Chapter 1

-2-

       ผมเดินนำเด็กหนุ่มคนนั้นมาตามทางเดินจนกระทั่งถึงห้องพยาบาล แม้พวกเราจะไม่ได้พูดคุยกัน แต่ผมก็รู้สึกได้ว่าจิตใจเขานั้นเข้มแข็งมาก หลังจากเขาร้องไห้ในตอนที่ผมมาถึงนั้น เขาก็ไม่ได้ร้องไห้อีกเลย ถือว่าเขาเป็นเด็กหนุ่มที่เข้มแข็งมากคนหนึ่งเลยทีเดียว

       "เข้าไปนั่งตรงนั้นก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปหาอุปกรณ์ทำแผลก่อน" ผมเปิดประตูให้เขาพลางบอกให้เขาไปนั่งรอที่โซฟายาวตัวหนึ่งตรงมุมห้อง ผมไม่อยากให้เขายืนหรือเดินนานจนเกินไป เพราะแผลอาจจะฉีกเพิ่มขึ้นได้ และนั่นคงสร้างความเจ็บปวดไม่น้อยเลยทีเดียว

       "ครับ" หลังจากเขาตอบกลับมา เขาก็ไปนั่งรอที่โซฟาตัวนั้นอย่างว่าง่าย

       ผมเดินสำรวจรอบๆ ห้อง โชคยังดีที่ห้องนี้ยังพอมีอุปกรณ์ทำแผลหลงเหลืออยู่บ้าง ถึงแม้มันจะเหลือน้อยเต็มทีแต่ก็เพียงพอสำหรับใช้ทำแผลให้เขาได้อีกสัก 2-3 วัน ซึ่งแผลนั้นคงแห้งและปิดสนิทพอดี

       "พี่ครับ.." เด็กหนุ่มพูดขึ้นขณะที่ผมกำลังตรวจสอบความสะอาดของอุปกรณ์ต่างๆ ภายในห้องอยู่

       "หืม? มีอะไรรึเปล่า" ผมหันกลับไปตอบเขาที่นั่งก้มหน้าอยู่คนเดียว ก่อนจะเดินไปนั่งข้างเขา

       "ทำไมพี่..ถึงไว้ใจผมขนาดนี้ล่ะ"

       "พี่ไม่กลัวว่าผมจะเป็นคนทำเรื่องพวกนี้เหมือนกับคนอื่นๆ หรอครับ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเล็กน้อยพลางค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามองผมช้าๆ

       "อืมม เพราะพี่ก็มีพี่น้องเหมือนกันล่ะมั้ง"

       "พี่เลยรู้ว่าเราไม่ใช่คนทำแน่นอน" ผมตอบกลับเขาด้วยรอยยิ้มพลางลูบกลุ่มผมของเขาเบาๆ เหมือนกับเวลาที่ผมปลอบน้องชายของผมเอง

       "อีกอย่าง เราก็เจ็บเหมือนกันนี่"

       "จะทำแบบนั้นไปทำไมล่ะจริงไหม"

       "ครับ.."

       "มาๆ ทำแผลดีกว่าเนอะ" หลังพูดจบผมก็เดินไปหยิบขวดน้ำเกลือ และผ้าสะอาดแถวนั้นมาเพื่อมาล้างแผลให้เขาที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม

       ผมก้มลงไปนั่งคุกเข่าที่พื้นแล้วใช้ผ้าสะอาดนั้นรองที่ใต้แผลถลอกนั้นเอาไว้ก่อนจะค่อยๆ เทน้ำเกลือนั้นลงไปช้าๆ เพื่อล้างสิ่งสกปรกและพวกฝุ่นผงออก นี่นับเป็นอีกหนึ่งในโชคดีที่ห้องพยาบาลนี้มีขวดน้ำเกลือล้างแผลอยู่พอดี เพราะหากใช้น้ำเปล่าล้างแผลล่ะก็คงจะแสบน่าดู ด้วยที่ความเข้มข้นของเลือดคนเรานั้นใกล้เคียงกับน้ำเกลือมากกว่าน้ำเปล่า ฉะนั้นหากเราล้างแผลด้วยน้ำเกลือจึงรักษาสภาพของเซลล์เนื้อเยื่อเอาไว้ได้มากกว่าจึงทำให้ไม่แสบแผลนั่นเอง

       หลังจากผมล้างแผลด้วยน้ำเกลือจนสะอาดแล้ว ผมก็นำผ้าผืนนั้นไปซักกับน้ำเปล่าในซิงค์ล้างมือและบิดผ้าให้เรียบร้อย ก่อนจะเอามันไปตากไว้ที่เคาท์เตอร์แล้วเดินไปหยิบผ้าก็อซขนาดกลางที่คิดว่ามันคงจะใหญ่กว่าแผลนั้นเล็กน้อย พร้อมกับหยิบเทปแต่งแผลชนิดเยื่อกระดาษมาด้วยแล้วเดินมาปิดแผลให้เด็กหนุ่ม

       "เสร็จแล้ว" ผมพูดพลางลุกขึ้นมานั่งข้างเด็กหนุ่มคนนั้นเหมือนเดิม

       "ขอบคุณครับ" เด็กหนุ่มพูดพลางคลี่ยิ้มบางๆ มาที่ผม

       "ไม่เป็นไรๆ เป็นหน้าที่ของหมอที่ต้องดูแลคนไข้อยู่แล้ว" ผมตอบกลับเขาไปเป็นเชิงตลกเพื่อให้เขาผ่อนคลายลง

       "ผมเป็นคนไข้ของพี่หรอครับ" เด็กหนุ่มหันมามองผมด้วยแววตาที่ใสซื่อ

       "ใช่สิ พี่รักษาเราอยู่นี่ไง"

       "พี่จะเก็บเงินผมไหมครับเนี่ย" เขาเริ่มตอบกลับผมมาเป็นเชิงล้อเล่นได้บ้างแล้ว นี่คงดีสำหรับเขาแล้วล่ะ

       "โธ่..แค่นี้ไม่เก็บหรอกน่า"

       "ของพวกนี้ก็ไม่ใช่ของพี่ด้วย"

       "พี่..ชื่ออะไรเหรอครับ"

       "อยากรู้เหรอ? "

       "ครับ.."

       ก็จริงของเขา เราคุยกันมาได้สักพักแล้วแต่ยังคงไม่รู้จักชื่อกันเลย ยิ่งสถานการณ์แบบนี้ด้วยแล้ว การผูกมิตรไว้คงดีกว่าสร้างศัตรูล่ะนะ อีกอย่างเด็กหนุ่มคนนี้ก็ดูไม่มีพิษมีภัยอะไรแค่บอกชื่อคงไม่เป็นไร

       "พี่ชื่อเรน เรียกพี่ว่าพี่เรนก็ได้"

       "แล้วเราล่ะ"

       "ผมชื่อเบรฟครับ"

       "เบรฟ? ที่แปลว่ากล้าหาญน่ะเหรอ"

       "ครับ.."

       "อื้ม งั้นกลับไปพักที่ห้องไหม"

       "เดี๋ยวพี่ไปส่ง" ผมลุกขึ้นยืนแล้วยื่นมือให้เบรฟยันตัวเองขึ้นมาตาม

       เบรฟเอื้อมมือมาจับมือของผมแบบยิ้มๆ ก่อนจะยันตัวเองให้ลุกขึ้นมาตามผม แล้วพวกเราก็เดินออกจากห้องพยาบาลกันไป

       ในขณะที่พวกเรากำลังเดินไปตามทางเดินเพื่อที่จะกลับห้องอยู่นั่นเอง พวกเราก็เดินมาเจอกับหญิงสาวสองคนที่กำลังยืนคุยอะไรกันบางอย่าง ซึ่งเดาได้เลยว่าคงเป็นเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นอย่างแน่นอน โดยหนึ่งในสองคนนั้นก็คือคนที่ถามชายที่อ้างตัวว่าเป็นเกมมาสเตอร์เรื่องเกมที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ในขณะนี้

       ส่วนหญิงสาวอีกคนที่เธอกำลังคุยด้วยนั้นเป็นหญิงสาวหน้าตาสะสวย ร่างกายดูบอบบาง ใส่เสื้อรัดรูป ทำผมทรงหางม้า ทำให้เธอดูเป็นคนที่มั่นใจในตัวเองมาก ต่างจากคนที่เธอกำลังคุยด้วยซึ่งดูบอบบางและอ่อนต่อโลก พวกเธอดูพูดคุยกันอยู่สักพักจนกระทั่งเห็นผมและเบรฟที่เดินมาทีหลัง

       "คุณ! คุณเป็นหมอใช่ไหมคะ" สาวหางม้าเดินเข้ามาถามผมด้วยแววตาที่ดูจริงจัง

       "ใช่ครับ มีอะไรรึเปล่า" ผมตอบเธอกลับไปตรงๆ เพราะยังไงก็ไม่มีอะไรให้ปิดบังอยู่แล้ว

       "มาร่วมมือกับพวกเราหาตัวคนร้ายเถอะค่ะ"

       "ช่วยกันหลายๆ คนยังไงก็ดีกว่านะคะ" หญิงสาวอีกคนเข้ามาสมทบ

       "แต่ผมก็คงช่วยพวกคุณได้ไม่มากหรอกนะครับ.."

       "ไปขอให้คุณกันต์ช่วยจะไม่ดีกว่าหรอครับ" ผมตอบพวกเธอไปตามความจริง ถึงผมจะเป็นหมอแต่ผมก็คงช่วยอะไรเรื่องนี้ได้ค่อนข้างยาก ด้วยความที่ผมเป็นเพียงแค่หมอในห้องฉุกเฉินเท่านั้น ถ้าอยากให้ช่วยได้จริงๆ คงต้องขอความร่วมมือจากหมอนิติเวชมากกว่า

       "เขาเป็นนักสืบก็จริงค่ะ แต่พวกเรารู้สึกไว้ใจในตัวพวกคุณมากกว่า" หญิงสาวที่ดูบอบบางคนนั้นเข้ามาจับมือผมเอาไว้เป็นเชิงออดอ้อน ผมมองไปทางเบรฟเพื่อขอความคิดเห็น แต่เขาก็ไม่ได้ตอบอะไรได้แต่ส่งยิ้มบางๆ ให้ผมเหมือนต้องการให้ผมเป็นคนตัดสินใจเรื่องนี้เอง

       "เอ่อ..คือว่า"

       "หนุ่มน้อย เธอจะมาร่วมมือกับพวกเราไหม" สาวหางม้าหันไปถามเบรฟที่ยืนนิ่งอยู่ข้างหลังผม

       "ผม..ให้พี่เรนตัดสินใจดีกว่าครับ" เบรฟตอบกลับไปแค่นั้นแล้วมองมาที่ผมอีกครั้ง

       จริงๆ ที่พวกเธอพูดมันก็ถูก ผูกมิตรเอาไว้เยอะๆ แล้วช่วยกันหาตัวคนร้ายดีกว่า มันดีกว่าที่พวกเราจะมายืนทะเลาะกันเองแบบในล็อบบี้นั่นแน่ๆ ผมจึงตัดสินใจที่จะตอบตกลงออกไป

       "ได้ครับ ผมจะช่วยพวกคุณ" หลังจากผมตอบตกลงออกไป หญิงสาวที่ดูบอบบางคนนั้นก็เปลี่ยนจากที่จับมือผมแล้วเข้ามาโผกอดผมด้วยความดีใจทันทีโดยไม่สนสายตาของคนรอบข้าง

       "พอแล้วเรนะ..เป็นผู้หญิงเข้าไปกอดผู้ชายแบบนี้ได้ไง" สาวหางม้าพูดขึ้นพลางดึงตัวเรนะออกไป

       "โธ่~ ไอวี่"

       "นิดหน่อยคุณหมอเขาไม่ถือหรอกเนอะ" เธอยิ้มอย่างสดใสแล้วมองมาที่ผม

       "ครับ.." ผมตอบออกไปแล้วยิ้มให้ทั้งคู่แบบเกร็งๆ บอกตามตรงคือไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนเข้ามากอดผมตรงๆ แบบนี้มาก่อนเลย

       "คุณหมอเขาเกร็งหมดแล้วเห็นไหม" ไอวี่มองไปที่เรนะด้วยสายตาจิกเล็กน้อยจนเรนะต้องถอยกลับไปยืนข้างหลังเหมือนเดิม

       "แล้วคุณหมอคิดว่าเป็นไปได้ไหมคะที่จะเป็นบงกช" เธอหันกลับมาคุยกับผมอีกครั้ง

       "บงกช? ใครเหรอครับ" เพราะก่อนหน้านี้ผมกับเบรฟไม่ได้เข้าไปคุยในวงสนทนานั้น จึงทำให้ผมไม่ค่อยรู้จักใครสักเท่าไหร่ การที่เธอพูดชื่อออกมานั่นจึงไม่ได้ทำให้ผมเข้าใจมากนัก

       "กูเอง" ชายที่ถูกเอ่ยถึงเดินเข้ามาแทรกกลางวงสนทนาของพวกเราด้วยท่าทีที่ดูหัวเสียเล็กน้อย

       "ก็นึกว่าพวกสาวๆ หายไปไหนกัน..มาอยู่นี่เองเหรอ" บงกชเดินเข้าไปหาไอวี่และเรนะ แต่เพราะพวกเธอเป็นผู้หญิงผมจึงเดินเข้าไปขวางเขาเอาไว้

       "ให้เกียรติผู้หญิงหน่อยสิครับ"

       "มึงเกี่ยวอะไรด้วยไม่ทราบ"

       "หลบไป! " เขาผลักผมออกจนผมเซเกือบจะล้มลงไปกับพื้น แต่เบรฟเข้ามาประคองผมได้ทันผมจึงยังยืนอยู่ได้

       "ขอบใจนะ" ผมพูดขอบคุณเขาไป แล้วรีบทรงตัวกลับมายืนให้ดี

       "ไม่เป็นไรครับ" เบรฟตอบกลับแล้วส่งยิ้มให้ผมเหมือนเคย

       "รู้ไหมห้ะ ว่ากูลูกใคร" บงกชพูดอย่างเหลืออดพลางชี้มาที่ผม

       "ลูกใครแล้วยังไง! " ไอวี่เดินออกมาเถียงแทนผม

       "พ่อนายกับพ่อฉันคงใหญ่พอๆ กัน เหมือนที่หมอนั่นบอกนั่นแหละ! " เธอคงหมายถึงที่เกมมาสเตอร์พูดก่อนหน้านี้ ที่บอกว่าทุกคนที่นี่ล้วนแต่เป็นลูกของผู้ทรงอิทธิพลต่างๆ นั่นเอง

       "เหอะ! พ่อของเธอจะใหญ่สักแค่ไหนเชียว" บงกชพูดจบแล้วผลักไอวี่จนกระเด็นไปโดนกับเรนะ จนเรนะล้มลงกับพื้น

       "เรนะ! เจ็บไหม" ไอวี่ก้มลงไปพยุงเรนะให้ลุกขึ้นทันที แต่เหมือนมือข้างหนึ่งของเจ้าตัวดันไปกวาดโดนบางอย่างเข้า

       "อะไรน่ะ? บัตรเหรอ" ไอวี่กล่าวก่อนจะหยิบมันขึ้นมาดูโดยมีเรนะมองอยู่ข้างๆ

       "แพทย์ฉุกเฉิน..เรน" ไอวี่อ่านไปได้สักพักก่อนจะหยุดอ่านไปจนกระทั่งเรนะมาอ่านต่อ

       "เรน มาร์แชลล์!? "

To Be Continued