1

ท่านหญิงซู่ซู่ผู้ร่านรัก

     ร่างบางที่นอนอยู่บนพื้นไม้แข็งๆ ขมวดคิ้วด้วยความรู้สึกแปลกใจ ก่อนจะรู้สึกถึงความแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นกับร่างกายของตน ก่อนจะค่อยๆ ลืมตาได้สติขึ้นมา

     สิ่งแรกที่นัยน์ตากลมโตคู่สวยเห็นก็คือเพดานสีทะมึนและผนังแคบๆ ส่วนตรงหน้านางคือประตูลูกกรงเหล็กขนาดใหญ่ที่มองออกไปเห็นแต่ท้องฟ้ากับผืนทรายสีเหลืองอร่ามกว้างสุดลูกหูลูกตา

     ที่นี่...คือที่ใดกัน!?

     ไม่ใช่ตำหนักซูฟางของข้านี่!

     ‘ซู่ซู่’ คิดก่อนจะลุกขึ้นยืนเพื่อสำรวจร่างกายตนเองว่าเกิดอะไรขึ้นกับนาง

     กริ๊ก~~ ตึง!

     ทว่าบางอย่างที่รั้งอยู่ตรงข้อเท้าทั้งสองข้างกลับฉุดให้ร่างบอบบางล้มลงอีกครั้ง เมื่อมองไปยังต้นตอก็พบว่า...

     ตอนนี้ข้อเท้าขาวผ่องทั้งสองข้างของตนเองถูกล่ามไว้ด้วยโซ่ตรวนสีดำ!

     โซ่!?

     เกิดอะไรขึ้นกับข้า!?

     นางจำได้ว่าตัวเองกำลังนอนหลับสบายอยู่ในตำหนักซูฟาง แล้วจะมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน?

     “ส่งคนไปบอกท่านแม่ทัพด้วย ว่านักโทษฟื้นแล้ว” บุรุษในเครื่องแบบสีกากีที่นั่งเฝ้าอยู่หน้าห้องขังแคบๆ เอ่ยกับบุรุษอีกคนที่สวมใส่อาภรณ์แบบเดียวกัน

     นักโทษอย่างนั้นหรือ!?

     หือ…ชุดสีเช่นนี้มัน...

     ป...เป็นไปไม่ได้!

     หรือว่า...

     แกร๊ก! สักพักประตูลูกกรงเหล็กที่กั้นขวางระหว่างนางกับโลกภายนอกก็ถูกเปิดออก ก่อนที่บุรุษในเครื่องแบบสีกากีสองคนจะตรงเข้ามาจับแขนของนางไว้แน่น

     “พวกเจ้าเป็นใครกัน!? จะพาข้าไปไหน!?” เมื่อเห็นทั้งคู่ไม่ตอบ ซู่ซู่จึงพยายามขืนตัวไว้สุดแรง แต่ก็สู้ไม่ได้

     “ข้าไม่ไปๆ ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้!!” ร่างบางร้องโวยวายตลอดทาง แต่ทั้งคู่ก็หาได้ยี่หระไม่ กระทั่งพานางเข้ามาถึงที่หมาย ซู่ซู่ก็ถูกจับให้คุกเข่าลงตรงหน้าผู้มีอำนาจสูงสุดในที่แห่งนี้

     ตุบ!!

     “นำตัวมาแล้วขอรับท่านแม่ทัพ” ทหารทั้งสองนายเอ่ยกับผู้เป็นนายของตน

     “ชินอ๋อง...” เมื่อเงยหน้าขึ้นมาเห็นใบหน้าหล่อเหลาที่ยิ่งกว่าคุ้นตา ร่างบางก็เอ่ยเสียงเบา พลางแค่นยิ้มแล้วพูดต่อ

     “ที่ที่หม่อมฉันอยู่ก็คือตำหนักชายแดนกลางทะเลทรายของพระองค์สินะเพคะ”

     “เช่นนั้นเจ้าก็คงรู้แล้วสินะ ว่าชะตากรรมของตัวเองจะเป็นอย่างไร” บุรุษที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ที่ถูกยกระดับให้สูงขึ้นและตกแต่งด้วยสัญลักษณ์รูปนกอินทรีเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา

     "หม่อมฉันก็แค่ทำในสิ่งที่สมควร ผิดอะไรหรือเพคะ!? "

     "สิ่งที่สมควรงั้นหรือ!? " เจ้าของใบหน้าขาวมนดั่งหยกเนื้อดี รับกับเรือนผมสีดำขลับดุจน้ำหมึก รวมถึงรูปร่างล่ำสันในอาภรณ์งามสง่าสีกรมท่ากล่าว

     ดวงตาเรียวสีน้ำตาลเข้มที่ในยามปกติดูเรียบเฉยไร้อารมณ์ จ้องเขม็งไปยังใบหน้างามซึ่งยังคงเชิดรั้นขึ้นอย่างอวดดี พลางฉายแววเกลียดชังออกมาชัดเจน

     "เพคะ นางสมควรตายแล้ว" ซู่ซู่เอ่ยเสียงเรียบ นัยน์ตากลมโตสีนิลมองตอบอย่างไม่เกรงกลัว

     ก่อนหน้านั้นนางได้ทำสิ่งใดลงไปงั้นหรือ! ก็ลงมือสังหารสตรีผู้หนึ่งที่เป็นไส้ศึกของแคว้นซึ่งแฝงตัวเข้ามาอย่างไรเล่า! เพราะบุรุษโง่เขลาตรงหน้าหลงรักอีกฝ่ายหัวปักหัวปำจนไม่ยอมทำเอง นางถึงต้องเป็นคนทำเพื่อแคว้น!

     นี่สินะ...ที่เรียกว่าเนื้อไม่ได้กิน หนังไม่ได้รองนั่ง กลับต้องเอากระดูกมาแขวนคอ...

     เพียะ! ฝ่ามือหนาตวัดลงไปยังแก้มขาวเนียนของนางจนร่างบางหน้าหันไปตามแรงตบ ก่อนที่สักพักจะมีรอยสีแดงจางๆ ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าเนียน

     "คนที่สมควรตายที่สุดก็คือเจ้า!! ไม่ใช่นาง!! "

     ชินอ๋อง นามจริงคือ ‘ฉินซิ่นซื่อ’ หรือที่ทุกคนเรียกว่าท่านแม่ทัพตวาดใส่อีกฝ่ายด้วยความโกรธแค้น พลางนึกถึงใบหน้างามของ ‘ม่านชิงเซียน’ สตรีที่เขากำลังจะแต่งงานด้วย

     วันก่อนเขากับนางกำลังเดินชมเมืองหลวงด้วยกันอย่างมีความสุข

     แต่อยู่ๆ ก็มีธนูพุ่งเข้ามาปักศีรษะของนางตายคาที่ ด้วยน้ำมือของ ‘ท่านหญิงซู่ซู่’

     ดรุณีน้อยที่กำพร้าบิดา เพราะมารดาเป็นเพียงนางคณิกาที่พลาดพลั้งตั้งครรภ์ขึ้นมา กระนั้นก็เป็นคนในสกุลสายรองของ ‘ม่ายไทเฮา’ หรือเสด็จย่าของเขา เสด็จย่าจึงอุปการะเข้ามาเลี้ยงดูในวัง พร้อมทั้งขอพระราชทานยศท่านหญิงจากเสด็จพ่อให้นาง…

     พอนางเติบใหญ่ขึ้นมา เสด็จพ่อของเขาสวรรคตและเสด็จพี่ขึ้นครองราชย์ต่อ สตรีตรงหน้าก็เริ่มทำตัววางอำนาจไปทั่วจนแม้แต่บรรดาพระสนมของเสด็จพี่ยังต้องเกรงใจ!

     ตอนที่เขาตามไปเอาเรื่องทวงความยุติธรรมให้คนรัก นอกจากนางจะไม่ยอมรับแล้ว ยังหันไปขอความช่วยเหลือจากเสด็จพี่อีก ซึ่งแน่นอนว่าท่านพี่ฉินชงเฉินไม่เชื่อว่าเป็นฝีมือของซู่ซู่ ด้วยเหตุผลที่ว่านางดูอ่อนแอเกินกว่าที่จะทำเช่นนั้นได้ ทั้งตอนเกิดเหตุซู่ซู่ก็นอนป่วยอยู่ที่ตำหนักของตัวเอง

     …และสำหรับการตายของม่านชิงเซียนนั้น หลังจากมีการสืบความอยู่หลายวันก็ให้ประกาศออกไปว่าเป็นการลอบโจมตีของกลุ่มกบฏ ทั้งที่ฉินซิ่นซื่อเห็นกับตาว่าเป็นฝีมือของซู่ซู่ ทำให้ร่างสูงได้แต่เก็บความแค้นเหล่านี้ไว้ในใจรอวันที่จะชำระสะสาง รวมกับดอกเบี้ยในกาลก่อนที่คราแรกเขาคิดว่าจะปล่อยผ่าน แต่เห็นทีคงไม่ได้เสียแล้ว!