หว่าหวากับน้องรองกลับมาถึงบ้านตอนยามเซิน (15.00-16.59) ก็เอาขนมให้น้องๆ แล้วเอาของใช้ส่วนตัวที่ซื้อมาเข้าไปเก็บในห้อง ส่วนน้องรองเอาของไปไว้ในครัว ท่านแม่เดินตามไปเพื่อเตรียมทำอาหารเย็น หว่าหวาเดินเข้าไปช่วย

"ท่านแม่เจ้าคะ ข้ามีเรื่องจะปรึกษารอให้กินอาหารเย็นเสร็จแล้วพวกเราค่อยคุยกันนะเจ้าคะ"

"มีเรื่องอะไรร้ายแรงหรือไม่หว่าหวา"

"ไม่ร้ายแรงเจ้าค่ะท่านแม่"

ท่านแม่รับฟังและหันไปทำกับข้าวต่อ โดยมีหว่าหวาเป็นลูกมือ หลังอาหารเย็นหว่าหวาจึงพูดว่า

"ท่านแม่เจ้าคะ วันนี้ที่ข้ากับน้องรองเข้าเมืองไปหาที่เปิดร้านก๋วยเตี๋ยวนั้น เราได้พบกับเถ้าแก่ร้านอาหาร ....." หว่าหวาเล่าเหตุการณ์ให้ทุกคนฟัง เมื่อจบแล้วท่านแม่ยังไม่พูดอะไร

"พี่ใหญ่ ถ้าท่านไปเป็นลูกบุญธรรมคนอื่นแล้ว พวกเราจะได้อยู่ด้วยกันหรือไม่" น้องเล็กถามพร้อมกับกอดแขนหว่าหวา

"พวกเรายังอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม แต่ก็มีเป็นครั้งคราวที่ข้าต้องไปหาพ่อแม่บุญธรรมบ้าง" หว่าหวาพูดพร้อมกับเอาตัวน้องรองมากอด

"แม่คิดว่าเราก็ไม่ได้เสียประโยชน์ใดๆ ถ้าเช่นนั้นก็เอาตามที่ลูกบอกพรุ่งนี้พวกเราไปหาเถ้าแก่กับภรรยากัน ทุกคนไปพักผ่อนเถอะ"

"เจ้าค่ะท่านแม่ / ขอรับท่านแม่" ลูกๆ 4 คน พูดพร้อมๆ กัน

หว่าหวาเดินตามท่านแม่เข้าห้องไป แล้วหยิบกล่องไม้ที่ซื้อมาเปิดเอาเงินใส่ลงไป

"ท่านแม่เจ้าคะ ข้าจะเอาเงินใส่ไว้ในนี้ และจะเขียนทุกครั้งที่เอาเงินใส่ลงไปหรือหยิบออกมาเจ้าค่ะ"

"ลูกสาวแม่โตแล้วจริงๆ แถมรอบคอบด้วย" ท่านแม่พูดด้วยรอยยิ้ม และหันไปหยิบผ้าที่หว่าหวาซื้อมา

"ลูกซื้อผ้ามาทำอะไร"

"ข้าจะให้ท่านแม่เย็บกางเกงให้เจ้าค่ะ แล้วข้าจะวาดแบบให้ท่านดู ท่านแม่ไปเตรียมตัวเข้านอนเถิดเจ้าค่ะ" หว่าหวาบอกท่านแม่แล้วก็หยิบกระดาษมาวาดแบบเรือนพักที่จะปลูก จดบันทึกจำนวนเงินที่มีอยู่ตอนนี้ หยิบเมล็ดพันธุ์ออกจากกระเป๋า แล้วเตรียมเข้านอน

เช้าวันใหม่หว่าหวาตื่นเช้าเพื่อออกกำลังกายเหมือนเช่นทุกวัน เปิดประตูออกมาเจอน้องรอง กับน้องสามที่ยืนรออยู่เพราะจะไปออกกำลังกายพร้อมหว่าหวา

"ถ้าเตรียมการเรื่องเปิดร้านก๋วยเตี๋ยวเสร็จข้าจะเริ่มสอนวิชาการป้องกันตัวให้กับพวกเจ้า" หว่าหวาบอก แล้วสามพี่น้องก็ไปวิ่งออกกำลังกายพร้อมกัน

หลังอาหารเช้า ทุกคนเตรียมตัวเดินทางเข้าเมือง วันนี้เกวียนท่านลุงหวังคนเต็มจบแทบไม่มีที่นั่ง น้องรองกับน้องสามเลยไปนั่งข้างลุงหวัง

หลังจากจ่ายเงินให้ลุงหวังแล้ว ทั้ง 5 คนก็มุ่งหน้าตรงไปยังร้านขายอาหารของเถ้าแก่ ยังไม่ถึงหน้าร้านก็เห็นคนยืนต่อแถวกันเป็นจำนวนมากแล้ว หว่าหวาจึงเดินไปที่พนักงานของร้าน พนักงานจำที่เถ้าแก่บอกไว้ได้จึงเชิญครอบครัวหว่าหวาเข้าไปในร้าน เถ้าแก่และภรรยานั่งรออยู่

"พวกเจ้ามาแล้ว มามานั่งลงก่อน" เถ้าแก่พูดเชื้อเชิญทั้ง 5 คน ภรรยาเถ้าแก่เห็นท่านแม่ก็เข้ามาจับมือแล้วพูดว่า

"เจ้าคงเป็นแม่ของหว่าหวา มิน่าหว่าหวาได้ความสวยมาจากเจ้านี่เอง มาๆ เจ้ามานั่งตรงนี้" แล้วทั้งหมดก็นั่งลงพูดคุยกัน ท่านแม่เมื่อได้ฟังภรรยาเถ้าแก่พูดถึงการที่ไม่มีลูกนั้นมันเศร้าเพียงใด ก็รู้สึกเห็นใจ แต่เมื่อเถ้าแก่และภรรยารู้ว่าท่านแม่ถูกขับไล่ออกจากตระกูลของท่านพ่อพร้อมหนังสือหย่า ก็เห็นใจท่านแม่เช่นกัน สองสามีภรรยาจึงตกลงว่าจะรับพี่น้องทั้ง 4 คนเป็นบุตรบุญธรรมทั้งหมด ท่านแม่ไม่ได้ปฏิเสธใดๆ ภรรยาเถ้าแก่บอกว่าให้ท่านแม่เรียกตัวเองว่าพี่สาว หว่าหวาและน้องๆ จึงทำความเคารพทั้งสองคน

"คารวะ ท่านพ่อบุญธรรม ท่านแม่บุญธรรม เจ้าค่ะ/ขอรับ" ทั้ง 4 คนพูดพร้อมกัน

"ลุกขึ้นๆ ไม่ต้องมากพิธี ต่อไปเจ้าทั้ง 4 คนถือเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลฉีแล้ว ข้าช่างโชคดีจริงๆ มีลูกทีเดียวพร้อมกัน 4 คนเลย ฮ่าฮ่าฮ่า" เถ้าแก่บอกกับทุกคน

เถ้าแก่มีนามว่า ฉีฟง ส่วนภรรยาเถ้าแก่มีนามว่า ฉีหลิน ซึ่งต่อไปจะใช้คำว่าท่านพ่อบุญธรรม ท่านแม่บุญธรรม แทนคำว่าเถ้าแก่นะคะ

ตอนนั้นเองก็มีเสียงดังมาจากข้างนอก "มีคนเป็นลมๆ " แล้วก็มีพนักงานวิ่งเข้ามาบอกว่ามีคนที่ยืนรออาหารฟรีเป็นลมล้มลงไป

"เจ้าไปพาเขาเข้ามาพักข้างใน" ท่านพ่อบุญธรรมบอกกับพนักงาน หว่าหวาจึงพูดว่า

"ท่านพ่อบุญธรรมเจ้าคะ ข้าว่าหากอาหารทำเสร็จแล้วเราเริ่มแจกเลยดีกว่า เพราะเกรงว่าจะมีคนเป็นลมเพิ่มขึ้นอีกเจ้าค่ะ"

"งั้นก็ทำตามที่เจ้าว่าเลย" จากนั้นจึงตรงไปยังครัวบอกให้พนักงานเอาอาหารออกมาแจกได้แล้ว

อาหารที่แจกวันนี้เป็นข้าวสวยกับผัดผักรวม โดยคนที่มารับอาหารจะต้องนำภาชนะมาเอง ท่านพ่อท่านแม่บุญธรรมเตรียมข้าวสวยไว้มากพอสมควร เมื่อเริ่มแจกอาหาร ท่านแม่ก็ออกไปช่วยด้วย ส่วนหว่าหวาและน้องๆ ก็คอยดูให้คนเข้าแถว และคอยบอกทุกๆ คนว่า

"พ่อแม่พี่น้องทั้งหลาย เราจะปิดปรับปรุงร้านใหม่เป็นเวลา 15 วัน ในวันที่เปิดร้านใหม่เราจะลดราคาอาหารครึ่งหนึ่งจากราคาเต็ม ขอเชิญพ่อแม่พี่น้องมาอุดหนุนกันด้วยนะเจ้าคะ"

ใช้เวลาไม่ถึง 1 ชั่วยาม อาหารที่เตรียมไว้ก็หมดทุกอย่าง ยังมีคนยืนแถวรออยู่ประมาณ 10 กว่าคน หว่าหวาเห็นมีท่านยายคนนึงยืนปิดท้ายด้านหน้าเป็นเด็กๆ อายุไม่เกิน 10 ปีอีก 4 คน ทุกคนถือชามใส่อาหารหน้าตาดูมอมแมม จึงเดินไปถาม

"ท่านยาย ท่านกินอาหารเช้ามาหรือยังเจ้าคะ"

"แม่นางน้อย ข้ายังไม่ได้กินอะไรเลยวันนี้ อาหารที่พวกเจ้าแจกหมดแล้วหรือ พวกเรายายหลาน 5 คนยังไม่มีใครได้กินข้าวกันเลย"

"พวกข้าก็ยังไม่ได้กิน" คนอื่นๆ ที่ยังไม่ได้แจกอาหารก็พูดขึ้นมาพร้อมกัน

"อาหารที่แจกหมดแล้วเจ้าค่ะ แต่เดี๋ยวข้าให้คนไปซื้อซาลาเปามาให้ทุกคนแทนแล้วกันนะเจ้าคะ"

หว่าหวาพูดเสร็จก็เดินไปที่พนักงานชายคนหนึ่ง ยื่นเงินให้เขาไปซื้อซาลาเปาลูกใหญ่ๆ มา 30 ลูก หว่าหวาจึงบอกคนที่ยังยืนแถวอยู่ว่าให้รอสักครู่

เมื่อพนักงานกลับมาพร้อมซาลาเปาหว่าหวาให้เอาไปวางบนโต๊ะ แล้วให้แจกคนที่ยังยืนรอแถวอยู่คนละ 2 ลูก ซาลาเปาไส้หมูลูกใหญ่ 1 ลูก กินแทนข้าวได้ 1 มื้อ

เห็นทุกคนยิ้มอย่างมีความสุขหลังได้รับซาลาเปาแล้ว หว่าหวาก็ยิ้มอย่างมีความสุขเช่นกันที่ได้แบ่งปันให้คนอื่น

ขอบคุณทุกท่านที่แวะเข้ามาอ่านนะคะ