินที่จะใช้เป็นแปลงทดลองปลูกพืชที่ทางเมืองหลวงจะส่งมา" ท่านพ่อของหว่าหวาเป็นหัวหน้าดูแลพืชผล ของอำเภอฉางซิน

"ท่านพี่พักให้หายเหนื่อยก่อนแล้วค่อยอาบน้ำนะเจ้าคะ ข้ามีเรื่องจะปรึกษาท่าน"

"มีเรื่องอันใดหรือ"

"รอท่านอาบน้ำกินข้าวเย็นกันก่อนเถิดเจ้าค่ะ เดี๋ยวข้าจะไปปรนนิบัติท่านตอนอาบน้ำนะเจ้าคะ"

หลังมื้อเย็นแล้ว ฮูหยินจึงพูดขึ้นว่า

"ท่านพี่เคยได้ยินชื่อร้านฟู่ซิง บ้างหรือไม่เจ้าคะ"

"ได้ยินหลายคนพูดถึงกัน เห็นว่าเป็นอาหารแปลกตา รสชาติดี ข้าว่าจะลองไปดูเหมือนกัน"

"ท่านพ่อเจ้าคะ วันนี้ข้ากับท่านแม่ไปร้านฟู่ซิงมาแล้ว เจอใครรู้หรือไม่เจ้าคะ" มี่ฮวาพูดขึ้นมา

"เจ้าไปเจอผู้ใดมากัน มี่ฮวา"

"นังหว่าหวากับไอ้ต้าหลี่เจ้าค่ะ มันบอกว่าร้านฟู่ซิงเป็นของมัน" 

"เจ้าว่าอะไรนะ เป็นไปไม่ได้"

"จริงๆ เจ้าค่ะท่านพี่นังเด็กนั่นพูดแบบนี้จริงๆ และข้าก็เห็นมันต้อนรับ พูดคุยกับลูกค้าที่เข้าไปที่ร้านด้วยเจ้าค่ะ"

"แล้วพวกนั้นเอาเงินมาจากไหนกัน แค่เงิน 2 ตำลึงเงินที่ติดตัวไปไม่ใช่ว่าหมดไปแล้วหรอกหรือ"

"ข้าว่าพวกเราไปร้านฟู่ซิงกันดีกว่าเจ้าค่ะ ถ้าเป็นของพวกมันจริง น่าจะเอามาเป็นของพวกเราได้ไม่ยาก" ฮูหยินแสนร้ายกาจพูดขึ้นมา

"รออีก 2-3 วันก่อนเถิด ข้าต้องเร่งทำงานให้ท่านนายอำเภอให้แล้วเสร็จก่อน" ท่านพ่อของหว่าหวาพูดพร้อมกับสายตาครุ่นคิด

วันนี้หว่าหวาตื่นเวลาปกติ แต่เนื่องจากวันนี้จะมีการแจกโจ๊กและซาลาเปาที่ร้านตอนเช้า จึงไม่ได้สอนน้องๆ ท่านแม่ขออยู่บ้านดูคนงาน หว่าหวาให้ท่านลุงฝางขับม้าเทียมเกวียนไปโดยให้พี่จิ้นเทียนไปกันท่านลุงฝาง ส่วนพี่จิ้นหนิงไปกับ 4 พี่น้อง เมื่อไปถึงร้านท่านพ่อกับท่านแม่ใหญ่ พร้อมกับพ่อครัวและพนักงานบางส่วนอยู่หน้าร้านแล้ว มีคนมายืนต่อแถวรอของแจกกันยาวเหยียดแล้ว

หว่าหวาพาน้องๆ มาตรงหน้าร้าน คุณชายต้าเฟยมาถึงก่อนแล้ว

"ท่านพ่อท่านแม่ใหญ่ พวกเรามาแล้วขอรับ" น้องเล็กวิ่งไปหาแล้วพูดขึ้น

"ต้าฉี พวกเจ้ามาแล้ว มามาพวกเราเริ่มแจกกันเลย" ท่านพ่อจับมือน้องเล็กแล้วบอกทุกคนให้เริ่มแจกอาหารได้เลย

มีแต่รอยยิ้มและเสียงกล่าวขอบคุณตลอดเวลาที่แจกอาหาร คนส่วนใหญ่ที่มารับของแจกเป็นคนจนและขอทาน หนิงเม่ยหวางที่เคยเป็นขอทานมาก่อน วันนี้เขาได้รับโอกาสจากพี่สาวหว่าหวามาทำงานที่ร้านฟู่ซิงช่วยงานในครัวล้างผักล้างจาน ด้วยเพราะยังเด็กยกของหนักไม่ได้ เมื่อเห็นภาพที่พวกขอทานมายืนรอรับของแจกแล้วอดคิดถึงตัวเองตอนที่ยังเป็นขอทานไม่ได้

"เม่ยหวาง เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง" หว่าหวาถาม

"พี่สาว ข้าสบายดี ขอบคุณพี่สาวที่ช่วยเหลือขอรับ ทุกคนใจดีกับข้ามาก"

หว่าหวายิ้มแล้วพยักหน้า

"หลีกไปๆ อย่ายืนเกะกะขวางทาง คุณชายของข้าจะเดินผ่านตรงนี้" 

ขอบคุณผู้อ่านทุกคนค่ะ ขอให้ทุกคนมีความสุขกับนิยายเรื่องนี้นะคะ ตอนต่อไปเป็นมากำลังใจให้น้องหว่าหวาว่าใครกันอีกที่อยากจะฮุบร้านของเธอ