หว่าหวาเตรียมตะกร้าแบกหลัง 2 ใบ และน้ำดื่ม 3 กระบอก เมื่อกินข้าวเสร็จก็เดินไปเปลี่ยนชุดเป็นกางเกง (ตามแบบที่วาดให้ท่านแม่เย็บอีกเช่นเคย) เพื่อจะได้คล่องตัว แล้วหยิบนาฬิกาข้อมือมาใส่

"โชคดีนะที่หุ่นของจ้าวหว่าหวาไม่ต่างจากเรามาก นาฬิกาข้อมือนี้จึงใส่ได้พอดี ตอนนี้ 12.30 แล้ว ก่อนออกจากบ้านหว่าหวาส่งตะกร้าให้ท่านลุงลี่ใบนึงพร้อมกับกระบอกน้ำ ส่วนตะกร้าอีกใบหว่าหวาเอาขึ้นหลังตัวเองพร้อมกับมีดพร้า 1 เล่ม แล้วยื่นกระบอกน้ำอีก 1 กระบอกให้น้องเล็ก

"เดินทางดีๆ นะลูก"

"เจ้าค่ะ/ขอรับ ท่านแม่" หว่าหวากับน้องเล็กพูดพร้อมกัน

"ไปกันเถอะเจ้าค่ะ ท่านลุงลี่" หว่าหวาพูดแล้วจูงน้องเล็กเดินออกไป

วันนี้อากาศดีมากจริงๆ แดดไม่แรง ทั้ง 3 คนเดินขึ้นเขาไปตามทางที่มีคนเดินไว้แล้ว บนเขามีต้นไม้ใหญ่ขึ้นเรียงราย ร่มรื่น มีเสียงสัตว์ต่างๆ ร้องเป็นระยะๆ

"พี่ใหญ่ๆ ทำไมต้นหญ้าตรงนั้นมันขยับได้" น้องเล็กบอกหว่าหวา

"เดี๋ยวข้าจะไปดูให้ขอรับคุณชายน้อย" ท่านลุงลี่พูดแล้วเดินไปดู แล้วกับมาพร้อมกับกระต่ายป่าสีขาวขนปุย ที่ได้รับบาดเจ็บที่ขามีรอยเหมือนโดนของมีคมทำให้มีเลือด

"พี่ใหญ่ เราเอามันไปรักษาได้ไหม ข้าอยากเลี้ยงมัน"

"ได้สิ เดี๋ยวเราเอามันกลับไปบ้านข้าจะใส่ยาให้มัน ท่านลุงลี่เอามันใส่ตะกร้าไปด้วยเจ้าค่ะ" หว่าหวาพูดพร้อมกับลูบหัวน้องเล็ก จากนั้นทั้ง 3 ก็เดินลึกเข้าไปในป่าอีก

ไปอีกครึ่งชั่วยาม อากาศในป่าเย็นและชื้น หว่าหวาได้ยินเสียงน้ำไหลจึงอยากจะเดินไปล้างหน้าล้างมือ บอกกับท่านลุงลี่ว่าจะเดินไปตามเสียงน้ำไหล

"คุณหนูแต่ทางนั้นน่าจะไม่มีใครเดินมาก่อน เพราะไม่มีรอยอะไรเลยนะขอรับ"

"เราลองเดินไปดูกัน เพราะเสียงน้ำที่ได้ยินฟังแล้วคงไม่ไกล เราจะทำสัญลักษณ์บนต้นไม้ไว้กันไม่ให้หลงทางเจ้าค่ะ"

ทั้งสามคนเดินไปตามเสียงน้ำท่านลุงลี่เดินนำ เดินไปไม่ถึง 1 เค่อ ทันใดนั้นสายตาหว่าหวาก็เหลือบไปเห็นดอกเห็ดสีแดงขึ้นอยู่ที่ต้นไม้ จึงเดินไปดูใกล้ๆ

"นี่...นี่มันเห็ดหลินจือแดง ราชาสมุนไพร นี่นา" หว่าหวาพูดออกมา เพราะตอนที่อยู่ในโลกโน้นเธอสนใจจะซื้อเห็นหลินจือสกัดมากิน จึงได้ศึกษาข้อมูลอย่างละเอียด ท่านลุงลี่กับน้องเล็กเดินเข้ามา

"ท่านลุงลี่ ท่านรู้จักเห็ดนี่หรือไม่เจ้าคะ"

"ข้าไม่รู้จักขอรับคุณหนู มันกินได้หรือไม่ขอรับ"

"พี่ใหญ่ มันสามารถกินได้หรือไม่ ดอกมันใหญ่จังเลย"

"มันคือเห็ดหลินจือแดง เป็นสมุนไพรใช้ทำยา เราลองเก็บไปให้ร้านขายยาดูกันก่อนว่าจะสามารถขายได้หรือไม่" หว่าหวาบอกแล้วใช้มือเด็ดเห็ดมา 8 ดอก ซึ่งก็เต็มตะกร้าแล้ว จากนั้นจึงชวนกันกลับบ้าน พรุ่งนี้ตอนไปที่ร้านจะเอาไปให้ร้านขายยาดู

ถึงบ้านแล้วหว่าหวาไปเอากล่องยามาทำแผลให้กระต่ายที่บาดเจ็บ แล้วบอกท่านลุงลี่ให้ทำกรงเล็กๆ ให้มันแถวๆ คอกม้า น้องเล็กขอตั้งชื่อให้มันว่า "ต้าเจียว"

จากนั้นหว่าหวาก็เดินไปหาภรรยาของท่านลุงเหยียน ฝากบอกว่าพรุ่งนี้ให้ท่านลุงเหยียนมาหาท่านแม่ด้วย เพราะหว่าหวาจะทำรั้วรอบที่ดินที่ได้ซื้อมาวันนี้ จึงต้องอาศัยท่านลุงเหยียน ส่วนเรื่องสร้างเรือนใหม่ค่อยคิดแบบทีหลัง หลังมือค่ำหว่าหวาบอกกับท่านแม่ น้องรอง และน้องสามว่า วันนี้เธอได้พบสมุนไพรชนิดหนึ่งชื่อว่า เห็ดหลินจือแดง พรุ่งนี้ตอนเข้าไปที่ร้านจะนำไปให้ร้านขายยาดู และบอกท่านแม่เรื่องที่จะให้ท่านลุงเหยียนมาทำรั้วตรงที่ดินข้างบ้านที่ซื้อมาวันนี้ โดยให้ทำประตูด้านข้างเปิดเชื่อมถึงกันได้

วันรุ่งขึ้นหว่าหวาเอาตะกร้าเห็ดหลินจือที่รองด้วยผ้าขาวไปร้านขายยากับน้องรอง โดยเลือกร้านที่คนไม่เยอะ เป็นร้านเล็กๆ ร้านหนึ่ง

"แม่นาง คุณชาย ท่านต้องการซื้อยาตัวไหน บอกมาได้เลย" หลงจู๊เห็นหว่าหวากับน้องรองเดินเข้ามาจึงถามด้วยรอยยิ้ม

"หลงจู๊ข้าไม่ได้มาซื้อยา แต่ข้ามีของมาให้ท่านดู ไม่ทราบว่าท่านจะสนใจหรือไม่" หว่าหวาพูดจบก็หยิบเห็ดหลินจือแดงออกมาจากตะกร้าด้านหลังของน้องรอง 1 ดอก แล้วยื่นให้หลงจู๊ดู

"นี่นี่ ... นี่มันเห็ดหลินจือแดง" หลงจู๊รับเห็ดไปดูด้วยอาการตกใจ

"แม่นางตามข้ามาด้านใน ข้าจะไปตามเถ้าแก่มาดู" หลงจู๊เดินนำหว่าหวาและน้องรองเข้าไปด้านในหลัง ซึ่งหลังจากหว่าหวาและน้องรองนั่งลงแล้ว หลงจู๊ก็เดินขึ้นไปตามเถ้าแก่ที่ชั้นบน

"แม่นาง ได้ยินว่าเจ้ามีเห็ดหลินจือแดงมาหรือ" เถ้าแก่เดินมาถึงแล้วจึงถามหว่าหวา

"ใช่เจ้าค่ะเถ้าแก่ ท่านลองดู" หว่าหวาพูดพร้อมกับยื่นให้เถ้าแก่

"มันสมบูรณ์มากจริงๆ แม่นางต้องการขายเท่าไหร่ ข้าต้องการจะซื้อมัน ถึงแม้ร้านเราจะเล็กแต่รับรองว่ามีเงินพอที่จะจ่ายให้แม่นาง" เถ้าแก่ถามหว่าหวา เขาต้องการนำเห็นหลินจือแดงส่งให้กับหมอหลวงในวังเพื่อปรุงยา

"เถ้าแก่บอกมาเถิดว่าท่านจะให้ราคาเท่าไหร่เจ้าค่ะ"

"ข้าให้ จินละ 20 ตำลึงเงิน และต้องการทั้งหมดที่แม่นางมี" เถ้าแก่บอก หว่าหวาคิดดูแล้วว่าในตะกร้าน่าจะหนักไม่ต่ำกว่า 20 จิน

"ตกลงตามที่เถ้าแก่ว่าจินละ 20 ตำลึงเงิน ข้าไม่แน่ใจว่าทั้งหมดที่ข้านำมาวันนี้หนักเท่าไหร่เจ้าค่ะ" หว่าหวาพูดจบก็เปิดผ้าหยิบเห็ดหลินจือแดงออกมาจากตะกร้าทั้งหมดวางไว้บนโต๊ะ

"หลงจู๊เจ้าไปเอาตาชั่งมาเร็ว" เถ้าแก่เห็นของแล้วรีบบอกหลงจู๊

"ทั้งหมด 28 จินขอรับเถ้าแก่" จากนั้นจึงให้หลงจู๊ไปหยิบตั๋วเงิน 560 ตำลึงเงินมาให้หว่าหวา หว่าหวารับมาแล้วพูดว่า

"ขอบคุณเถ้าแก่เจ้าค่ะ"

"เอ้อ ไม่ทราบว่าแม่นางได้เห็ดหลินจือแดงนี้มาจากที่ใด เพราะว่านานมากแล้วที่ข้าไม่ได้เห็นเห็ดหลินจือแดง แถมยังสมบูรณ์แบบนี้"

"อ๋อ พอดีท่านลุงข้าไปล่าสัตว์ที่อำเภออื่นกับเพื่อนแล้วบังเอิญไปเจอมาเจ้าค่ะ ก็เลยฝากข้ามาขาย" หว่าหวาโกหกไป พร้อมทั้งเอานิ้วชี้กับนิ้วกลางมาไขว้กันไว้ข้างหลัง

"ถ้าเช่นนั้นหากลุงของแม่นางพบเจอมันอีก นำมาขายให้ข้าอีกนะ ข้ายินดีรับซื้อทั้งหมด"

"ได้เจ้าค่ะ ข้าจะไปบอกกับท่านลุง เมื่อเรียบร้อยแล้วข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะ ขอบคุณเถ้าแก่มาก" หว่าหวาพูดจบก็ลุกขึ้นพร้อมกับน้องรอง และทำความเคารพก่อนเดินออกไปจากร้าน

"นายท่าน ข้ายังตื่นเต้นไม่หายเลย นานเท่าไหร่แล้วที่เราไม่ได้เห็นเห็ดหลินจือแดงนี้ ท่านหมอลวงหวางต้องดีใจอย่างยิ่งเป็นแน่นะขอรับ" หลงจู๊บอกกับเถ้าแก่ (ท่านหมอหลวงเป็นน้องชายของเถ้าแก่ มีหน้าที่ปรุงยาให้กับฮ่องเต้ และเชื้อพระวงศ์)

"เจ้ารีบส่งคนนำของไปให้เขาโดยเร็ว ระวังให้ดีด้วยอย่างให้ของเสียหาย" เถ้าแก่บอกหลงจู๊

ทางด้านหว่าหวากับน้องรองเมื่อเดินออกจากร้านขายยาแล้ว

"พี่ใหญ่ ข้าไม่อยากเชื่อเลยว่าเจ้าเห็ดนี่มันจะขายได้เงินมากขนาดนี้" น้องรองพูดเมื่อเดินออกจากร้านขายยาแล้วครู่หนึ่ง

"พี่จะเอาเงินนี้ฝากที่ร้านฝากเงินเป็นชื่อท่านแม่ เจ้า น้องสาม และน้องเล็ก คนละ 140 ตำลึงเงิน พวกเจ้าจะได้มีเงินเก็บกันทุกคน อนาคตหากอยากได้อะไรก็สามารถนำเงินไปซื้อได้ และพี่จะเอาเงินที่มีอยู่ให้ท่านลุงลี่ 50 ตำลึงเงิน เพราะเขาก็มีส่วนช่วยพวกเรา และครั้งต่อๆ ไปที่พวกเราไปเก็บมาก็จะแบ่งเป็น 4 ส่วนเท่าๆ กัน ส่วนที่เป็นเศษก็แบ่งให้ท่านลุงลี่ที่ไปด้วยกัน เพราะฉะนั้นตอนนี้เราไปร้านฝากเงินกันเถอะ" หว่าหวาบอกน้องรอง

"แล้วพี่ใหญ่ล่ะ ไม่มีส่วนแบ่งหรือ ท่านเป็นคนไปพบมันควรจะได้ส่วนแบ่งด้วย" น้องรองถาม

"พี่ได้เงินวันละ 50 ตำลึงเงินทุกวันอยู่แล้ว ไหนจะเงินจากร้านก๋วยเตี๋ยวฟู่ซิงอีก เจ้าไม่ต้องกังกล พี่บอกแล้วว่าจะทำให้พวกเราร่ำรวย ให้พวกที่ดูถูกพวกเรามันต้องเสียใจ"

น้องรองพยักหน้า สองพี่น้องเดินเคียงคู่กันบนถนนเพื่อไปร้านฝากเงิน แล้วก็มีเสียงเรียก

"แม่นางหว่าหวา แม่นางหว่าหวา"

ขอบคุณผู้อ่านที่น่ารักทุกคน ที่แวะเข้ามาอ่านค่ะ ไม่รู้ว่าชอบกันไหม ถ้าชอบหรือไม่ชอบยังไง บอกกันบ้างนะคะ