หว่าหวากำลังมองหาร้านที่จะซื้อของตามที่ต้องการและจูงมือน้องเล็กเดินไปด้วย

"พี่ใหญ่ ข้าอยากกินขนม" น้องเล็กพูดขึ้นมาเมื่อมองเห็นขนม

"ได้เลยๆ งั้นพวกเรากินถังหูลู่กันคนละไม้นะ" หลังจากบอกทุกคนแล้วหว่าหวาก็เดินไปหาคนขาย "ท่านลุงข้าต้องการถังหูลู่ 5 ไม้เจ้าค่ะ"

"ได้ๆ แม่นาง ไม้ละ 3 อีแปะ รวมเป็นเงิน 15 อีแปะ" หว่าหวาหยิบเงินให้พ่อค้าแล้วรับถังหูลู่แจกให้ทุกคนกิน

"ท่านแม่พวกเราไปตลาดซื้อเนื้อสัตว์และผักไปทำอาหารกันเถอะเจ้าค่ะ" หว่าหวาบอกกับท่านแม่

"ท่านแม่ ข้าไม่ได้กินเนื้อสัตว์มานานแล้ว ถึงแม้ว่าเมื่อครู่ข้าจะได้กินที่เหลาอาหารแล้วแต่ก็อยากกินอยู่" น้องเล็กพูดสนับสนุน

"ได้ งั้นเย็นนี้แม่จะทำอาหารอร่อยๆ ให้พวกเจ้ากินกัน" จากนั้นทััง 5 คน ก็เดินไปยังตลาด ก่อนถึงตลาดมีร้านขายเครื่องเขียนและหนังสือ หว่าหวาจึงพูดขึ้นว่า

"ท่านแม่เราซื้ออุปกรณ์เครื่องเขียนให้น้องๆ ด้วยดีกว่าเราจะให้พวกเขาเรียนหนังสือต่อ"

"จริงหรือพี่ใหญ่ ข้าจะได้เรียนหนังสืออีกใช่หรือไม่" น้องรองถามขึ้นมาด้วยความยินดี (เพราะก่อนที่จะถูกไล่ออกจากตระกูลท่านพ่อ น้องรองและน้องสามได้เข้าเรียนที่สถานศึกษา โดยเฉพาะน้องรองที่ได้รับคำชมจากอาจารย์ว่ามีความสามารถอย่างยิ่ง เรียนรู้และเข้าใจสิ่งที่อาจารย์สอนได้เร็วและโดดเด่นกว่าใคร ส่วนหว่าหวานั้นเนื่องจากเป็นหญิงจึงไม่ได้เข้าเรียนในสถานศึกษา แต่น้องรองกับน้องสามช่วยสอนจึงสามารถอ่านเขียนได้ สำหรับน้องเล็กยังเด็กอยู่จึงไม่ได้เข้าเรียนในสถานศึกษา)

หว่าหวายิ้มแล้วพยักหน้า "พวกเจ้าเข้าไปเลือกเครื่องเขียนกับหนังสือกันเองเลย" หว่าหวาบอกน้องๆ แล้วตัวเองก็เดินไปตรงชั้นวางหนังสือเลือกหนังสือประวัติของแคว้นหลี่ และกระดาษ พู่กัน ที่ฝนหมึก มา 1 ชุด ส่วนน้องๆ ก็ได้เครื่องเขียนของตัวเองคนละชุด หลังจากท่านแม่จ่ายเงินแล้วก็ส่งเงินให้หว่าหวา 10 ตำลึง ทั้งหมดก็เดินตรงไปยังตลาดโดยหว่าหวาจูงมือน้องเล็กเดินไปด้วยกัน

ท่านแม่กับน้องรองจะซื้อผักและเนื้อสัตว์สำหรับทำอาหาร ส่วนหว่าหวาบอกว่าจะเดินดูของกับน้องสามและน้องเล็ก ในตลาด มีผัก และเนื้อสัตว์ขายหลายอย่าง แต่ไม่เห็นมีถั่วงอก พอดีเห็นท่านป้าชุนที่มาขายผักบุ้งจึงซื้อผักบุ้งไป 3 กำ 15 อีแปะ ซื้อหมูเนื้อขาวไป 2 จิน หมูสันใน 2 จิน กระดูกหมู 2 จิน หัวไชเถ้า 3 หัว น้องสามเข้ามาช่วยถือของหว่าหวาจึงพูดว่า "น้องสาม น้องเล็ก พี่จะทำของกินให้พวกเจ้าชิมพรุ่งนี้" 

น้องๆ พยักหน้าพร้อมกับยิ้มแล้วน้องเล็กก็พูดว่า "พี่ใหญ่ข้าจะรอชิม"

หว่าหวามองหาเส้นก๋วยเตี๋ยวแต่ก็ไม่เห็นมีจึงถามพ่อค้าที่ขายหมู "ท่านลุงเจ้าของร้านขายหมูเจ้าคะ ข้าขอถามหน่อยว่าหากต้องการเส้นก๋วยเตี๋ยวต้องไปซื้อที่ใดเจ้าคะ"

"เส้นก๋วยเตี๋ยวหรือ เจ้าลองไปดูที่ร้านขายเส้นบะหมี่ตรงหัวมุมถนน ข้าไม่รู้ว่าจะมีหรือไม่"

"ขอบคุณเจ้าค่ะท่านลุง" หว่าหวากล่าวออกไปแล้วก็พาน้องๆ เดินไปร้านขายเส้นบะหมี่ โดยบอกท่านแม่ก่อนไป พอเข้าไปในร้านก็ถามเด็กขายของ "พี่ชายข้ากำลังมองหาเส้นก๋วยเตี๋ยวเส้นเล็ก ร้านท่านมีขายหรือไม่"

"เส้นก๋วยเตี๋ยวเส้นเล็กหรือ ไม่มีนะขอรับแม่นาง ข้าก็เพิ่งได้ยินเรามีแต่เส้นบะหมี่สำหรับทำก๋วยเตี๋ยว" เด็กขายของบอก หว่าหวาพยักหน้าแล้วจึงพูดว่า "งั้นข้าขอเส้นบะหมี่ 2 จิน"

"แม่นางรอสักครู่" เมื่อเด็กขายของถือเส้นบะหมี่ที่ห่อกระดาษมา 2 ห่อ ก็พูดว่า "50 อีแปะขอรับแม่นาง" หว่าหวาจ่ายเงินและรับของมา แล้วจึงเดินกลับไปหาท่านแม่ และซื้อผักชีมาอีก 2 กำ จากนั้นทั้ง 5 คนก็เดินไปยังบริเวณที่จอดเกวียน ขณะนั้นต้นยามเซ็นแล้ว หว่าหวาเดินเข้าไปหาท่านลุงหวัง

"ท่านลุงหวัง พอจะหาเกวียนให้พวกเราได้หรือไม่เจ้าคะ เราอยากจ้างเกวียนไปส่งที่หมู่บ้านพอดีพวกเราซื้อของเยอะพอสมควรเกรงว่าเกวียนท่านลุงหวังจะเต็มเจ้าค่ะ"

"ไม่เลยๆ ขากลับจะมีแค่ 3 คน ที่จะกลับหมู่บ้านพวกเจ้าสามารถเอาของใส่เกวียนลุงไปได้"

"เช่นนั้นรบกวนท่านลุงหวังไปส่งพวกเราที่บ้านด้วยเราจะเพิ่มเงินให้ท่านอีก 50 อีแปะ นอกเหนือจากค่าโดยสารของพวกเรา 5 คน นะเจ้าคะ เดี๋ยวข้ากับน้องๆ จะไปเอาของที่ฝากไว้ ท่านแม่กับน้องเล็กรออยู่ที่นี่เถอะ ข้า 3 คนจะไปเอาของเอง" หว่าหวาพูดกับลุงหวังแล้วจึงหันมาบอกท่านแม่ พร้อมกับนำของในมือไปวางบนเกวียน

ระหว่างที่ 3 พี่น้องเดินไปเอาของเห็นผู้ชาย 2 คน (อ้วน กับผอม) กำลังทุบตีเด็กผู้ชายอายุประมาณ 7-8 ปี อยู่

"โอย..อย่าตีข้า ข้าไม่มีเงินให้ท่านวันนี้ยังไม่มีใครให้เงินข้าสักอีแปะเลย" เด็กชายพูดพร้อมกับยกมือป้องกันไปด้วย หว่าหวาเห็นแล้วทนไม่ได้จึงเข้าไปใกล้ๆ แล้วพูดว่า

"พวกเจ้าหยุดมือเดี๋ยวนี้" ชาย 2 คนได้ยินเสียงก็หยุดมือแล้วหันไปมองยังที่มาของเสียง ส่วนเด็กคนนั้นก็วิ่งไปข้างหลังหว่าหวา

"เจ้าเป็นใคร เหตุใดจึงมายุ่งเรื่องของข้า" ชายอ้วนพูดขึ้น

"ข้าแค่ทนเห็นผู้ใหญ่รังแกเด็กไม่ได้ พวกเจ้าก็มีมือมีเท้าครบเหตุใดจึงไม่ทำมาหากิน ต้องมารีดไถเงินของผู้อื่น"

"แล้วเจ้าจะทำไม ข้าทำแบบนี้มานานแล้วไม่เห็นมีใครกล้าทำอะไรหรือไปฟ้องทางการก็ไม่เห็นมี ฮ่าฮ่าฮ่า" ชายคนผอมพูด

"แต่วันนี้ข้าจะเอาพวกเจ้าส่งทางการ" หว่าหวาพูดสวนทันที

"เจ้าแน่ใจว่าจะทำได้หรือแม่หนูน้อย ข้าจะสั่งสอนเจ้าว่าไม่ควรมายุ่งเรื่องของข้า แต่หน้าตาสวยๆ อย่างเจ้าน่าจะเอามาเป็นอนุข้าจะดีกว่า" ชายคนผอมพูดขึ้นพร้อมเดินกร่างเข้ามาหาหว่าหวาพร้อมยื่นมือออกไปหมายจะจับคาง แต่มีหรือที่หว่าหวาจะยอม พวกชาวบ้านที่มายืนมุงดูเหตุการณ์ ต่างซุบซิบกันว่าอันธพาล 2 คนนี้รังแกเด็กอีกแล้ว

หว่าหวาเอี้ยวตัวหลบมือที่ยื่นมาแล้วจับแขนนั้นบิดดึงอ้อมไปด้านหลังแล้วเอาอีกมือจับล็อคคอขายคนผอมไว้ "โอ๊ย..ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ" 

ชายคนอ้วนเห็นเพื่อนร้องโอดโอยจึงเดินเข้าไปหมายจะจับหว่าหวาแล้วพูดว่า "ปล่อยเพื่อนข้านะนังตัวดี" หว่าหวาเห็นเขาเดินเข้าหาก่อนถึงตัวก็ยกเท้าถีบไปที่ท้องอย่างแรง ชายคนอ้วนไม่ทันได้ตั้งตัวจึงหงายหลังนอนลงไปที่พื้นร้องโอดโอยยกขาตัวงอกลิ้งไปมา หว่าหวาจึงถีบหลังชายคนผอมที่เธอจับมือบิดไพล่หลังอยู่ตรงไปที่ชายคนอ้วนกลิ้งไปมา เขาล้มลงไปบนหัวเข่าคนอ้วนอย่างแรง เสียงร้องโอดโอยจึงดังขึ้นอีกเสียงหนึ่ง

ชาวบ้านที่มุงดูต่างปรบมือยินดี มีเสียงพูดออกมาว่า "สมแล้วที่โดนแบบนี้"

"พวกเจ้าจะให้ข้าเอาตัวส่งทางการ หรือจะเลิกข่มเหงผู้อื่น" หว่าหวาถาม

"อย่าเอาพวกเราส่งทางการเลยแม่นาง พวกเราจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว" ชายคนอ้วนพูดไปพร้อมกับเอามือกุมท้อง ด้วยท่าทีสำนึกผิด

"ได้ แต่ถ้าหากข้าเห็นพวกเจ้าข่มเหงผู้อื่นอีกครั้งข้าจะไม่นิ่งเฉยอีกเป็นแน่" หว่าหวาพูดออกไป 

"ขอบคุณแม่นาง" ชาย 2 คนพูดพร้อมกันและช่วยกันพยุงเดินจากไป ชาวบ้านที่มุงดูก็แยกย้ายกันไปเช่นกัน