ขณะนั้นคุณชายซ่งหลินเปียวและสหาย กลับจากการไปดูไร่ของตระกูลซ่ง รถม้าอยู่ห่างแบบเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดได้ ซ่งหลินเปียวบอกให้หยุดรถม้า แล้วเปิดม่านดูเหตุการณ์ เขารู้ว่าหว่าหวาสามารถจัดการได้ แต่อยากเห็นว่านางจะทำเช่นไร

หว่าหวาเดินไปข้างหน้ายืนมองชายชุดดำที่มาหยุดอยู่ตรงหน้าพร้อมถือดาบอยู่ในมือ แล้วพูดว่า

"หึ...ช่างน่าอายนัก เป็นลูกผู้ชายเสียปล่าวแต่รังแกผู้หญิงที่อ่อนแอ ไม่มีแม้แต่อาวุธสักชิ้น"

"ไม่ต้องพูดมาก ส่งคนมาให้พวกเราซะดีดี จะได้ไม่เจ็บตัว"

"อยากได้ก็เข้ามาเอาเอง"

ชายชุดดำเมื่อได้ยินก็เดินถือดาบตรงไปหมายจะจับคุณหนูผู้นั้นกับบ่าว หว่าหวาได้จังหวะจึงยกเท้าเตะไปที่มือของเขาดาบก็หล่นลงพื้น แล้วยกเท้าใช้ปลายเท้าเตะเสยคางชายชุดดำผงะถอยหลังลงไปที่พื้น หว่าหวาจึงรีบก้มลงหยิบดาบมาไว้ในมือควงไปมา ส่วนชายชุดดำที่ไม่ทันระวังเมื่อโดนเตะแบบนี้ก็เจ็บจนพูดไม่ออก

"ข้าลืมบอกไปว่า เจ้าอาจเจ็บตัวได้" ชายชุดดำอีกคนวิ่งมาถึงเห็นหว่าหวาถือดาบควงไปมา ส่วนน้องชายของตนก็ล้มอยู่ที่พื้น

"จั่วจิว เจ้าเป็นอะไรหรือไม่"

"ไม่เป็นไรพี่ใหญ่"

"เจ้าส่งคนมาให้พวกเราแล้วก็ไสหัวไปซะ" ชายชุดทำที่มาทีหลังบอกหว่าหวาพร้อมทั้งใช้ดาบชี้หน้า

"อุ้ย ... ช่างน่ากลัวเสียจริง ถ้าเจ้าสามารถล้มข้าได้ก็สามารถนำพวกเขาไปได้" หว่าหวาบอกออกไป

เมื่อชายคนที่มาทีหลังยกดาบฟันมาที่หว่าหวา เธอยกดาบขึ้นขวางใช้แรงดันสาวเท้าเข้าไปใกล้อีก พอเห็นช่องว่างจึงยกเท้าเตะเข้าที่หว่างขาอย่างแรง

"อ๊าก...." ชายคนนั้นร้องอย่างดังแล้วงอตัวเอามือกุมตรงจุดนั้น ใบหน้าเขียวทันที ดาบก็หลุดจากมือ หว่าหวาจึงหยิบดาบขึ้นมา

"พี่ลี่ชุน น้องรอง ลงมาช่วยข้าหน่อยจับพวกเขาถอดเสื้อผ้าให้เหลือกางเกงชั้นในตัวเดียว

ทุกคนที่เห็นเหตุการณ์ยังตกตะลึงอยู่ เมื่อได้สติแล้วจึงลงจากเกวียนมาจัดการตามที่หว่าหวาบอก เนื่องจากทั้งสองยังมึนและเจ็บอยู่จึงไม่มีแรงขัดขืน ทั้งสองถูกเสื้อผ้ามัดให้นั่งหันหลังชนกัน

"พี่ใหญ่ ท่านเก่งที่สุดเลย" น้องเล็กพูดขึ้นมาพร้อมตบมือ

"เหตุใดพวกเจ้าต้องตามล่าพวกนาง" หว่าหวาถาม

"ขอบคุณแม่นางที่ช่วยเรา พวกนี้เป็นคนของแม่รองข้า จะส่งตัวข้าไปแต่งงานกับชายแก่คราวพ่อ แต่ข้าไม่ยอมจึงหนีมาพร้อมกับบ่าวชายหญิงจำนวนหนึ่งจะไปเมืองหลวงหาท่านพ่อ ข้าชื่อหลิวหวางลี่ ท่านพ่อข้าชื่อหลิวหวางสือ เป็นราชบัณฑิตอยู่ที่เมืองหลวง"

หว่าหวาฟังแล้วคิดถึงนิยายที่ตัวเองเคยอ่านในโลกที่จากมา!!! ช่างน้ำเน่าเสียจริง แม่เลี้ยงรังแกลูกเลี้ยง

"อาจู เจ้าไปดูว่าทุกคนเป็นไงบ้าง" คุณหนูหลิวหวางลี่สั่งสาวใช้

"ไม่เป็นไรคุณหนูหวางลี่ ข้าชื่อจ้าวหว่าหวา พอดีข้าไม่ชอบเห็นใครถูกรังแกน่ะ ทั้งหมดนี้เป็นครอบครัวของข้า แล้วคุณหนูหวางลี่จะทำเช่นไรต่อ"

คุณหนูหวางลี่ยังไม่รู้จะทำเช่นไรเหมือนกัน พอดีอาจูก็เดินมาแล้วบอกว่า "คุณหนูเจ้าคะ บ่าวผู้ชายหลายคนบาดเจ็บจากคมดาบเจ้าค่ะ ส่วนรถม้าทั้ง 2 คัน พังจนใช้งานไม่ได้แล้วเจ้าค่ะ"

บนรถม้าสองคันที่อยู่ห่างออกไป โจวชิงเย่ว กับหยางจิวลู่ ยังตะลึกกับภาพที่เห็นอยู่ ซ่งหลินเปียวจึงให้คนขับรถม้าขับไปหาหว่าหวา และพูดขึ้นว่า

"ฮ่าฮ่าฮ่า นึกไม่ถึงว่านางจะจัดการตรงจุดนั้น คนผู้นั้นคงจะเข็ดไปอีกนาน ข้าเองคงไม่กล้าทำให้นางโกรธหากแต่งงานกันไปแล้ว"

"หือ นี่หลินเปียว เจ้าไม่โสดแล้วหรือ ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าเข้าใจแล้วว่าเหตุใดเจ้าจึงไม่รีบไปช่วยนาง ฝีมือของนางไม่เลวเลยจริงๆ " โจวชิงเย่วกล่าวขึ้นมา

หว่าหวาเห็นรถม้าสองคันวิ่งมาที่นางพอรถหยุด ทุกคนที่อยู่ในรถม้าก็ลงมา หว่าหวารู้สึกแปลกใจ คุณชายซ่งหลินเปียวอีกแล้วหรือ วันนี้ 3 ครั้งแล้วนะที่ได้พบกัน หว่าหวาคิดในใจแล้วจึงกล่าวทักทาย

"คุณชายหลินเปียว บังเอิญจังเจอท่านอีกแล้ว"

"ใช่แม่นางหว่าหวา บังเอิญจริงๆ นี่สหายข้าทั้ง 4 คน" แล้วซ่งหลินเปียวก็แนะนำสหายทั้ง 4 ให้หว่าหวารู้จัก ส่วนหว่าหวาก็แนะนำท่านแม่ และน้องๆ ให้เขารู้จักเช่นกัน

"ไม่ทราบว่าเกิดเหตุอันใดขึ้น แล้วคนพวกนี้คือ ? " โจวชิงเย่วถามขึ้น หว่าหวาจึงเล่าเหตุการณ์ให้ฟัง แล้วจึงหันไปถามคุณหนูหลิวหวางลี่ว่า

"คุณหนูหวางลี่ ตกลงจะทำเช่นไรต่อไป ตอนนี้ใกล้ค่ำแล้ว หากไม่รังเกียจไปพักบ้านข้าก่อนแล้วพรุ่งนี้เข้าเมืองพร้อมพวกเรา แต่บ้านข้าอาจจะคับแคบไปสำหรับท่าน" หว่าหวาพูดออกไป

"ถ้าเช่นนั้น ข้าขอรบกวนแม่นางหว่าหวา และท่านน้าสัก 1 คืน ขอแค่มีที่พักจะคับแคบก็ไม่เป็นไร" หลิวหวางลี่กล่าว

"แล้ว 2 คนนี้ท่านจะทำเช่นไร" หว่าหวาถาม

"พวกเจ้าจงกลับไปบอกแม่รองว่า ตามข้าไม่ทันก็แล้วกัน พรุ่งนี้ข้าจะมาแก้มัดให้ แต่ถ้าเจ้ามีความสามารถแก้มัดได้ก่อนก็ตามสบายรบกวนคุณชายทั้งสองเอาพวกเขาไปไว้ใต้ต้นไม่โน่นด้วยเจ้าค่ะ" หลิวหว่างหลีพูดกับ 2 คนที่ถูกมัดอยู่ แล้วหันไปกล่าวกับน้องรองและพี่ลี่ชุน

คุณชายหยางจิวลู่ มองคุณหนูหลิวหวางลี่อย่างสนใจ ถึงแม้จะดูบอบบางแต่ไม่อ่อนแอ หวังว่าจะมีโอกาสได้พบกับนาง และทำความรู้กจักกันให้มากกว่านี้

"ขอบคุณ คุณชายหลินเปียวและสหาย เมื่อทุกอย่างคลี่คลายแล้วพวกเราต้องขอตัวก่อน" หว่าหวาและทุกคนกล่าวล่ำลาแล้วก็แยกย้ายเดินทางกลับบ้าน รถพังไปแล้วบ่าวผู้ชายที่บาดเจ็บไม่มากจูงม้าตามไป คุณหนูและสาวใช้ขึ้นเกวียนไปกับหว่าหวา

เมื่อถึงบ้านท่านลุงลี่หยางมารออยู่หน้าบ้าน เมื่อเห็นคนจำนวนมากก็รู้สึกแปลกใจ แต่ก็ไม่กล้าถาม หว่าหวาจึงให้ช่วยยกของลงไปหลังบ้าน ท่านป้าลี่ซูกับท่านป้าฝางเตรียมอาหารเย็นไว้ให้แล้ว เมื่อเห็นคนที่มามีหลายคนจึงไปทำอาหารเพิ่ม หลังอาหารเย็นท่านลุงลี่หยาง ท่านป้าลี่ซูและท่านป้าฝาง เข้ามารายงานเหตุการณ์วันนี้ให้ฟังซึ่งทุกอย่างปกติดี แต่บอกว่าหากต้องทำลูกชิ้น กับปลาเส้นเพิ่มคงต้องรับคนงานเพิ่มอีก 2-3 คน หว่าหวาก็เห็นด้วยจึงหันไปบอกท่านป้าฝางให้ช่วยหาคนงานมาอีก 3 คน เริ่มงานพรุ่งนี้เลย

วันนี้หว่าหวาเหนื่อยจริงๆ จึงอยากนอนเร็วหน่อย หลังจากช่วยทำแผลให้บ่าวผู้ชายที่บาดเจ็บแล้ว ถึงจะเหนื่อยแค่ไหนหว่าหวาก็ไม่ลืมหยิบเงินออกจากกระเป๋าเป้ และลงบันทึกตอนที่คุณหนูหวางลี่ไปอาบน้ำ คืนนั้นคุณหนูหวางลี่นอนบนเตียงกับท่านแม่และหว่าหวา สาวใช้เอาผ้าห่มไปรองนอนที่พื้นในห้อง ส่วนบ่าวผู้ชายหว่าหวาให้นอนในห้องเก็บของ

หว่าหวาหลับไปด้วยความเพลีย ในฝันยังมีคุณชายหลินเปียวมาป่วนอีก นี่ชักจะยังไงกัน หวังว่ากามเทพคงไม่ได้แผลงศรใส่หรอกนะ

ขอบคุณผู้อ่านทุกคนที่แวะเข้ามาอ่านนะคะ