"โอย เจ้ากล้าลงมือกับข้าหรือ ... พวกเจ้าจับนางให้ข้า" ลูกชายนายอำเภอสั่งคนของตน

ทั้งสองคนเข้ามาหมายจะจับหาว่าหวา แต่กลับโดนหว่าหวาถีบที่ท้องหงายหลังลงไปนอนที่พื้น 1 คน ส่วนอีกคนหว่าหวาใช้มือกันแขนที่ยื่นมาแล้วต่อยเสยคาง และเตะรวบไปที่ขาทำให้ล้มก้นกระแทกพื้น

"พี่ใหญ่ท่านเป็นอะไรบ้างหรือไม่" น้องรองที่ยืนดูอยู่รีบเข้ามาถามหลังจากที่เห็นหว่าหวาจัดการทั้ง 3 คนแล้ว

"ไม่เป็นไร น้องรอง" 

"คุณชาย ท่านคงไม่ต้องการให้ข้าไปเป็นเพื่อนกินข้าวอีกแล้ว ใช่หรือไม่?" หว่าหวาพูดกับลูกชายนายอำเภอ ไม่มีใครได้สังเกตว่าระหว่างเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้น บุรุษที่อยู่ในรถม้าคันหนึ่งเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ซึ่งเขาคือ ซ่งหลินเปียว บุตรชายเจ้าของสำนักคุ้มภัยของตระกูลซ่ง

หว่าหวาพูดจบก็ทำท่าสะบัดมือข้างที่ออกหมัดแล้วจูงน้องรองเดินจากไป ส่วนลูกชายนายอำเภอพอตั้งสติได้ก็จะตามหว่าหวาไป ในขณะที่รถม้าของซ่งหลินเปียวมาถึงพอดี เขาจึงเปิดม่านแล้วถามว่า

"คุณชายเหลียว จะรีบไปรังแกใครอีกหรือ?"

บุตรชายนายอำเภอ นามว่าเหลียวฟง เมื่อหันไปตามเสียง จึงเห็นว่าเป็นซ่งหลินเปียว คุณชายแห่งสำนักคุ้มภัย จึงตอบว่า

"เอ่อ ไม่ได้รีบไปไหนคุณชายซ่ง คือ...ยังไงข้าต้องขอตัวก่อน"  เหลียวฟงตอบ แล้วหันไปบอกคนติดตามให้ลุกขึ้น

ซ่งหลินเปียวยกยิ้มเล็กน้อยแล้วปิดม่าน รถม้าก็วิ่งไปต่อ นึกถึงวิธีการป้องกันตัวของเด็กสาวเมื่อครู่ก็ให้นึกสนใจขึ้นมา

ทางด้านหว่าหวาชวนน้องรองเดินไปดูแหล่งขายเกวียน เพราะคิดแล้วว่าในอนาคตต้องเดินทางเข้าเมืองบ่อย จากนั้นก็เดินไปตลาดซื้อของให้ท่านแม่ทำอาหาร แล้วก็แวะร้านขายผ้า เลือกซื้อผ้าให้ท่านแม่เย็บกางเกงให้ใส่ และผ้าสำหรับเย็บกระเป๋าใส่เงิน

จากนั้นทัังสองก็เดินไปร้านขายเครื่องเรือน หว่าหวามองหากล่องไม้เพื่อจะเอาไว้ใส่เงิน เมื่อได้ของตามที่ต้องการแล้วจึงเดินกลับไปที่ลานจอดเกวียน รอเวลากลับบ้าน

ตอนนี้สั้นหน่อยนะคะ

​