แล้วหว่าหวาก็ส่งตั๋วเงินให้ท่านแม่ ท่านแม่รับไปพร้อมกับน้ำตาไหลลงมาที่แก้ม น้องๆ มองตั๋วเงินในมือท่านแม่พร้อมกับรอยยิ้ม หว่าหวาเช็ดน้ำตาให้แม่และพูดว่า

"ท่านแม่อย่าร้องไห้เลยเจ้าค่ะตอนนี้เรามีเงินแล้ว พวกเราจะต้องมีชีวิตที่ดี มีอาหารกินทุกมื้อ ท่านเทพองค์นั้นยังบอกวิิธีหาเงินข้าด้วยนะเจ้าคะ ข้าจะทำให้พวกที่ดูถูกและรังเกียจพวกเราต้องมาก้มหัวให้พวกเรา ทุกคนคอยดู" หว่าหวาพูดด้วยความมั่นใจ

"จริงหรือพี่ใหญ่ แล้วท่านเทพบอกให้ท่านทำอะไรจึงจะมีเงินมากๆ" น้องสามถามขึ้นมา

"เอาไว้พี่จะบอกนะ แต่ว่าตอนนี้พี่ว่าพวกเราเข้าไปในเมืองหาซื้อของกินของใช้กันดีกว่า ท่านแม่เจ้าคะ เราเข้าเมืองกันเถอะท่านลุงหวังคงจะยังไม่ออกจากบ้าน" (ท่านลุงหวังจะขับเกวียนรับส่งคนในหมู่บ้านเข้าเมืองทุกวัน)

"ข้าไปด้วยพี่ใหญ่" น้องๆ พูดขึ้นมา

"แน่นอน พวกเราทุกคนไปด้วยกันทั้งหมดเลย ท่านแม่เรานั่งเกวียนท่านลุงหวังไปนะเจ้าคะ น้องเล็กจะได้ไม่เหนื่อย"

ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย จากนั้นก็เดินออกจากบ้านตรงไปยังบ้านท่านลุงหวัง เห็นท่านลุงหวังกำลังทำความสะอดเกวียนอยู่ หว่าหวาจึงพูดว่า

"ท่านลุงหวังเจ้าคะ วันนี้พวกเรา 5 คน ขอเข้าเมืองกับท่านด้วยเจ้าค่ะ"

"อ้าวหว่าหวานั่นเอง ได้ได้เลยเดี๋ยวรอลุงสักครู่ ลุงรอสะใภ้ชุนอยู่ นางจะเอาผักไปขายในเมืองด้วย" 

"พวกเรารอได้พี่หวัง วันนี้ต้องรบกวนท่านแล้ว ข้ากับลูกๆ จะเข้าเมืองไปซื้อของ" จื่อชิงพููดออกไปแล้วพาลูกๆ ไปนั่งบนแคร่ สักครู่ป้าชุนก็แบกตะกร้าใส่ผักบุ้งเดินมา

"อ้าว แม่ต้าหลี่ พวกเจ้าจะไปในเมืองด้วยหรือ?" สะใภ้ชุนถาม

"ใช่จ้ะสะใภ้ชุน พวกเราจะไปซื้อของกัน" จื่อชิงตอบออกไป

"ท่านป้าชุน ผักบุ้งของท่านสวยจังเลยเจ้าค่ะ" 

"ขอบใจเจ้านะ หว่าหวา" ป้าชุนกล่าวออกไปพร้อมรอยยิ้ม

เมื่อลุงหวังเห็นสะใภ้ชุนมาแล้วจึงบอกทุกคนให้ขึ้นเกวียน แล้วออกเดินทาง ระหว่างทางมีชาวบ้านดักรอเพื่อจะเข้าเมืองจนเต็มเกวียน หว่าหวาถือว่าได้เปิดหูเปิดตา เพราะเพิ่งจะข้ามมิติมาที่โลกใบนี้ จึงสนใจมองสองข้างทางด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย มีแปลงผัก แปลงข้าวโพดที่ชาวบ้านปลูกทั้งสองข้างทาง หว่าหวาจึงเริ่มคิดว่าจะค้าขายอะไรดี ใช้เวลาเดินทางประมาณครึ่งชั่วยามก็ถึงประตูเมือง ลุงหวังขับเกวียนเข้าไปยังลานที่ทางการจัดไว้สำหรับชาวบ้านที่มาจากนอกเมือง

"ท่านแม่ค่าเดินทางคนละเท่าไหร่เจ้าคะ ท่านมีแต่ตั๋วเงินคงไม่ดีแน่ถ้าท่านจะเอาออกมา ข้าได้หยิบเหรียญอีแปะจำนวนหนึ่งออกมาจากกระเป๋าด้วยเจ้าค่ะ" หว่าหวากระซิบถามท่านแม่ และหยิบเหรียญอีแปะออกมาจากผ้าคาดเอว 7-8 เหรียญ (เป็นเหรียญ 10 อีแปะ) ท่านแม่หยิบไป 5 เหรียญแล้วยื่นให้ท่านลุงหวัง

"หากพวกเจ้าจะกลับหมู่บ้านพร้อมข้าก็มาตรงที่เดิมนี้ตอนยามเซินนะ" ท่านลุงหวังบอกกับทุกคน

หลังจ่ายค่าเดินทางแล้วพวกเราก็เดินไปตามทางเดิน "ท่านแม่ ข้าว่าพวกเราไปหาข้าวกินกันก่อนเถอะ ข้าหิวมาก น้องๆ ก็คงหิวเช่นกัน พวกเรามีเงินแล้วไปที่เหลาอาหารกันเถอะเจ้าค่ะ" น้องๆ ได้ยินก็ดีใจกันใหญ่ที่จะได้กินอาหารในเหลาอาหาร เพราะตั้งแต่ออกมาจากบ้านท่านพ่อก็ยังไม่เคยได้กินอาหารดีๆ เลย

หลังจากกินอาหารจนพุงกางกันทุกคนแล้ว (หมดเงินไป 3 ตำลึง) หว่าหวาจึงพูดขึ้นว่า

"ท่านแม่ เราไปร้านขายข้าวสารกันก่อนดีกว่าเจ้าค่ะ จากนั้นข้าจะขอเดินสำรวจตลาดดูว่าพวกเราจะทำอะไรดี" 

เมื่อเดินมาถึงร้านขายข้าวสาร คนงานในร้านก็ออกมาต้อนรับอย่าสุภาพ "สวัสดีขอรับ ไม่ทราบว่าวันนี้พวกท่านต้องการอะไรบ้าง"

หว่าหวายิ้มกับคนงานแล้วบอกว่า "พวกเราขอดูสักครู่ก่อนค่ะ" จากนั้นก็มองดูของแล้วเห็นว่ามีหลายอย่างที่สามารถซื้อได้ เพราะจากที่เดินมาตามถนนนั้นมีร้านขายอาหารหลายร้านแต่ไม่เห็นร้านขายก๋วยเตี๋ยวเลย หรือคนยุคนี้ไม่กินก๋วยเตี๋ยวกัน แต่ทำไมมีร้านขายเส้นบะหมี่ล่ะ อืม....งั้นลองหาวัตถุดิบไปลองทำก๋วยเตี๋ยวดูท่าจะดี ดีนะที่เราชอบดูยูทูปที่สอนทำน้ำซุปก๋วยเตี๋ยวให้อร่อย จึงหันไปคุยกับท่านแม่ที่เดินอยู่ข้างๆ ส่วนน้องไม่ ยืนรออยู่หน้าร้าน

"ท่านแม่เจ้าคะ เราซื้อข้าวสารไปมากหน่อยดีกว่าจะได้ไม่ต้องซื้อบ่อยๆ วันนี้เราสามารถเหมาเกวียนกลับบ้านได้เพราะต้องซื้อของหลายรายการ"

"เอาตามที่เจ้าว่าเถอะ" หว่าหวาจึงหันไปบอกกับคนงานที่ยืนรออยู่

"ข้าขอข้าวสารขาว 10 ชั่ง แป้งสาลี 3 ชั่ง แป้งข้าวโพด 3 ชั่ง เมล็ดถั่วเขียว 2 ชั่ง น้ำตาล 2 ชั่ง เอาเท่านี้ก่อน" 

"ได้ๆ แม่นางรอสักครู่" จากนั้นคนงานก็เดินไปบอกเถ้าแก่เจ้าของร้านให้มาคิดเงิน ส่วนตัวเองเดินไปจัดของตามที่หว่าหวาสั่ง

เถ้าแก่เดินมาพร้อมใบรายการสินค้าแล้วแจ้งราคาทั้งหมด "แม่นางราคาของข้าวสารขาว ชั่งละ 45 อีแปะ แป้งสาลี ชั่งละ 25 อีแปะ แป้งข้าวโพด ชั่งละ 20 อีแปะ เมล็ดถั่วเขียว ชั่งละ 20 อีแปะ น้ำตาลทราย ชั่งละ 40 อีแปะ รวมแล้วทั้งหมด 705 อีแปะ ข้าคิด 700 ถ้วน"

ท่านแม่หยิบเงิน 1 ตำลึงที่เหลาอาหารทอนมาให้ส่งให้เถ้าแก่ หว่าหวาจึงพูดขึ้นว่า

"ท่านลุงเถ้าแก่เจ้าคะ พวกเราขอฝากของไว้ก่อนได้หรือไม่ พอดีเราจะต้องไปซื้อของอีกหลายอย่างเจ้าค่ะ"

"ได้ๆ แม่นาง งั้นรอสักครู่ข้าจะไปเอาเงินทอนมาให้" แล้วถ้าแก่ก็หันไปสั่งคนงาน 

"อาจู ของที่จัดเสร็จแล้วยกมาวางข้างโต๊ะนี่ พวกเขาจะฝากของไว้ก่อน"

"ขอรับเถ้าแก" คนงานรับคำ

หลังจากรับเงินทอนมาแล้วทั้ง 5 คนก็เดินไปตามถนนต่อ