"คุณหนูขอรับ พ่อครัวเชิญท่านที่ห้องครัวขอรับ" พนักงานเดินมาแจ้งหว่าหวา

"ขอบใจมาก ข้าจะไปเดี๋ยวนี้" หว่าหวาบอกแล้วเดินไปที่ครัว

"คุณหนูขอรับ ของที่เตรียมไว้ไม่พอ ข้าต้องเอาของสำหรับพรุ่งนี้มาใช้นะขอรับ โชคดีที่วันนี้ข้าให้คนเตรียมของสำหรับพรุ่งนี้เร็วหน่อย แต่ว่าลูกชิ้น ปลาเส้น และถั่วงอกเกรงว่าจะไม่พอขอรับ เพราะเหลืออีกกว่า 2 ชั่วยามจึงจะถึงเวลาปิดร้าน" พ่อครัวรายงานหว่าหวา

"เดี๋ยวข้าให้น้องรอง กลับไปเอาที่บ้านมาเพิ่ม ข้าไม่คิดว่าเราจะขายดีเช่นนี้ รอดูพรุ่งนี้อีก 1 วันว่าจะขายดีเช่นนี้หรือไม่ ถ้าเหมือนเดิมข้าคงต้องเพิ่มกำลังการผลิตให้มากขึ้น ท่านลุงจิ่วหวางให้คนเตรียมของสำหรับพรุ่งนี้จำนวนเท่าเดิมก่อน พรุ่งนี้เราค่อยตัดสินใจอีกทีว่าจะเพิ่มอีกเท่าไหร่ดีนะเจ้าคะ" หว่าหวาพูดเสร็จก็เดินออกไปบอกน้องรอง กับพี่ลี่ชุน ให้กลับไปที่บ้านเอาลูกชิ้น ปลาเส้น ถั่วงอก มาเพิ่ม น้องเล็ก และน้องลี่เฉียนก็ขอตามไปด้วยเพราะไม่รู้ว่าจะช่วยอะไรได้ หว่าหวาจึงอนุญาติ

จากนั้นจึงเดินไปหาหลงจู๊เพื่อขอดูบัญชีที่ลงยอดขาย "เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะหลงจู๊ เหนื่อยหรือไม่ ข้าจะขอดูบัญชีของวันนี้หน่อยเจ้าค่ะ"

"นี่ขอรับบัญชี เป็นเพราะเราทำตามที่คุณหนูบอก ตอนคิดเงินจึงรวดเร็วดีขอรับ" หลงจู๊พูดพร้อมกับส่งสมุดบัญชีให้หว่าหวา

หว่าหวารับบัญชีมาดูคร่าวๆ เห็นตัวเลขแล้วก็ยิ้มพอใจ ส่งสมุดบัญชีคืนหลงจู๊ แล้วก็ขึ้นไปหาท่านแม่ ท่านพ่อและท่านแม่บุญธรรม ซึ่งอยู่ในห้องที่หว่าหวาทำเป็นสำนักงานของเธอ ผ่านห้องรับรองทั้ง 5 ห้อง พนักงานที่ยืนบริการอยู่ชั้นสองรายงานว่า

"คุณหนูขอรับ ลูกค้าต่างก็ชมว่าผ้ากันเปื้อนที่ข้าใส่สวย แล้วก๋วยเตี๋ยวก็อร่อยมากขอรับ วันนี้ข้าได้เงินพิเศษจากลูกค้ามากกว่า 1 ตำลึงแล้วขอรับ" พนักงานพูดอย่างดีใจ

"ดีแล้ว เมื่อเจ้าบริการได้เป็นที่พอใจของลูกค้า ก็สมควรที่จะได้รับน้ำใจตอบแทน" หว่าหวาบอกพนักงาน

พอเดินเข้ามาในห้องทำงานของเธอ หว่าหวาบอกกับท่านพ่อท่านแม่ทั้ง 3 คนว่า

"ท่านแม่ ท่านพ่อท่านแม่บุญธรรมเจ้าคะ วันนี้ร้านเราขายดีมาก จนของที่เตรียมไว้ไม่พอเจ้าค่ะ เมื่อกี้ข้าดูบัญชีที่หลงจู๊ลง แค่ 2 ชั่วยามเราขายได้กว่า 100 ตำลึงแล้วนะเจ้าคะ" ทั้ง 3 คนยิ้มดีใจ

"พ่อเห็นลูกค้าแน่นร้านแล้วน้ำตาพ่อจะไหล หว่าหวารู้ไหมลูกพ่อดีใจมากที่ตัดสินใจให้ลูกปรับปรุงร้านนี้เป็นร้านก๋วยเตี๋ยว" ท่านพ่อบุญธรรมลูบหัวหว่าหวาพร้อมกับยิ้ม

"ใช่แล้วลูกหว่าหวา แม่ก็ดีใจมาก ลูกแม่เก่งจริงๆ น้องจือชิงเจ้าเลี้ยงลูกได้ดีมาก" ท่านแม่บุญธรรมบอกหว่าหวา และหันไปพูดกับท่านแม่

"พี่หลินกล่าวเกินไปเจ้าค่ะ"

"ท่านพ่อท่านแม่บุญธรรมเจ้าคะ ข้าว่าต่อไปพวกเรา 4 คนพี่น้องขอเรียกท่านพ่อบุญธรรมว่า ท่านพ่อ เรียกท่านแม่บุญธรรมว่า ท่านแม่ใหญ่ ดีหรือไม่เจ้าคะ ข้าว่าถ้าเรียกแบบเดิมมันยาวไปเจ้าค่ะ" หลังหว่าหวาพูดจบ ทั้ง 3 คนมองหน้ากันแล้วพยักหน้า ท่านแม่บุญธรรมจึงพูดว่า

"เจ้าเรียกพ่อกับแม่ตามที่เจ้าบอกเถอะหว่าหวา"

"ขอบคุณเจ้าค่ะท่านแม่ใหญ่ เช่นนั้นข้าลงไปดูด้านล่างนะเจ้าคะ"

ท่านแม่ของหว่าหวาไม่ได้คิดว่าการที่ลูกๆ จะเรียกพ่อบุญธรรมว่าท่านพ่อ และเรียกแม่บุญธรรมว่าแม่ใหญ่แล้วเหมือนกับว่าตัวเธอเป็นภรรยาอีกคนของท่านพ่อเลย เพราะอย่างไรเมื่ออยู่ที่บ้านชาวบ้านต่างก็รู้ว่าเธอเป็นหญิงหม้าย คนงานก็เรียกนางว่าฮูหยินกันทุกคน

หว่าหวาเดินไปที่น้องสามแล้วชวนกันเดินไปหลังร้าน ซึ่งตอนนี้แทบจะไม่มีที่ว่างเลย จึงคิดว่าจะต้องให้ช่างมาทำชั้นวางของ 5 ชั้น ยาวเรียงต่อกันเป็นสี่เหลี่ยมให้สะดวกต่อการวางและหยิบของแต่ละชั้น แต่ละด้านได้ อย่างเร่งด่วนซะแล้ว

น้องรองไปเอาของที่บ้านกลับมาทันเวลาพอดี เนื่องจากลูกค้ามาลองชิมก๋วยเตี๋ยวตามคำร่ำลือของคนที่ได้กินแล้วกลับไปพูดกันปากต่อปาก จึงมีลูกค้ามายืนรอหน้าร้านเป็นจำนวนมาก

หว่าหวาต้องจัดคิวโดยการจดชื่อลูกค้าลงในสมุดไล่เรียงตามลำดับ ให้พนักงานที่รู้หนังสือมาทำหน้าที่จัดคิว และนำเก้าอี้ที่วางอยู่หลังร้านจำนวนหนึ่งมาให้ลูกค้านั่งรอ

หว่าหวานึกถึงโลกก่อนของเธอตอนที่ตัวเองกับเพื่อนๆ ไปเข้าคิวเพื่อกินอาหารร้านดัง จึงทำให้เข้าใจความรู้สึกของคนที่รอคิวดี

ท่านพ่อมาช่วยหลงจู๊คิดเงิน ส่วนท่านแม่และท่านแม่ใหญ่เข้าไปช่วยหยิบจับในครัว หว่าหวาให้น้องรอง น้องสาม และพี่ชุน ไปซื้อของสำหรับวันพรุ่งนี้เพราะผู้ช่วยพ่อครัวไม่สามารถปลีกตัวได้เลย รวมทั้งพ่อครัวก็เช่นกัน

"ถ้าลูกค้ามากแบบนี้ทุกวัน เราต้องเป็นเถ้าแก่เนี้ยในไม่ช้านี้แน่นอน" หว่าหวาคิดในใจพร้อมกับยิ้มออกมา

"แม่นางหว่าหวาข้าต้องการห้องพิเศษ 1 ห้อง สำหรับ 5 คน" คุณชายซ่งหลินเปียวบอกหว่าหวา เมื่อเดินเข้ามาหาหว่าหวาที่ยืนยิ้มอยู่

หว่าหวาสะดุ้งเล็กน้อยพร้อมกับหันไปมองตามเสียง "เอ๊ะ....คุณชายหลินเปียว"

"อืม ข้าเอง สหายข้าเพิ่งมาจากเมืองหลวงเมื่อผ่านร้าน ฟู่ซิง เห็นผู้คนยืนอยู่หน้าร้านมากมาย จึงอยากจะมาลองชิมก๋วยเตี๋ยวดูบ้าง"

"โชคดียิ่งนัก มีลูกค้าเพิ่งทานเสร็จกำลังจะกลับอยู่ 1 ห้องพอดี คุณชายหลินเปียวกรุณารอสักครู่เจ้าค่ะ" หว่าหวาพูดแล้วจึงเดินไปบอกพนักงานหน้าห้อง

สหายทั้ง 4 คนของซ่งหลินเปียวหนึ่งในนั้นคือ บุตรชายท่านแม่ทัพใหญ่ของแคว้นหลี่ นามว่า โจวชิงเย่ว เป็นรองแม่ทัพ ปกติจะออกรบเคียงข้างกับบิดาตลอด แต่ถ้าช่วงที่ไม่มีภาระกิจที่ต้องออกรบ ก็จะมาหาซ่งหลินเปียวที่เมืองฉางซินเป็นประจำ พร้อมทั้งพาผู้ช่วยมาด้วย 2 คน ซึ่งก็เปรียบเสมือนองครักษ์กลายๆ นั่นเอง ส่วนสหายอีกคนคือบุตรชายราชครู นามว่า หยางจิวลู่ (โลกนี้ใช้การต่อสู้ด้วยมือ เท้า อาวุธ ไม่มีกำลังภายในหรือวิชาตัวเบาให้เห็น) ทั้งหมดเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก แม้ว่าซ่งหลินเปียวจะตามท่านพ่อมาเปิดสำนักคุ้มภัยซ่งหลินที่เมืองฉางซิน แต่ทั้งสามคนก็ยังติดต่อและไปมาหาสู่กันอยู่ตลอด

"นางช่างงามยิ่งนัก" โจวชิงเย่วพูดขึ้นมา

"ท่านพี่ชิงเย่ว คนนี้ข้าจองแล้ว ท่านเองก็มีฮูหยินตั้ง 2 คนแล้วนะ" ซ่งหลินเปียวพูดพร้อมกับใช้ไหล่ตนเองชนไหล่โจวชิงเย่วเบาๆ ผู้ช่วยทั้งสองเมื่อได้ยินผู้เป็นนายพูดก็มองหน้ากัน เพราะรู้ดีว่าฮูหยินทั้งสองของผู้เป็นนายนั้นต่างแก่งแย่ง ชิงดีชิงเด่นกันมาตลอด

"เชิญคุณชายหลินเปียวและสหายเจ้าค่ะ" หว่าหวาเดินมานำทั้ง 5 คนขึ้นไปยังห้องชั้น 2 แล้วจึงสั่งพนักงานให้คอยดูแลให้ดี ส่วนตัวเอขอตัวไปช่วยด้านล่าง

พอถึงยามโหย่ว (17.00-18.59) หว่าหวาเดินไปหาท่านแม่ และบอกกับแม่ใหญ่ว่า จะไปซื้อวัตถุดิบทำลูกชิ้นกับปลาเส้นเพิ่ม แล้วจะกลับหมู่บ้านเลย เนื่องจากต้องไปดูคนงานด้วย แล้วพรุ่งนี้จะมาแต่เช้า (ปกติท่านแม่ฝากท่านลุงเจ้าของร้านขายของในหมู่บ้านซื้อโดยให้ค่าถือวันละ 50 อีแปะ)

"กลับเลยลูกก่อนจะค่ำ ทางนี้แม่ใหญ่กับท่านพ่อจะดูแลเอง"

หว่าหวาและทุกคน ยกเว้นน้องรองกับพี่ลี่ชุนที่นั่งอยู่ด้านหน้า นั่งพิงหลังและทุบขาเพราะความเมื่อยบนเบาะนั่งที่ท่านแม่เย็บ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเหมือนดาบกระทบกันดังอยู่ข้างหน้า ซึ่งตอนนี้ใกล้จะถึงทางเข้าหมู่บ้านแล้ว

"พี่ใหญ่ข้างหน้ามีคนต่อสู้กันอยู่ขอรับ" น้องรองบอก

"น้องรองหยุดเกวียน รอดูสถานการณ์ก่อน" หว่าหวาบอก

ผ่านไปประมาณ 1 เค่อ เสียงการต่อสู้เริ่มเบาลง หว่าหวาเห็นผู้หญิง 2 คนวิ่งมาทางนี้ และมีชายชุดดำปิดหน้าถือดาบวิ่งตามมาอีก 2 คน

"ช่วยด้วย ช่วยด้วย ช่วยคุณหนูด้วยเจ้าค่ะ" หว่าหวาได้ยินเสียงร้องจึงบอกให้ทุกคนอยู่บนเกวียน แล้วตัวเธอก็กระโดดลงจากเกวียน

"แม่นางน้อยโปรดช่วยคุณหนูของข้าด้วย พวกเราถูกคนตามล่า" เมื่อทั้งสองคนวิ่งมาถึงหว่าหวา หญิงสาวที่เป็นสาวใช้ก็รีบพูดกับหว่าหวา ส่วนหญิงสาวที่เป็นนายก็ยืนเหนื่อยหอบอยู่ข้างๆ

ขอบคุณผู้อ่านทถกคนที่แวะเข้ามาอ่านค่ะ