ผ่านมา 7 วันแล้วหลังจากที่เก็บเห็ดหลินจือแดงครั้งแรก วันนี้หว่าหวาให้น้องรอง กับพี่ลี่ชุนไปที่ร้านเพราะเธอกับท่านลุงลี่จะไปเก็บเห็ดอีกครั้งโดยจะพาน้องสามและน้องเล็กไปด้วย ท่านแม่และหว่าหวาเตรียมอาหารแห้งและน้ำสำหรับทุกคนเรียบร้อยแล้ว เมื่อน้องรองและพี่ลี่ชุนออกไปที่ร้าน ทั้งหมดก็ออกเดินทางเช่นกัน ทุกคนมีตะกร้าบนหลังยกเว้นน้องเล็กที่เพียงแต่สะพายกระบอกน้ำเท่านั้น สามพี่น้องพูดคุยกันไปตลอดทาง หว่าหวาขอไปดูถั่วลิสงกับข้าวโพดหวานที่ไร่ก่อน พวกมันงอกงามดีมาก จากนั้นจึงเดินไปตามเส้นทางขึ้นเขา ซึ่งมีชาวบ้านเดินขึ้นไปหาของป่า สมุนไพร หรือล่าสัตว์ เพื่อไม่ให้เป็นจุดสนใจหว่าหวาเลือกเดินทางตอนสายๆ แบบนี้ เพราะชาวบ้านที่จะขึ้นเขาส่วนใหญ่จะออกกันแต่เช้า เมื่อเดินมาถึงจุดที่หว่าหวาทำสัญลักษณ์ไว้ทั้งหมดก็เปลี่ยนเส้นทางเดินตามหว่าหวาไป

"ข้าว่าวันนี้จะลองเดินดูรอบๆ บริเวณนี้สักหน่อยเผื่อจะเจออะไรที่น่าสนใจบ้าง" หว่าหวาบอกทุกคนหลังจากทั้งหมดมาถึงบริเวณที่จะเก็บเห็ดหลินจือแดง

"พี่ใหญ่ๆ ตรงนี้ก็มีดอกเห็ดอีก" น้องสามตะโกนเรียกจากอีกด้านหนึ่งที่มีต้นไม้ใหญ่ล้มอยู่

หว่าหวาเดินไปดู ก็พบเห็ดหลืนจือแดงจำนวนมากขึ้นเรียงรายอยู่บนต้นไม้ที่ล้ม

"น้องสามเจ้าเก่งมาก แต่ว่าเราไปเก็บตรงโน้นกันก่อนเถิด ตรงนี้เราค่อยมาเก็บวันหลัง"

หว่าหวาและท่านลุงลี่เก็บเห็ดหลินจือแดงไป 2 ตะกร้า แล้วเอาผ้าขาวบางคลุมไว้ เพราะเกรงว่าหากเก็บมากไปจะเป็นที่จับตามองและอาจเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นมาได้ จากนั้นหว่าหวาลองเดินไปตามเสียงน้ำไหล เดินมาครู่หนึ่งก็เจอกับที่มาของเสียงมันเป็นน้ำตกที่มี 2 ชั้นเตี้ยๆ จากการเดินดูบริเวณรอบๆ หว่าหวาเห็นต้นกุหลาบขึันอยู่หลายต้น จึงตัดกิ่งไป 5-6 กิ่งเพื่อเพาะชำดู

"คุณหนู ครั้งนี้เงินที่ขายเห็ดได้ไม่ต้องให้ข้าแล้วนะขอรับ พวกเราไม่ต้องใช้จ่ายอะไร" ท่านลุงลี่บอกกับหว่าหวา

"ไม่ได้หรอกเจ้าค่ะท่านลุงลี่ อนาคตพี่ลี่ชุนก็ต้องแต่งงานยังไงก็ต้องใช้เงิน มีเงินเก็บไว้เยอะๆ ดีกว่าไม่มีนะเจ้าคะ"

เมื่อท่านลุงลี่ได้ฟังที่หว่าหวาพูดก็คิดถึงว่า หากลูกชายต้องแต่งสะใภ้เข้ามาแล้วไม่มีเงิน คงไม่มีใครอยากจะแต่งด้วย "ถ้าเช่นนั้นก็แล้วแต่คุณหนูขอรับ"

ทั้งหมดกลับถึงบ้านปลายยามเว่ย (13.00-14.59) หว่าหวากับท่านลุงลี่เอาเห็ดไปเก็บในห้องเก็บของ แล้วเอากิ่งกุหลาบที่ตัดมาไปแช่น้ำไว้ จากนั้นหว่าหวาก็เข้าไปในห้องเพื่อวาดแบบสำหรับบ้านหลังใหม่

"อืมมม แบบนี้แล้วกัน ยกเสาขึ้นสูงมีบันได 5 ขั้น มีลานว่างตรงบันไดกว้างๆ แบบนี้ มีระเบียงยกขึ้นมา มีห้องโถงรับแขกติดกับบริเวณที่กินข้าว มีห้องนอนฝั่งละ 3 ห้อง ทางฝั่งตะวันออกกับตะวันตก มีห้องครัวตรงนี้ ห้องเก็บของตรงนี้ หลังคาสูงโปร่งแบบนี้ หน้าต่างห้องเป็นแบบนี้ ... ยังขาดอะไรอีกไหมนะ อ้อตรงครัวมีบันไดด้วยดีกว่า อิอิ ถึงจะไม่สวยแบบสถาปนิกวาดก็พอดูออกว่าเป็นแบบบ้านอยู่หรอก" หว่าหวาใช้เวลาวาดแบบบ้านอยู่เกือบหนึ่งชั่วยามก็วาดเสร็จ จึงเดินไปบอกท่านลุงลี่ให้ช่วยไปเชิญท่านลุงเหยียนมาหน่อย

หว่าหวาเอาแบบบ้านให้ท่านลุงเหยียนดู "แม่นางหว่าหวา ท่าน ท่านวาดแบบบ้านนี้เองหรือ ?" ท่านลุงเหยียนเมื่อเห็นแบบบ้านแล้วจึงถามขึ้น

"ข้าวาดเองเจ้าค่ะ ท่านลุงเหยียนพอจะสร้างได้หรือไม่"

"ข้าต้องให้เพื่อนที่อยู่ในเมืองมาช่วยแล้วแบบนี้ ข้าไม่เคยสร้างบ้านหลังใหญ่ๆ มาก่อน"

"ได้เจ้าค่ะ ท่านลุงเหยียนช่วยเป็นธุระให้ข้าด้วย และเรื่องค่าใช้จ่ายในการซื้อของต่างๆ ท่านลุงเหยียนบอกกับข้าหรือท่านแม่ก็ได้เจ้าค่ะ"

เมื่อจัดการเรื่องบ้านเสร็จแล้ว หว่าหวาเดินมาดูตะกร้าที่เพาะถั่วงอก คิดว่าน่าจะต้องสั่งใหม่อีกชุดนึงเพื่อใช้สลับกัน จึงเดินไปบอกท่านลุงฝางที่ช่วยงานอยู่ที่โรงงานพร้อมทั้งจ่ายเงินล่วงหน้า

หว่าหวารู้สึกเมื่อยเท้ามาก จึงนั่งลงขัดสมาธิแล้วเอาศอกกดตรงฝ่าเท้า "เมื่อยเท้าแบบนี้ ถ้าได้ไปนอนให้ร้านนวดเท้าก็คงจะดีนะ" หว่าหวาคิดออกมา "คงต้องศึกษาแล้วว่าผู้หญิงสมัยนี้เขาใช้อะไรทาผิวกัน จะได้เอามาลองนวดเท้า นวดตัวดู"

วันต่อมาหว่าหวาให้ท่านลุงฝางขับเกวียนไปที่ร้าน ส่วนเธอและน้องรองขับรถม้าไปทีหลังเพื่อนำเห็ดหลินจือแดงไปขาย โดยหว่าหวาให้น้องรองจอดรถม้าไว้ที่หลังร้านฟู่ซิง แล้วเอาตะกร้าขึ้นหลังคนละตะกร้าเดินไปยังร้านขายยาร้านเดิม

"หลงจู๊เจ้าคะ ข้ามีเห็นหลินจือแดงให้ท่านดูเจ้าค่ะ" เมื่อเดินเข้าไปในร้านหว่าหวาก็เดินไปตรงเคาน์เตอร์คิดเงินที่หลงจู๊นั่งอยู่

"แม่นางท่านมาแล้ว มา มา เชิญท่านทั้งสองเข้ามาข้างใน" หลงจู๊เดินนำไป แล้วก็ไปตามเถ้าแก่ออกมา

"แม่นางดีจริงๆ เลยที่เจ้ามาวันนี้เจ้ามีเห็ดหลินจือมามากน้อยเท่าใด?" เถ้าแก่ร้านถาามหว่าหวา

"วันนี้พวกเรามีมา 2 ตะกร้า เถ้าแก่ดูของก่อนเถิดเจ้าค่ะ" พูดจบหว่าหวากับน้องรองก็เอาตะกว้าวางพร้อมทั้งเปิดผ้าคลุมออก

เถ้าแก่และหลงจู๊ช่วยกันหยิบเห็นขึ้นมาพิจารณาดู "ดี ดี สมบูรณ์และสดใหม่ดีจริงๆ" เถ้าแก่บอก

"ข้าให้ราคาจินละ 20 ตำลึงเงินเหมือนเดิม หลงจู๊ไปเอาตาชั่งมา"

"ทั้งหมด 56 จินขอรับ" หลงจู๊บอก

"เถ้าแก่จ่ายเงินให้ข้าแค่ 55 จินก็พอเจ้าค่ะ" หว่าหวาบอกกับเถ้าแก่

"เช่นนั้นก็ได้ หลงจู๊ไปหยิบตั๋วเงินมาให้แม่นาง"

"แม่นาง ตั๋วเงิน 1,100 ตำลึงเงินขอรับ" หลงจู๊ยื่นเงินให้หว่าหวา

"ขอบคุณเถ้าแก่ กับหลงจู๊มากเจ้าค่ะ / ขอรับ" หว่าหวากับน้องรองกล่าวพร้อมกัน แล้วจึงลาเถ้าแก่

"เจ้ารีบให้คนนำของไปส่งที่วังหลวง ระมัดระวังให้ดีด้วย อย่าลืมว่าอย่าให้ใครรู้" เถ้าแก่สั่งหลงจู๊

"ขอรับเถ้าแก่ ข้าจะกำชับให้ดี"

หว่าหวากับน้องรองตรงไปยังร้านรับฝากเงิน นำเงิน 250 ตำลึงเงินฝากเข้าบัญชีของทั้ง 4 คน ส่วนอีก 100 ตำลึงเงินจะเอาไปให้ท่านลุงลี่ สองพี่น้องเดินดูของไปเรื่อยๆ เข้าร้านโน้นออกร้านนี้ ได้ของติดมือกันมาคนละ 2-3 ชิ้น คุยกันไปยิ้มกันไปเพื่อกลับไปที่ร้านฟู่ซิง

"พี่ใหญ่ พวกเราจะเดินทางไปอำเภอฉางเว่ยเมื่อไหร่" น้องรองถาม

"พี่นัดกับคุณชายต้าเฟยไว้วันที่ 5 เดือนหน้าเขาจะมารับพวกเรา" หว่าหวาตอบน้องรอง

เมื่อถึงหน้าร้านหว่าหวาเห็นมีคนยืนรอคิวอยู่มากพอสมควร จึงจะเข้าไปช่วยพนักงานที่จัดคิวอยู่ ส่วนน้องรองจะเข้าไปช่วยพนักงานด้านใน

"เดี๋ยวก่อน เจ้าไม่เห็นหรือวาทุกคนเขากำลังเข้าแถวกันอยู่" หว่าหวากับน้องรองหันไปตามเสียง

"นี่ เจ้านังหว่าหวา แล้วก็ไอ้ต้าหลี่ พวกเจ้ามาทำอะไรที่นี่" หลิวมี่ฮวาชี้หน้าพร้อมกับพูดเสียงดัง

"โอ๊ะ....นึกว่าใครที่ไหน ที่แท้ก็เป็นเจ้านั่นเอง คุณหนูหลิวมี่ฮวาและฮูหยินรอง ต้องขอโทษด้วยพอดีนี่เป็นร้านของข้า การที่ข้าจะมาที่นี่ก็ไม่เห็นจะแปลกตรงไหนเลย ข้าคงต้องขอตัวก่อนนะ" หว่าหวาตอบแล้วกำลังจะเดินเข้าไป สองแม่ลูกยังไม่ทันจะอ้าปากพูดอะไรก็พอดีมีเสียงเรียกดังขึ้นมา

"แม่นางหว่าหวา" คุณชายเลี่ยงซือซึ่งเดินมาที่ร้านพร้อมกับคุณหนูเหมยซือ

"คุณชายเลี่ยงซือ คุณหนูเหมยซือ" หว่าหวากล่าวทักทาย น้องรองเดินเข้าไปในร้านก่อนแล้ว

"แม่นางหว่าหวาเราสองคนต้องการห้องพิเศษ เดี๋ยวจะมีคนมาอีก 3 คน รบกวนเจ้าจัดการให้ด้วย" คุณหนูเหมยซือบอกหว่าหวา

"ถ้าเช่นนั้นเชิญท่านทั้งสองตามข้ามาเจ้าค่ะ"

"เดี๋ยวก่อน ข้ากับท่านแม่ก็ต้องการห้องพิเศษเหมือนกัน" มี่ฮวารีบบอกกับหว่าหวา เพราะเมื่อเห็นคุณชายเลี่ยงซือก็อยากรู้จัก

"เจ้าคงรู้เงื่อนไขการใช้ห้องพิเศษของร้านฟู่ซิงแล้ว เช่นนั้นข้าจะให้พนักงานพาเจ้าไป" หว่าหวาบอกแล้วหันไปเรียกพนักงานให้พาสองแม่ลูกไปห้องพิเศษ ส่วนหว่าหวาพา 2 พี่น้องไปน้องพิเศษด้วยตัวเอง

"ท่านแม่ เป็นไปได้อย่างไรเจ้าคะ นังนั่นมันเป็นเจ้าของร้านฟู่ซิงได้อย่างไร พวกมันเอาเงินมาจากไหน ตอนที่พวกมันถูกไล่ออกไปจากบ้านมันมีเงินติดตัวไปแค่ 2 ตำลึงเงินเท่านั้น"

"แม่เองก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกันว่าจะเป็นมัน ได้ยินว่าร้านฟู่ซิงมีลูกค้าแน่นทั้งวัน รายได้แต่ละวันต้องไม่น้อยแน่ๆ ถ้าเปลี่ยนมาเป็นของพวกเราก็คงดีไม่น้อย"

"ข้าว่าเราไปบอกท่านพ่อดีกว่าเจ้าค่ะ เผื่อว่าท่านพ่อจะมีวิธี"

"ได้ แม่จะปรึกษาท่านพ่อดู"

"ท่านแม่ คุณชายรูปงามที่คุยกับนังหว่าหวาผู้นั้นข้าชอบเจ้าค่ะ ท่านแม่ต้องช่วยข้านะเจ้าคะ"

ขอบคุณผู้อ่านที่น่ารักทุกคนนะคะ ที่แวะเข้ามาอ่าน